ROCKS/ EDDIE BOND
Bear Family, BCD 17726
English version: see below

Geen slecht woord over Eddie Bond, maar de keren dat ik hem live zag had ik altijd het gevoel dat ie eerder een rockin' opa dan een rockin' daddy from ding dong Tennessee was: een vrij gezette man in een net pak met stropdas die duimendraaiend op zijn buikje zijn rock 'n' roll "hits" zong, hits tussen aanhalingstekens want een nationale hit heeft ie natuurlijk nooit gescoord. Bond was niet zozeer rock 'n' roll zanger als in de eerste plaats een zakenman die in de loop der tijden zijn eigen horecazaak en zijn eigen lokale TV show had (ooit een videotape daarvan gezien waarop hij reclame maakte voor tweedehands auto’s), radio DJ en zelfs een tijdje de lokale sheriff was. Máár: Eddie Bond was there when it happened, en was zelfs een van de weinige rockabilly zangers in Memphis die ook daadwerkelijk in Memphis geboren was. Zij het dat ie niet echt in de frontlijn zat: toen Bond na zijn herontdekking begin jaren '80 in de rock 'n' roll revival stapte om in Europa zijn oude werk te komen zingen kreeg hij gelijk de stempel "Sun artiest", maar ook dat was beperkt. Bond deed immers verschillende keren auditie bij Sun en nam er in 1957 en 1958 verschillende songs op waarvan toen nooit iets is uitgebracht (op deze CD staan Broke My Guitar (alsmede de Boo Bop Da Caa Caa heropname op Stomper Time uit 1959), This Old Heart Of Mine en de country ballade Show Me). In 1962 bracht hij op Sun sublabel Phillips International de LP Sings Greatest Country Gospel Hits (waarvan op deze CD het nummer Satisfied staat) uit, maar ik weet niet zeker of die zoals de hoesnota’s vermelden werd opgenomen in de Sam Phillips Studio op Madison Avenue 639, want ik heb ook al gelezen dat het in de Echo Recording Studio gelegen North Manassas Avenue 14 in Memphis was. In elk geval nam bij die gelegenheid tussen de gospels door ook een paar toen onuitgebracht gebleven rock 'n' roll songs op waarvan op deze CD een heropname van Rockin' Daddy, Big Boss Man zonder het op sommige releases achteraf toegevoegde achtergrondkoortje en de country rocker I Can't Quit staan. Nee, Bond's reputatie berust niet op zijn Sun opnames maar in essentie op zes songs die hij in 1956 opnam en uitbracht op Mercury Records, te weten het verschroeiende Slip Slip Slippin' In, het rockende Rockin' Daddy, het intense Boppin' Bonnie, zijn rock 'n' roll cover van Ray Charles' I Got A Woman, het bluesy Baby Baby Baby (What Am I Gonna Do) en het medium tempo maar niet minder indringende Flip Flop Mama, en zelfs in die nummers hoor je zijn country roots. Vòòr deze opnames had ie immers al twee country singles uitgebracht waarvan Talking Off The Wall en Love Makes A Fool (Every Day) uit 1955 op deze CD staan - Rockin' Daddy heeft trouwens een solo op steel gitaar. De rest van zijn output is gezellige en gezapige, maar daarom niet minder geslaagde rock 'n' roll waarin je regelmatig de invloed van gospel hoort, ik noem Look Like A Monkey en Candy Kisses. Nu we empirisch hebben vastgesteld dat Eddie Bond niet de wildste of meest revolutionaire rocker aller tijden was, dienen we toe te geven dat ie een geweldige neus voor talent en kwaliteit had. In zijn band The Stompers speelde bijvoorbeeld de piepjonge gitarist Reggie Young, en hij had vaak Elvis pré-Sun als gastzanger in The Stompers. Die neus voor kwaliteit betekent dat zo goed als al zijn opnames, en hij heeft er in de jaren véél gemaakt, consistent kwalitatief hoogstaand zijn, en dat geldt zeker voor de 35 tracks op deze Rocks. Het zijn nagenoeg allemaal uptempo country songs op de grens van de rock 'n' roll met een honky tonk piano, een rollende beat en een gedreven, euh, drive, en daarmee in essentie niet veel verschillend van de sound van Love Makes A Fool (Every Day), in 1955 een van zijn allereerste opnames. Eddie Bond heeft altijd aan die stijl en sound vastgehouden, en daardoor zijn ook zijn opnames uit de jaren '60 en '70 tot begin jaren '80 (Gonna Rock My Baby Tonight met de band van Dave Travis uit 1982) de moeite waard, en die beslaan bijna de helft van de CD. Ja, zelfs midden jaren '60 maakte Bond muziek waar niets op af te dingen valt, zoals Here Comes The Train, Look Like A Monkey (de ongedubde versie) en de honky tonk piano swinger Monkey Business. Daar zitten veel covers tussen van zowel rock 'n' roll klassiekers (Memphis Tennessee, Blue Suede Shoes, Long Tall Sally, Tore Up) als minder bekend werk (Hey Joe van Carl Smith, One Way Ticket van Bobby Crown, een country rock/ rockabilly cover van Hank Williams' Fool About You, Lattie Moore's Juke Joint Johnnie), en veel van die nummers vonden later hun weg naar labels als Stomper Time (GB), Rockhouse (NL) en Rarity (NL). Toch is niet alles op deze CD rock 'n' roll: de "originally unissued alternative" take van When The Juke Box Plays die voor het eerst verscheen in 1992 op Bond's Rockin' Daddy comp op Dave Travis' Stomper Time label (Travis kocht het label dat van Eddie Bond zelf was over) is een country honky tonker, I Can't Quit en Running Drunk zijn countryrock met honky tonk piano en zoals reeds vermeld is Show Me een country ballade. Eén nummer, een cover van Shirley & Lee's Let The Good Times Roll met cajun fiddle, wordt niet gezongen door Eddie Bond maar door Cousin Bo-Jack, zijn part-time bassist in de tweede helft van de jaren '60. Er zijn in de loop der jaren veel verzamelalbums van Eddie Bond verschenen, maar voor wie zijn rock 'n' roll graag met een dosis country en piano heeft is deze Rocks zeker een van de beste. Het booklet van 40 pagina’s is een extra troef. Bear Family bracht vorig de 14 track 10 inch Talking Off The Wall uit waarvan alle 14 nummers op deze CD staan. Op de bijhorende 25 track CD stonden 16 Eddie Bond songs die ook op Rocks staan en 9 covers van songs geassocieerd met Eddie Bond gezongen door andere artiesten, maar die staan natuurlijk niét op Rocks. Eddie Bond stierf in 2013 op 79-jarige leeftijd aan Alzheimer. Info: www.bear-family.com (Frantic Franky)

You'll never hear me say a bad word about Eddie Bond, but every time I saw him live I always felt he was more of a rockin' grandfather than a rockin' daddy from ding dong Tennessee: an overweight man in suit and tie singing his rock 'n' roll "hits", hits in inverted commas because he never scored a national hit. Bond was not so much a rock 'n' roll singer as first and foremost a businessman who throughout the years ran his own nightclub and had his own local TV show (I once saw a videotape of it where he advertised used cars), was a radio DJ and even the local sheriff for a while. Yet Eddie Bond was there when it happened, and he was even one of the few rockabilly singers in Memphis actually born in Memphis. Nevertheless he was never in the frontline, and when Bond after his rediscovery in the early eighties very quickly took part in the rock 'n' roll revival and flew over to Europe to sing his old songs he was often billed as a "Sun artist", it was a bit of a stretch: Bond did audition several times at Sun and recorded several songs there in 1957 and 1958, but nothing was released at the time (this CD includes Broke My Guitar (as well as its 1959 Stomper Time re-recording titled Boo Bop Da Caa Caa), This Old Heart Of Mine and the country ballad Show Me). In 1962 he released the LP Sings Greatest Country Gospel Hits (this CD features the song Satisfied) on Sun sublabel Phillips International but I'm not sure if it was recorded at the Sam Phillips Studio at 639 Madison Avenue like the sleeve notes state, as I've also read that it was recorded at the Echo Recording Studio located 14 North Manassas Avenue in Memphis. Anyway, in between those gospels he also recorded a couple of then unreleased rock 'n' roll songs of which this CD features a re-recording of Rockin' Daddy, Big Boss Man without the backing chorus overdubbed on some releases afterwards, and the country rocker I Can't Quit. No, Bond's reputation rests not on his Sun recordings but basicy on six songs that he recorded and released on Mercury Records in 1956: the scorching Slip Slip Slippin' In, the rockin' Rockin' Daddy, the intense Boppin' Bonnie, his rock 'n' roll cover of Ray Charles' I Got A Woman, the bluesy Baby Baby Baby (What Am I Gonna Do) and the medium tempo but no less stinging Flip Flop Mama, and even in those songs you can hear his country roots - before these recordings he had already released two country 45s of which Talking Off The Wall and Love Makes A Fool (Every Day) from 1955 are on this CD, and Rockin' Daddy even has a solo on steel guitar. The rest of his output is cosy and relaxed but expertly executed rock 'n' roll in which you sometimes hear the influence of gospel, just listen to Look Like A Monkey and Candy Kisses. Yet while having empirically established that Eddie Bond was not the wildest or most revolutionary rocker of all time, we must admit that he had a great nose for talent and quality. His band The Stompers for instance featured a very young Reggie Young on guitar, and he often had Elvis pré-Sun sitting in as guest singer. That nose for quality means that pretty much all of his recordings, and he made a lot of them over the years, are of a consistently high quality, which is certainly true of the 35 tracks on this Rocks CD. Almost all of them are uptempo country songs on the edge of rock 'n' roll with honky tonk piano, a rollicking beat and a good drive, and thus essentially not much different from the sound of Love Makes A Fool (Every Day), one of his very first recordings in 1955. Eddie Bond always stuck to that style and sound, and as a result his recordings from the sixties and seventies up to the early eighties (Gonna Rock My Baby Tonight with Dave Travis' band from 1982) are also worthwhile, and these make up almost half of the CD. Yes, even in the mid-sixties Eddie Bond recorded some mighty fine music, such as Here Comes The Train, Look Like A Monkey (the undubbed version) and the honky tonk piano swinger Monkey Business. Among these we find many a cover of both rock 'n' roll classics (Memphis Tennessee, Blue Suede Shoes, Long Tall Sally, Tore Up) as well as lesser known song material (Carl Smith's Hey Joe, Bobby Crown's One Way Ticket, a country rock/ rockabilly cover of Hank Williams' Fool About You, Lattie Moore's Juke Joint Johnnie), and many of these later found their way onto labels like Stomper Time (GB), Rockhouse (NL) and Rarity (NL). Not everything on this CD is rock 'n' roll however: the "originally unissued alternative" take of When The Juke Box Plays that first appeared in 1992 on Bond's Rockin' Daddy comp on Dave Travis' Stomper Time label (Travis bought the label from Eddie Bond himself) is a country honky tonker, I Can't Quit and Running Drunk are country rock with honky tonk piano and as already mentioned Show Me is a country ballad. One song, a cover of Shirley & Lee's Let The Good Times Roll with cajun fiddle, is not sung by Eddie Bond but by Cousin Bo-Jack, his part-time bass player in the second half of the sixties. There have been many Eddie Bond compilations over the years, but if you dig rock 'n' roll with a pinch of country and piano then this Rocks ranks among the best of them, with the 40 page booklet a great plus. Bear Family recently released the 14 track Eddie Bond 10 inch Talking Off The Wall of which all 14 songs are on this CD. The bonus 25 track CD contained 16 Eddie Bond songs that are also on Rocks and 9 covers of songs associated with Eddie Bond sung by other artists, but these are obviously not featured on Rocks. Eddie Bond died from Alzheimer's in 2013 at the age of 79. Info: www.bear-family.com (Frantic Franky)

GET A HAIRCUT/ MAX MERRITT &THE METEORS
Rockstar, RSR50105
English version: see below

