(reclame)

 

2017

TURNHOUT ROYALE
Turnhout (B), 21 juli 2017

Verslag: Frantic Franky/ foto's: Tom Josewski (TomArt)

Een vrije dag in België, een gratis festival, een zonovergoten zomerdag, DJ Boule, een dertigtal oldtimers en classic cars, een bescheiden rock ‘n’ roll markt, wat wil je nog meer? Nou, de top of the bill om maar iets te noemen, want The Delta Bombers bleken nog steeds in Amerika vast te zitten, een risico dat je moet incalculeren als je low cost vliegt. Organisatie Grasshopper die ook achter Rockin’ Around Turnhout en de Turnhout Rootsnight zit viel in deze niets te verwijten: zij communiceerden nog dezelfde ochtend via de sociale media het wegvallen van The Delta Bombers en waren zo sportief hun topact niet door één maar door twéé bands te vervangen: Dry Riverbed Trio (NL) en Wild Deuces (B). In plaats van vier bands speelden er dus vijf bands die elk een uur kregen toegemeten: waar voor je geld, ook al was het dan een gratis festival.

Openers bleven een andere band uit Amerika, de mij geheel onbekende Gas House Gorillas uit New York, hier op tour op uitnodiging van boekingskantoor Surfing Airlines (B), voor wie die naam wat zegt en voor wie daar een waardeoordeel aan wil vastknopen. Dat het kwartet buiten de lijntjes kleurde mag dan ook niemand verwonderen: ze zagen er niet echt rock ‘n’ roll uit en ook hun muziek was, ondanks de aanwezigheid van contrabas (op enkele nummers ingeruild voor elektrische bas) eigenlijk geen rock ‘n’ roll maar een soort pret-poppunk met rockgitaar, veel geslap en op een deel van de songs een tweede elektrische (ritme)gitaar, gespeeld op z’n rock ‘n’ rolls maar punk door de aankleding en de attitude. Ik kende bijna geen enkel nummer (een verschroeiend King Kong van Kip Tyler, ja, I Want You To Want Me van Cheap Trick uit 1978 wat inderdaad poprock is, en Flip Flop And Fly als bis) dus veronderstel dat dit voor het merendeel eigen werk was waartussen catchy songs als Burglar In The House Of Love. Ze moesten dan wel openen (ze hadden elders nog een tweede optreden ’s avonds) maar dat lieten ze niet aan hun hart komen: zanger Rick Fink liep al van het derde nummer tussen het nog spaarzaam verspreide publiek. OK, het was weer eens wat anders, maar ik voelde niet de onweerstaanbare drang dit ook op CD te moeten hebben. Wat nog maar eens bewijst hoezeer smaken kunnen verschillen: sommige mensen wie ik sprak vonden dit de beste band van de dag, ikzelf was dit dezelfde avond al vergeten. In elk geval was het een stevige opener en tegen dat hun uurtje voorbij was stond het publiek toch al wat voller en dichter bij het podium.


The Gas House Gorillas: Rick Fink (links) en Oscar Rodriguez (rechts)

Het voorgeborgte van het podium was inderdaad al goed opgevuld tegen dat Big Time Bossmen begonnen, een van die nieuwe Belgische bands die het goed doen: een meer dan geslaagd albumdebuut uit, optredens in binnen- én buitenland, goeie podiumprésence. Deze band gaat er helemaal voor en frontman David Bauwens paart talent aan goeie looks en moves. De set bestond met songs als Take No Prisoners, Big Time Bossman, Wouldn’t That Be Great, Baby What’s Wrong, Make My Way, Bartender, The Effect I Have On Women, Sneaky Messaround, Damn You Woman, Wolfman, She’s Alright en The Last Fuck uit zowat de hele CD die we intussen ook live al zo vaak gehoord hebben dat we ze rot van buiten kennen, altijd een voordeel, en zelfs hun funky blues- en swamprock gerichte nummers met mondharmonica bevallen ons. Ook hier trouwens een paar songs op elektrische bas. Opvallende cover: I Want Some More van Chan Romero, ook gedaan door The Seatsniffers.




