Je recente CD, DVD, plaat of boek geresenceerd op onze website? Stuur deze dan naar de hoofdredactie!
Your recent CD, DVD, record or book reviewed on our website? Sent it to our editor-in-chief!

BAD BUZZ - LOST IN THE SPACE AGE/
THE ANACONDAS
SurfGalactic Records SI-CD001

Ooit, lang geleden, het moet rond 2002 geweest zijn, bespraken wij de titelloze debuut-CD van surfband The Anacondas. Sindsdien verschenen Snake Pitstop (live 2003) en Snakin’ All Over (2005), maar wij waren ze eerlijk gezegd een beetje uit het oog verloren, ook al omdat hun naam niet vaak opduikt in onze Be There !© Tja, wij kunnen nu eenmaal niet continu alle websites en concertkalenders van alle bands liggen overtikken, dus bij deze nog eens de oproep ons uw data door te sturen. Maar terzake, en wel naar Amsterdam, het nest van The Anacondas. Omdat we al zo lang niks meer van ze gehoord hadden gingen we er van uit dat deze CD zich zou situeren in de luidruchtige garagerock hoek, maar niets is minder waar. We horen wèl veel orgel en sixties invloed, maar die is op zich niet eens zo hard. Tenzij je de CD extra luid afspeelt, uiteraard. Nee, in tegenstelling to veel surfbands hebben The Anacondas geen twee gitaren maar één gitaar en een orgel in de rangen, en vermengen ze hun surf met allerlei ander lekkers. Opener Gravity Groove klinkt met dat prominent pompende funky orgel als, euh, groovy Booker T. & the MG’s (of als Fifty Foot Combo light), A Higher Calling beweegt zich daarentegen in rustiger twangy Telstar sferen. La Danza De Los Muertos is filmische 60s spy fi surf, en ook in Moon Dust roept een fluit (is dat een vermaledijde panfluit ?) cinemascope breedbeelden op, van indrukwekkende landschappen waarin de held eenzaam voortploetert. National Geographic die filmen in de savanne, dat zou ook kunnen. Die fluit duikt opnieuw op in Sacrifice, dat via jungle exotica oerwoudgeluiden naadloos overvloeit in Space Truffle. Ook Bad Buzz Down is harder, chaotischer en, euh, sixties-er, terwijl in Twilight Patrol indianenmotieven wedijveren met western trompetten. Uit Cannibal Cannibal blijkt dat een bibberende theremin (de vijfde Anaconda, Ir. Vendermeulen, samen met Charley Rhythm de helft van het Dynamic Duo van Amsterdam BeatClub, en daarnaast de Mr. Mills van Sue Moreno & Mr. Mills) nog steeds het ultieme science fiction geluid voortbrengt, en een slurpende sax (opnieuw Ir. Vendermeulen) zorgt ervoor dat The Big Bang een prima bump ‘n’ grinder wordt, waarop de ons compleet onbekende Kate Holder zich Frolic Dinner-gewijs van haar meest verleidelijke kant mag laten horen. De Bert Kaempfert trompet in de rustige afsluiter Floating Home valt uit de toon bij de rest van de CD wegens meer aansluitend bij de easy tunes rage van enkele jaren terug, rage die even onopvallend verdween als ze opborrelde. Elf eigen nummers, drie covers: Surfari van The Original Surfaris krijgt een laagje orgel, trompet en opnieuw een Telstar sausje, (Come With Me To The) Casbah van het Armeens-Amerikaanse buikdans combo Ganimian & his Oriental Music (volgens mij hebben ook Sandy Nelson en Ritchie Podolor het gedaan) is pita surf, en Hopped Up Mustang van Arlen Sanders (op zich eigenlijk het instrumentale Movin’ van The Astronauts met een gesproken tekst erop, de melodie is trouwens dezelfde “wij hebben ongelofelijke haast” rif waarop ook Opzij Opzij Opzij van Herman van Veen, euh, loopt) wordt met een nieuwe eigen tekst herwerkt tot Hopped Up Rocket. Samengevat: fans van traditionele surf dienen zich te onthouden, maar voor wie surf meer mag zijn dan gewoon maar rammen op gitaren is dit een boeiende brok space age pop overgoten met een retro science fiction sausje. Bad Buzz CD verscheen in eigen beheer, en volgens www.anacondas.nl zou de LP versie SI-LP001 op gekleurd vinyl zijn. (Frantic Franky)

FORGOTTEN FAVORITES/ BACK DRAFT
Hellskitchen Records, HKR CD 66605

Hoe zou het klinken als enkele van de betere Nederlandse en Duitse teddyboy rock ‘n’ roll muzikanten hun gekuifde koppen bijeensteken om zich vervolgens gezamenlijk op de muziek te storten? Het antwoord luidt Back Draft! Toch al weer drie jaar geleden, in 2007, kwamen Ronnie Nightingale (Ronnie Nightingale & the Haydocks; zang/ slaggitaar/ piano), Richard Schuurs (’57 Fairlane; ditmaal op drums), Mario Oehlmann (Foggy Mountain Rockers; sologitaar) en Mikel ‘Bill Zebop’ (Lou Cifer & the Hellions/ Wildcats; bas) bijeen om hun muzikale passie te delen. Dat resulteert nu in een 18 tracks tellende CD met songs die de heren zien als persoonlijke old-time favorieten.
En om wat voor vergeten favorieten gaat het dan? Welnu, de covers zijn (gelukkig) inderdaad niet zo voor de hand liggend en daar zijn wij vaak blij mee vanwege niet uitgekauwd. De tracklist meldt songs uit de fifties, zoals Circle Rock (de schitterende rockabillysong van Lloyd ‘Cowboy’ Copas) of zelfs Got Love If You Want It (voor het origineel moeten we helemaal terug naar James Moore aka Slim Harpo en Warren Smith op Sun natuurlijk), maar vooral latere werken als No Other Girl (Blasters), I’m Gonna Move (van good ole gekke Freddie ‘Fingers’ Lee), The Naked Die Young (van de nog gekkere Johnny Legend) en Rockin’ My Life Away (van Mack Vickery en later ook van Jerry Lee Lewis). Het viertal speelt goed strak en slapbass liefhebber als ik ben, mis ik de contrabas niet dankzij de volleerd bespeelde Fender bas door Mikel. Een krachtig klinkende naam als Back Draft past dan ook wel bij de band. My personal favourite picks: de eerder genoemde toffe uitvoering van Got Love If You Want It, 200 Miles (gewoon een lekker nummer, strak, up tempo met dubbele gitaarsolo), I’ll Be There (nee nee, dit is Cavan niet, doch heus Back Draft) en Can’t You See (prima Memphis Rockabilly Band cover, melodieus en wat melancholisch met backing vocals).
Volumeknop naar rechts: pure fun! Voor slechts 11 Euro inclusief porto (in Europa) kun je het zelf uitproberen, want dat kost de CD via hellskitchentotti@gmail.com. Check: www.myspace.com/backdraftrockabilly (Frans van Dongen)

THE ROUTE OF TIME/ THE DI MAGGIO CONNECTION
Musical Brain MB-01

Tiende album of daaromtrent van Marco Di Maggio, de Italiaan destijds gepromoot als zo ongeveer de meest rockabilly aller rockabillies, maar op deze tweede CD met zijn Di Maggio Connection gaat ie net als op hun The Wildest Game debuut uit 2004 veel moderner. Opener en titelnummer The Route Of Time is een modern popachtig gitaarrocknummer, en op Killing Rock heeft die gitaar al het drukke en maniakale van psychobilly, evenwel zonder de agressie daarvan. En dan denk je: dit wordt de zoveelste CD die het midden houdt tussen pop, rock en rock ‘n’ roll. Dat klopt deels, maar toch is deze CD meer. De gitaar staat uiteraard centraal, en Di Maggio kàn gitaar spelen, dat is geweten, maar hij moet net als elke goeie gitarist opletten dat hij niet teveel vervalt in eindeloos gefriedel, en de gitaarreferenties aan Brian Setzer en The Stray Cats enerzijds en Reverend Horton Heat anderzijds zijn zoals steevast op dit soort albums haast verplicht. Maar Di Maggio is ook al lang genoeg bezig om vlot in het gehoor liggende songs in elkaar te steken, én hij herkent een uitstekende song als hij er eentje hoort: de drie covers op deze CD zijn een prima uptempo Don’t Worry Baby dat plots veel rockender blijkt dan The Beach Boys, een al even geslaagde uptempo huppeldepup versie van Everyday van Buddy Holly, en tot slot een nummer dat ik al onnoemelijk vaak op de radio heb gehoord maar waarvan ik dan nooit dacht : dat zou nou eens een goeie rocker kunnen zijn, namelijk Road To Nowhere van de Amerikaanse “intellectuele” rockband Talking Heads. Di Maggio maakt er swingende rock ‘n’ roll van! De meeste van de 11 eigen composities (geschreven met Francesco Chisci, DiMaggio’s vaste co-auteur) zijn modern en luid, uitgezonderd twee nummers die uit de toon vallen: Wipe Out (My Solitude) is een loungy crooner die vrij fake klinkt (strijkers uit een synthesizer ?), afsluiter A Night In Shanghai klinkt als eender welke gitaargroep die een medium tempo instrumental in de stijl van The Shadows speelt. Onafgezien daarvan bevat dit album post-moderne rock ‘n’ roll met invloeden van twang, surf, Bo Diddley jungledrums (Drink It Up), tango (Dance Around My Heart), rock en psychobilly, en in dat subgenre zijn wij heus al veel slechtere CD’s tegengekomen. Vijf van de 14 tracks zijn nieuwe versies van songs die al op hun debuut stonden: Killing Rock, The Toll, Dance Around My Heart, Worn Out Life en The Wildest Game. Vandaar wellicht de slagzin “9 brand new songs plus 5 crowd favourites”. Aan het bestelnummer te zien is dit een release in eigen beheer. De website www.marcodimaggio.com/connection lijkt ons niet bepaald update, dus probeer eventueel www.myspace.com/thedimaggioconnection (Frantic Franky)