De foto op de hoes van deze 10 inch en CD is zo knap gemaakt dat ik dacht dat Max Merritt een hedendaagse artiest was. Dat blijkt helemaal fout: de opnames van Max Merritt & the Meteors, een van de eerste rock 'n' roll bands in New Zealand, dateren van 1959-1963. Dit onderstreept eens te meer het niet te onderschatten belang van een fatsoenlijke art designer, in dit geval de Braziliaan Dayvk Martins. Deze CD bevat alle vroege opnames van Max Merritt tot 1963 en dat zijn zes singles + de 12 track LP C'Mon Let's Go uit 1960 met enkel covers van andermans hits waar ondanks de LP titel Come On Lets Go van Ritchie Valens niet tussen staat.
Titeltrack Get A Haircut is een knap staaltje desperate rock 'n' roll waarvan je je afvraagt hoe het komt dat het nooit de Desperate Rock 'n' Roll LP reeks heeft gehaald: een dreigende sfeer, een piepende saxofoon en een tekst over dat je je van je ouders je haar moet laten knippen. Ook knap: bruisende, ongebreidelde nummers als Kiss Curl en Shine That Ring. Merritt nam nogal wat covers op, maar die mogen er zeker zijn door de Eddie Cochran-achtige gemeenheid in zijn stem (Dixieland Rock van Elvis, Hallelujah I Love Her So in Eddie Cochran stijl) en de alles geven rock 'n' roll attitude tentoongespreid door de muzikanten waarin gitaar, sax en piano strijden om de aandacht, een rommelige sound die ervoor zorgt dat zelfs ballades als I Was The One van Elvis en Little Angel van Eddie Cochran en teen songs als Mr. Loneliness van Gene Vincent street credibility krijgen. Ook Sea Cruise van Frankie Ford, Weekend van Eddie Cochran en The Way I Walk van Jack Scott maken een goeie beurt, net als de uptempo rechtdoor rock 'n' roll versie van I'll Take You Home Again Kathleen, een nummer waarvan de eerste opname dateert van 1907 en dat later nog werd opgenomen door Elvis. Ook van Tennessee Waltz maakt Max Merritt rock 'n' roll, zij het meer swamp pop dan wild. Minder bekende songs die gecoverd worden zijn If You Want My Lovin' (Gene Vincent, 1961) en Sun Records 306, het voor Sun opvallend gestroomlijnde Diamond Ring van Jimmy Isle, misschien bekender van Adam Faith's violenversie. Met de Dave Sampson & the Hunters cover Easy To Dream zitten we in de teen rock die erg British klinkt, en het instrumentale Too Much Tequila van The Champs blijft uiteraard een zatte bedoening. Teen Beat van Sandy Nelson klinkt opwindender, net als de eigen gitaarinstro Soft Surfie. The Slow One is een typische medium tempo Shadows ballad, Cossack, de vijfde instrumental op de CD, is opnieuw The Shadows maar dan Russisch aandoend uptempo galopperend. Eerder grappig dan goed maar door het je m'en foutisme toch wel weer goed is het platte You Made Me Love You, een ander stokoud nummer (de oudste bekende opname dateert van 1913), u misschien bekend in de versies van Screaming Jay Hawkins, Paul Anka, Connie Francis of Patsy Cline. Het buitenbeentje is de Ral Donner cover She's Everything (I Wanted You To Be), pop uit 1963 waarin je duidelijk de invloed van The Beatles hoort in plaats van Donner's Elvis intonatie. Op de dubbel-CD Volume 5/6 van de Collector reeks Early Rock & Roll From New Zealand stonden destijds heel wat nummers van Max Merritt & the Meteors, maar hier zijn ze hermasterd. Voor velen onder u zal dit een ontdekking zijn en voor de DJs zitten er een aantal prima jivers tussen als Sea Cruise en C'Mon Everybody. Tien van de 24 tracks verschenen apart op 10 inch vinyl RSR50104 en bij die 10 inch steekt gratis de CD bij. Merritt is altijd actief gebleven als artiest en overleed in 2020, het jaar waarin nog een nieuw album van hem verscheen. Info: www.vintagerockinroots.com (Frantic Franky)

The picture on the cover of this 10 inch and CD is so well done that I thought Max Merritt was a contemporary artist, which turns out to be completely wrong: these recordings of Max Merritt & the Meteors, one of the first rock 'n' roll bands in New Zealand, date from 1959-1963. Just goes to show how important a decent art designer is, in this case Dayvk Martins from Brasil. This CD contains all of Max Merritt's early recordings up to 1963: six 45s + the 12 track LP C'Mon Let's Go from 1960 which only contained covers of other artists' hits, and despite the LP title Ritchie Valens' Come On Lets Go is not one of them.
Title track Get A Haircut is a clever piece of desperate rock 'n' roll that makes you wonder why it never made it onto the Desperate LP series: a menacing atmosphere, a squeaky saxophone and lyrics about your parents forcing you to cut your hair. Also clever are vibrant, unbridled songs like Kiss Curl and Shine That Ring. Merritt recorded quite a few covers but they do stand out because of the Eddie Cochran-like meanness in his voice (Elvis' Dixieland Rock, Hallelujah I Love Her So done Cochran style) and because of the no holds barred rock 'n' roll attitude exhibited by the musicians whose guitar, sax and piano vie for attention, a messy sound that ensures that even ballads like Elvis' I Was The One by Elvis and Eddie Cochran's Little Angel and teen rock songs like Gene Vincent's Mr. Loneliness have street credibility. Frankie Ford's Sea Cruise, Eddie Cochran's Weekend and Jack Scott's The Way I Walk are also expertly sung and played, just like the uptempo straight ahead rock 'n' roll version of I'll Take You Home Again Kathleen, a song of which the first recording dates back to 1907 and which was later recorded by Elvis. Max Merritt also turns Tennessee Waltz into rock 'n' roll, albeit more swamp pop than wild. Lesser known covers are If You Want My Lovin' (Gene Vincent, 1961) and Sun Records 306, Jimmy Isle's for Sun remarkably streamlined Diamond Ring, perhaps better known in the string arrangement of Adam Faith's version. The Dave Sampson & the Hunters cover Easy To Dream is very British sounding teen rock and the Champs' instrumental Too Much Tequila sounds drunk as usual. Sandy Nelson's Teen Beat sounds more exciting, as does the band's own guitar instro Soft Surfie. The Slow One is a typical medium tempo Shadows ballad, Cossack, the fifth instrumental on the CD, is again The Shadows but this time Russian sounding in an uptempo gallop. More funny than good but by thanks to its carefree atmosphere nonetheless still OK is the flat You Made Me Love You, another oldie (the oldest known recording dates from 1913) that you may be familiar with because of the versions by Screaming Jay Hawkins, Paul Anka, Connie Francis or Patsy Cline. The odd one out is the Ral Donner cover She's Everything (I Wanted You To Be), 1963 pop influenced more by The Beatles than by Elvis soundalike Ral Donner. The double CD Volume 5/6 of the Collector series Early Rock & Roll From New Zealand featured quite a few songs by Max Merritt & the Meteors at the time, but here they have been re-mastered. For many of you this will be a discovery and for the DJs there's some mighty fine jivers among the lot like Sea Cruise and C'Mon Everybody. Ten of the 24 tracks appeared separately on 10 inch vinyl RSR50104, an album that also contains the CDat no extra charge. Merritt always remained active as an artist and died in 2020, the year in which he released his final album. Info: www.vintagerockinroots.com (Frantic Franky)

THE PINEAPPLE PARADE/ SANT ANNA BAY COCONUTS
Surf Cookie Records, SC042
English version: see below

Derde album van de band die zich noemde naar het Antwerpse Sint-Anna strand, in de jaren '50 een pleisterplaats vol vrolijk vertier voor menig Sinjoor. Opener Pacifica (naar analogie met surf titels als Intoxica zou je denken dat het een cover is, maar 't is wel degelijk een eigen compositie, net als twaalf van de veertien tracks) is gelijk een sterk staaltje surftwang, melodieus maar met een dreigende ondertoon, klassiek van structuur en opbouw maar met pizzicato stukken, zwaardere stukken en elementen uit flamenco, boordevol melodie- en tempowisselingen die het hele album kenmerken. Daarnaast komt er twee keer Squad Car-gewijs een sirene om het hoekje loeien. Ook Habanero Y Piña echoot exotische bestemmingen, zij het ondanks de Mexicaanse titel eerder Oost-Europeana gemixt met cumbia. Op No Pizza On My Pineapple kan je kasatchokken, maar desgewenst evengoed een Italiaanse parlando à la Louis Prima in herkennen - om maar te zeggen hoe gevarieerd de melodietjes zijn die Sant Anna Bay Coconuts uit hun luipaardmouwen schudden. E 4-Ever opent met een rustig stukje akoestische gitaar om te evolueren naar dromerige, melancholieke Mexicaanse spaghetti surf, hetzelfde soort soundscape dat opgeroepen wordt in het begin van het van spoken word fragmenten en extra gehoest voorziene High In The Mountains dat al snel het tempo vrolijk galopperend opdrijft. U het het liever wat harder? U vraagt, Sant Anna Bay Coconuts draaien, en dan zijn La Jolla, Surfing Carpet, Liquid Walls en het gemene Taquiria Diabolica voor u. Ook Egg Burrito N° 4 dat Mexicaanse dialoogfragmenten bevat is heviger, urgenter en fanatieker, maar de melodie blijft zoals altijd centraal staan. De twee covers zijn een twangier heropname van het dromerige Satanica Pandemonia, de instrumentale versie van het gezongen After Dark van Tito & Tarantula uit de film From Dusk Till Dawn (Salma Hayek in bikini die danst met een albino Burmese python) die in 2020 op de B-kant van hun debuutsingle Exorcism stond, en de Finse traditional Tiki Polka, inderdaad een polka, zij het zonder hoempapa.
Ik ga hier niet alle nummers analyseren, maar zonder af te willen dingen op de merites van hun eerste twee albums durf ik stellen dat de Fendermensen van Sant Anna Bay Coconuts zich met deze release kunnen meten met het beste uit de Europese surf scene. The Pineapple Parade bewijst dat Harbor City Surfing uit 2021 en Wheels And Waves uit 2022 geen toevalstreffers waren en Sant Anna Bay Coconuts een blijvertje zijn. Er is een vinyl versie beschikbaar (zelfde bestelnummer) geperst op 300 stuks niet-uniform multicolor vinyl, wat betekent dat de kleur van elke plaat uniek is. Je kan je exemplaar uploaden op Facebook, en daar zie ik allerlei schakeringen van rood en lichtblauw. Info: www.santannabaycoconuts.bandcamp.com and www.surfcookierecords.bandcamp.com (Frantic Franky)

Third album by the band that named itself after Saint Anna Beach on Antwerp's left bank, in the 1950s a haven of merry amusement for many a local. Right away opening track Pacifica (by analogy with surf titles like Intoxica you'd think it's a cover, but 't is in fact one of the twelve out of fourteen tracks they wrote themselves) is a strong example of surf twang, melodic yet with menacing undertones, classic in structure and build-up but with pizzicato pieces, heavier parts and elements of flamenco, full of the melody and tempo changes that characterise the whole album. A police siren also comes bellowing around the corner twice Squad Car-style. Habanero Y Piña also echoes exotic destinations, but this time despite its Mexican title rather Eastern Europeana mixed with cumbia. You can dance the casatchock to No Pizza On My Pineapple, but should you wish you can just as easily hear an Italian parlando à la Louis Prima in it - goes to show the variation of the tunes dreamt up by these leopard clad surfers. E 4-Ever starts with some quiet acoustic guitar that evolves into dreamy, melancholic Mexican spaghetti surf, the same type of soundscape evoked at the beginning of High In The Mountains which features spoken word fragments and extra coughing and soon happily gallops up the tempo. You prefer your surf a bit louder? You ask and Sant Anna Bay Coconuts deliver La Jolla, Surfing Carpet, Liquid Walls and the vicious Taquiria Diabolica. Egg Burrito N° 4 which contains Mexican dialogue fragments is also fiercer, more urgent and fanatical, but as always the melody takes center stage. The two covers are a twangier re-recording of the dreamy Satanica Pandemonia, the instrumental version of Tito & Tarantula's vocal number After Dark from the film From Dusk Till Dawn (Salma Hayek in bikini dancing with an albino Burmese python) which in 2020 was the flipside of their debut 45 Exorcism, and the Finnish traditional Tiki Polka, indeed a polka, albeit without Bavarian oompah.
I am not going to analyse all the tracks here, but without wanting to diminish the merits of their first two albums I dare say that this release can compete with the best the European surf scene has to offer. The Pineapple Parade proves that 2021's Harbor City Surfing and 2022's Wheels And Waves were no fluke and the Fendermen and -woman on drums of Sant Anna Bay Coconuts are here to stay. A limited vinyl version (same order number) is available of 300 LP’s pressed on non-uniform multicolour vinyl, which means that the colour of each record is unique and slighty different. You can upload your copy on Facebook, where I see different shades of red and light blue. Info: www.santannabaycoconuts.bandcamp.com and www.surfcookierecords.bandcamp.com (Frantic Franky)

GENERATION ROCK N' ROLL/ THE NUT JUMPERS
Rhythm Bomb, RBR 6019
English version: see below

Tweede album van de Frans-Britse gelegenheidsformatie The Nut Jumpers, het trio bestaande uit Hervé Loison alias Jake Calypso (zang, bas), drummer Ricky Lee Brawn (The Stargazers, The Big Six, The Space Cadets, noem ze maar op) en op gitaar Brawn's echtgenote Helen Shadow, vaak te zien en te horen aan Brawn's zijde en in het verleden actief in haar eigen bands als The Queen B's. Van het eerste Nut Jumpers album, Boogie In The Shack (RBR 5879) uit 2018 intussen, een mengeling van strolls, garagerock en songs die het midden hielden tussen rockabilly boppers en bluesbop, was ik ondanks een paar goeie nummers als Pandit en Blow Your Top ten spijt (toevallig de instrumentals?) niet onder de indruk: te rommelig, te veel het ongefilterd repetitie/jam sfeertje van een album dat in één weekend is opgenomen, te veel een "so bad it's gotta be good" attitude. Ik heb Boogie In The Shack dan ook niet gerecenseerd destijds. Deze opvolger recenseer ik wel want hoewel hij waarschijnlijk ook in één of twee weekends is ingeblikt, is ie veel consistenter. Het blijft wild en bij momenten chaotisch (de uptempo striptease grinder Miss Pussy) en Hervé Loison blijft jodelen, knorren en snurken, maar het is beter gespeeld en sommige van de dertien nummers zijn zonder meer geslaagde melodieuze rock 'n' roll, bijvoorbeeld How Could You Be So Cruel, het Crickets/Bobby Fuller Four geïnspireerde So Good So Good en Pearly Doll Got Married, de jiver I Ain't Messin' Around, de dromerige wat country-achtige rockaballad I'll Be Just Fine en de Brits klinkende exotische jaren '60 gitaarinstrumental Timeless. Back In Black is een uitstekend klinkende strakke rockabillybopper gekenmerkt door de geprononceerde backbeat van Ricky Lee Brawn die knalt als vuurwerk, een dansvloermagneet zoals er in de jaren '90 elke week wel een nieuwe werd gelanceerd. Don't Know Where I'm Goin' is dan weer de Sun sound ten tijde van Love My Baby. Nog een verschil is dat er nu meer nummers gezongen worden door Helen Shadow: was op Boogie In The Shack de verhouding pakweg één door Helen Shadow gezongen nummer op drie nummers gezongen door Hervé Loison, is dat nu evenredig verdeeld. Shadow is nog steeds niet bepaald een Judy Garland, net zoals Hervé Loison geen Caruso is, maar zolang ze gewoon zingt gaat het nog. Van zodra ze echter haar platte Blimey O'Reilly cockney accent bovenhaalt lijkt dat eerder een gimmick in uptempo strolls als Chickies. Gelukkig doet ze dat dus niet in alle songs! Alle dertien nummers zijn wat mij betreft goed tot heel goed en daar staat één cover tussen van het in het Frans gezongen A Plein Coeur, één van die gedreven rock 'n' roll songs van God in Frankrijk Johnny Hallyday uit begin jaren '60. Binnenkort zou dit album verschijnen op 10 inch vinyl met bestelnummer RBR 5966. Info: www.vintagerockinroots.com (Frantic Franky)

