EARL JACKSON
Vilvoorde (B), 20 december 2019

Verslag: Jiving Walter/ foto's: Anne-Mie

Dit jaar beleefde ik een klein dipje in mijn uitgaansleven. Ik begrijp het zelf niet maar de fut was eruit. Ook mijn broer die altijd mee op stap gaat had besloten meer tijd te wijden aan zijn V-max koersmasjien. Ik miste wel de leuke dansavonden maar verdiepte mij in sport zoals lopen en krachtoefeningen. Gelukkig pepte één van mijn vrienden me op en besief ik dat rock ‘n’ roll muziek een deel van mijn leven uitmaakte. Op zulke avonden leg je benaderingen met andere mensen, zij het soms maar vluchtig. Als je op rust bent (nvdr: pensioen) is elk kontakt welgekomen. Je laadt je op door te dansen. Ooit heb ik iemand horen beweren dat dansen één van de beste sporten is die er bestaan. Ik twijfel daar geen moment aan wanneer ik op YouTube boogie woogie danswedstrijden bekijk, inderdaad op voorhand afgesproken bewegingen en extreem, maar... doe ze maar eens na, en dat zijn zeker geen bekakte dansschoolkoppels. Ik noem dat acrobaten: een spagaat, radslag, haasje over enz... Het houdt je jong en je wordt niet chagrijnig. Daarna een frisse pint bier, een leuke babbel, rock ‘n’ roll en je avond kan niet meer stuk.

Dus ik mijn Bill Haley ruiten colbertjas met de vlinderdas aangetrokken want uitdossing is toch ook belangrijk en joeps... op weg naar Radio Modern in Vilvoorde voor een optreden van de Britse Chuck Berry imitator Earl Jackson, begeleid door de Nederlandse band van CC Jerome. Als je de stad Vilvoorde binnenrijdt kom je het ene rondpunt (nvdr: rotonde) na het andere tegen. Een paardjesmolen kan er niet aan tippen. Gelukkig was er een ondergrondse parking in het stadsmidden en konden we zo de dansgelegenheid binnentreden, met name een spiegeltent. Kijk, dat is nu iets wat mij altijd heeft bekoord. Het is retro, je hebt een overzicht over heel de vloer, maar je moet wel uitkijken voor een zitplaats, zo niet sta je de ganse avond recht. Mijn hart popelde toen ik zag dat de keet bomvol was. Heeft die ouwe rock ‘n’ roll dan nog zoveel aantrek? Mijn antwoord is volmondig ja. Toegegeven, de meesten zijn nieuwsgierigen, maar ze blijven tot de vroege uurtjes. Waarom wordt deze muziek niet meer op de officiële zenders gedraaid, vraag ik me steeds af. Het is net alsof deze klanken opzettelijk worden geweerd als zijnde ouderwets. Ja en dan? Ik erger me dood wanneer de VRT elk weekeinde in de zomer uitgebreid aandacht besteedt aan grote festivals als Pukkelpop, Rock Werchter, Groesrock enz. waar men toch immer dezelfde dingen ziet. Ieder zijn meug, ok, maar wanneer gaan ze eens op bezoek bij een fifties rock ‘n’ roll optreden? Daarom dank je wel Radio Modern, dat jullie onze muziek verlevendigen. In het feestgedruis zag ik mensen van allerhande leeftijden, ook met kinderen, die zich vermaakten, en als de vaste dansclub er is van onze vrienden uit de Vlaanders die er altijd zijn bij Radio Modern organisaties, kan je er gif op innemen dat de avond geslaagd is. Eerst de gebruikelijke dansinwijding van een vlotte voordanser uit Mechelen, wisselen van partner en doorschuiven breekt het ijs en dan komen de mensen los, psychologisch goed gezien. Daarna Earl Jackson die een lange zwarte jas aanhad zoals een doodgraver, met daarachter CC Jerome en zijn band. Jackson is de uitgelezen man om Chuck Berry na te bootsen. Hij beweert zelfs zijn zoon te zijn, maar wij zijn gelukkig dat hij dat gelooft want heus, hij gaat er echt in op: hoekige bewegingen, duck walk, benenwerk en vooral zijn guitige blikken met zijn opengesperde ogen belichamen Chuck Berry helemaal. Hij speelde ook Little Sister van Elvis en Tutti Frutti van Little Richard en dan heb je onmiskenbaar heel het publiek mee. Ook CC Jerome gaf er een lap op en liet de keet flink zwingen en daveren. Een piano erbij zwengelt dat nog een beetje aan. Ik ving ergens tussen de omstaanders een kort gesprek op van iemand die zei ‘die zanger speelt nu zoveel liedjes van Chuck Berry, kent die niets anders???" Lachen geblazen.