DRAG ‘EM BONES BACK TO DUTY!/ RAGGED BONES
Ragged Bones, RBCD001

The Ragged Bones zijn een voor ons nieuwe rockabillyband uit Stockholm, Zweden. Het trio speelde voorheen al in diverse rockabilly- en punkbands en in 2008 kwamen ze bijeen in deze Ragged Bones.
Het eerste album is een mini-CD met zes songs geworden.
Het drietal opereert in authentieke rockabillybezetting van zang/ gitaar (Jesper Kempe), contrabas (Anders Deurell) en drums (Jonas Fransson). Gezien het feit uit welke muzikale hoek ze afkomstig zijn verwachtten we echter geen authentieke fifties rockabilly, maar meer een stijl die voortkomt uit de neo-rockabilly of psychobilly. Tot onze verrassing is dat maar deels het geval, want nog beter: waar veel huidige neo-rockabilly- en vooral psychobillybands in een soort mix van die genoemde stijlen en pure pop of moderne rock opereren, klinken The Ragged Bones dan toch weer best verfrissend omdat ze hun plezier lijken te vinden in zogenoemde ‘old-skool-neo-rockabilly’, oftewel muziek die door bands als The Blue Cats of Frantic Flinstones zo aan het einde van de jaren ‘70 uitgevonden werd, nog voordat er sprake was van psychobilly. Neo-rockabilly puur dus. De band houdt het dan ook vrij minimalistisch en back-to-basic met een staande drum, een flink slappende contrabas, en gelukkig niet te clean gitaarspel door de gitarist die meteen ook zanger is. Titels als Snatch And Grab It en Gotta Get Away hebben dus ook niet de conventionele melodieën uit de fifties, gaan er echter in als rockabillykoek. Toch constateer ik dat de band wellicht haar illustere voorgangers lijkt na te spelen. Maar dat is eigenlijk ook maar deels het geval, want ze doen het wel helemaal met eigen, zelfgeschreven nummers waardoor je, behoudens dat enkel bekend klinkend melodietje, ook weer niet het idee hebt een ouwe neo-rockabillyplaat uit de kast gehaald te hebben. Contrabassist Anders bespeelt ook de mondharmonica en het wat rustigere The Diggin’ Done klinkt daardoor net iets anders.
Dit is nu eindelijk weer eens een heuse neo-rockabilly CD voor de cats die het echt niet zien zitten dat veel van hun favoriete bands veel te veel hun oorspronkelijke sound hebben verkwanseld. Info: www.myspace.com/raggedbones en de muziek is eventueel ook digitaal te verkrijgen via sites als iTunes of Spotify. (Frans van Dongen)

MOONLIGHT/ CASABLANCA CARAMBOL COMPANY
Casablanca Carambol Company, géén catalogusnummer

Nieuwe bands uit eigen streek, laat ze maar komen, want jong bloed is wat de rockabilly scene nodig heeft. The Seatsniffers blijven namelijk ook niet eeuwig spelen. Enter: Casablanca Carambol Company uit Lier (B), Antwerps provinciestadje bekend om zijn begijnhof, Zimmertoren en Lierse vlaaikens, en vanaf heden ook van deze rockabillyband met de onmogelijke naam. We zijn erover aan het denken om ‘m te wijzigen, zeiden ze me vorig jaar nog, maar nu is die debuut-CD er en zitten ze eraan vast natuurlijk. Sympathieke en brave kerels, de vier CCC’s, en vooral: ze dragen het rock ‘n’ roll hart op de juiste plaats, want ze zijn zo gepassioneerd door die muziek dat ze instrumenten kochten en leerden rock ‘n’ rollen en genoeg vrienden overtuigden tot ze een bandje hadden, en dan maar repeteren en beginnen met kleine optredens, en na een goeie demo sloten ze zich lang genoeg op om gewoon thuis een full album op te nemen, dat ze gelijk in eigen beheer uitbrengen, want dat is vandaag de dag absoluut haalbaar voor wie een beetje de handen uit de mouwen weet te steken. Het resultaat mag gehoord worden, al heeft het ook de beperkingen van de doe-het-zelf aanpak, namelijk dat alle nummers een beetje hetzelfde klinken. Een producer had dit euvel wellicht kunnen verhelpen, evenals gastmuzikanten. Anderzijds siert het hen dat ze alles gewoon zelf opnamen zonder hulp van buitenaf, en zonder het resultaat op te smukken met gastbijdrages. Een betere mastering had de CD wellicht ook wat vlammender doen klinken, maar de bottom line is: what you hear is what you get, en de CD biedt exact wat de CCC live brengt op een podium, authentieke fifties rockabilly in een bezetting van leadgitaar, akoestische ritmegitaar, contrabas en drums, puur en onverdund, en vol onderdrukte driften. Deze CD doet me nog het meest denken aan Johnny Powers, ook al omdat de CCC er niet voor terugdeinst om hier een onvervalste ballad met backing vocals op te zetten. Dezelfde uitbundige maar tegelijkertijd wat ingehouden zang, dezelfde hondsbrutale grijns in de stem, zelfde soort stop-start patronen met aftellende tikken op de hi-hat en invallende contrabas, zelfde soort gesproken tekstflarden, zelfde afwisseling tussen uptempo en medium tempo stukken. Deze CD klinkt als fifties demo’s van Johnny Powers en voor alle duidelijkheid, da’s bedoeld als compliment. Elf eigen composities + de cover Nobody’s Woman van Charlie Feathers.
Support your local rockabillies, ga de CCC zien, en koop gelijk hun CD. Op 8 januari staan ze als voorprogramma van The Caezars (GB) in de Cruise Inn in Amsterdam. Info: www.myspace.com/carambolcompany (Frantic Franky)

MAYHEM/ IMELDA MAY
Decca Records, 2752925

Ik herinner me nog het moment dat ik Imelda May (toen nog als Imelda Clabby) voor het eerst zag. Dat was op de DVD Red Hot Live van Mike Sanchez (uit 2004). Ze was toen een opkomend sterretje aan het rock ‘n’ roll firmament aan het worden en ze kwam op het podium wat schuchter over. Het toen bescheiden Ierse meisje is inmiddels een heuse ster geworden, en zeker niet alleen in ‘onze’ scéne, getuige haar albumhit in Ierland (nummer 1!) en Groot-Brittanië én het feit dat ze gekozen werd tot zangeres van het jaar in haar thuisland. Met name aan de clip van het optreden dat bij de bijbehorende show hoorde is het duidelijk dat de sexy Imelda zich een overdonderende dosis zelfvertrouwen en podiumuitstraling heeft aangemeten. Bovendien is ze daarbij natuurlijk nog even knap als destijds. En daar moet ik nu wel even doorheen prikken anders wordt het niets met deze recensie.
Natuurlijk heeft ze haar looks mee, maar het is toch behoorlijk knap dat Imelda met haar tweede album de rock ‘n’ roll (want zo noemen we haar muziek gemakshalve toch maar even) naar het grote publiek heeft weten te dirigeren. Dit derde album moet de successen overtreffen, al zal dat geen misselijke opgave zijn. De opener Pulling The Rug probeert dat al meteen letterlijk door te openen met dat kenmerkende, donkere contrabasintro dat we kennen van haar succesnummer Johnny Got A Boom Boom dat verder niet opvallend, doch herkenbaar voor de kenners, in het ritme van Bo Diddley wordt gebracht. Toen dit album afgelopen najaar in Ierland uitkwam was het meteen een groot succes, wat niet gezegd kan worden van de single van dit album, Psycho. Waarom werd dat geen hit? Te ruig voor Imelda? Niet geschikt voor haar publiek? Haar stem komt wel behoorlijk vervormd over en het klinkt allemaal wellicht een tikkeltje harder dan we van d’r gewend zijn. Vooral aan het einde zit hier op het gitaarspel ook een behoorlijke brok distortion. Toch is dit geen slecht nummer en het bewijst de veelzijdigheid van Imelda en haar mannen. De tweede single van het album, de titeltrack Mayhem, deed het al stukken beter en daarmee scoorde ze toch weer een hit. De melodie is waarachtig hitgevoelig en ligt verdomd goed in het gehoor. Let op het sexy gezongen ‘toedoedoedoedoeb’ in het refrein, dat doet het ‘m! De blazers zorgen voor een perfecte swinginslag en het gitaarspel is uit de kunst. Ja, laat dat gitaarwerk maar aan echtgenoot Darrel Higham over. En als we dan toch op volgorde de singles afgaan: zojuist is de single Kentish Town Waltz uitgebracht, een ballad die met het oog op kerstmis hoge ogen zou moeten gaan gooien. Ik merk een grote gelijkenis met een ander (oud country?-) nummer op, maar laat ik daar nu niet opkomen.
Dat Mayhem niet zo maar een rock ‘n’ roll-album was, hadden we al begrepen. Daarbij komt nog eens het feit dat er ook sprake is van verschillende stijlrichtingen uit bredere rootsrichtingen: All For You en Inside Out zijn jazzy (inclusief gedempte trompet) en passen bij het zwoele dat Imelda uitstraalt, Eternity (het enige door Darrel Higham geschreven werkje) lonkt daarentegen weer naar folk en country, of de verschillende stijlen lijken elkaar te ontmoeten zoals in bijvoorbeeld het mooie I’m Alive. Ruig wordt het in de hedendaagse rockabillynummers Sneaky Freak (met opvallend genoeg ook weer die trompet) en Let Me Out. Toch ook prima is het talloze malen gecoverde Tainted Love. Dit is de enige cover op het album, want Imelda schreef (op het door Higham geschreven Eternity na) verder alles zelf (en produceerde en mixte het album, al dan niet samen met Darrel Higham ook zelf!).
Als bonus vinden we nog eens Johnny Got A Boom Boom in de remix (wellicht overbodig) en je vindt op de CD ook een link naar een gratis download, te weten naar het nummer Inside Out, dat zeker niet misstaan had op het album zelf. Slim, want je moet je dan wel opgeven voor de nieuwsbrief van Imelda May. Wij hebben dat ook gedaan want hoe vaker we Imelda May in de mailbox vinden hoe beter, al zou ze ook wel eens gewoon een keertje door de deur mogen komen.
Je kunt het album bij iedere zichzelf respecterende CD-shop verkrijgen en tot die tijd kun je je prima met de talloze YouTube clipjes vermaken! Verdere info: www.imeldamay.com (Frans van Dongen)