Second album by the French-British cooperative The Nut Jumpers, the trio consisting of Hervé Loison aka Jake Calypso (vocals, bass), drummer Ricky Lee Brawn (The Stargazers, The Big Six, The Space Cadets, you name 'em) and on guitar Brawn's wife Helen Shadow, often seen and heard at his side and in the past rockin' in her own bands like The Queen B's. In 2018 I was not impressed with the first Nut Jumpers album, Boogie In The Shack (RBR 5879), a mixture of strolls, garage rock and songs in between rockabilly boppers and blues bop. Despite a couple of decent tracks like Pandit and Blow Your Top (coincidentally the two instrumentals?) I still feel that their debut sounded too messy, displaying the unfiltered rehearsal/jam atmosphere of an album recorded in one weekend with too much of a "so bad it's gotta be good" attitude. I choose not to review Boogie In The Shack at the time, but I do review this follow-up for even though it was probably recorded over the course of one or two weekends as well it's much more consistent. It's still pretty wild and at times chaotic (the uptempo striptease grinder Miss Pussy) and Hervé Loison keeps yodeling and snorting and squealing along, but the musicianship and the playing is better and some of the thirteen songs are well executed melodic rock 'n' roll, for example How Could You Be So Cruel, the Crickets/Bobby Fuller Four-inspired So Good So Good and Pearly Doll Got Married, the jiver I Ain't Messin' Around, the dreamy somewhat country-styled rockaballad I'll Be Just Fine and the British sounding exotic sixties guitar instrumental Timeless. Back In Black is an excellent sounding tight rockabilly bopper characterised by Ricky Lee Brawn's pronounced backbeat exploding like fireworks, a dancefloor magnet like there used to be a new one every week back in the nineties. Don't Know Where I'm Goin' on the other hand is the Sun sound at the time of Love My Baby. Another difference is that more tracks are sung by Helen Shadow: on Boogie In The Shack the ratio was roughly one song sung by Helen Shadow to three songs sung by Hervé Loison, this time it's like fifty/fifty. Shadow is still no Judy Garland, just as Hervé Loison is no Caruso, but as long as she sticks to just singing, it's OK. As soon as she uses her Blimey O'Reilly cockney accent however it seems to become more like a gimmick in uptempo strolls like Chickies. Lucky thing she doesn't do this in all the songs! To my taste all thirteen songs range from good to very good, among them being one cover, the French song A Plein Coeur, one of those driven rock 'n' roll songs by French rock 'n' roll god Johnny Hallyday from the early 1960s. Expect this album to be soon out on 10 inch vinyl with order number RBR 5966. Info: www.vintagerockinroots.com (Frantic Franky)

WHIP MASTERS INSTRUMENTALS VOLUME 4
Atomicat, ACCD134

Ik heb altijd een zwak gehad voor instrumentals. De instrumental benadert mijn inziens de essentie van de rock 'n' roll omdat de zang niet langer ter zake doet en alles zich 100 % concentreert op de melodie en het arrangement. Een instrumental hoeft zelfs niet noodzakelijk een melodie of een arrangement te hebben: sommige van de allerbeste rock 'n' roll instrumentals zijn niet meer dan een riff, een hook of gewoon maar ritme. In deze reeks brengt samensteller Mark Armstrong er telkens 30 bij elkaar in alle mogelijke stijlrichtingen, wat opnieuw een heel gevarieerde maar boeiende CD oplevert met voor de toegankelijkheid een aantal semi-bekende nummers zoals Jet Tone Boogie van The Jet Tones, The Beat van The Rockin' R's, de vlotte gitaarinstrumental Flying High van Bobby Vee & the Shadows (Vee's debuutsingle), de gitaar/drums afwisseling Taylor's Rock van Bob Taylor & the Counts, het dreigende gitaar/sax Boss van The Rumblers (Caterpillar Crawl van The Strangers klinkt als Boss trager gespeeld), nog meer gitaar/sax met Midnight Express van The Dawnbeats en de onwaarschijnlijke bopper Twitchy van orkestleider René Hall met Willie Joe Duncan op zijn zelf uitgevonden handgemaakte éénsnarige unitar gitaar die je ook kan horen in Cherokee Dance van Bob Landers dat hier uiteraard niet opstaat wegens gezongen. Eén rock 'n' roll subgenre was volledig instrumentaal en dat was de surf. Voorbeelden hier zijn de supersonische gitaarrocker getiteld Rocker van The Montereys, het alles omver blazende Shaften van The Corvettes with Bill Duzan, en de Dick Dale cover Let's Go Trippin' door The Hot Doggers. De meeste nummers volgen de gitaar al dan niet cum sax methode (Thunderbolt van Johnny & the Hurricanes), andere stijlen maar even instrumentaal zijn zwarte blues rock 'n' roll met Lazy Lester (Lester's Stomp, mondharmonica bovenop een uptempo rock 'n' roll gitaarboogie), gepolijste bluegrass met Bill Monroe's Wheel Hoss, en western swing meets Hawaiiana met de gestroomlijnde steel gitaar/fiddle van Red Wing van Little Jimmy Dickens & the Country Boys, nummer dat u misschien kent als de vokale rockabilly Rockin' Red Wing van Sammy Masters. In het piano Haunted By Repetition van The Glenrays steekt exotica de kop op. Link Wray levert de voor zijn doen swingende gitaarjiver Turnpike USA af, en Bumbershoot van Phil Harvey (pseudoniem voor Phil Spector) is nog zo'n heerlijke gitaarjiver. Dave "Baby" Cortez kennen we van The Happy Organ en Rinky Dink maar zijn Hurricane hier koppelt een groovy funkend Hammond orgel aan rock 'n' roll en veel percussie op bongos. Even groovy maar nu vooral op piano en blazers is Spanky van Gus Jenkins, en The Squat van sax god Big Jay McNeely anno 1961 is in tegenstelling tot wat je redelijkerwijs mag verwachten geen sax stomper maar funky orgel in een uptempo Vegas Grind setting, subgenre waartoe je ook Dynamite van Earl Hooker mag rekenen, geen bluesgitaar maar orgel, piano en saxofoon. Het funkiest aller orgels was dat van Booker T en als hij met zijn MGs Twist And Shout onder handen neemt weet u waaraan u zich mag verwachten. Duane Eddy, een van de grote instrumentale helden, staat niet op de CD maar zijn invloed laat zich horen in de indianenbopper Arroongah van Jeujene & the Jaybops. De gitaar instro Twang van The Rhythm Rockers klinkt echter meer Link Wray dan Duane Eddy. Wildcat van The Nite Caps is een wilde white rock rock 'n' roll gitaar/sax boogie met de verplichte drumroffel stops, Knocked Out van Ernie Fields klinkt als een instrumentale kruising tussen Good Golly Miss Molly en Dizzy Miss Lizzy en werd inderdaad geschreven door componist Ernie Marascalco die Good Golly Miss Molly op zijn naam heeft. Vreemde eend in de bijt is The Stripper, het bekende striptease nummer van David Rose hier gespeeld door Ernie Freeman, wegens meer ragtime dixieland als rock 'n' roll. Alles komt uit de periode 1955-1963, de hoogdagen van de instrumental, en ik kan er eindeloos naar blijven luisteren. Merci, Mark Armstrong! Info: www.vintagerockinroots.com (Frantic Franky)

I always had a soft spot for instrumentals. In my opinion the instrumental is like the epitome of rock 'n' roll because the vocals are no longer relevant and everything comes 100 down to melody and arrangement. There's more: an instrumental doesn't even necessarily have to have a melody or an arrangement: some of the best rock 'n' roll instrumentals are nothing more than a riff, a hook or just rhythm. In this series compiler Mark Armstrong brings 'em all together 30 at a time showcasing all possible stylistic directions, and once again this makes for a very varied but excellent CD which to enhance its accessibility includes several semi-familiar tracks like The Jet Tones'Jet Tone Boogie, The Rockin' R's' The Beat, Bobby Vee & the Shadows' streamlined guitar instrumental Flying High (Vee's debut45), Bob Taylor & the Counts" guitar/drums alternating Taylor's Rock, The Rumblers' menacing guitar/sax Boss (Caterpillar Crawl by The Strangers sounds like Boss played slower), more guitar/sax with The Dawnbeats' Midnight Express and band leader René Hall's outrageous bopper Twitchy starring Willie Joe Duncan on the handmade one-string unitar guitar he invented which you can also hear on Bob Landers' Cherokee Dance, a track not on the CD as its vocal. The only entirely instrumental rock 'n' roll subgenre was surf music, exemplified here with The Montereys' supersonic guitar rocker titled Rocker, the blazing Shaften by The Corvettes with Bill Duzan, and the Dick Dale cover Let's Go Trippin' by The Hot Doggers. Most songs follow the guitar with or without sax formula (Thunderbolt by Johnny & the Hurricanes), other styles but instrumental too are black blues rock 'n' roll with Lazy Lester (Lester's Stomp, harmonica on top of an uptempo rock 'n' roll guitar boogie), polished bluegrass with Bill Monroe's Wheel Hoss, and western swing meets Hawaiiana with the slick steel guitar/fiddle of Little Jimmy Dickens & the Country Boys' Red Wing, a tune you may know in the form of Sammy Masters' vocal rockabilly Rockin' Red Wing. Exotica turns up in The Glenrays' piano Haunted By Repetition. Link Wray offers the remarkably swinging guitar jiver Turnpike USA, and Bumbershoot by Phil Harvey (pseudonym for Phil Spector) is another delicious guitar jiver. Dave "Baby" Cortez is famour for The Happy Organ and Rinky Dink but Hurricane here pairs a groovy funky Hammond organ with rock 'n' roll and lots of bongo percussion. As groovy but this time concentrated on piano and brass is Gus Jenkins' Spanky, while sax god Big Jay McNeely's The Squat from 1961 is contrary to what one might reasonably expect not a sax stomper but funky organ in an uptempo Vegas Grind setting, subgenre to which also Earl Hooker's Dynamite belongs, not blues guitar but organ, piano and saxophone. The funkiest of all the organs was played by Booker T and when he and his MGs turn take on Twist And Shout you know what to expect. Duane Eddy, one of the great instrumental heroes, is not on the CD but his influence can be heard in Jeujene & the Jaybops' injun boppin' Arroongah. The Rhythm Rockers' guitar instro Twang however owes more to Link Wray than to Duane Eddy. The Nite Caps' Wildcat is a wild white rock guitar/sax boogie with the obligatory drum roll stops, Ernie Fields' Knocked Out sounds like an instrumental cross between Good Golly Miss Molly and Dizzy Miss Lizzy and was indeed composed by Ernie Marascalco who wrote Good Golly Miss Molly. The odd one out is The Stripper, David Rose's famous striptease number played here by Ernie Freeman, for being more ragtime dixieland than rock 'n' roll. Everything is from 1955-1963, the heyday of the instrumental, and I could listen to it forever. Kudos, Mark Armstrong! Info: www.vintagerockinroots.com (Frantic Franky)

BLUES MEETS DOO-WOP VOL. 2
Koko Mojo, KM-CD 195
English version: see below

Volume 1 viel reuze mee, dus laten we ook Volume 2 proberen. Opener Somebody Changed The Lock van Champion Jack Dupree with The Empires is al meteen een mooi voorbeeld van waar het in deze reeks om draait: prima doo-wop, maar denk die doo-wop backings eraf en je krijgt inderdaad een blues. Dat geldt ook voor Jump Shake And Move van The Diablos featuring Nolan Strong dat dan toch iets meer blues getint is en dat komt vooral door de gitaar, gitaar die in rhythm 'n' blues vorm ook prominent figureert in bijvoorbeeld Guitar Player van The Evergreens (kan niet anders met die titel) of Bring Yourself Back Here van Little Eddie Mint. Nogal wat nummers hebben stroll tempo’s, ik noem willekeurig Don't Start Me Talking van Johnny Darrow (ook weer erg bluesgetint, dit keer door de mondharmonica), Hurry Baby Please Come Home van Lee Roy Little dat klinkt als een neefje van Money Honey , I Don't Like You That Much van The Royal Jokers en Congratulations Honey van Baby Washington, en er zijn ook een paar slepende strollende bluesrockers als Walkin' van Phil Flowers. Reno Blues van The Big Three Trio is geen rock 'n' roll en evenmin echte blues maar wel zwarte jaren '50 muziek, Housewife Blues van The Enchanters is een jiver, en My Buddy Blues van The Five Breezes is semi-akoestische vocal harmony. Talking Trash van The Marathons is Frolic Diner novelty nonsens parlando met een hilarisch gibberende vrouw, maar de loungy muziek op de achtergrond wordt wel degelijk vergezeld van doo-wopende backing vocalen. Toppers zijn de demente rock 'n' roller Cherokee Dance van Bob Landers with The Cough Drops (hetzelfde gitaargeluid dat klinkt als een zingende zaag horen we in John Bullard's Mary Lou) en jivers als My Girl Ivy (Jimmy Witherspoon with The Quintones), Bye Bye Baby Blues (The Ravens) en (Wake Up) Miss Rip Van Winkle (The Tibbs Brothers) die vaak weinig tot niets met de blues vandoen hebben. Ook de nummers van The Peacheroos with Clarence Gatemouth Brown (Be Bop Baby) en Eddie Boyd with The Daylighters (Come On Home) zijn rock 'n' roll, doo-wop is immers rock 'n' roll, niet? Over doo-wop gesproken: de niet onbekende Dells brengen het sleurende I Wanna Go Home aan. Geen doo-wop zonder ballades en op dit album staat een hele mooie van verrassend genoeg de enige echte Bo Diddley getiteld I'm Sorry die niets te maken heeft met Brenda Lee. Het bekendste nummer is Sent Up van The Falcons een beetje in de stijl van The Robins die zelf figureren met if It's So Baby. Samenvatting: goeie voor het merendeel althans voor mij onbekende muziek uit de archieven. In totaal zouden er vier Blues Meets Doo-Wop CD’s verschijnen. Info: www.vintagerockinroots.com (Frantic Franky)