Ook DJ Stompin’ Stoff was uitstekend want laat ons eerlijk zijn, ook deze man bepaalt voor een stuk je avond. Ik hou van afwisseling - als je alleen rockabilly hoort wordt dat ééntonig. Nee, verdraaid, ik hoorde daar Bobby Darin met Queen Of The Hop, een Dion met Runaround Sue, liedjes die je ergens anders nooit hoort. Een pluim voor deze man! Nog vlug de drankpenningen erdoor gejaagd en dan rond middernacht naar huis. Op Radio Minerva, een seniorenzender uit Antwerpen die ik dan steeds aanzet onder het rijden hoorde ik Nat King Cole’s The Christmas Song uit 1961. Zalig rustig en mijn batterijen opgeladen met positieve energie.

TURNHOUT ROOTSNIGHT 10
Turnhout (B), 11 oktober 2019

Verslag: Frantic Franky/ foto’s: Diane Vanhoren/ video: Elsbeth de Leeuw

10de Turnhout Rootsnight en wie die 10 affiches bekijkt ziet een heel scala aan rockende rootsstijlen voorbij huppelen. Vanavond stond alles in het teken van de rock 'n' roll met drie bands die elk op hun eigen manier hun eigen interpretatie van de rock 'n' roll presenteren. Ik dacht dat de Belgische band The Grave Brothers zou openen kwestie van een uppercut van een wake up call, maar die taak was weggelegd voor de Nederlandse gasten Supersonics die iets softer spelen dan The Grave Brothers. Bovendien spelen Supersonics hardnekkig en enkel en alleen eigen nummers, wat hen absoluut tot eer strekt maar de toegankelijkheid moeilijker maakt voor wie de band of hun twee albums op het Spaanse rock 'n' roll label El Toro niet kent.

Video van Whistle Into The Wind van Supersonics!

Toch mag je Supersonics niet onderschatten: ze zitten tegenwoordig op meer dan 50 concerten per jaar, wat maakt dat ze zeer goed gerodeerd zijn en daarmee een te duchten tegenstander. Bovendien heeft dat toch iets: rock 'n' roll in strak maatpak en met stropdas. Ik zie ze graag aan het werk, want hun non stop rock 'n' roll is fris maar altijd uptempo en gevarieerd omdat ze met Fender én Gretsch en dus twee elkaar afwisselende leadgitaren werken. Voor wie ze niet kent zal het na een tijdje wel allemaal hetzelfde beginnen klinken, maar er is een hemelsbreed verschil tussen hetzelfde klinken en je eigen groove bezitten. Als je die twee albums hebt kan je de finesse er zo uithalen en je moet al doof zijn om het verschil niet te horen tussen de countrystijl van Devil's Candy, de Secret Agent Man goes El Camino Real melodie van Stateline Fugitive of hun take op rechtdoor rock 'n' roll getiteld Bad Habits. Alle 22 nummers kwamen van hun twee albums uitgezonderd afsluiter UFO Attack. En wie Supersonics toch eens covers wil horen spelen diene hun website te raadplegen op zoek naar hun Supersonics Play Elvis concerten die ze slechts een paar keer per jaar doen.

Omdat er anders geen knappe madammen bij dit artikel staan: dank u, Diane, rechts op de foto!

Heel andere koek zijn de bijzonder grave Grave Brothers, de dappersten aller Galliërs die in Belgenland het niet zo alomtegenwoordige genre van de cowpunk beoefenen, in het Nederlands koeienpunk genoemd, wat staat voor het loeihard en supersnel spelen van wat in wezen countrymuziek is. The Grave Brothers, ook maar gestart als muzikanten in diverse andere luidruchtige bands (Fifty Foot Combo, Speedball Jr, Los Putas, Mudmen) met een zanger die zingt omdat hij nu eenmaal geen instrument beheerst en anders niet mag meedoen, zijn van nul begonnen en hebben zich na anderhalve plaat (er zat een split bij en als je daar hun titelloze 5-track-CD-EP uit 2009 bijtelt zit je aan twee full albums, hahaha) onvervaard hun plaats op de podia opgeëist. Meer dan twee derde van hun 15 nummers kwamen van die drie releases maar wat hun muziek zo goed maakt is niet het vuur van Disneyland After Dark, de haunting banjo, de gitaar die klinkt als roestige prikkeldraad, die supersnelle flard Foggy Mountain Breakdown of de babbel van gezellige mens Yves Rigaux als frontman. Nee, gas erop kan iedereen, moeilijker is om ook goed te zijn als je rustig speelt en daarin slagen The Grave Brothers, getuige melodieuze nummers als The Knife en de Gun Club cover Mother Of Earth. En uiteindelijk is het allemaal hoempapa, en daar houdt ondergetekende wel van.