SIGNS & SIGNIFIERS/ JD McPHERSON
Hi-Style Records, HS-CD82698

In het verleden bespraken wij de Hi-Style cd Blue Black Hair van The Del Moroccos bijzonder lovend, want het woord "subliem" nemen wij hier niet vaak in de mond (herlees de bespreking hier). Dit is een nieuwe CD van hetzelfde label, en dat label is het label van Jimmy Sutton, bekend van The Four Charms, The Del Moroccos, en ook als contrabassist voor Deke Dickerson. Sutton bouwde in Chicago op zolder zijn eigen analoge vintage studio, en daar nam JD McPherson, zanger van rockabillyband The Starkweather Boys (ik weet niet of ze nog bestaan) zijn solo debuut op. Ook deze CD blaast ons omver door het fantastische geluid en de al even geweldige stem van McPherson. Toch even checken of dit wel zeker de juiste CD? Jawel, hoe onwaarschijnlijk ook, want de blanke McPherson klinkt als een dikke zwarte rock 'n' roll shouter. Weet u hoe deze CD klinkt? Als het allerbeste van Mike Sanchez, en da's héél zwart. Geil slurpende tenor- en baritonsaxen, een piano die wat meepingelt in de achtergrond, vlammende rhythm 'n' blues gitaren, veel percussie, het klinkt indrukwekkend, zeker omdat alles ingespeeld werd door producer Jimmy Sutton (bas, contrabas, baritongitaar, akoestische gitaar, backing vocals) en engineer Alex Hall (drums, piano, orgel en backing vocals), aangevuld met slechts een handjevol gastmuzikanten als Jonathan Doyle (Nick Curran & the Lowlifes) en Josh Bell (The Del Moroccos) op tenor- en baritonsax, Joel Paterson (The Modern Sounds) op gitaar, plus andere mensen die ik niet ken op viool en zelfs cello. Dit klinkt als de zwarte rock 'n' roll begin jaren '60, en we horen er heel veel in terug: Little Richard, Nappy Brown, Roy Brown, Brook Benton, Jackie Wilson, Sam Cooke, Dee Clark en zelfs zangeressen als Lavern Baker zitten allemaal verscholen in de stem van McPherson, terwijl de muziek flarden bevat van de Georgia Slop, de gitaar van Chuck Berry, de piano van Jimmie Johnson op diezelfde platen van Chuck Berry, de jungleboppers van Bo Diddley, de gitaar-drumsound van Hasil Adkins, vroege soul, en meer recenter de doo-wop plaat van Big Sandy. Dit album dat overloopt van dat ondefinieerbare iets dat ze mojo noemen klopt helemaal en is zonder twijfel, mede door het kristalheldere geluid en de veel-lagige productie, een van de beste releases van 2010. Met het nummer Wolf Teeth als bopper van het jaar. Naar wij opvingen zou er binnenkort een 10-inch verschijnen in Finland (op Goofin?) en een vinyl single op het kleine Duitse label Witchcraft. Van Wolf Teeth zijn promosingles verspreid, en je had in september de kopjes moeten zien op High Rockabilly toen DJ Rudy het daar in wereldpremière oplegde! Perfectie bestaat niet, zo wordt gezegd, maar dit komt toch aardig in de buurt. Info: www.hi-stylerecords.com en www.myspace.com/jdmcphersonhistyle (Frantic Franky)

KOM VAN DAT DAK AF/ CONSTANT MEIJERS & PETER KOELEWIJN
Boek: Uitgeverij Rubenstein; ISBN 9789047609360/ CD Universal; cat. nr. 2741768

Daar waar men in boekminnend Nederland (en niet alleen daar) het 50-jarig jubileum van de rock ‘n’ roll schandelijk aan zich voorbij heeft laten gaan, heeft men nu gelukkig wel de tegenwoordigheid van geest om het begin van de Nederlandse rock ‘n’ roll, althans als commerciële (!) muziekstroming hier ter land, te memoreren met een boek + CD ter gelegenheid van het 50-jarige jubileum van de eerste Nederlandstalige rock ‘n’ roll-hit (in de context van die toen nog jonge muziekcommercie): Kom Van Dat Dak Af. Vóór die tijd werden ook al Nederlandstalige rock ‘n’ roll-songs (veelal door dansorkesten onder pseudoniem en met humoristische teksten) opgenomen, voornamelijk in Bill Haley of Louis Prima stijl, ten tijde van de bakelieten 78-toeren plaat in de jaren 1955-1957. Rond 1958 werd het nieuwe muzikale domein in beslag genomen door duo’s en groepen als Spelbrekers, Wama’s, Cocktail Trio en Meteoor Kwartet, die rock ‘n’ roll-nummers met humoristische teksten zongen. Met als populaire tieneruitzonderingen in opkomst: The Tielman Brothers en Fouryo’s. Een grotere tegenstelling tussen de twee ‘acts’ kan bijna niet, maar dat terzijde. Toen al had het duo Butterflies met Willem Word Wakker (een cover van The Everly’s Wake Up Little Susie) een hit. En dan kom je al gauw op de discussie uit: wat is rock ‘n’ roll? Zoals er in Amerika een discussie was/ is of Sh'Boom van de Canadese Crew Cuts (in Nederland door de Bee Bee Sisters tot een hit gezongen) wel tot de eerste rock ‘n’ roll-hits mag worden gerekend, zo kun je dus ook gaan bekvechten over Willem Word Wakker. Gaan we echter uit van de beleving van toenmalige nozems of gewoon tieners, een mooiere graadmeter voor rock ‘n’ roll kun je immers niet hebben, dan mogen we inderdaad Kom Van Dat Dak Af wel als eerste Nederlandse rock ‘n’ roll-hit betitelen en moeten we Willem Word Wakker (zeker al qua tekst) naar de novelty-contreien verbannen, omdat het net ietsje te soft is (smile). Meer over die beginperiode van de vaderlandse rock ‘n’ roll, in navolging van het pré-Elvis tijdperk, het pré-Peter tijdperk genoemd, is terug te vinden in Boppin’ Around uitgave 66: ‘50 Jaar Rock ‘n’ Roll In Nederland’, waarin ik uitgebreid hierop inga. Daarmee hebben we het bestaansrecht van het jubileumboek verklaard.
Op de achterzijde van het boekcover, en deze foto staat ook nog eens in het boek zelf, staat een prent met Peter & Zijn Rockets op een brandweerladder, die is gekiekt bij de uitgaansgelegenheid Hanenhof in Geleen, zoals me ooit Paul Zelders (van Mingus & The Rocking Blacks), bij wie ik een tijd lang kind aan huis was, me vertelde. Dit schrijf ik niet uit chauvinisme, maar omdat dit gedenkwaardige voorval georganiseerd was door een nog piepjonge latere Pinkpopbaas Jan Smeets, die uit deze contreien afkomstig was en als oprichter/ voorzitter fungeerde van de Peter & Zijn Rockets Fanclub in zijn geboorteplaats Einighausen (bij Sittard), die je ook nog tegenkomt in diverse tienerbladen van toen, waarin o.a. te lezen staat dat je voor 2,50 gulden per jaar ‘al’ lid was: voor dat geld houd je tegenwoordig geen enkele fanclubeigenaar nog de deur van het clubhuis open. Een uittreksel uit het allereerste fanclubblaadje is trouwens te bewonderen in het boek zelf.

De package (boek met CD) is puur nostalgie: uitsluitend oude foto’s en bijna alleen de oude opnames uit de jaren 1959-1963. Helaas heeft men toch weer wat steekjes laten vallen, typisch ‘Hollands’. Zo ontbreken de nummers De Hele Stad Is Gek En Dol (1959), Laat Me Los (1960), Kom Op Rocking (1960), 24000 Kussen (1961), Jip Jip (1962), Hasta La Vista (1962), Yeah Man Twist (1962), The Kangaroo (1962), Doe Caramba De Bossa Nova (1963). Evenmin vinden we de nummers met Anneke Grönloh: Ma, Hij Wil Zo Graag Een Zoen en Ik Ben Zo Verlegen (beiden 1961). Dan was de zaak compleet geweest voor wat betreft de eerste singles met rock ‘n’ roll (ook al kun je de tango Speel Die Dans niet bepaald daartoe rekenen). En dat schrijf ik in verband met een opmerking op de achterkant van het boek, daarover zo dadelijk meer. Jammer is verder, dat de opname van Jenny uit 1959 niet in de CD-compilatie is opgenomen (wel de nieuwe opname voor Decca, 1960). Helaas staan daarvoor in de plaats de flutversies (sorry, ik ben nu eenmaal een purist) van Kom Van Dat Dak Af uit 1971 en 1981 erop.
Maar goed, het draait nu eenmaal om Kom Van Dat Dak Af. En als auteur Constant het helemaal mooi had willen maken, had hij nog de volgende nummers erbij gezet: de Zweedse cover Kom Ner Från Taket uit 1961 van Egon Kjerrman (staat ook op LP Spisar Party Vol. 2, Star Club Records, 33-5002), Kom Van Dat Dak Af (in het Nederlands gezongen!) van de Duitse band Mustangs uit 1965 met Udo Lindenberg op drums (te beluisteren op Bear Family BCD 16461 AR), de Belgische versie Kom Uit Je Bed van Wim & De Krafties uit 1961 (Kraftone K 107), de versie van de Limburgse Flying Condors uit 1965 (Creation C6003), de ingekorte versies van enkele nummers van Peter & De Rockets uit 1962 op de ‘Tijd Voor Teenagers’-serie (die klinken alsof ze apart voor die serie zijn opgenomen en niet ingekort zijn!). Tja, nog meer ‘van dat dak af’ en aanverwanten? Okay, dat zijn nu eenmaal de vrome wensen van een door en door verzamelaar. En er blijkt zelfs een Zuid-Afrikaanse persing van Kom Van Dat Dak Af op Columbia te bestaan (zoals te zien op de website van Peter Koelewijn). Waanzin! Gaaf, man! Destijds heeft ondergetekende Peter nog attent gemaakt op de Belgische persingen en hem ook afbeeldingen daarvan ter beschikking gesteld voor zijn website. En dan nog een leuk detail dat Peter me ooit meedeelde: ‘Peter’ van meisjesgroep Sweet Sixteen heeft volgens Peter Koelewijn niets van doen met hem, maar hij heeft wel in zijn nummer Ga Peter Ga er een parodie op gezongen.
Goed, we moeten dus helaas een aantal nummers missen, maarrrrrrrrrr… wél staat er op deze CD de unreleased opname ’T Is Over Marijke uit 1962, yeehaaaaa, de B-zijde van de reeds eerder op de 3-CD set (Universal HM 1539-2) verschenen unreleased opname van Bonnie Brons (destijds in 2004 in Boppin’ Arouund reeds door mij besproken). Alleen al voor dit nummer en de vele schitterende foto’s in het boek loont het om deze package aan te schaffen! (Het lijkt bijna als bij Elvis, van tijd tot tijd komen onuitgebrachte opnames uit… wanneer verschijnt Jenny uit 1959?).