Volume 1 was rather good, so let's try Volume 2 as well. Opening track Somebody Changed The Lock by Champion Jack Dupree with The Empires is a fine example of what this series is all about: decent doo-wop, but if you should take away the doo-wop backings it would indeed be blues music. The same goes for Jump Shake And Move by The Diablos featuring Nolan Strong which is a bit more blues tinged primarily because of the guitar that also features prominently in rhythm 'n' blues form in for instance The Evergreens' Guitar Player (what do yoiu expect with that title) or Little Eddie Mint's Bring Yourself Back Here. Quite a few songs have stroll tempos, I randomly pick Johnny Darrow's Don't Start Me Talking (again very blues tinged, this time because of the harmonica), Lee Roy Little's Hurry Baby Please Come Home which sounds like a nephew of Money Honey , The Royal Jokers' I Don't Like You That Much and Baby Washington's Congratulations Honey, and there are also a couple of slower stroll blues rockers like Phil Flowers' Walkin'. The Big Three Trio's Reno Blues is neither rock 'n' roll nor really blues but sure is black fifties music, The Enchanters' Housewife Blues is a jiver, and The Five Breezes' My Buddy Blues is semi-acoustic vocal harmony. The Marathons' Talking Trash is Frolic Diner novelty nonsense parlando with a hilariously laughing woman, but the loungy music in the background is indeed accompanied by doo-woppin' backing vocals. Top tracks include the demented rock 'n' roller Cherokee Dance by Bob Landers with The Cough Drops (the same guitar sound that sounds like a singing saw can be heard in John Bullard's Mary Lou) and jivers like My Girl Ivy (Jimmy Witherspoon with The Quintones), Bye Bye Baby Blues (The Ravens) and (Wake Up) Miss Rip Van Winkle (The Tibbs Brothers) that more often than not have little or nothing to do with the blues. The songs by The Peacheroos with Clarence Gatemouth Brown (Be Bop Baby) and Eddie Boyd with The Daylighters (Come On Home) are rock 'n' roll as well, for after all doo-wop is rock 'n' roll, isn't it? Speaking of doo-wop: the not unknown Dells perform the scorching I Wanna Go Home. No doo-wop without ballads and this album contains a very nice ballad surprisingly enough by the one and only Bo Diddley titled I'm Sorry which has nothing to do with Brenda Lee's. The best known song is probably The Falcons' Sent Up a bit in the style of The Robins who are featured themselves with If It's So Baby. Summary: good music from the archives that is for the most part unknown, at least to me. Apparently a total of four Blues Meets Doo-Wop CD’s will be released eventually. Info: www.vintagerockinroots.com (Frantic Franky)

THAT’LL FLAT GIT IT Vol. 45:
ROCKABILLY & ROCK 'N' ROLL FROM THE VAULTS OF IMPERIAL RECORDS
Bear Family, BCD17677
English version: see below

Volume 43 was nog maar pas uit en daar volgt Volume 45 waarmee - belangrijk voor onze OCD - de reeks opnieuw volledig is want Volume 46 verscheen reeds in oktober 2022! Volume 45 grijpt terug naar Volume 12 uit 1997 met een bezoekje aan Imperial Records in Los Angeles dat met Dave Bartholomew als A & R man ook een stevige poot aan de grond had in New Orleans. Het label bracht zowel rhythm 'n' blues, country 'n' western en Mexicaanse muziek uit maar had genoeg rock 'n' roll talent in huis om een volwaardig tweede That'll Flat Git It deel te vullen met zo maar eventjes 35 tracks opgenomen van 1953 tot 1960 die niet moeten onderdoen voor Volume 12. Een aantal artiesten komen uiteraard terug, in de eerste plaats Bob Luman met zijn meer country getinte rockaballad cover van Buddy Holly's Blue Days Black Nights, lang niet zo wild als zijn vuurwerkbom This Is The Night die hier ook op staat. Wild Eyed Woman is een bluesy rockaballad of zo u wil een trage stroll. Gek genoeg werd van zijn vier nummers hier in de jaren '50 enkel Red Cadillac And A Black Moustache uitgebracht, zelfs niet This Is The Night dat in 1957 in de film Carnival Rock te horen en te zien was. Als we Fats Domino even niet meetellen die niét op deze CD staat was de grootste ster op Imperial waarvan op Volume 12 evenwel geen spoor was te vinden Ricky Nelson, nu present met de cleanabillies Shirley Lee, het door Dorsey Burnette gepende One Of These Mornings en het uptempo Milk Cow Blues, alle drie met James Burton op gitaar. Een andere bekende naam zijn The Burnette Brothers oftwel Johnny en Dorsey Burnette die in My Honey met Earl Palmer op drums en de op nog wel meer nummers op deze CD te horen Joe Maphis op gitaar de drive van hun eerdere rockabilly combineren met de vlotte melodieuze stijl die uiteindelijk zou leiden tot Johnny's teen pop hits You're Sixteen en Dreamin'. De hand van producer Norman Petty is duidelijk hoorbaar in de mooie rocker So Shy van The Leen Teens onder leiding van zanger Keith McCormack. Bij hun volgende opnamesessie was McCormack verkouden en nam de groep dan maar een paar instrumentaaltjes op waarvan er één de wereld zou veroveren onder de titel Wheels, uitgebracht onder de naam The String-A-Longs. In 1963 was McCormack co-auteur van Sugar Shack van Jimmy Gilmer & the Fireballs en vijf jaar later verving hij Gilmer als leadzanger van The Fireballs. De wereld is klein, maar ik zou hem niet graag stofzuigen.
Nummers die in de tussenliggende jaren klassiekers werden zijn Everybody Needs A Little Lovin' en Ernie van Merle Kilgore, Laura Lee Perkins' wilde Kiss Me Baby en Dennis Herrold's Make With The Lovin' in een pas in 2020 verschenen unedited versie - de reguliere versie stond op Volume 12. Er is swingende hillbilly boogie met Rockin' Baby en Diggin 'n' Datin' van Gene Henslee en female rock 'n' roll met I Don't Stand No Quittin' van Gloria Jean Pitts, uiteraard de Imperial versie en niet haar een jaar oudere origineel onuitgebrachte zwart klinkende versie opgenomen als Gloria Jean / Gloria Shannon voor Music City Records. Tommy Lomonte's Yeah Yeah Yeah is ondanks dat het werd opgenomen én mede-gecomponeerd door Dave Bartholomew geen voorbeeld van de smeuïge New Orleans sound maar gewoon een wilde saxofoon rocker. Nou ja, gewoon... Wél New Orleans zijn de twee songs van de zwarte Roy Brown, ook allebei mede-geschreven door Dave Bartholomew. Saturday Night is gezellig uptempo (Lee Allen leidt de blazers) maar lang niet zo fanatiek als de cover van Crazy Cavan & the Rhythm Rockers uit 1977, Slow Down Little Eva (in België gecoverd door The Seatsniffers) danst de rhumba. Dit alles wordt aangevuld met onbekende maar steengoede nummers als Sugar Lips van Dub Dickerson, Good Good Feeling van Jackie Walker, Sweet Little Stranger van Bobby Jay, Get Off My Back van Jay Blue, Love In Be Bop Time van Nick Venet, Lew Williams' jazzy Don't Mention My Name, Ronnie Smith's door Roy Orbison geschreven en door Norman Petty ingeblikte Long Time No Love, Sonny Anderson met het door de Burnette broertjes geschreven Yes I'm Gonna Love You (ze schreven samen en apart meerdere songs van deze CD en je hoort telkens hun onmiddellijk herkenbare melodielijnen), Jack Tucker's van Ozark Records overgekochte Lonely Man, de van Duncan Records overgekochte uptempo strollende low fi rechtdoor rocker Mean Woman van Freddie Fender een eeuwigheid vòòr Wasted Days And Wasted Nights en Before The Next Teardrop Falls, en de van Bandera Records overgekochte instrumentale gitaargrinder Sidewinder van The Sidewinders, de groep die Benny Ingram begeleidde op Jello Sal. U hebt het al door: ik ben ten zeerste te spreken over deze CD. Zou er genoeg Imperial materiaal over zijn om een derde CD mee te vullen? Ik denk het wel, en ik hoop dat we daar dan weer geen 27 jaar op moeten wachten want dat haal ik misschien niet meer. Info: www.bear-family.com (Frantic Franky)

SLAP-BACK, THE HOLIDAY INN LABEL 100 SERIES ANTHOLOGY
Rockstar, RSR 50103 (CD)
Rockstar, RSR 50102 (vinyl)
English version: see below

Holiday Inn doet bij mij geen belletje rinkelen als platenlabel maar wel als hotelketen. De twee blijken met elkaar verbonden: de hotelketen had in 1961 het idee om in Memphis een platenlabel op te starten waarbij de marketingtruc was dat de artiesten zouden optreden in alle Holiday Inn's in heel Amerika en zo flink veel platen verkopen, platen die bovendien te horen waren in een voor de hotelketen geproduceerd non stop radioprogramma te horen op elke radio in elke hotelkamer in elke Holiday Inn in Amerika, en dat waren er naar verluidt meer dan duizend. Geniaal plan dat in de praktijk mislukte en in 1963 sloot Holiday Inn Records de deuren en verkochten ze de hele boel aan Sam Phillips van Sun Records die in zijn Sam Phillips Recording Studio de lacquers van een aantal Holiday Inn singles en sowieso al geld had geïnvesteerd in de hotelketen, maar uiteindelijk deed Phillips niets met het label. In totaal verschenen er zestien singles op Holiday Inn en die worden op deze CD voor het eerst allemaal met A- en B-kant in kaart gebracht, waarbij verschillende nummers voor de eerste keer heruitgebracht worden sinds ze origineel verschenen. En het label mag dan onbekend zijn, toch bracht het singles uit van twee bekende artiesten, waarover straks meer. De groep die het grootste aantal singles op Holiday Inn uitbracht, met name drie, waren de instrumentale Roller Coasters, het huisorkest van Holiday Inn dat ook fungeerde als begeleidingsband op singles van stalgenoten als Tookie Collom en Kenny Lund. Hun Rim Shot Part 1 is een platte sax/gitaar/piano stroll instro die je zou kunnen rangschikken onder Vegas Grind. Part 2 stond op de B-kant en is iets sneller met een iets bluesier gitaar. Wabash Blues is easy tune sax/orgel in Bill Black Combo meets Earl Bostic stijl (Bill Black Combo nam Wabash Blues, origineel een jazz nummer uit de jaren '20, later ook op), Slap-Back is rockende sax/orgel, Spanish Twist kan je met wat goeie wil een melodieuze medium tempo orgeltwist noemen waarbij de Spaanse toets wordt verstrekt door de mariachi-achtige blazers, en Wild Twist tenslotte is een jazzy klinkende gitaar/orgel/sax instro. A- en B-kant betekende in die dagen steevast een snel nummer gekoppeld aan een traag, dus staan hier heel wat teen ballades op als You Torture Me en I Could Love You van Tookie Collom, I'll Forever Be Loving You (Joe Fuller), Where Could I Go (Jimmy Foster), het in violen verpakte Confused (Stan Daniel) en Our Love Can Wait en het op doo-wop gebaseerde Tag Along van Rusty Curry. Girl In 1209 van Buck Griffin is reflectieve country à la Charlie Rich.
Gelukkig verscheen op Holiday Inn ook rock 'n' roll: Pretty Lou van Buck Griffin is een basic rocker met platte sax die de melodie van Froggy Went A Courtin' leent. Diezelfde sax van The Roller Coasters speelt ook mee op het sneller rockende Rip It Up Potatoe Chip van Kenny Lund, en de sax in Tookie Collom's You've Gotta Run Me Down lijkt op Yakety Axe meets The Coasters meets een mondharmonica. Iets helemaal anders is de rhythm 'n' blues gitaar in Rhythm Marie van Stony Martin. Het merkwaardigste nummer is My Fraulein Cries For Me waarin Tookie Collom samen met zijn lief vanuit Oost-Berlijn vlucht naar het vrije westen: zij slaagt er in de muur over te steken, hij blijft achter... En wie waren nu die twee bekende artiesten op Holiday Inn? Dat waren Andy Starr (hier onder de naam Frank Starr) en Charlie Feathers, zij het dat hun singles niet door Holiday Inn zelf werden opgenomen maar ingekocht. Frank Starr's Knees Shakin' is excellente zij het van violen voorziene beschaafde rock 'n' roll die richting teen rock gaat maar opwindend blijft, met op de ommekant het even geslaagde Evil Eye. Een tweede Frank Starr single op Holiday Inn koppelde het gelijkaardige Little Bitty Feeling aan de ballade Lost In A Dream. Charlie Feathers nam Deep Elm Blues en Nobody's Darling meerdere keren op in de loop der jaren, en hier heeft Deep Elm Blues als voornaamste instrument een orgeltje en als voornaamste kenmerk een groovy swing, maar al Feathers' hiccups zijn in ruime mate aanwezig. Nobody's Darling is een melodieuze rocker. Het bekendste nummer op de CD is evenwel van Jimmy Foster wiens Stranger In Paradise een parel van de popcorn is. Ook zijn Moving Up To Love en Hey Little Lover hadden dat kunnen worden maar die single is vermoedelijk nooit tot in Belgenland geraakt.
Met de wilde Hi Ho Silver goes Flip Flop And Fly rocker Talk To Me Baby van The Table Toppers bevat de CD een bonus song die in 1959 verscheen op het Klondike label, blijkbaar de enige single ooit verschenen op dat label. Holiday Inn kocht het label over in 1961 maar deed er niets mee, en zowel Holiday Inn als Klondike bleven op non-actief tot ze in 1969 nieuw leven werden ingeblazen. Als extra bonus bevat de CD ook twee uptempo easy listening croonerpop Holiday Inn jingles met reclame voor de hotelketen.
Zestien nummers verschenen als vinyl LP en dat zijn bijna allemaal de rockendste (alleen de twee Rim Shot's ontbreken), inclusief twee van de vier Andy Starr tracks, beide Charlie Feathers tracks, en Stranger In Paradise + de twee jingles. Talk To Me Baby van The Table Toppers staat niét op de LP die net als de CD erg fraai is vormgegeven met op de CD een beknopte doch grondige geschiedenis van het label en alle actoren die erbij betrokken waren. Bij de LP (oplage: 500 stuks) staan die liner notes op een gatefold insert én krijg je de full CD er gratis bij in cardboard uitvoering. De nummers zijn in de mate van het mogelijke opgepoetst maar soms blijft enig surface noise onvermijdelijk wegens geen betere singles beschikbaar en de originele tapes na 60 jaar natuurlijk al lang weggegooid door de poetsvrouw van de Holiday Inn. En alles bij elkaar opgeteld geeft dat een release die zich mag meten met Bear Family. Info: www.vintagerockinroots.com (Frantic Franky)