The Big Time Bossmen: David Bauwens (linksboven en midden), Piet Vercauteren (rechtsboven),
Bruno Dierick (linksonder) en Rien Gees (rechtsonder)


Ook nieuw en ook Belgisch zijn Wild Deuces die na diverse wissels hun definitieve bezetting lijken gevonden te hebben in contrabassist Bart Crauwels en drummer Pascal Lunari (ook de ritmetandem van Mike Fantom & the Bop A-Tones), gitarist Bart Huysmans (Horny Horses) en zangeres Stefni Wijnen, niet zomaar een zangeres maar een heuse onstuimige frontvrouw die meer dan haar, euh, mannetje staat - wat zeg ik: die ballen aan haar vol getatoeëerde lijf heeft. Er zijn momenteel best wel veel rock ‘n’ roll zangeressen in Vlaanderen (ik kan er voor de vuist weg vijf noemen) maar Wijnen steekt er qua podiumlef, grote mond en exhuberante persoonlijkheid met kop en schouders bovenuit. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat haar stem, vandaag wat schor, net dat tikkeltje te kort komt om aan te sluiten bij de grote zwarte zangeressen als Ruth Brown, of correcter gesteld: niet alle nummers die ze brengen zijn even geschikt voor haar talenten. Ook de gitaar (door Huysmans soms afgewisseld met piano) vangt niet altijd alles op. De set bestond uitsluitend uit covers (aan eigen nummers wordt gewerkt) van artiesten als Jack Earls (Slowdown), Chuck Berry (30 Days), Johnny Burnette (Train Kept A Rollin’), John Lee Hooker (bluesbopper Shake Your Hips – met heur gat schudden deed Stefni Wijnen bijzonder veel), Jerry Lee Lewis (Highschool Confidential), Johnny Restivo (The Shape I’m In), Eddie Bond (Slip Slip Slippin’ In), Wanda Jackson (Funnel Of Love), Barbara Pittman (I Need A Man), Ruth Brown (As Long As I’m Moving) en het door Bart Huysmans gezongen Oh Boy van Buddy Holly. Hedendaagsere covers waren That’s The Breaks van Kim Lenz en Rockabilly Rhythm van Rhythm Sophie.


Wild Deuces: Stefni Wijnen

Speelden Wild Deuces enkel covers dan brachten Maryann & the Tri-Tones, kwartet uit het verre Estland bestaande uit twee jongens en twee in cocktailjurkje gehulde jongedames, Mariann Lants op zang en akoestische ritmegitaar, Mari Laube op contrabas, Artur Skröpnik op gitaar en Peeter Karo op drums, bijna uitsluitend eigen werk, uitgezonderd een acceptabele versie van Patsy Cline’s Sweet Dreams (akoestisch om een probleem met de gitaarversterker op te vullen) en bisnummer Too Much Monkey Business (Chuck Berry). Die nummers, waarbij af en toe toch het cliché om de hoek loerde, kwamen vooral uit hun twee CD’s Supersonic Gal (2015) en Kitten Walk (2016), nieuwe nummers waren Billy Got A Bop en Oh Oh Baby. Melodieuze cleane rockabilly, lieflijk uitgevoerd: het mag ook weleens, zeker als het af en toe wat meaner (Don’t Touch) of een enkele keer sensueler (Kitten Walk) werd, en ze wisten met dat onbekend repertoire toch de aandacht vast te houden, zelfs zonder podiumtrucjes.




Wild Deuces: Bart Crauwels (linksboven). Maryann & the Tri-Tones: Artur Skröpnik (rechtsboven),
Mariann Lants (midden), Mari Laube (linksonder) en Peeter Karo (rechtsonder)

Afsluiten deed Dry Riverbed Trio, eerder een rootsrock trio als een rock ‘n’ roll trio. Hun set begon rockend met de Georgia Slop maar werd al snel erg bluesy, wat uiteindelijk niet uitmaakte want de broers Dusty (gitaar) en Darryl (drums) Ciggaar en Ronald Tilgenkamp (contrabas, zingen doen ze alle drie) maken van Act Naturally (Buck Owens), Teenage Heaven (Eddie Cochran), Break Up (Charlie Rich), Johnny Law (Wayne Hancock) en Strange Kinda Feeling (Eddie Dugosh) één pot rootsnat, te nemen of te laten en niet geholpen door enige verfijndheid van de PA. Noemt u het gerust een lesje in roots dat nog een grappig staartje kreeg toen in bisnummer Justine de Mischief broertjes Daze en Pat van de Erf het podium opduikelden om vocaal een dronken steentje bij te dragen. Rock ‘n’ roll, en een mooie afsluiting van de dag!