Men heeft zich alle moeite getroost het geheel een vintage touch mee te geven en daarin is men ook behoorlijk geslaagd! Dit is eersteklas liefde voor de muziek! Zo wordt het boek geopend met een schitterende kleurenposter-afbeelding van Egmond gitaren met Peter & Zijn Rockets erop. Hoe kan het ook anders dat een Eindhovense gitarenfabrikant haar stadgenoten als ‘uithangbord’ voor haar eigen product neemt. Die minder bekende foto’s (en dat zelfs voor iemand die zelf veel van dat oude spul heeft) kom je rijkelijk tegen, zowel in kleur als in zwart/ wit. Haast niet te geloven dat je een pakweg 29 pagina’s tellend boekwerkje vol kunt schrijven over het ontstaan van een Nederlandse rock ‘n’ roll-hit. Maar, het kan! Aan het woord komt de maestro zelf, maar ook pianist Harry van Hoof en saxofonist Claus Buchholz. Mooi is, dat (ondanks dat fier Peter’s naam als co-auteur op het boekje prijkt) Constant Meijers (die zelf ooit het boekje met dezelfde titel Kom Van Dat Dak Af schreef, waaraan jullie redacteur een wezenlijke bijdrage heeft gehad) toch hier en daar een kritische noot slaakt. Zo wordt er gestecheld over wanneer de plaat (HI 1025) is uitgebracht. Voor platenverzamelaars is 1959 al jaren een feit, maar niet voor de auteur. Door het aanhalen van het promotieblad van Bovema (dat beweert dat de single van de ‘Tielmans’, Record Hop (HI 1026), in november 1959 werd uitgebracht… waarom zouden ze liegen?) zou het probleem toch al opgelost zijn. Mijn kanttekening daarbij is echter: het kan natuurlijk ook goed zijn dat Bovema de rock ‘n’ roll van de Tielmans met die van Peter verwisselt heeft, immers voor die platenbonzen was het allemaal dezelfde herrie. (Waarom hier deze opmerking gemaakt is, zie verderop). Desondanks twijfelt Constant toch, omdat Peter beweert dat het niet zo is. Wat me dan van mijn dak laat vallen is, dat Constant met geen woord rept over de paginavullende promobrief over Peter Koelewijn op pagina 22 (het is niet duidelijk wie die geschreven heeft, misschien impresario Toon Wagemans, maar het zou heel goed Peter zelf kunnen zijn geweest, die de brief in de derde persoon heeft geschreven… of een andere ‘Mister |X’), waarin die onbekende schrijft:
“Pas in augustus 1959 werd Peter ‘ontdekt’ door een jongen, Toon Wagemans geheten, die nu een impresariaat heeft. Op 19 dec. van dat jaar kwam hij voor de KRO televisie in een teenager uitzending waar hij met ‘Kom Van Dat Dak Af’ een tweede prijs behaalde. Diezelfde dag kwam ook de eerste plaat van hem op de markt”. Volgens deze promotende biografie over Peter, zou de single dus op 19-12-1959 zijn verschenen (en niet, zoals Bovema beweert, in november). De brief is wel pas in 1960 geschreven, oordelend naar de opgesomde songtitels. Dat de schrijver zich hiermee vergist heeft, lijkt me desondanks toch onwaarschijnlijk, want de plaatrelease zou immers zijn samengevallen met het TV-optreden. Dat je je dan een maand (december i.p.v. november) vergist hebt, lijkt me stug. Enkele dagen, okay, maar geen maand als je denkt te weten dat een plaatrelease samenviel met een TV-optreden, waarvan je de datum nota bene nog exact weet (en die ook klopt zoals elders in het boek blijkt). Volgens een afdruk van de pagina uit het Belgische blad Jukebox uit juli 1960, op bladzijde 24, wordt gesuggereerd dat de single pas in januari 1960 op de markt zou zijn gekomen, maar dat is hoogst onwaarschijnlijk (omdat de plaat toen al in de charts was).
Het boekje gaat echter verder dan Sherlock Holmes taferelen over de releasedatum van deze rock ‘n’ roll-hit. Luchtig worden anekdotes verteld, afgewisseld met feitelijke gegevens, al dan niet vervat in woord of gewoon te achterhalen via de overdosis foto’s. Maar het is fijn hoe de mensen van het eerste uur nog de perikelen rondom het nummer hier memoreren. En het is inderdaad opmerkelijk hoe een 18-jarige knaap toen, met zijn opmerkelijke zang, op vrij unieke wijze de (blanke) rock ‘n’ roll op de vaderlandse landkaart zette. De Indorockers waren de anderen die op bijzondere wijze onze rock ‘n’ roll-geschiedenis verrijkten. Wel interessant nog is de opmerking in dat juli 1960-nummer van de Jukebox, dat de eigenaar van de repetitieruimte (een theaterdirecteur) Peter en de zijnen in 1959 een contract had aangeboden. Daar wordt in het hele boekje verder niet op ingegaan, jammer.
Zoals je ziet, is het boek een lekkernij voor puristen, maar ook nostalgiezwijmelaars zullen er hun plezier aan beleven.

Dan nog wat de CD betreft. Aan het begin van deze recensie gaf ik al aan wat er helaas niet op staat. Nu dan welke songs wél de gelukkigen waren! Kom Van Dat Dak Af, Marijke, Doe Maar Net Alsof, Drink Er Een Van Mij, Flirt, Ga Peter Ga, Janus, Speel Die Dans, ’T Is Over Marijke (previously unreleased dus, ook al wordt wonderbaarlijk genoeg nergens melding gemaakt van dit unieke feit (?!)), Veertig Rovers, Jenny, Dat Ben Ik, plus de ‘flutversies’. De opmerking op de achterkant van het boekje dat de CD al (!) het vroege werk zou bevatten is marketingtechnisch misschien leuk, maar verwijzen we toch naar het rijk der muzikale fabelen. Maar ook Jack Spijkerman nam het destijds in Kopspijkers (13-4-2002) niet zo nauw: omdat het lekker bekte maakte hij er gemakshalve van, dat Kom Van Dat Dak Af in 1961 (pardon?!), 1971 en 1981 in de hitlijsten had gestaan. Vier jaar eerder (7-11-1998) zong Peter, met de fictieve (?) Rockabilly Willie Hillbillies rondom de Belgische presentator Bart Peeters, het nummer nog in een medley in een puike rockabillyversie!

Conclusie: als je een echte ‘nozem van het Nederlandse lied’ op het dak wil krijgen, moet je de kerstman de woorden van Gerry Oord (directeur van Bovema, waar de Imperial single van het nummer (HI 1025) verscheen) laten slaken, zoals die dat deed bij het horen van Kom Van Dat Dak Af van Peter & Zijn Rockets in de opnameruimte: “wat is dat voor een herrie!”. Dus wil je ‘Willem’ lekker laten verder slapen, dan laat je je spaarvarkentje aan de kassa van de boekwinkel naar Kom Van Dat Dak Af knorren en heeft de ontvanger van het moois toch weer effe gezwijnd, hè. (Henri Smeets)