Holiday Inn does not ring a bell with me as a record label but I obviously know the hotel chain. They turn out to be connected: in 1961 the hotel chain had the idea of starting a record label in Memphis, the marketing trick being that the artists would perform in all the Holiday Inn's across America and thus sell lots of records, records that could also be heard on a non-stop radio programme produced for the hotel chain broadcasted on every radio in every hotel room in every Holiday Inn in America, of which there were reportedly over a thousand. An Ingenious plan, but in practice it failed and in 1963 Holiday Inn Records closed its doors and sold all its assets to Sam Phillips of Sun Records who had made some of the lacquers for the Holiday Inn 45s at his Sam Phillips Recording Studio and had already invested money in the hotel chain anyway, but in the end Phillips never did anything with the label. In total sixteen 45s appeared on Holiday Inn and this CD marks the first time all 32 sides are brought together, with several songs being re-issued for the first time since they originally appeared. And while the label may be unfamiliar, two of its artists are well known, but we'll get to them later. The band with the largest number of Holiday Inn 45s, three to be precise, were the instrumental Roller Coasters, Holiday Inn's house band who also backed up stablemates like Tookie Collom and Kenny Lund. Their Rim Shot Part 1 is a low down dirty sax/guitar/piano stroll instro that could be classified under Vegas Grind. Part 2 was on the flip side and is slightly faster with a slightly bluesier guitar. Wabash Blues is easy tune sax/organ in Bill Black Combo meets Earl Bostic style (Bill Black Combo themselves later also recorded Wabash Blues, originally a jazz song from the 1920s), Slap-Back is rockin' sax/organ, if you're in an benevolent mood you could describe Spanish Twist as a melodic medium tempo organ twist with the Spanish touch provided by the mariachi-like horn section, while Wild Twist is a jazzy sounding guitar/organ/sax instro. A and B sides in those days invariably meant a fast song paired with a slow one, so there are several teen ballads here like Tookie Collom's You Torture Me and I Could Love You, Joe Fuller's I'll Forever Be Loving You, Jimmy Foster's Where Could I Go, the string arrangement of Stan Daniels' Confused, and Rusty Curry's Our Love Can Wait and the doo wop-based Tag Along. Buck Griffin's Girl In 1209 is introspective country Charlie Rich style.
Fortunately Holiday Inn also released rock 'n' roll: Buck Griffin's Pretty Lou is a basic rocker with flat sax which borrows its melody from Froggy Went A Courtin'. That same sax from The Roller Coasters also plays on Kenny Lund's faster rockin' Rip It Up Potatoe Chip, and the sax in Tookie Collom's You've Gotta Run Me Down sounds like Yakety Axe meets The Coasters meets a harmonica. Something completely different is the rhythm 'n' blues guitar in Stony Martin's Rhythm Marie. The strangest song is My Fraulein Cries For Me in which Tookie Collom and his sweetheart flee East Berlin trying to escape to the free west: she manages to cross the wall, he stays behind ! So… who are the famous artists on Holiday Inn ? It's Andy Starr (here under the name Frank Starr) and Charlie Feathers, though their 45s were not recorded by Holiday Inn but bought in. Frank Starr's Knees Shakin' is excellent civilised rock 'n' roll with strings that veers towards teen rock but remains exciting, with the equally successful Evil Eye on the flip. A second Frank Starr single on Holiday Inn paired the similar Little Bitty Feeling with the ballad Lost In A Dream. Charlie Feathers recorded Deep Elm Blues and Nobody's Darling several times in his career and here Deep Elm Blues has an organ as its main instrument and a groovy swing as its main feature, but all of Feathers' hiccups are present. Nobody's Darling is a melodic rocker. The best known song on the CD is however by Jimmy Foster whose Stranger In Paradise is a popcorn gem. His Moving Up To Love and Hey Little Lover could also have become that but that 45 presumably never reached Belgium. The CD includes a bonus song, The Table Toppers' wild Hi Ho Silver goes Flip Flop And Fly rocker Talk To Me Baby which appeared on the Klondike label in 1959, apparently the only 45 that ever appeared on that label. Holiday Inn bought Klondike in 1961 but never did anything with it, and both Holiday Inn and Klondike remained inactive until they were revived in 1969. As an added bonus, the CD also includes two uptempo easy listening crooner pop Holiday Inn jingles advertising the hotel chain.
Sixteen of these tracks appeared on a vinyl LP and almost all of them are the rockinest tracks on the CD (only the two Rim Shot's are missing), including two of the four Andy Starr tracks, both Charlie Feathers tracks, and Stranger In Paradise + the two jingles. The Table Toppers' Talk To Me Baby by The Table Toppers is not on the LP which like the CD is designed very nicely with a brief yet thorough history of the label and everybody involved with it. The LP version, limited to 500 copies, has those liner notes are on a gatefold insert + you get the full CD in cardboard version for free. The songs have been cleaned as much as possible but sometimes some surface noise remains unavoidable as no better 45s are available and after 60 years the original tapes have of course been thrown out a long time ago by Holiday Inn's cleaning ladies. All in all this is a release that rivals Bear Family. Info: www.vintagerockinroots.com (Frantic Franky)

Een nieuwe week, een nieuwe reeks op Koko Mojo door dit keer een nieuwe samensteller, Ronni Boysen. Als die naam u bekend in de oren klinkt dan kent u uw zaakjes: Boysen was de gitarist die uit The Kokomo Kings (S) stapte om meer tijd te besteden aan zijn gezin en een échte baan te zoeken, dat laatste vermoedelijk om zijn verslaving aan singles te betalen. Zijn passie deelt hij op deze Black Pearls, het soort release dat soms riskeert verkapte blues en rhythm 'n' blues te zijn verpakt als rock 'n' roll, maar op deze CD valt ondanks die ondertitel "Rhythm & Blues" heel wat te rocken. Neem nu de opener, You Bring Out The Wolf In Me van Piney Brown uit 1953. De liner notes noemen Brown een blues belter, ik noem hem op basis van dit nummer zonder enige aarzeling een rock 'n' roll screamer, ook al is You Bring Out The Wolf In Me een medium tempo nummer, maar oh zo intens. Rock 'n' roll jivers zijn You Can't Stay Here (Step It Up And Go) van Pearl Reaves & The Concords, in 1955 door de vakpers in Billboard omschreven als "jump blues", The Buggy Ride van Rudy Ray Moore, Marie Knight's tongbreker I Thought I Told You Not To Tell Them en het uptempo New Orleans klinkende Whoopin’ And A Hollerin' van Preacher Stevens. Rock 'n' roll of op zijn minst rock 'n' roll-achtige opnames van artiesten die steevast in de pré-rock 'n' roll rhythm 'n' blues swing worden gesitueerd zijn One Zippy Zam van zingende drummer Roy Milton en het strollende In The Wee Wee Hours van Joe Liggins & his Honeydrippers. Van hetzelfde laken een maatpak: Let's Get Together And Make Some Love van gitarist Jimmy Lewis en How Wild Can A Woman Be van Harold “Thunderbird” Ward, reeds in 1959 een throwback naar de zwarte muziek van tien jaar daarvòòr. Als het over zwarte rock 'n' roll gaat mag een bluesbopper niet ontbreken, met dank aan Al Simmons' You Ain't Too Old. De populaire early sixties zijn van de partij met de New Orleans Ooh Poo Pah Doo invloed in (I’m Gonna) Love You Love You Love You van Walter Spriggs en You Drink Too Much Booze van Jimmy Raney & Slim Slaughter. Curiosa van het nou moe type zijn Carmen Taylor's Ding Dong dat de mosterd haalde bij Big Mama Thornton's Hound Dog en Mr. Sad Head's repetitieve I’m High met de altijd fantastische Mickey Baker op gitaar en Buddy Lucas op sfeervolle tenorsax. De CD bevat ook een gezongen nummer van Buddy Lucas, Bo-Lee, dat zich situeert in de popcorn noir. Ik ga er bij gebrek aan verdere info tenminste van uit dat het Lucas is die zingt, want gek genoeg hoor je tegelijkertijd zang en sax. Ook Big Mama Thornton staat op de CD, zij het met een andere hond dan haar Hound Dog, te weten Just Like A Dog (Barking Up The Wrong Tree) dat veel meer dan haar Hound Dog aanleunt bij de rock 'n' roll. Mel Smith & the Nite Riders kennen we van hun desperate Pretty Plaid Skirt, maar het nummer Looped verschenen in 1952 onder de naam Melvin Smith blijkt veel regulierdere rock 'n' roll te zijn. That’s All I Need van Tommy Hodge begeleid door Ike Turner’s Kings Of Rhythm komt recht uit de gospel, You Got To Give van Mike Gordon & the El-Tempos zou dan weer niet misstaan in de striptease club en Floyd Dixon's Oooh Little Girl behoort tot de Little Richard rock 'n' roll school. Why Did You Leave van Jimmie Toliver & his California Blues Men en Clarence “Gatemouth” Brown's instrumentale Swingin’ The Gate hellen daarentegen meer over naar de rhythm 'n' blues. De hele CD focust ondanks de aanwezigheid van veel koperblazers nadrukkelijk op de gitaar, wat niemand zal verbazen. Wat wel verbaast is de hoge kwaliteit van nagenoeg alle 28 tracks, alsmede de voor mij als leek inzake zwarte rock 'n' roll relatieve onbekendheid van de meeste nummers. Tot het handvol uitzonderingen behoort King Coleman's gestoorde Shortnin' Bread, maar dat soort nutcases is dan weer helemaal up my alley. Zo, hiermee weten we weeral hoe het komt dat The Kokomo Kings zo goed waren. Info: www.vintagerockinroots.com (Frantic Franky)

Another week, another new Koko Mojo series but this time compiled by a newcomer, Ronni Boysen. If his name sounds familiar then you know your stuff: Boysen was the guitar player who left The Kokomo Kings (S) to spend more time with his family and to get a real job, presumably to financially back up his addiction to vinyl singles. He shares his passion on this Black Pearls, the kind of release that sometimes risks being blues and rhythm 'n' blues disguised and packaged as rock 'n' roll, but this CD has a lot of rockin' on offer despite its subtitle "Rhythm & Blues". Take the opening track for instance, Piney Brown's You Bring Out The Wolf In Me from 1953. The liner notes describe Brown as a blues belter, but I don't hesitate to call him a rock 'n' roll screamer based on this song, even though You Bring Out The Wolf In Me is a medium tempo number, but oh so intense. Rock 'n' roll jivers are Pearl Reaves & The Concords' You Can't Stay Here (Step It Up And Go), in 1955 in the trade press in Billboard heralded as "jump blues", Rudy Ray Moore's The Buggy Ride, Marie Knight's tongue twister I Thought I Told You Not To Tell Them and Preacher Stevens' uptempo New Orleans sounding Whoopin' And A Hollerin'. Rock 'n' roll or at least rock 'n' roll-styled recordings by artists usually situated in the pré-rock 'n' roll rhythm 'n' blues swing are One Zippy Zam by singing drummer Roy Milton and Joe Liggins & his Honeydrippers' strolling In The Wee Wee Hours. Of the same ilk: Let's Get Together And Make Some Love by guitarist Jimmy Lewis and Harold "Thunderbird" Ward's How Wild Can A Woman Be which in 1959 must have already sounded like a throwback to the black music of a decade before. When it comes to black rock 'n' roll you gotta include a blues bopper, so here's one titled You Ain't Too Old courtesy of Al Simmons. Early sixties sounds as currently popular on dancefloors all over the world are on hand with the New Orleans Ooh Poo Pah Doo influence in Walter Sprigg's (I'm Gonna) Love You Love You Love You and with Jimmy Raney & Slim Slaughter's You Drink Too Much Booze. Curiosities of the what the heck type include Carmen Taylor's Ding Dong that took its cue from Big Mama Thornton's Hound Dog and Mr Sad Head's repetitive I'm High with the always fantastic Mickey Baker on guitar and Buddy Lucas on atmospheric tenor sax. The CD also includes a vocal Buddy Lucas song titled Bo-Lee in popcorn noir style. With no further info available I assume it's Lucas who's singing though oddly enough you hear vocals and sax simultaneously. Big Mama Thornton is also on the CD, albeit with a different dog from her Hound Dog, namely Just Like A Dog (Barking Up The Wrong Tree) which leans much more towards rock 'n' roll than her Hound Dog. Mel Smith & the Nite Riders are known for their desperate Pretty Plaid Skirt, but the song titled Looped released in 1952 as by Melvin Smith turns out to be much more regular rock 'n' roll. That's All I Need by Tommy Hodge accompanied by Ike Turner's Kings Of Rhythm is lifted straight from the gospel songbook, Mike Gordon & the El-Tempos' You Got To Give wouldn't be out of place in the striptease club and Floyd Dixon's Oooh Little Girl belongs to the Little Richard school of rock 'n' roll. Jimmie Toliver & his California Blues Men's Why Did You Leave and Clarence "Gatemouth" Brown's instrumental Swingin' The Gate on the other hand lean more towards rhythm 'n' blues. Despite the presence of a lotta saxophones the CD puts the emphasis on the guitar, which is no surprise. What does surprise is the high quality of almost all 28 tracks, as well as the relative unfamiliarity of most of these, at least to me who's more specialised in white rockabilly. Among the handful of exceptions is King Coleman's deranged version of the familiar Shortnin' Bread, but then again that kind of nutcases is totally up my alley. Guess now we know how The Kokomo Kings became so damn good. Info: www.vintagerockinroots.com (Frantic Franky)