Dry Riverbed Trio: Dusty Cigaar (linksboven), Ronald Tilgenkamp (rechtsboven), Darryl Ciggaar (onder)

naar boven

BRIAN SETZER'S ROCKABILLY RIOT
Tilburg, 15 juli 2017

Video's en foto's: Antoon Gorissen (Boppin' Around), Sven Vandermaas (YouTube)

U bent met zijn allen massaal naar de concerten van Brian Setzer gaan kijken en u hebt daar ook uitgebreid verslag van gedaan op de sociale media, zo uitgebreid dat het de non-believers net niet de strot uitkwam en de grapjassen opperden dat Setzer toch die kerel was die het naprogramma deed van Miss Mary Ann & the Ragtime Wranglers. Onze Man was er ook bij in de 013 in Tilburg en doet zijn duit in het zakje met enkele foto’s en een exclusieve video. De kwaliteit is misschien niet zo goed als enkele video’s op YouTube (waarvan we er om mee te beginnen ook één plaatsen) maar deze is wel exclusief!



naar boven

THE FABULOUS MOONRAKERS
Brussel (B), 27 mei 2017

Verslag en foto's: Frantic Franky

Het Brussels Jazz Weekend is een weekend lang jazz op diverse locaties in de Belgische hoofdstad, een evenement dat onder diverse namen al 20 jaar meegaat en dit jaar stond voor pakweg 270 gratis concerten verspreid over drie dagen. Daar zat er welgeteld één tussen dat ons interesseerde: wij trokken net als vorig jaar naar La Tentation om dezelfde band als vorig jaar te zien onder een nieuwe naam, vorig jaar Casablanca Carambol Company, nu het debuut optreden van The Fabulous Moonrakers. La Tentation in hartje Brussel is een Spaans cultuurcentrum en tegelijk een heel groot café, een mooi café in een beetje art deco stijl, een voorbeeld van wat je kan verwezenlijken met een oud gebouw want dit is opgerezen uit de as van een uitgebrande stoffenwinkel. ’t Is de thuisbasis van een aantal Brusselse charleston en lindy hop clubs en vandaar wellicht dat deze avond in het thema van de swing stond. Wij die een houten been en twee linkervoeten hebben namen plaats aan de bar om een selectie bieren te degusteren (de winnaar werd Affligem Tripel 9%) en het Radio Modern-achtige gebeuren te aanschouwen, zijnde een liveband verpakt in een totaalpakket randanimatie met als blikvangers The Shoeshine Shakers, een stel DJ’s uit het Antwerpse die vinyl plaatjes draaien in hun eigenhandig gebouwde retro discobar uitgebreid tot een retro interieur met zelfs een TV uit de jaren stillekes die oude clips speelt middels een in dat oude TV-meubel verborgen DVD-speler en LCD scherm. Mooi toch, dat soort huis- tuin en keukenvlijt, en tussen het plaatjes draaien door blinken ze gelijk uw schoenen op waarmee ze het oude ambacht van schoenpoetser nieuw leven inblazen.




Boven: de schoenen poetsende Shoeshine Shakers
Onder: Luc Luyckx van The Shoeshine Shakers belt met zijn plaat

Vorig jaar stond hier ook een retrokapper, nu liepen er twee jongedames rond van grime collectief Make It All Up uit Antwerpen die zich Les Coiffes Maffes of iets dergelijks noemden en airbrush tattoos plaatsten (de mijne werd één grote zwarte vlek omdat volgens hen mijn arm te klam was) en dameskapsels onder handen namen, erg leuk omdat het een walking act is die gewoon tussen het publiek rondloopt en omdat hun enthousiasme aanstekelijk werkt: nooit zag ik iemand haar friseren op maat van de muziek. Crazy Legs Joris Focquaert & Foxy Eva uit Gent die ook al menige Radio Modern opfleurden leidden twee dansinitiaties en je moet hen nageven dat het niet makkelijk is om een wildvreemd publiek op de dansvloer te krijgen, missie waarin ze probleemloos slaagden.


Make It All Up!