KEEP ON ROCKIN’/ JOHNNY MEMPHIS
Marlstone Music, CDL 2949

Daar waar ex-kippenslachter/ verenplukker Ernest Evans (beter bekend als de al meer dan 45 jaar met de Nederlandse Rina Lodders getrouwde twistkoning Chubby Checker) zijn slagersmes inruilde voor gouden platen, is de slagerszoon John van ’t Klooster uit Maastricht daar helaas nog ver van verwijderd, maar zingt hij desondanks met veel elan de nummers van zijn grote miljoenenverkopende idool Elvis Presley. Dus daarmee is ook meteen zijn artiestennaam verklaard. Maar John is zeker geen glitterpak-elvis en profileert zich op zijn album als een bredere rocker van allure. Deze jongeman is reeds een kleine 10 jaar actief op de Limburgse podia en ooit (2005) heb ik een interview met hem gedaan als solo-artiest in mijn voormalige radioprogramma, alsmede een interview met optreden met hem en zijn toenmalige band The Petticoat Hunters. Inmiddels heeft Johnny echter een nieuwe live-band The Tennessee Rockers. Logisch, want als je Memphis als achternaam hebt, dan moet er iets van Tennessee in de bandnaam zijn, toch?! Op de CD horen we echter louter studiomuzikanten, waaronder de, ons niet bepaald onbekende, contrabassist Jaakko Buchholtz (Bugaboo Tang (blues/ rockabilly), Junior Marvel (onvervalste rockabilly) en ooit nog ‘slapper’ in The Crazy Tones (rockabilly) en The Meadow Hawks (rockabilly)).
Wonderwel vinden we op het album letterlijk één nummer dat iets met Elvis van doen heeft: Fire Down Below. In 1976 schreef Elvis’ bassist Jerry Scheff deze song en het werd in Graceland opgenomen, maar nooit afgemaakt. De Belg Travis Jones heeft het in november 2004 in mijn toenmalige radioprogramma als wereldprimeur gezongen (ook destijds in eigen beheer uitgebracht) en Jerry zelf nam het pas in 2005 op CD op. Nu dus de beurt aan Johnny. Dit rock ‘n’ roll-nummer, met uiteraard een 70’s touch, zingt hij op zijn eigen wijze zonder ook maar in de verte zijn grote idool te willen imiteren. En dat is ook goed zo, want anders was het allicht een gekunsteld klinkend nummer geworden. Deze versie ligt lekker in het gehoor en neemt zelfs een door en door 50’s rocker als jullie redacteur mee. Netjes! Uit andere huize is het jumpbluesy Take A Left, dat een voor Johnny gecomponeerd nummer is. Dit nummer past heel goed in de trendy 40’s jumpblues revival van de laatste jaren. Ritchie Valens’ Come On Let’s Go is wel even wennen als je het origineel gewend bent. Het heeft een eigentijdse touch, maar swingt wel lekker en qua gitaar is het toch nog vintage. Blue Hotel is de absolute topper van dit album, ondanks de schitterende rockabillynummers verderop in de bespreking. Leg deze versie naast die van Chris Isaak en zoek de verschillen. Zowel muzikaal als qua zang kan dit nummer heel goed tippen aan het origineel, ondanks de minder vette productie. Fantastisch sentimenteel gezongen (geen flauwe slijmopmerking, maar een statement!). Klasse! En dat (klasse) hebben de studiomuzikanten ook, zoals andermaal blijkt in het gevoelige Arms Of Mary (de bekende hit ooit van de Sutherland Brothers), dat tevens bewijst dat Johnny beter wegkomt bij rustige nummers. Als typische Fats Domino zwarte rhythm & blues klassieker klinkt My Baby’s Got Me Crying, doch het is een voor de Maastrichtse zanger gecomponeerde song. Duidelijk is wel dat componist en backing vocalist Michel Nita zich heeft laten inspireren door Fats’ Walking To New Orleans uit 1960. Een van de pot gerukte rockabillyversie van Black Is Black schalt tegen onze oorschelpen. Wat een verschil met het bekende origineel van Los Bravos! Fenomenaal. Dan een favoriet van mij, dat ik al in de versie van de Duitse teddyboyband Foggy Mountain Rockers geweldig vond: Please Mama Please (van de Amerikaanse rockabillyband Go Cat Go). Andermaal een coole rockabillystomper. Countrysong Here Comes The Rain (The Mavericks) is een nummer dat zeker in de smaak zal vallen bij liefhebbers van de latere Everly’s. Zangmatig een dikke vette pluim voor de verdienstelijke, met originele arrangementen omklede, Righteous Brothers cover Unchained Melody. Wij kennen dit nummer natuurlijk van Gene Vincent uit 1956. Een ballade die wis en waarachtig niet makkelijk te zingen is. Zoals eerder al opgemerkt, komt bij dit soort songs Johnny’s stem het best naar voren.
En juist ballads zeggen iets over de ware zangkwaliteit van een zanger(es)! Je vraagt je dan ook werkelijk af waarom hij niet op nationaal niveau actief is. Het zou hem wis en waarachtig niet misstaan. Overtuig jezelf! Ben na al die jaren recenseren niet gauw enthousiast te krijgen, maar de CD is gewoon boven verwachting goed (en nota bene opgenomen bij een hoempapa label). Het album klinkt uit met het ‘kerkorgel’ dat als begeleidinstrument in het nummer te horen was en de werkelijke achternaam van de Maastrichtse zanger alle eer aan doet. Doe je spaarvarkentje een pink petticoat aan en ga met haar (uit oogpunt van emancipatie: doe je spaarvarkentje een ‘prison blue’ jeans aan en ga met hem) naar: www.johnnymemphis.nl (Henri Smeets)

CHRISTMAS COMES ALIVE/ THE BRIAN SETZER ORCHESTRA
Surfdog Records, 2-525577

Eigenlijk is de periode van onze Goedheiligman nog volop gaande als we alweer het eerste kerstalbum van het jaar opzetten. Dat doet me denken aan hoe absurd het eigenlijk is hoe de Amerikanen de Turkse bisschop helemaal verbasterd hebben naar een of andere sprookjesidioot die blijkbaar met rendieren vanuit de Noordpool aan komt vliegen. Vooruit, laten we daar ons hoofd niet over breken, dat doen we wel met het nieuwe album Christmas Comes Alive van The Brian Setzer Orchestra. Wie kent het recept nog niet? Rock ‘n’ roll en traditionals verpakt tot big band swing anno nu met een haast bombastische inslag. Maar het werkt nog steeds. Ik geloof dat de periode van Brian’s Orchestra al langer duurt dan de actieve periode van The Stray Cats destijds. Sinds 1996 lijkt The Orchestra al het patent te hebben op de verbintenis tussen big band rock ‘n’ roll en kerst toen Brian een nieuw nummer en twee kersttraditionals vertolkte voor de Arnold Schwarzenegger film Jingle All The Way. De DVD Christmas Extravaganza met een weergaloze live kerstshow van Brian Setzer in Japan is nog steeds de meest gespeelde muziek-DVD in huize Van Dongen.
Dit gloednieuwe live album, voor het overgrote deel opgenomen in Knocksville, Tennessee, is grofweg een mix van kersttraditionals, kerstklassiekers en eigen kerstsongs. Vooral de jaren ’50 en ’60 kerstklassiekers zijn natuurlijk uitermate geschikt om een Brian Setzer arrangement te ondergaan en Dig That Crazy Santa Claus, Sleigh Ride, Santa Claus Is Back In Town klinken dan ook weer super, supervet en ze lijken een extra dimensie mee te krijgen doordat het live is. Winter Wonderland vind ik daarentegen minder boeiend, de rustigere Jingle Bell Rock en Blue Christmas heb ik in het verleden blijkbaar teveel gehoord, want zelfs in de Setzer Orchestra benadering pakken ze me nu niet echt. Boogie Woogie Santa Claus is mid-tempo waarin niet alleen Brian’s Gretsch, maar vooral de trompet en de sax uitgebreid mogen soleren. Run Rudolph Run blijft het dichtst bij de basis, want de blazers mogen daar even… eh… uitblazen, terwijl Brian in – zo te horen – Stray Cats triobezetting alsnog de pannen van het dak laat vliegen. In zijn eigen klassieker Stray Cat Strut verwerkte Brian de song You’re A Mean One, Mr. Grinch, geschreven voor een cartoon in 1966 en opnieuw gebruikt voor de kerstfilm The Grinch met Jim Carrey. Bij het selecteren van de kersttraditionals heeft Brian een weloverwogen keuze gemaakt omdat de melodie en opzet van deze songs natuurlijk wel moeten passen bij arrangementen waar een big band mee uit de voeten moet kunnen. Opvallend genoeg vinden we niet veel van dit soort songs, namelijk alleen Jingle Bells en Angels We Have Heard On High. Deze laatste is bijzonder en apart want hier is een heel arrangement om de kerkelijke melodie Gloria In Excelsis Deo gebouwd, compleet met chorus en al. Dat zal niet iedere rockers cup of tea zijn, maar het maakt dit album echter wel tot een afwisselend geheel. Ook in die buitencategorie valt min of meer Tchaikovsky’s Nutcracker Suite. Beide songs zijn – net zoals nagenoeg alle songs op dit album – ook op eerdere studio-albums te vinden.
Het album is al uit in Nederland, dus als je wilt kun je nu al van je kerst genieten! Info: www.briansetzer.com (Frans van Dongen)