SHOTGUN BOOGIE: RHYTHM & BLUES GOES COUNTRY VOL. 1
Bear Family, BCD17701
English version: see below

Op Koko Mojo verscheen recent de tiendelige CD reeks Rhythm & Western en dit is een gelijkaardig initiatief van Bear Family, focuserend op zwarte artiesten die country songs coverden. De rassenscheiding mocht in die lang vervlogen dagen dan nog wettelijk zijn, maar muzikanten speelden nu eenmaal graag leentjebuur bij elkaar, want er was geen enkele reden om aan te nemen dat een goed verkopende countrysong het niet goed zou doen in een zwart jasje. Voorbeelden te over op deze CD, zoals een verrassend traag Rag Mop door Joe Liggins & his Honeydrippers en een Big Mamou door Smiley Lewis die het kleine cajunstadje van de bayou verhuist naar New Orleans. Ook in Guitar Jr's cover van Charlie Walker's Pick Me Up On Your Way Down hoor ik meer New Orleans dan Nashville, of op zijn minst Louisiana want het verscheen in 1959 op Goldband Records. Het leverde in elk geval goeie muziek op: Wynonie Harris' Good Morning Judge dat ik altijd als een zwart nummer heb beschouwd maar dat oorspronkelijk van country zanger Louis Innis blijkt, zijn Bloodshot Eyes (oorspronkelijk van Hank Penny), en Chew Tobacco Rag door het orkest van Lucky Millinder met John Carol op zang hebben ondanks de rhythm 'n' blues swing jive invulling en in het geval van The Hurricanes' cover van Pistol Packin' Mama doo-wop invulling de drive en energie van western swing. Luister zelf maar! Alleen al omdat je songs als Why Don't You Haul Off And Love Me (saxofonist Bull Moose Jackson), Move It On Over (The Griffin Brothers) of My Bucket's Got A Hole In It (Fat Man Robinson), alle drie makkelijkshalve te associëren met de grote Hank Williams, door en door kent is het interessant om ze eens anders te horen, met name als uptempo en medium tempo rhythm 'n' blues boogie of jump blues, zeker als ze zo goed gespeeld zijn als hier.
Een paar songs hoor je in twee verschillende uitvoeringen wat extra vergelijkingsmateriaal oplevert, met name Bill & Cliff Carlisle's No Help Wanted (de doo-woppende Crows versus de gritty piano boogie van Bob Gaddy & his Alley Cats), Cherokee Boogie (Bull Moose Jackson met Sam "The Man" Taylor op tenorsax als swingende jump blues versus de piano boogie meets jive van Joey Thomas), Shot Gun Boogie (een swingende Eddie Mack begeleid door het orkest van trompettist Cootie Williams die het vak leerde vanaf einde de jaren '20 bij Duke Ellington en Benny Goodman versus de nachtclub trio piano boogie setting van Cecil Gant) en Sixteen Tons twee keer in popcorn noir door The Platters en BB King. Earl Hooker maakt van Steel Guitar Rag een square dans op rock 'n' roll gitaar die destijds op de plank is blijven liggen bij Sun Records - Sun heeft nooit iets uitgebracht van de bluesgitarist. Er is ook barrelhouse piano boogie (Piano Red covert Cliff Bruner's It Makes No Difference Now), maar nummers als het medium tempo Don't Fence Me In (Tommy Edwards), Scat Man Crothers' fantastische versie van Ghost Riders In The Sky en Bull Moose Jackson's cover van Faron Young's If You Ain't Livin' (You Ain't Living) resorteren eerder onder zoetgevooisde zwarte crooners met een legertje blazers en soms zelfs een strijkorkest. Maar ze zijn wel knap als je houdt van dat soort kamerbrede arrangementen! In dezelfde easy listening sfeer situeert zich de dromerige instrumentale cover van jodelaar Slim Whitman's Indian Love Call door tenorsaxofonist Hal Singer, sterrenstelsels verwijderd van zijn honkers Hot Rod, Corn Bread en Beef Stew. Soms werkte de kruisbestuiving in twee richtingen: het minder bekende I'd Surprise You van Margie Day & the Griffin Brothers is inderdaad een cover van een nummer van countrygroep Gabe Tucker & his Musical Ramblers dat evenwel heel erg beïnvloed was door de blues, tot en met een trompetsolo toe. Step It Up And Go gaat zelfs terug tot zwarte songs uit de jaren '30. Hier horen we de rock 'n' roll versie met rhythm 'n' blues gitaar uit 1955 van Pearl Reaves & the Concords. Wacht even, Elvis' welbekende Crying In The Chapel was toch een doo wop ballade van The Orioles? Nee dus, want het werd origineel opgenomen door de blanke Darrell Glenn. Minstens een handvol van de 29 songs 1949-1959 doken reeds op op Rhythm & Western, wat natuurlijk niet wegneemt dat dit fascinerende muziek blijft, met als bonus een zoals gebruikelijk indrukwekkend CD booklet van 34 pagina’s. Info: www.bear-family.com (Frantic Franky)

ARE YOU READY/ WYATTCHRISTMAS FIVE
Part Records, PART-CD 6107.004
English version: see below

WyattChristmas Five hebben dacht ik al een aantal keer in Nederland gespeeld, maar op de een of andere manier ben ik er in geslaagd ze nog nooit te zien. Dat is geen bewuste keuze, maar louter toeval. En zo zie je maar hoe een mens zich kan vergissen: ik zat met het idee in mijn hoofd dat het Duitse quintet bestaande uit Andreas Müller (zang, gitaar), Peter Kühn (mondharmonica, zang, gitaar), Martina Jansen (piano), Olaf Schumacher (contrabas) en Philip Flottau (drums) vergelijkbaar was met Cat Lee King & his Cocks was, maar deze CD, hun eerste sinds Slide 'n' Jive uit 2019, laat heel andere geluiden horen. Andere geluiden dan Cat Lee King, bedoel ik, en ook andere geluiden in vergelijking met de drie andere albums die WyattChristmas Five uit heeft sinds hun begindagen in 2010 als trio waarvan alleen Andreas Müller overblijft, en die drie andere albums zijn behalve Slide 'n' Jive voorts Well It's Alright (2012) en I've Got Rhythm (2014), alle drie op het Duitse rock 'n' roll label Part Records en de twee oudste nog in triobezetting meer roots dan rock 'n' roll geïnspireerd. Uiteraard zitten er tussen de dertien eigen composities op Are You Ready nog steeds songs die muzikaal handig laveren tussen bluesrock (Devil's Got A Hand On Me, Riot In My Trashcan, titeltrack Are You Ready), piano boogie woogie (Alligator Bar Boogie), en rustige relaxte jive (My Best Friend Went Crazy, That Crazy Little Feeling I Got, Please Do Like You Did It), maar ik hoor minder bluesnummers en meer jazzy nummers (I Am Waiting), naast songs die teruggrijpen naar het swingende vooroorlogse Duitse cabaret (Changing Times, Calling Your Name). Er zitten minder moderne akkoorden in Are You Ready dan in Slide 'n' Jive, al hoor ik ze wel degelijk in het nummer 800 Miles, zij het dat die moderne akkoorden op een retro manier worden ingevuld. De piano geeft uiteraard de jazz aan, de mondharmonica die gelukkig niet op alle nummers meedoet en de gitaar leveren de blues en de rhythm 'n' blues opgevuld met veel vraag- en antwoord structuren aan, en uit dat alles distilleren ze een eigen aantrekkelijke eigen identiteit die eigenlijk meer teruggrijpt naar I've Got Rhythm, zij het uiteraard in een vollere sound. En nu moet ik er werk van maken om ze toch eens te gaan kijken, bijvoorbeeld op 7 september tijdens de Big Jive All-Dayer in Tegelen. Niet overtuigd? Je kan het hele album beluisteren op YouTube. Info: www.wyattchristmas.de and www.part-records.de (Frantic Franky)

I've never seen WyattChristmas Five live. That's not a conscious choice, but mere coincidence. But it goes to show you how wrong one can be: I always assumed that the German quintet made up by Andreas Müller (vocals, guitar), Peter Kühn (harmonica, vocals, guitar), Martina Jansen (piano), Olaf Schumacher (double bass) and Philip Flottau (drums) to be similar to Cat Lee King & his Cocks, but this CD, their first since 2019's Slide 'n' Jive, sounds very different. Different from Cat Lee King, I mean, and also different compared to the three other albums WyattChristmas Five released since starting out in 2010 as a trio of which only Andreas Müller remains. Apart from Slide 'n' Jive these are Well It's Alright (2012) and I've Got Rhythm (2014), all three on the German rock 'n' roll label Part Records and the two oldest recorded when they were still a trio inspired more by general roots music than by rock 'n' rol. The thirteen self written songs on Are You Ready manage to navigate skillfully between blues rock (Devil's Got A Hand On Me, Riot In My Trashcan, title track Are You Ready), piano boogie woogie (Alligator Bar Boogie) and relaxed laid-back jive (My Best Friend Went Crazy, That Crazy Little Feeling I Got, Please Do Like You Did It), but I hear fewer blues songs and more jazzy songs (I Am Waiting), alongside numbers that hark back to swinging pré-war German cabaret (Changing Times, Calling Your Name). Are You Ready also contains fewer modern chord changes than Slide 'n' Jive, though I definitely hear them in the song 800 Miles, albeit played in a retro way. The piano obviously provides the jazz, the harmonica which thankfully does not participate in every song and the guitar provide the blues and the rhythm 'n' blues adorned with a lot of call and response structures, and from all of this they distil their own appealing identity that is actually more reminiscent of I've Got Rhythm, though logically with a fuller sound. And now I must make it my business to try and go see them somewhere. Not convinced? You can listen to the entire album on YouTube. Info: www.wyattchristmas.de and www.part-records.de (Frantic Franky)

THE DEVIL ALWAYS COLLECTS/ BRIAN SETZER
Surfdog, 90869-1
English version: see below

64 is ie intussen, Brian Setzer, de leeftijd waarop een normaal mens begint af te tellen naar zijn pensioen, maar ik neem aan dat de zanger-gitarist die wij als puistenkop met zijn blonde krullen met een familieformaat bus haarlak in zijn achterzak eigenhandig de rockabilly zagen heruitvinden op Toppop, voorlopig nog niets wil weten van gas terug nemen, tinnitus of geen tinnitus. De tel van zijn albums zijn wij al lang kwijtgeraakt, want hoe goed sommige daarvan de tand des tijds ook hebben doorstaan, het wordt soms teveel van hetzelfde. Toch blijven we Setzer volgen, deels uit jeugdsentiment, maar vooral omdat hij er nog steeds toe doet. The Devil Always Collects moet qua opnametechniek wellicht de duurste CD zijn die wij de laatste jaren recenseerden, dus het hoeft geen betoog dat in tegenstelling tot de gemiddelde rockabilly CD die in één weekend dronken in iemands garage wordt opgenomen de sound superieur is, net als voorganger Gotta Have The Rumble van twee jaar geleden. Het album werd trouwens opgenomen met dezelfde producer als Gotta Have The Rumble én op dezelfde manier, dat wil zeggen op aparte locaties met een kleine band met naast Setzer op gitaar enkel drums, contrabas (met op vier nummers basgitaar), drums, backing vocals, op drie nummers piano/orgel en op twee nummers blazers. Laten die nummers met extra muzikanten nu net de nummers zijn die ondergetekende minder goed vindt... Wie de kleine lettertjes bestudeert merkt op dat de naam van de contrabassist David Spicher is, en dat is de zoon van Nashville A-Team fiddler Buddy Spicher die vanaf eind jaren '50 toerde met Hank Williams' weduwe Audrey Williams, Hank Snow's Charles River Valley Boys en Ray Price's Cherokee Cowboys, en ook deel uitmaakte van Asleep At The Wheel. Als studiomuzikant nam Buddy Spicher vanaf 1958 op met iedereen van Bob Wills en Bill Monroe over George Jones tot Elvis (Little Cabin On The Hill in 1970, Fairytale in 1975). Wat uiteraard niets te maken heeft met deze CD, maar mij fascineert het.
Eerste vaststelling: na al die jaren heeft de opperkat nog steeds dat jeugdig enthousiaste, wat rauwe in zijn stem dat zo goed past bij zijn muziek. De muziek: opener Rock Boys Rock is catchy als een soort cleane versie van Reverend Horton Heat, wat eigenlijk ook geldt voor titeltrack The Devil Always Collects: bij Reverend Horton Heat zou het angstaanjagend zijn, bij Brian Setzer wordt het gestroomlijnd. Setzer haalt zijn hele trukendoos uit de gitaarkoffer en al zijn gebruikelijke riffjes zijn aanwezig, doch de meeste songs worden niet op de 6120 gespeeld maar op zijn '57/'58 Gretsch Duo Jet (de body is een '57, de nek afkomstig van een '58) waardoor het album meer een solid body vibe krijgt. Ook Girl On The Billboard krijgt muzikaal gezien een powerversie en blijft geweldig, net zoals de versies van Del Reeves en Smokestack Lightnin' (D) geweldig waren. Vanaf het vierde nummer, The Living Dead, komt de rock om het hoekje piepen in een medium tempo jazzy song die baadt in een The Way I Walk meets James Bond sfeertje gebaseerd op een twangy stroll riff van Link Wray met een streep synthesizer, een nummer dat schreeuwt om een Brian Setzer Orchestra behandeling. Verrassing: dit is geen eigen nummer maar een cover van een popcorn stroll uit 1961 van ene Jim Burgett, één van de drie covers op dit album. Black Leather Jacket is te lang uitgesponnen afgeborstelde radiovriendelijke mainstream rock, wat ook geldt voor het van blazers voorziene She's Got A Lotta Soul dat ook geschikter lijkt voor het BSO. Nee, geef mij maar de pretentieloze rocker Psycho Suzie, het fris scheurende jazzy natte vingerwerk op het rockabilly What'll It Be Baby Doll, de al even slappende tongbreker A Dude'll Do (What A Dude'll Do) en de vlotte moderne jiver Play That Fast Thing (One More Time) op maat van acrobatische dansers met vingervlug voetenwerk. Die Play That Fast Thing is de derde cover, geschreven door Nick Lowe in 1973 en origineel opgenomen als medium tempo boogie woogie door Brinsley Schwarz. Lowe's eigen band Rockpile, de groep waar hij in zat met Dave Edmunds, de eerste producer van The Stray Cats, nam het rockender op in 1980, en BR5-49 maakte er in 2001 western swing van. Setzer klinkt in dit nummer als Mickey Jupp. Afsluiter One Particular Chick flirt opnieuw met jazz terwijl de gitaar ook noten van Smoke On The Water pikt. Als ik streepjes zet maakt dat acht en een halve typische Setzer rockers en twee miskleunen op elf songs, waarmee The Devil Always Collects net iets beter scoort dan Gotta Have The Rumble in mogelijk dezelfde verhouding tussen goed en slecht als je alle albums in zijn discografie met elkaar vergelijkt. Het warm water zal hij niet nog eens opnieuw uitvinden, maar dat ie het nog kan als hij maar wil bewijst Setzer met brio. Ook uit op rood vinyl 84297-2. Info: www.briansetzer.com and www.surfdog.com (Frantic Franky)