Ambiance met The Grave Brothers...


3/5de van The Grave Brothers

Een optreden van The Polecats is teruggaan in de tijd, naar eind jaren '70 begin jaren '80, en dan wordt meestal gezegd dat The Polecats succes oogsten in de slipstream van The Stray Cats maar eigenlijk is die stelling niet juist want de Rockabilly Guy single van The Polecats verscheen meer dan een jaar vòòr Runaway Boys van The Stray Cats! Begin jaren '80 maakten ze fantastische neo-rockabilly op een mainstream major platenlabel en haalden ze zowel de Britse als de Amerikaanse hitparade, maar niets blijft eeuwig duren en midden jaren '80 was het sprookje al uit. Alles komt evenwel terug en The Polecats kwamen al in 1989 terug om sindsdien op onregelmatige tijdstippen op te treden, en de laatste jaren zien we hen meer in onze contreien dan in hun hoogdagen! De bezetting is anno 2019 drievierde van de Polecats Are Go line up plus drummer John Buck die er bij kwam ná de Polecats Are Go LP. Gitarist Boz Boorer was er vanavond niét bij omdat die verplichtingen heeft bij rocksuperster Morrissey voor wie hij sinds 1991 gitaar speelt, en we nemen aan dat de centen die hij daarmee verdient er juist voor zorgen dat hij er The Polecats kan op nahouden als hobbyband. We hebben hem al zien vervangen worden door Andy Kandil van de Duitse psychobillyreuzen Mad Sin, maar vanavond hanteerde Philip Doyle de gitaar, bekendst van psychobillyband The Klingonz maar ook actief in diverse andere projecten (onder meer bij Jeroen Haamers & the Zorchmen) en momenteel zo'n beetje vaste invaller in de psycho-eredivisie. Doyley speelde de bekende Polecats nummers vrij goed na maar klonk wat slordig en onvermijdelijk toch anders dan Boz Boorer, daarbij te veel steunend op standaard cliché rock 'n' roll gitaarsolo’s. Onafgezien daarvan past hij met zijn hoge blonde kuif, zijn flashy kledij en zijn niet aflatende enthousiasme goed bij The Polecats, en zijn beweeglijkheid op het podium vult frontman Tim Worman uitstekend aan. Worman is inmiddels 56 jaar, heeft een buikje en een dubbele kin en ziet zo bleek als een vampier maar heeft nog steeds dat naar alle kanten rondzwiepend rood kroeshaar en beweegt nog als een jong veulen dat alle kanten van het podium rondhost. Vroeger dacht ik altijd dat dat was om zich wegens geen gitaar een houding te geven op dat podium, inmiddels denk ik dat hij gewoon niet anders kàn.

Tim Worman en John Buck (r)

Philip Doyle (l) en Phil Bloomberg

De setlist was als immer een best of van The Polecats en dan vooral een best of Polecats Are Go met negen nummers (John I'm Only Dancing, Rockabilly Guy, Big Green Car, Red Ready Amber, Don't Cry Baby, Little Pig, Black Magic, We Say Yeah, Marie Celeste) van de 13 tracks van die LP op de 17 nummers van de set. Ook de andere nummers waren de vaste Polecats prik (Hip Hip Baby, Sunglasses After Dark, Let's Bop, Black Widow, de T-Rex cover Jeepster, Make A Circuit, Please Give Me Something) met als enige recente nummer What Do I Get, voor zover ik weet een single uit 2017. Ik blijf het ook knap vinden dat ze openen met een van hun grootste "hits", de David Bowie cover John I'm Only Dancing. De eerste pakweg zes songs floot alles in een muur van feedback maar in plaats van zich kwaad te maken bleven The Polecats gewoon doorspelen - hebben na 40 jaar wellicht begrepen dat het toch allemaal niks oplevert. Een aantal nummers werd extra snel gespeeld en de onvermijdelijke bis was hun clubhit Rockabilly Guy. Oordeel: The Polecats zijn nog steeds Go en wij waren weer eventjes 18 jaar.