ROCKABILLY BROTHERS/ SHOTGUN
TCY Records, TCY-017

De één zal bij het horen van Shotgun denken aan goedkope 50’s ‘cowboy schiet indiaantje dood’ Johny Wayne westerns of anders jaren ‘60 spaghettiwesterns van het Italiaanse Bud Spencer en Terence Hill gehalte of misschien zelfs late 60’s/early 70’s Clint Eastwood wilde westen prullaria (onlangs is in 2010 een CD bij Bear Family verschenen met ‘cowboy favourites’ van de acteur uit 1962, een re-issue van de gelijknamige LP waarop Clint als een James Dean uit het Wilde Westen staat afgebeeld), anderen zullen bij het horen van die naam Shotgun meteen de drapes en creepers uit de kast halen. De oudgedienden van de teddyboyscene geven sinds rond 1977 acte de présènce en zijn het rocken niet verleerd, getuige de recentere opnames op hun ‘gloednieuwe’ album Rockabilly Brothers met een compilatie van hun vinylswingers uit de begintijd, startend in 1981, tot en met zilverglimmende veteranenrockers uit recentere tijden, eindigend in 2006. Bijna allemaal eigen compo’s van Rob Murly en Bob Burgos. Ooit had jullie redacteur de muzikale eer ze te mogen aankondigen op het Teddyboyfestival in Vlissingen in 2006: Bob Burgos (drums), Rob Murly (ritmegitaar), Dave Briggs (leadgitaar; ooit nog bij de legendarische Flying Saucers) en invaller Noel Brown (basgitaar) voor de zieke Ray Neale. Wie Bob Burgos enigszins kent, weet dat hij o.a. van pure onvervalste rock ‘n’ roll houdt. Precies dát horen we hier weer terug op dit album in al haar varianten. Merendeels typische teddyboy-rock ‘n’ roll en op het zwarte rhythm ‘n’ blues-schema geschoeide rock ‘n’ roll, dan weer eens een enkel uitstapje naar 70’s beïnvloede rock ‘n’ roll, andermaal is het gewoon early 80’s neo-rockabilly. Of de titel Rockabilly Brothers dan ook volledig de lading dekt moet ieder voor zich uitmaken, in ieder geval is het geen pure rockabilly CD. Wel zijn het overwegend opzwepende songs met een ruw randje! Maar goed, muziek is nu eenmaal ook en vooral een beleving en als je deze ruwe powerhouse rock ‘n’ roll als rockabilly ervaart is het prima. (Sorry voor deze microscopische analyse van de begrippen rock ‘n’ roll en rockabilly. What’s in a name?… wat telt is, dat het album je uit de schoenen laat ploffen en dat lukt aardig). Ballades en zwijmelnummers zoek je tevergeefs op dit album. Dat wordt je al meteen duidelijk gemaakt in Loonabilly Rock ‘n’ Roll met de ietwat langdradige intro “rock ‘n’ roll?”, waarin verschillende dames en heren zich de vraag stellen: “rock ‘n’ roll?”. Dit is gewoon een lekkere teddyboysong (1981). Daarentegen ervaar ik Hometown Rockin’ (1991) eerder als een vlak commercieel 70’s rock getint nummer (met ietwat Chuck Berry touch in het gitaarwerk) dat het vooral moet hebben van de gitaarsolo. The Rebel Song uit 1993 klinkt anderszins bijna als een teddyboy anthem! Het adembenemende Doin’ Things Right (1991) gaat richting greaser neo-rockabilly en dat geldt in nog sterkere mate voor 91-er instro High Tuned en Honky Tonk Mama uit 2005. Opvallend is dat de nummers uit de 90’s en ’10’s (van deze eeuw) muzikaal in dezelfde lijn liggen. Met Black ‘N’ Blue uit 1984 verkeren we wederom in ‘drapes’-sfeer om vervolgens met open mond te vervallen in een doo-woppish Blue By You (2005), met gitaarsolo, die me wat doet denken aan de 60’s Spotnicks. Natuuuuurlijk is dit nummer geschreven door Bob Murly, die ooit de legendarische Britse doo-wopgroep The Cruisers bevolkte. Nothing For Nothing is pure black rock ‘n’ roll, ook al wordt het niet zo bezongen. Uit de country-hoek, qua overall sound, maar geaccentueerd door de steelgitaar, komt onze schattige Lonely Girl (2006). De zang heeft meer weg van een Engelse versie van de Duitse Udo Lindenberg met die typisch vermoeid klinkende stem. Heel toepasselijk voor deze recensie aan de ‘vooravond’ van kerstmaand december, is Santa’s Got Your Letter (2002), dat als krachtvoer klinkt voor santa claus’ reindeers. Ondergetekende heeft het nummer in 2007 minder fortuinlijk ook aan het zilveren schijfje toevertrouwd: verschil moet er nu eenmaal zijn tussen de grootmeesters uit een wereldstad (Londen) en een hobbymuzikantje uit de provincie (smile). Quit Yer Foolin’ Me uit 1991 is een nummer, zoals je dat van Shotgun gewend bent, zij het met commercieel aandoende, maar zeker niet onaardige, breaks. Je voelt je dan ook ‘fancy free’ om lekker los te komen in dit gelijknamige nummer uit 1997. Put your creepers on in We’re Gonna Boogie (1993) met zang die me doet denken aan Levi Dexter van de vroege Levi & The Rockats en die ted-lijn zetten we ook voort in Rockabilly Santa (1997), een andere ode aan de goedheilig man uit het land van de onbegrensde mogelijkheden en als we muzikaal dan toch al in het van de indiaantjes geplukte land vertoeven, dan laten we de rockabillyjaren ook nog eens de revue passeren met een licht 50’s touch uitademend Rockabily Queen (1998), wellicht één van de beste nummers van het album. Son Of A Gun (1998) is een kruising tussen Hank Mizell en Red Hot Max & Cats. Nou ja, beter ‘son of a gun’, dan ‘son of a b’… babe uit het roodlicht milieu. Ridin’ White Horses (1999) is wat vlakke rock ‘n’ roll, terwijl Deadwood Stage een bewerkte instrumentale traditional is. Als uitsmijter van de swingende rockhouse fungeert Rockabilly Brothers dat precies dat doet wat je van rockabillybroers mag verwachten: rocken dat je het vuur uit de schoenen komt! Ik moet me trouwens wel zeer vergissen als niet toch de meeste songs unreleased recordings zijn (o.a. zeer zeker de kerstsongs Santa’s Got Your Letter en Rockabilly Santa, die Bob me in 2007, om te coveren, toestuurde als zijnde unreleased).
Conclusie: Een swingend party-album voor echte puristen onder de greasers en teds. Een hebbedingetje dus. Info: www.tcy-records.com (Henri Smeets)

SEE YOU LATER ALLIGATOR/ BOBBY CHARLES
Bear Family Records, BCD 17207 AH

Onlangs dirigeerde ik mijn spaarvarkentje over de Duitse grens om de economie van onze oosterburen wat te stimuleren, want Duitsland is nu eenmaal de motor van Europa. Nu zou je als mogelijke anti-Duitser kunnen denken dat mijn spaarvarkentje zich wel thuis gevoeld zal hebben tussen al die schwei….*zensuur*. Nou, mijn pink piggy kwam in ieder geval met een krulstaartje terug en had een schitterend album in haar bek: See You Later Alligator.
Als fan heb je een idool (of op zijn minst een favoriet), als muzikant een voorbeeld. Naast zo’n voorbeeld laat je je als muzikant inspireren door niet-voorbeelden uit de muziek en soms zelfs van ver daarbuiten. Dat geldt zeker ook voor een songwriter als jullie redacteur. Toen ik in de folder van de ‘beren familie’-mailorder zag staan, dat de protagonist van het hier besproken album nog nooit een instrument ter hand genomen had en zelfs geen noot kon lezen, maar desondanks toch grote hits op zijn naam heeft staan, begon mijn hart van herkenning te bonken (met de uitzondering dat ik (nog?) geen hits heb geschreven). Die CD moest ik dus hebben! Het is altijd heerlijk om de originelen van covers te horen en aldus de creatievelingen versus de kopieerders. Het is erkenning voor de vaak vergeten muzikale ‘behangen’ (originelen), want dat waren ze in vergelijking met het show stelende strak gedesignde ‘meubilair’ (kopieerders) (zoals vele jonge tienerartiesten zich te midden van die oudere sigaarpaffende en dollarogen hebbende platenbonzen (moeten) hebben gevoeld). Zeker de songwriters waren vaak niet eens het dessert naast die charts beklimmende en podiumopsierende taarten. Zelfs niet eens de slagroom op die taarten, maar meer het inpakpapier, dat na gebruik vakkundig gedumpt werd. Natuurlijk waren er uitzonderingen (zoals o.a. de Brill Building componisten in New York), maar grosso modo was het wel leven als een luis, maar geen spreekwoordelijk luizenleventje. Het verhaal van Bobby Guidry alias, de door Leonard Chess van Chess Records aan hem verleende nickname Bobby Charles (dus geen broer van Ray, maar zangmatig eerder een supertamme versie van de zwarte wereldpianist), is een tranentrekker voor hedendaagse songwriters. Het enige verschil met andere liedjesschrijvende epigonen van allure als Arthur Crudup, Otis Blackwell en fellows, was dat hij blank was. Maar die huidskleur was evenmin een redding in het ‘race’ Amerika (denk aan de zwarte ‘race charts’) van de jaren ‘50. Hij werd net zo hard belazerd. Bobby was vooral een songwriter, maar mocht ook als zanger wat platen vol zingen en het podium delen met grote namen als Chuck Berry, Bo Diddley, Carl Perkins, Dale Hawkins, Platters, Cadillacs, Cleftones, Frankie Lymon & Teenagers, Spaniels, Jimmy Bowen, Buddy Knox en Ruth Brown, om enkelen te noemen. In 1955, na het verlaten van een restaurant, met de in Louisiana gebruikelijke woorden, “see you later alligator” riep een jongedame hem toe “after a while, crocodile” en een nieuwe song was geboren. Maar niet alleen een song, een hit! Weliswaar niet voor Bobby, die slechts één weekje mocht proeven van bescheiden roem met een 14de plaats in de Rhythm & Blues Charts in 1956. Intussen had de ‘top of the Bill’ Haley het nummer al opgenomen in New York en er een grote hit mee. Voor diegenen die verknocht zijn aan de fifties, zoals wij allemaal, is dit helaas een herkenbaar verhaal. Echter, en dat is toch bijzonder, ontving hij voor deze song netjes alle royalties. Het zou echter de enige song zijn waarvoor dat het geval was. Hij was kien en stapte in 1955 tijdens een optreden van Fats Domino op zijn grote idool af om hem zijn song te promoten. Deze bedankte zich met de (in de rest van de muziekhistorie ontellende malen herhaalde) woorden, “misschien later een keer”. Dat ‘later’ werd dus nooit. Het was echter geen See You Never Again Alligator, want Bobby werkte ietwat later wel samen met Fats voor Imperial Records (eind 1958-1960). Terug naar Bobby’s eerste schreden in de platenindustrie. Hij had weliswaar zijn song niet kunnen slijten aan Fats, maar Leonard Chess (Chicago) had wel interesse, nadat hij Bobby (1000 mijlen zuidelijk in Abbeville, Louisiana) door de telefoon het nummer had horen zingen.
Des te groter was de schrik toen deze jonge knaap blank bleek te zijn. “Motherfucker!” was het welkomstwoord van een verbaasde Leonard, die als blanke geïmmigreerde Pool met zijn broer Phil, een zwart platenlabel runde. Een woord dat tegenwoordig in elk zichzelf respecterend tienerwoordenboekje te vinden is en op elke ‘tienerhitparade der scheldwoorden’ op een stevige eerste plaats staat, was voor de katholieke Bobby een woord dat hij nog nooit eerder gehoord had. Slik. Dat er een eindje verderop in Memphis een andere blanke zanger zich de longen uit het lijf schreeuwde als een zwarte zanger, was nog niet doorgedrongen tot Chicago of zelfs Louisiana! Dat zou enkele maanden later wel effe veranderen. (Leonard heeft toen zelfs voorkomen dat de ‘onbenullige’ Bobby zijn song One Eyed Jack zou sturen naar Colonel Tom Parker en Elvis. Deze ‘onachtzaamheid’ moest natuurlijk vakkundig door de zakenman uit Chicago een halt worden toegeroepen. Wellicht was Bobby Charles dan wel een onsterfelijke songwriter geworden, wanneer dat was doorgegaan. Shit happens, zoals bekend mag worden verondersteld).
Na de brute begroeting door Mister Chess werden in deze oktobermaand des jaren 1955 anno domini drie songs opgenomen, allemaal in het (jump)blues idioom: See You Later Alligator, On Bended Knee (zeg maar tienerblues of bobbysocks blues – bestaat dat?) en een verrockte versie (die wat doet denken aan de rond 1962er ‘slop’-sound) van Hank Williams’ Hey Good Lookin’. See You Later Alligator, in jumpblues stijl en nogal verlegen gezongen, werd tijdens de sessie opgenomen door Bobby met zijn eigen katholieke schoolband (vanuit beschaafde ‘Cardinals’ (kardinalen) omgetoverd tot gierige ‘Clippers’ (geldsnoeiers)). Ondanks dat hij als 17-jarige de moed had gehad om bij Leonard Chess af te dwingen dat zijn eigen band hem zou begeleiden (uiteindelijk alleen de eerste sessie), kwam hij in 1956 na het horen van de ‘nieuwe sound’ (rock ‘n’ roll) in Tutti Frutti, gespeeld door de studioband die hem na die eerste sessie begeleidde, op zijn eigenwijsheid terug. Hoe had hij deze song met zijn eigen op jumpblues gebaseerde band kunnen opnemen en niet met de studioband, zoals Leonard voorstelde, die opeens die te gekke sound speelde?! Maar gedane zaken nemen geen keer en inmiddels was dus Bill Haley met de eer gaan strijken.
Het album bevat 28 songs uit de periode 1955-1961, echter uitsluitend de Chess-opnames. Verreweg de meeste songs zijn eigencompo’s van Bobby. Aanvankelijk nog strak het (jump)bluesschema volgend (Watch It Sprocket (jumpblues in de stijl van Louis Jordan), Why Did You Leave? (tienerblues), Why Can’t You? (met zo’n 20er barrelhouse piano zoals je die hoort in de enkele 50’s verdwaalde verstandsverbijsterende dixielanddeuntjes van Charlie ‘Butterfly’ Gracie en in de songs van Jim ‘Green Door’ Lowe), Take It Easy Greasy (dat in tegenstelling tot wat de titel doet vermoeden geen ruwe greaser rockabilly is, maar wel opzwepende jumpblues met een honkin’ sax), Ain’t Got No Home (frisse blues), You Can Suit Yourself (blues), met als ‘Pomus/ Shuman Elvis-sound’-uitzondering Don’t You Know I Love You?), maar vanaf eind 1956 meer richting highschool rock vanwege het succes van de ‘verblankte’ songs van Fats Domino. Mister Chess liet Bobby dus songs in de stijl van zijn grote idool ‘fat man’ Fats zingen: Time Will Tell, No Use Knocking (dat wel een overduidelijke blueprint is voor Fats Domino’s There Goes My Heart Again uit 1963), Laura Lee, I’m A Fool To Care, Mr. Moon (kruising tussen Charlie Gracie en Fats Domino), Put Your Arms Around Me Honey (1957, dat we ook kennen van Ray Smith: 1960) en I’ll Turn Square For You. Maar daarnaast nam hij ook highschool rockers op, al dan niet met een briesje Fats erdoorheen: Lonely Street (geen droevige ballade, maar een uptempo rocker), Over Yonder, One Eyed Jack (dat klinkt als een tamme trage blauwdruk voor Jailhouse Rock), Yea Yea Baby (doo-wop), I’d Like To Know (slow doo-wop), Tell Me Baby, Lovesick Blues (verrockte versie, zoals we die ook kennen van Johnny Burnette) en zelfs sommige songs in true Larry Williams stijl: Good Lovin’ (dirty highschool rock, kan dat?), Your Picture (slowrock), Teenagers en het opzwepende No More.
Na hits geschreven te hebben, waarvan meest memorabel Walking Back To New Orleans (Fats Domino) (waarover hij nog een dispuut had met Dave Bartholomew over de auteursrechten, hetgeen zijn einde bij Imperial betekende en de terugkeer naar Chess) en But I Do (Clarence Henry), zakte Louisiana Bobby weg in de swamps van de muziekbusiness.
Resumé: een album voor liefhebbers van jumpblues, Fats Domino, Larry Williams en zwarte rock ‘n’ roll in het algemeen: rhythm & blues en black doowop. Voor hen: it’ll be a blue(sy) Christmas! Info: www.bear-family.de (Henri Smeets)