Brian Setzer is now 64, the age when an ordinary person starts counting down the days till retirement, but I assume that nothing's further from the mind of the singer-guitarist who single-handedly reinvented rockabilly on Top Of The Pops when he was a pimple-faced teen with blonde curls and an family sized can of hairspray in his back pocket, tinnitus or no tinnitus. We've long lost count of how many albums he already recorded, for even though many of them stood the test of time they sometimes become too much of the same thing. We nevertheless keep following Setzer, partly for nostalgic sentimental reasons, but for the most part because Setzer still matters. In terms of recording techniques The Devil Always Collects is probably the most expensive CD we reviewed in recent years, so needless to say it benefits from a superior sound, just like its predecessor Gotta Have The Rumble from two years ago and as opposed to the average rockabilly CD recorded in one drunken weekend in somebody's garage. Both were recorded with the same producer and in the same way, separately in different locations with a small band featuring besides Setzer on guitar only drums, double bass (bass guitar on four tracks), drums, backing vocals, piano/organ on three tracks and brass on two tracks. Whaddaya know : the songs with extra musicians are the ones I dig the least.... If you study the small print you will note that the double bass player's name is David Spicher who happens to be the son of Nashville A-Team fiddler Buddy Spicher who from the late 1950s onward toured with Hank Williams' widow Audrey Williams, Hank Snow's Charles River Valley Boys and Ray Price's Cherokee Cowboys. Buddy Spicher was also a member of Asleep At The Wheel and from 1958 on recorded as a studio musician with everyone from Bob Wills and Bill Monroe over George Jones to Elvis (Little Cabin On The Hill in 1970, Fairytale in 1975). Obviously this has nothing to do with Brian Setzer's new CD, but it's the kind of stuff I find fascinating.
Let me start by stating that after all these years, the number one Stray Cat still has that youthful enthusiasm and rawness in his voice that suits his music so well. The music kicks off with Rock Boys Rock, catchy in a sort of a clean version of Reverend Horton Heat way, which also goes for title track The Devil Always Collects: with Reverend Horton Heat it would be terrifying, while Brian Setzer streamlines it. Setzer uses all the tricks in his guitar case and plays all his usual riffs, but on most of the tracks he does not use the 6120 but his '57/'58 Gretsch Duo Jet (the body is a '57, the neck from a '58) which gives the album more of a solid body vibe. Girl On The Billboard also gets a musically powerful version and remains a great song, just as the Del Reeves and Smokestack Lightnin' (D) versions were great. Starting with the fourth track, The Living Dead, rock music strats to creep in in this medium tempo jazz tune that oozes a The Way I Walk meets James Bond vibe based on a twangy Link Wray stroll riff, adding a bit of synthesizer to a song that cries out for the Brian Setzer Orchestra treatment. Surprise: this is not a self penned song but a cover of a 1961 popcorn stroll by one Jim Burgett, one of the three covers on this album. Black Leather Jacket is long winding clean radio-friendly mainstream rock, just like She's Got A Lotta Soul which sports brass, another tune that would not seem out of place on the BSO setlist. I'll stick with the unpretentious rocker Psycho Suzie, the fresh rawking jazzy wet finger work on the rockabilly What'll It Be Baby Doll, the equally slapping tongue twister A Dude'll Do (What A Dude'll Do) and the smooth modern jiver Play That Fast Thing (One More Time) tailored to acrobatic dancers with flying feet. Play That Fast Thing is the third cover, written by Nick Lowe in 1973 and originally recorded as a medium tempo boogie woogie by Brinsley Schwarz. Rockpile, Lowe's group with Dave Edmunds, the first producer of The Stray Cats, recorded it more rockin' in 1980 and BR5-49 turned it into western swing in 2001. In this song Setzer sounds like Mickey Jupp. The last track, One Particular Chick, again flirts with jazz while the guitar also borrows notes from Smoke On The Water. When I do the math I end up with eight and a half typical Setzer rockers and two flops out of eleven songs, making The Devil Always Collects a little bit better than Gotta Have The Rumble in possibly the same ratio of good vs bad when comparing all the albums in his discography. He won't reinvent the wheel again, but Setzer proves with style and attitude that he's still got it if he only wants to. Also out on red vinyl 84297-2. Info: www.briansetzer.com and www.surfdog.com (Frantic Franky)

MIGHTY GOOD, BOY MEETS GIRLS
Rockstar, RSR50101
English version: see below

Dit is de eerste release op het gereactiveerde Rockstar Records dat inmiddels vijftig jaar bestaat: het label werd in 1974 opgestart door Eddie Cochran fans Tony Barrett, Derek Glenister en Rob Finnis om onuitgegeven opnames en interviews van en met Cochran uit te brengen, later uitgebreid tot gelijkaardige archief releases van Gene Vincent, Ricky Nelson, Johnny & Dorsey Burnette, Buddy Knox en The Crickets. Rockstar werd in 2015 overgenomen door Bear Family papa beer Richard Weize die het label een jaar later doorschoof naar Rhythm Bomb Records (D) dat de Rockstar naam nu gebruikt als de koepel waaronder Rhythm Bomb Records, Richard Weize Archives, Koko-Mojo en Atomicat resorteren.
Over naar deze Mighty Good, gebaseerd op een van de laatste Rockstar releases: Boy Meets Girls TV Shows Vol. 1 uit 2013 met twee complete uitzendingen van Jack Good starring Eddie Cochran en bonus materiaal van Gene Vincent, Johnny Cash en Ronnie Hawkins. Jack Good was de eerste producer die op regelmatige basis rock 'n' roll liet zien op de Britse televisie in zijn programma’s Six-Five Special (van februari 1957 tot december 1958), Oh Boy (van september 1958 tot mei 1959) en Boy Meets Girls (van september 1959 tot maart 1960). Daar is niet veel van bewaard, want zo goed als alle afleveringen werden reeds na een paar weken gewist. Van het door Marty Wilde gepresenteerde Boy Meets Girls bestaan nog een aantal on set audio tapes van sound engineer van dienst Ron Parker alsmede home opnames gemaakt door kijkers met de bandopnemer in aanslag voor het televisiescherm, samen genoeg om drie CD’s mee te vullen, zo blijkt, en dit is de eerste keer dat dit historische materiaal zo systematisch bij elkaar wordt gebracht als op deze 3 CD set. De bekendste Boy Meets Girls opnames zijn die van Eddie Cochran - de laatste werden gedraaid zes weken voor hij omkwam in een auto ongeval - en van Gene Vincent, live opnames die in het verleden samen met hun BBC Saturday Club radio opnames in het lang en het breed zijn uitgesmeerd over diverse releases. Hun nummers blijven de hoogtepunten van deze release. Van Eddie Cochran horen we vijftien nummers, van "the dynamic" Gene Vincent zestien nummers + een medley van Blue Jean Bop, Five Day Five Days en Say Mama, en twee korte interviews. Vincent brengt onder meer een bluesy Be Bop A Lula, Right Here On Earth (twee verschillende uitvoeringen), My Heart (ook twee uitvoeringen), My Heart B-kant I Got To Get To You Yet, Rocky Road Blues, Dance In The Street, Wild Cat met een orgeltje en een knap Frankie And Johnny. Een van zelfvertrouwen blakende Eddie Cochran excelleert in een net niet overstuurd Summertime Blues (twee versies), een gedreven Twenty Flight Rock (jammer van dat ongepast achtergrondkoortje), een stoer bluesy Money Honey (zelfde opmerking), een nòg bluesier Milk Cow Blues (twee versies) en een Hallelujah I Love Her So (twee versies) met violen die ook opduiken in Have I Told You Lately That I Love You. Somethin' Else blijft trouw aan de plaat, C'mon Everybody heeft een iets gewijzigd gitaararrangement, en ook met hem is er een kort praatje. Te noteren vallen twee nummers die Cochran nooit in de studio opnam: de stevige Chuck Berry cover Sweet Little Sixteen en - compleet tegenovergesteld - een pure crooner, I Don't Like You No More, een song die ik enkel ken gebracht door jazz zanger Joe Williams begeleid door het orkest van Count Basie in de rock 'n' roll film Jamboree uit 1957. Daarnaast amuseren Gene en Eddie zich zo te horen te pletter in hun White Lighthing duet.
Het is evenzeer een genoegen te horen hoe andere toerende artiesten als Johnny Cash, Ronnie Hawkins (het sensuele Southern Love alias Whatcha Gonna Do) en de Italiaanse Elvis Little Tony live klonken in die dagen. Freddy Cannon's passage in Boy Meets Girls is helaas niét bewaard. Johnny Cash, begeleid door huisorkest The Firing Squad met Joe Brown op gitaar, klinkt exact als op zijn latere Sun opnames. De spaarzame boom chicka boom sound wordt in I Got Stripes en Five Feet High And Rising aangevuld met een mannelijk achtergrondkoortje, het iets sneller als op de plaat Ballad Of A Teenage Queen met een mannelijk achtergrondkoortje en een hoge vrouwenstem. Little Tony & his Brothers vertolken hun eigen teen ballade Too Good en brengen een wilde gitaar/sax versie van She's Got It van Little Richard (klein mannen onder elkaar), een van de beste opnames hier, net als zijn eigen gedreven rocker I Can't HeLP It (twee versies) en zijn Ronnie Hawkins cover Forty Days met orgeltje. Kek is ook zijn poprock duet I'll Do The Same (Thing) For You met Marty Wilde. Geen idee of een van beiden het ooit in de studio opnam - ik ken het door Roy Gaines geschreven nummer alleen van Johnny Otis.
De veelbelovendste Britse naam is Billy Fury met een beheerst Turn My Back On You, een onderkoeld Baby Let's Play House, een sympathieke cover van Fabian's Elvis soundalike Mighty Cold (To A Warm Warm Heart), en zijn Colette als een duet met Marty Wilde (twee versies). Een ander duet met Marty Wilde is hun cover van Steve Lawrence's Pretty Blue Eyes, in Engeland gecoverd door Craig Douglas. Sommige van de Britse artiesten zingen de singles die ze op dat moment uit hadden zoals Marty Wilde met Johnny Rocco en de teen ballad Teenage Tears, Joe Brown met zijn Darktown Strutters' Ball (twee versies), Adam Faith met Poor Me, en We Like Boys van The Vernons Girls. Meer artiesten coveren Amerikaanse hits die ze nooit zelf opnamen zoals Let's Talk About Us, Lloyd Price's I'm Gonna Get Married en een dixieland That Is Rock 'n' Roll van The Coasters (drie keer Marty Wilde), A Girl's Work Is Never Done van The Chordettes (The Vernons Girls), What About Us van The Coasters (The Vernons Girls klinken als een heel meisjeskoor) en ('Til) I Kissed You van The Everly Brothers (Mary Richmond & Ann O'Brien, twee derde van The Vernons Girls). Er worden tevens minder bekende songs gecoverd, bijvoorbeeld Ricky Nelson's Just A Little Too Much (Marty Wilde), I Wanna Be Loved (een zwoele Marty Wilde) en Mighty Good (Michael Cox), Lloyd Price's Won't Cha Come Home (opnieuw Marty Wilde), Fabian's Hound Dog Man (Michael Cox), Black And White Thunderbird van The Delicates (The Vernons Girls) en (Baby) Hully Gully van The Olympics (jawel, nog een keertje Marty Wilde). U hebt het al door: de artiest met de meeste nummers is presentator Marty Wilde die naar voor komt als veelzijdig én bijzonder getalenteerd - ik onthoud een sterk Ubangi Stomp, een perfecte Ricky Nelson imitatie in Stood Up en een gedegen Elvis imitatie met Hard Headed Woman en Trouble. Zijn 31 songs zijn genoeg om zelf al een aparte CD mee te vullen, maar de drie CD’s mengen de performances door elkaar zodat je een evenwichtig geheel krijgt, netjes aan elkaar gemixt met applaus, wat inhoudt dat je in een aantal maar niet in alle nummers applaus en gegil hoort tijdens het begin en einde. Veel van de rock 'n' roll songs hebben de typisch Britse sound zoals gepropageerd door Cliff Richard & the Shadows, de belangrijkste naam die hier ontbreekt, maar een aantal nummers zijn helemaal in de stijl vàn Cliff. Onafgezien van Cliff biedt de driedubbele CD een mooi overzicht van zowat iedereen die een rol speelde in de Britse rock 'n' roll zoals ook Adam Faith (What Do You Want), Jess Conrad (Chicka Chicka Honey rockender dan Robin Luke) en Johnny Gentle die vier maanden na zijn verschijning in Boy Meets Girls door Schotland zou toeren begeleid door een orkestje genaamd The Silver Beetles. Nooit meer wat van gehoord, hahaha. Voorts bevat Mighty Good een aantal instrumentale variété nummers gebracht door orgeliste Cherry Wainer (twee verschillende uitvoeringen van het groovy Saturday Night In Tia Juana dat ze ook opnam, origineel van The Five Blobs) en vooral door huisorkest The Firing Squad met een Lord Rockingham/Piltdown Men-achtige In The Mood, een platte orgelversie van I Walk The Line van Johnny Cash dat kermismuziek wordt, twintig seconden Reveille Rock en een big band cover van de medium tempo stroll Forty Miles Of Bad Road die Duane Eddy copiëert op twangy gitaar, platte sax en rebel yells. Hun versie van Eddy's Some Kinda Earthquake rockt prima.
Deze CD’s tonen echter ook aan dat Boy Meets Girls meer een variété show die niemand voor het hoofd wou stoten (Deutscher Rock 'n' Roll/ Oom Pah Polka van The Vernons Girls, iemand?) dan een echt rock 'n' roll programma was. Naast de rock 'n' roll horen we immers ook veel pop rock 'n' roll zoals Marty Wilde's op gospel gebaseerde Lavern Baker cover So High So Low met orgel, Way Down Yonder In New Orleans (Marty Wilde, twee verschillende uitvoeringen) en Run Red Run (Marty Wilde), en teen pop rock aangelengd met violen (Jerry Keller's Here Comes Summer door Marty Wilde), een andere Jerry Keller cover, de Roy Bennett-Sid Tepper compositie If I Had A Girl in mambo stijl door Johnny Gentle, Lyn Cornell's verleidelijke mambo pop Smooth Operator, het pizzicato Be Mine (Marty Wilde) en de Playmates cover What Is Love door The Vernons Girls. In Boy Meets Girls was daarnaast plaats voor in violen verpakte pop variété meets teen rock (Lyn Cornell's popcorn Sarah Vaughan cover Broken Hearted Melody), vioolcrooners (Marty Wilde covers Nat King Cole's dromerige When I Fall In Love, Pat Boone's April Love door Marty Wilde in duet met Joyce Baker van The Vernons Girls die - boy met inderdaad girls - Joyce Wilde werd toen ze tijdens Boy Meets Girls huwden. 63 jaar later zijn ze nog steeds een paar), romantische liefdesliedjes als As Time Goes By (Marty Wilde), en zelfs dixieland charleston (Down By The Riverside en Chris Barber's Hot Time In The Old Town Tonight door Marty Wilde), aan elkaar gebabbeld met typisch Britse comedy dialogen en sketches tussendoor.
Het is geenszins mijn bedoeling om hier alle 116 tracks onder de loep te nemen, maar weet dat de set elke seconde bevat die nog bestaat van de 26 afleveringen Boy Meets Girls, inclusief vier complete afleveringen, opnames ten dele niet meer gehoord sinds ze in 1959-1960 werden uitgezonden. Van sommige songs zijn slechts fragmenten bewaard gebleven. De geluidskwaliteit is over het algemeen verrassend goed, maar een beperkt aantal tracks klinkt wat dof en vertoont geruis en hiss, en daartoe behoren jammer genoeg ook een paar van de Gene Vincent nummers - Baby Blue, I Got A Baby, Summertime en Right Here On Earth klinken alsof de audiotransmissie van de maan komt. Ook Billy Fury's eigen Baby How I Cried en de Elvis cover Too Much lijden onder een te belabberd geluid. De 8 page digipack bevat een CD booklet van 64 pagina’s, al evenmin een makkelijke taak aangezien zelfs de scripts geeneens bewaard zijn gebleven. Hoe je dit ook bekijkt en vooral beluistert, Mighty Good is een historisch document en muzikale archeologie waarmee Rockstar de kwaliteit van een label als Bear Family naar de kroon steekt. Info: www.vintagerockinroots.com (Frantic Franky)