The Polecats!

Onze man op de foto met Tim Worman!

De nacht werd ingeluid door DJ Franzie die er om bekend staat dat hij op rock 'n' roll avonden een feestje kan bouwen door foute niét-rock 'n' roll te spelen en dat lukte ook deze keer, al was die disco op het einde voor ons een brug te ver.

THE WILDEST WEEKENDER
Turnhout (B), 1 en 2 maart 2019

Verslag en foto's: Frantic Franky

Hoe recenseer je een tweedaags festival met zo’n 25 bands op de affiche? Niet dus, en omdat één beeld meer zegt dan 1000 woorden nemen we u mee in het heilige der heiligen, de backstage, waar schaarsgeklede maagden schalen cocaïne aanbieden en seks, drugs en rock ‘n’ roll hoogtij vieren. Als dat uw idee van de achterkamertjes van de rock ‘n’ roll is moet ik u helaas teleurstellen want er viel backstage voor de muzikanten zelfs geen gratis pilsje te versieren, en misschien maar goed ook want de vuistregel is hoe meer drank achter het podium hoe slechter de prestaties op dat podium. Nee, er was táárt backstage! In elk geval: Wild Records baas Reb Kennedy himself hield de teugels strak in handen bij de eerste Wild Records showcase in Europa en het publiek volgde, in zulken getale zelfs dat Kennedy nu al droomt van een nog grotere editie volgend jaar. Wij vonden het persoonlijk jammer dat er weinig Wild artiesten van de oude garde aanwezig waren zoals The Delta Bombers, Santos, Luis Arriaga en Omar Romero, maar hey, de toekomst is aan de jeugd. Ja, er was sixties garagerock met The Stompin’ Riffraff’s (JP) en The Terrorsaurs (GB) en ja, er werd gewerkt volgens het Wild principe van vier muzikanten maken zes verschillende bands, maar waar anders krijg je zoveel waar voor je geld en zoveel bands die je anders misschien nooit te zien zou krijgen. Volgend jaar opnieuw? Dan wij ook!







1: Boppin' Around op de foto met Gizzelle! 2: De setlist van Rampage (GB)
3: Een deel van het verzamelde Wild werk
4: Boppin' Around op de foto met Roy Dee! 5: Wild Guitar!
6: Wild Tattoo! 7: Backstage werd uiteraard flink gejamd
8: Carlos "Bandido" Mejuto (l) en Sebastian Ballesteros van The Downbeats 9: Sex en taart en rock 'n' roll
10: Reb Kennedy doet alles zelf, tot het snijden van de taart toe 11: Onze Man op de foto met Reb Kennedy (l)

CLIFF & THE SHADOWS DINNER TRIBUTE SHOW
Egmond aan Zee, 16 februari 2019

Verslag en foto's: Frans van Zijst, All In Produkties, fotopersbureau www.fransvanzijst.nl

Jimmy Jemain & the Undercover Shadows; UK nr. 1 Live Tribute Singer To Sir Cliff Richard

Het statige 4-sterren hotel Zuiderduin in Egmond aan Zee heeft een fijne neus voor de combinatie van top artiesten met overheerlijke driegangen dinnerbuffetten inclusief onbeperkt Hollands drankarrangement. Ik heb in een uitverkochte zaal de Tribute To Cliff Richard dinnershow meegemaakt en die was niet verkeerd met de uit Engeland afkomstige Jimmy Jemain & the Undercover Shadows. Ze ademen Cliff Richard en Jimmy heeft terecht al een flink aantal tribute awards ontvangen. Twee keer 60 minuten optreden waarin uiteraard hits als Dynamite, Move It en Living Doll voorbijkomen en waarin The Undercover Shadows de bekende instrumentale Shadows hits waaronder Apache en Little B vertolken. Tussen de twee uitverkochte shows door zorgde het Nederlandse trio Adagio voor bijpassende klanken.

live on stage Jimmy Jemain & the Undercover Shadows;
winnaars The National Tribute Music Awards 2018 (The Shadow of Cliff)