DEAD WINTER DAYS /THE TUMBLIN' GO GO's
Tumblin’ Go Go’s, TGG05

Kent u soundhealing, heling met klanken? Klanken (regelmatige en harmonieuze geluidstrillingen) spelen in de vorm van muziek een belangrijke rol in zowat alle culturen en kunnen ons raken tot in onze diepste kern, ons tot rust brengen of ons algehele welzijn bevorderen. Helende klanken vormen op die manier een natuurlijk medicijn. Gelukkig hebben The Tumblin' Go Go's daar nog nooit van gehoord! Zij rocken dat het een lieve lust is, en in het verleden gaven wij hen de raad minder Batmobile en meer zichzelf te klinken. Op deze nieuwste, hun vijfde sinds hun oprichting in 2003, verlaten ze inderdaad de Batmobile paden, maar de richting die ze inslaan zal mogelijk niet elke fan bevallen. Hoewel we op een aantal songs nog steeds de Batmobile invloed horen (misschien onvermijdelijk omdat ze met dezelfde triobezetting opereren en het timbre van zanger-drummer René Hummel nu eenmaal in dezelfde lijn ligt als de stem van Jeroen Haamers) en de CD uitermatige stevig start (opener Long Black Whip heeft evenveel met Batmo als met Golden Earring van doen, en ook I’m Gonna Preach The Word is klassieke hedendaagse rock ‘n’ roll maar dan medium tempo), gaat het Drentse powertrio hier veel breder. Pedal- en lap steel creëren een sfeervol spookachtig rootsrock landschap met veel tempowissels en lang uitgesponnen repetitieve motieven, vreemde geluidseffecten, vervorming op de vocalen, en in- en uit fadende eindes. We horen alt country, flarden Bo Diddley, en zelfs dronken zeemanspolka in When The Cannons Roarrrhh (is dat een orgel?). Americana made in Holland! Je merkt die evolutie – deels ook al te horen op voorganger Our Fall From Grace – niet alleen aan de nummers en aan het enigszins, hoe zal ik het noemen, gecomprimeerde geluid, maar je ziet het ook aan het artwork: tattoos en gokmotieven ruimen plaats voor grofkorrelige zwart-wit natuurfotografie en vreemdsoortige lettertypes. Let in dit verband ook op de twee covers, Black Math van de alternatieve rock band The White Stripes en Stay Away From The Forest Boy van de Amerikaanse gothic country band (ja, ze vinden wat uit tegenwoordig) Those Poor Bastards. Een band in ontwikkeling, lees ik ergens in een review van deze CD, en da’s niet alleen de nagel op de kop, maar ook positief, want het bewijst dat The Tumblin’ Go Go’s organisch groeien en niet vastroesten in een stijl waarin ze goed zijn, tot spijt van wie’t benijdt. Of jij je als fan kan vinden in die evolutie, moet ieder voor zichzelf uitmaken na beluistering. Liefhebbers van T-99, The Legendary Shack Shakers en Voodoo Rhythm, deze CD is voor u. Dead Winter Days is opnieuw in eigen beheer uitgebracht, en via www.tumblingogos.nl , www.myspace.com/tumblingogos of www.tumblingogos.hyves.nl sturen ze ’m voor 10 euro + porto naar jou thuis. (Frantic Franky)

GRANDADDY'S GREASE/ JAKE CALYPSO & HIS RED HOT
Chickens Records 211009

Deze zomer waren wij redelijk enthousiast over de vinyl single My Baby Rocks van Jake Calypso (eigenlijk Hervé Loison’s Franse trio Hot Chickens) wegens een prima oldschool rockabilly bopper, nu is er het full album, zowel uit op CD als LP. Kan Jake Calypso de sterkte van die single 11 nummers volhouden? Ja, omdat ze allemaal in diezelfde primitieve stijl zijn als My Baby Rocks en B-kant My Honey Bop. Twee uitzonderingen: de addictieve bluesbopper C’est Ca Qu’est Bon met mondharmonica en gospel invloed die merkwaardig genoeg meer sixties dan fifties klinkt en gelukkig Amerikaanser is dan de titel doet vermoeden, en het medium tempo trage I Was A Fool About You. De andere negen nummers klinken allemaal ongeveer hetzelfde en dus ook ongeveer als My Baby Rocks en My Honey Bop, met als enige verschil het tempo. Niet dat ze slecht klinken, integendeel, dit is met contrabas, drums, akoestische gitaar en vooral schitterend gitaarwerk een bijzonder authentieke sound die zowat alle rifjes en clichés van Johnny Burnette, Johnny Cash, Johnny Horton en Charlie Feathers op een hoopje mikt en daarop varieert. Bovenop de melodielijn hikt, kreunt, steunt en neuzelt Hervé een tekst die vaker niet dan wel die melodielijn volgt met veel wèèèèèlllllllls en ha-ha-hey-hey hiccups. Het resultaat werkt wonderwel en levert een opwindend bopplaatje op dat zijn inspiratie zoekt in het rauwste van wat meer dan een halve eeuw geleden verscheen op labels als Meteor, Goldband of Starday. Een geslaagde stijloefening met - we kunnen het niet genoeg benadrukken - een onwaarschijnlijk vintage geluid en daarom een aanrader voor wie een zwak heeft voor andere authentieke Franse bands als Carl & the Rhythm All Stars of Al Willis. En voor de echte fanaten is dit zoals gezegd ook uitgebracht als ouderwetse 180 gram vinyl LP. Info: www.myspace.com/musicloversprod. Als je CD of LP nergens vindt kan je rechtstreeks bij Hervé bestellen door te mailen naar jakecalypso@gmail.com. (Frantic Franky)