De strak in pak en vest gestoken Fabulous Moonrakers zijn exact dezelfde mensen als Casablanca Carambol Company, een Liers kwartet dat na 10 jaar rockabilly de tijd rijp vond om een andere richting uit te gaan en met een extra saxofonist rhythm ‘n’ blues swing te gaan spelen. Vorig jaar stonden ze ook al in die bezetting in La Tentation, vanavond was hun eerste optreden onder de nieuwe naam The Fabulous Moonrakers, een naam die je mijns inziens op het verkeerde been zet omdat ie mij doet denken aan filmmuziekjes (Moonraker is een James Bond film) en aan ska: veel ska bands hebben iets met moon in de naam. Nee dus, jump en jive en swing, dat is de boodschap waarbij opvalt dat ze enkel baritonsax bezigen en niet de frivolere tenorsax. Die baritonsax zorgt er wel voor dat er flink gepompt wordt en je een stevige rhythm ‘n’ blues dreun krijgt: de eerste drie nummers ging het tempo gestaag omhoog en we leken twee sets lang verdwaald in een zwarte club in de jaren ’50 waar de muziek nooit stopt. De set bestond deels uit voor de leek onbekende covers, vooral naar het eind toe een paar klassiekers (Caldonia, Rip It Up, Shake Rattle And Roll, Maybelline, Jump Jive And Wail, een goed rockend Got My Mojo Working, je moet de mensen iéts geven wat ze kennen) en een handvol eigen nummers als Wham Bam, Black And Hot, ABC, Rocketship, Gold Diggin’ Mama en The Word Is Out die naadloos verscholen zaten tussen de covers. De beste eigen songs vond ik de nummers die onopvallend variatie in de set smokkelden: de oosters getinte sax in Rain Rain Rain en de skaritmes van Jealousy. CCC blijft trouwens gewoon bestaan, en een Fabulous Moonrakers CD is op komst.




The Fabulous Moonrakers, hieronder te zien met met Erik Le Clerq op contrabas en Jan Mortelmans op
zang en ritmegitaar


Na de live band was het tijd om de ouderdomsdeken aller DJs op de mensheid los te laten, de onvolprezen At’s Crazy Record Hop (NL), centraal op het podium als dirigent. Zijn 45 en 78 toeren platen meesleuren doet At al lag niet meer, nu zit alles in drie mappen met CD’s die makkelijk als handbagage meekunnen op het vliegtuig en waarmee hij drie weken non stop kan draaien als het moet, wat wij zouden kunnen ondergaan want het is steeds een genoegen de meester aan het werk te horen en daarom bleven we ook weer veel te lang plakken. Had die Affligem maar niet zo lekker moeten zijn!


At's Crazy Record Hop

naar boven

BEN THOMPSON & PETE STORM:
WE REMEMBER ELVIS PRESLEY

Rijkswijk, 14 april 2017

Verslag en foto's: Frans van Zijst, All In Produkties, fotopersbureau www.fransvanzijst.nl

Pete Storm

We Remember Elvis Presley en twee Kings, Ben Thompson (GB) en Pete Storm (GB), rocken tot en met 10 juni in de theaters, dus grijp die bezwete sjaal met vette kus want dit soort concerten trekt nog altijd een grote schare muziekliefhebbers. De twee Elvis vertolkers worden anno 2017 belaagd alsof Elvis nooit in 1977 het tijdige met het eeuwige verruilde.




Pete Storm als Elvis Presley live in actie

Ben en Pete stormden onder begeleiding van de John Healy Band met Darren Green op piano door het uitgebreide repertoire van The King en zelfs Way Down werd vanavond op de première in de Rijswijkse Schouwburg ten gehore gebracht in aanwezigheid van een aantal BN-ers waaronder Ben Cramer en Eddy Ouwens, beide met partner, en de weduwe van Piet Bambergen, Lenie, was met haar kleinkinderen gekomen. Ook Wilbert Gieske en Renee Fokker genoten van de voorstelling. Eddy Ouwens was als kenner niet kapot van de muzikale vaardigheden van de John Healy Band maar dat mocht voor de overige bezoekers (volle bak!) geen belemmering zijn om uitbundig mee te swingen. Elvis leeft nog steeds.


Links Ben Thompson; rechts Pete Storm

naar boven


Lees hier de oudere Rockin' Lifestyle verslagen

Terug naar de voorpagina