WALMART SWEETIES/ ROBERT LYNN BROWN
Ram Records, RGD-RAM 2010-03

Je vraagt je soms niet alleen af hoe sommige mensen bij ons terechtkomen (via de wondere wereld van internet wellicht), maar vooral ook waarom. Iemand enig idee wie Robert Lynn Brown is? Ik vond nergens een Robert Lynn Brown website, maar in de persinfo (gericht aan DJ Frans van Dongen van radiostation Boppin’ Around!!!) lees ik dat ie eigenlijk rockabillyzanger Bobby Brown is, maar de naam Robert Lynn Brown bezigt voor countrymuziek én omdat mensen die hem googelen altijd bij de zwarte hip hopper Bobby Brown terechtkomen. Nou, het eerste wat je dan moet doen is een degelijke website maken, me dunkt. Naar de stem te oordelen denk ik echter niet dat het hier de fifties Bobby Brown van Bobby Brown & the Curios betreft. Zó oud klinkt Robert Lynn Brown namelijk niet. Laten we het er op basis van de twee nummers op deze CD-single maar op houden dat Brown een willekeurige countryzanger is. En wel degelijk een zanger en geen zangeres, zoals ik eerst dacht toen ik het hoesje bekeek. Nee, de dame in kwestie is een van de Walmart Sweeties waarover hij zingt, de dames die gedreven door koopwoede en aangelokt door de scherpe prijzen de halve Wal-Mart naar buiten slepen, de Amerikaanse discountsupermarkt berucht om zijn lage lonen en slechte arbeidsvoorwaarden. Eigenlijk begrijp ik niet veel van wat Brown zingt, maar ik vermoed dat ie de Wal-Mart dames liefdevol bekijkt, zoals een countryzanger geacht wordt te kijken naar vrouwen uit de lagere lagen van de bevolking. Arm maar proper en met een hart van goud, u kent dat wel. Opvallend genoeg strookt dat niet echt met de boodschap van het tweede nummer, Spend It Where I Make It, een patriottische oproep om Amerikaanse producten te kopen en geen import gemaakt in China of Mexico. Hou het werk in eigen streek, dat soort reactionaire taal. Dit is het soort nummers dat binnen 25 jaar verschijnt op een Bear Family box met allemaal spul van die strekking. O ja, de muziek zelf is standaard medium tempo country die bij momenten zo artificieel klinkt dat het lijkt of er een computer of een synthesizer aan te pas kwam. Hier valt met andere woorden niks te boppen, en voor alle duidelijkheid: enkel voor mensen die houden van dit soort dubieuze country. Info: ramcoglobal@gmail.com (Frantic Franky)

STORY OF OUR LIFE/ THE GREYHOUNDS
Part Records PART-CD 645.003

Duitse groepen zijn grosso modo in drie te verdelen: de bands die zweren bij authenticiteit, de bands die een soort moderne rock spelen, en zij die poprock(abilly) brengen. Deze Greyhounds, in het smakelijk genaamde Flensburg in Noord-Duitsland ontstaan uit mij onbekende bands als The Boppin' Passions, Tom Cat Trio en The Railroad Rockers, brachten eerder de CD’s Nightlife (2002), Live Im Logo Hamburg 7th Jamboree (2003) en We Call It Rare Rock 'n' Roll (2005) uit, maar die zijn hier nooit geraakt omdat in die dagen de review CD’s nog per postduif overgevlogen werden. Te oordelen naar deze Story Of Our Life houden The Greyhounds het klassiek: consumptievriendelijke rockabilly (ze klinken een stuk minder gemeen dan ze eruitzien) met gitaar, elektrische ritmegitaar, contrabas en drums in een kamerbreed geluid dat teruggrijpt naar de semi-akoestische sound van eind jaren '70 begin jaren '80 met veel geklik op de bas en knallende drums. Goed gespeeld, maar ze vervallen nogal eens in dezelfde (bluesbop)rifjes, de eindes van de nummers zijn simpel en de galm op de zang kan het Duitse accent niet verhullen. You vant ze rock und roll? Zis is ze rock und roll! Opener Der Rhythmus is meer Duits dan Engels, en in het titelnummer zit ook een Duitse strofe. Negen eigen nummers, vijf covers: Mean Red Spider van Leroy Davis (een hedendaagse rocker uit Duitsland, dacht ik), Heart Of A Fool van Jerry Capehart & the Cochran Brothers in rockabilly, het thema van The Munsters, All The Time (Sleepy LaBeef) als bluesbopabilly, en Run Chicken Run klinkt zo verschillend van Link Wray dat ze er makkelijk hun eigen naam en een andere titel op hadden kunnen kleven, Rock Rooster Rock of zo. Ondanks de vermelde minpuntjes niettemin aangenaam luistervoer door de goeie productie en omdat dit niets meer pretendeert te zijn dan feel good rockabilly. Info: www.part-records.de en www.the-greyhounds.de (Frantic Franky)

KILLER HOODLUM ROCKIN' Vol. 8
Collector Records CLCD 4538

Is Killer Hoodlum de Desperate Rock 'n' Roll reeks van Collector? Nee, daarvoor staat er teveel country boogie op deze CD (er staat in het algemeen veel country-achtig materiaal op de recente Collector releases), al doet de naam en de hoesjes anders uitschijnen. Nee, dit is de gebruikelijke Collector stuff: 30 ultra-zeldzame krakende rock 'n' roll en hillbilly tracks. Soms wordt daar wat meewarig over gedaan, zo van ach, het zijn nummers waar niemand ooit van heeft gehoord, en niet bepaald de wildste of opwindendste rockabilly ooit gemaakt. Maar daar gaat het niet om. Waar het om gaat is dat Cees Klop van Collector Records veertig jaar lang elke rock 'n' roll single kocht die hij in Amerika tegenkwam, die nu digitaal inventariseert en ze op die manier bewaart voor de eeuwigheid. Een monnikenwerk, en een werk van barmhartigheid, want zo kan u ze kopen op de website van Collector à 10 euro per 30 songs, wat neerkomt op 33 eurocent per song. Geen geld voor dat zeldzaam spul. Want op hoeveel stuks zou Big Daddy Rock van Hunter Watts destijds zijn uitgebracht? 500? 200? En hoeveel zouden er daarvan vandaag nog bestaan? Tien? Vijf? Drie? Eén? Zou Jim Garton ooit iets anders aan het vinyl hebben vertrouwd dan deze Keep You Skillet Greasy? Bovendien weet Collector ook nog altijd onuitgebracht materiaal op te duikelen: neem Red Hot Mama van James Sipes, een onuitgegeven snuif rockabilly, gebracht op één overstuurde akoestische gitaar met een tweede stem die wat terugroept naar de zanger. Er staan hier nog vijf andere (waarvan volgens de linernotes vier onuitgebrachte) nummers van James Sipes op (een ervan toegeschreven aan Jimmy Sipes, en in de linernotes wordt verwezen naar Steve Sipes), die zo te horen allemaal van dezelfde sessie afkomstig zijn, al is er in één nummer simplistische contrabas te horen en op een ander eenvoudige drums. Misschien bespeeld door die tweede stem? Maar wanneer werd dit opgenomen? Geen idee, al doet het woord "sexy" in het refrein van Red Hot Mama vermoeden dat dit niet uit de jaren '50 stamt. Niettemin klinkt het puur fifties. Ik heb geen flauw idee wie die Sipes was, er staat slechts één foto van hem met akoestische gitaar en cowboyhoed in het boekje, maar die kon evengoed in de jaren '70 zijn genomen bij Sipes thuis in de woonkamer toen Cees Klop van Collector deze opnames eigenhandig tapete, als u begrijpt wat ik bedoel. Eén ding is zeker: Sipes kon goeie songs in elkaar brouwen en had een goeie stem. Voor de rest op deze CD: hillbilly bop (Flea Market Boogie van ene Tenn(essee?) Bee, geen idee dat er begin jaren '50 al vlooienmarkten bestonden), early 60’s country rock, rockabilly, rock 'n' roll, mambobilly, gitaarboogies, één akoestisch pré-war countryblues nummertje, en uiteraard de enkele song die al eerder gecompileerd werd (Black Cadillac van Sonny Wallace). Kraakt het? Ja, het kraakt, en dat mag, al moet er niet overdreven worden: Space Ship 1 van The Thunderwords kraakt zo hard dat je de muziek gewoon niet meer kan horen. Jammer, vooral bij een nummer dat Space Ship 1 heet. Ook de moeite is de piano honky tonker Little Dude van Sammy Lillibridge & the Characters: halfweg tijdens de solo raakt de drummer na een roffeltje het ritme kwijt en stopt ie gewoon alvorens na enkele tellen opnieuw in te vallen! Een ander onwaarschijnlijk plaatje is College Boogie van The Starfires, een primitieve instrumentale boogie op godbetert accordeon die heel het nummer in hetzelfde akkoord lijkt te blijven hangen terwijl de drummer van dienst op z'n white rocks zoveel mogelijk potten en pannen probeert te raken alsof z'n leven ervan af hangt. Ik kan me niet voorstellen dat iemand ooit gezegd heeft "ja, laten we dit uitbrengen, hier valt geld mee te verdienen", maar het bewijs is daar in de vorm van het labelshot. Kortom: voer voor de hardcore liefhebbers! De volledige tracklisting vindt je op www.collectorrecords.nl (Frantic Franky)