This is the first release on the reactivated Rockstar Records label in celebration of its 50th anniversary: the label was founded in 1974 by Eddie Cochran fans Tony Barrett, Derek Glenister and Rob Finnis with the aim of issueing unreleased recordings and interviews by and with Cochran, later extended to similar archival releases of Gene Vincent, Ricky Nelson, Johnny & Dorsey Burnette, Buddy Knox and The Crickets. Bear Family papa bear Richard Weize acquired Rockstar in 2015 and one year later the label shifted to Rhythm Bomb Records (D) who now use the Rockstar name as the parent company of Rhythm Bomb Records, Richard Weize Archives, Koko-Mojo and Atomicat.
Over to this here Mighty Good set based on one of the last Rockstar releases: the 2013 CD Boy Meets Girls TV Shows Vol. 1 that featured two complete Jack Good broadcasts starring Eddie Cochran with bonus material from Gene Vincent, Johnny Cash and Ronnie Hawkins. Jack Good was the first producer to prominently feature rock 'n' roll on British television on a regular basis in his programmes Six-Five Special (from February 1957 to December 1958), Oh Boy (from September 1958 to May 1959) and Boy Meets Girls (from September 1959 to March 1960). Not a lot of this historic material has been preserved, for pretty much all the episodes were erased in a matter of weeks. Boy Meets Girls, hosted by Marty Wilde, survives in the form of a number of on-set audio tapes recorded by its sound engineer Ron Parker as well as home recordings made by viewers sitting in front of their TV screen with a tape recorder. As it turns out there is enough audio material out there to fill three CD’s, and this is the first time that all of it has been brought together as systematically as on this 3CD set. The best known Boy Meets Girls recordings are from Eddie Cochran - recorded six weeks before he was killed in a car crash - and Gene Vincent, live recordings that combined with their BBC Saturday Club radio recordings have been doing the rounds on several releases. Their songs do remain the highlights of Mighty Good. There are fifteen Eddie Cochran songs, "the dynamic" Gene Vincent performs sixteen songs + a medley of Blue Jean Bop, Five Day Five Days and Say Mama, and there are two short interviews. Included are a bluesy Be Bop A Lula, Right Here On Earth (two different versions), My Heart (two versions as well), My Heart flipside I Got To Get To You Yet, Rocky Road Blues, Dance In The Street, Wild Cat with an organ and an excellent Frankie And Johnny. A very confident sounding Eddie Cochran excels in an almost fuzzy Summertime Blues (two versions), a rousing Twenty Flight Rock (pity about that inappropriate background chorus), a tough bluesy Money Honey (same remark), an even bluesier Milk Cow Blues (two versions) and a Hallelujah I Love Her So (two versions) with strings which also turn up in Have I Told You Lately That I Love You. Somethin' Else is faithful to the studio recording, C'mon Everybody has a slightly different guitar arrangement, and there is a short chat with him as well. Noteworthy are two songs Cochran never recorded in the studio: the solid Chuck Berry cover Sweet Little Sixteen and - the complete opposite - a crooner, I Don't Like You No More, a song I only know from jazz singer Joe Williams accompanied by the Count Basie orchestra in the 1957 rock 'n' roll film Jamboree. Gene and Eddie sound like they're having heaps of fun in their White Lighthing duet.
It's a delight hearing how other touring artists like Johnny Cash, Ronnie Hawkins (a sensual Southern Love aka Whatcha Gonna Do) and Italian Elvis Little Tony sounded live in those days. Unfortunately Freddy Cannon's guest appearance in Boy Meets Girls has not been preserved. Johnny Cash, accompanied by house band The Firing Squad with Joe Brown on guitar, sounds exactly like on his later Sun recordings. In I Got Stripes and Five Feet High And Rising the sparse boom chicka boom sound is augmented with a male background chorus, in the slightly faster as on disc Ballad Of A Teenage Queen with a male background chorus and a high female voice. Little Tony & his Brothers perform their own teen ballad Too Good and a wild guitar/sax version of Little Richard's She's Got It (little dudes amongst themselves), one of the best recordings here, as are his own driving rocker I Can't HeLP It (two versions) and his Ronnie Hawkins cover Forty Days with organ. His pop-rock duet I'll Do The Same (Thing) For You with Marty Wilde is not to be missed either. No idea if either of them ever recorded it in the studio - I only know this Roy Gaines written song from Johnny Otis.
The most exciting British name is Billy Fury with a restrained Turn My Back On You, an ubercool Baby Let's Play House, a sympathetic cover of Fabian's Elvis soundalike Mighty Cold (To A Warm Warm Heart), and his own Colette as a duet with Marty Wilde (two versions). Another duet with Marty Wilde is their cover of Steve Lawrence's Pretty Blue Eyes, recorded in the UK by Craig Douglas. Some of the British artists sing the 45s they had out at the time such as Marty Wilde with Johnny Rocco and the teen ballad Teenage Tears, Joe Brown with his Darktown Strutters' Ball (two versions), Adam Faith with Poor Me, and The Vernons Girls' We Like Boys. More artists however cover American hits they never recorded themselves such as Let's Talk About Us, Lloyd Price's I'm Gonna Get Married and a dixieland version of The Coasters' That Is Rock 'n' Roll (three times Marty Wilde), The Chordettes' A Girl's Work Is Never Done (The Vernons Girls), The Coasters' What About Us (The Vernons Girls sound like an entire girl choir) and The Everly Brothers' ('Til) I Kissed You (Mary Richmond & Ann O'Brien, two-thirds of The Vernons Girls). Lesser known songs are also covered, for example Ricky Nelson's Just A Little Too Much (Marty Wilde), I Wanna Be Loved (a sultry Marty Wilde) and Mighty Good (Michael Cox), Lloyd Price's Won't Cha Come Home (again Marty Wilde), Fabian's Hound Dog Man (Michael Cox), The Delicates' Black And White Thunderbird (The Vernons Girls) and The Olympics' (Baby) Hully Gully (yes, one more time Marty Wilde). You guessed it: the artist with the most songs is MC Marty Wilde who comes across as versatile ánd extremely talented - check out his strong Ubangi Stomp, a perfect Ricky Nelson copy in Stood Up and a solid Elvis copy with Hard Headed Woman and Trouble. His 31 songs are enough to fill an entire CD by themselves, but the three CD’s mix up the performances into a balanced live show, which means that in some but not all of the songs you hear applause and screaming during the beginning and ending. Many of the rock 'n' roll songs have the typical British sound propagated by Cliff Richard & the Shadows, the main name absent here, but several songs are performed in his style. And while Cliff may be missing, the triple CD offers a great overview of just about everybody who played a part in British rock 'n' roll history like Adam Faith (What Do You Want), Jess Conrad (Chicka Chicka Honey more rockin' than Robin Luke) and Johnny Gentle who four months after his appearance in Boy Meets Girls toured Scotland accompanied by a brand new band called The Silver Beetles. Never heard from them again, hahaha. Mighty Good also contains a number of instrumental variety numbers by organ player Cherry Wainer (two different renditions of the groovy Saturday Night In Tia Juana, one of her own recordings, originally done by The Five Blobs) and by house band The Firing Squad with a Lord Rockingham/Piltdown Men-like In The Mood, a flat organ version of Johnny Cash's I Walk The Line which becomes fairground music, twenty seconds of Reveille Rock and a big band cover of the medium tempo stroll Forty Miles Of Bad Road complete with twangy Duane Eddy guitar, flat sax and rebel yells. Their version of Eddy's Some Kinda Earthquake rocks mighty good though.
These CD’s however also show that Boy Meets Girls was more a variety programme that did not want to offend its unsuspecting audience (Deutscher Rock 'n' Roll/ Oom Pah Polka by The Vernons Girls, anyone?) than a real rock 'n' roll show. Besides rock 'n' roll we hear a lot of pop rock 'n' roll like Marty Wilde's gospel based Lavern Baker cover So High So Low with organ, Way Down Yonder In New Orleans (Marty Wilde, two different renditions) and Run Red Run (Marty Wilde), and teen pop rock laced with violins (Marty Wilde's version of Jerry Keller's Here Comes Summer), another Jerry Keller cover is the Roy Bennett-Sid Tepper composition If I Had A Girl done mambo style by Johnny Gentle, Lyn Cornell's seductive mambo pop Smooth Operator, the pizzicato Be Mine (Marty Wilde) and the Playmates cover What Is Love courtesy of The Vernons Girls. Boy Meets Girls furthermore featured pop variety with string arrangements meets teen rock (Lyn Cornell's popcorn Sarah Vaughan cover Broken Hearted Melody), crooners (Marty Wilde covers Nat King Cole's dreamy When I Fall In Love, Pat Boone's April Love sung by Marty Wilde in duet with Joyce Baker of The Vernons Girls who - boy indeed met girls - became Joyce Wilde when they married during Boy Meets Girls' run. 63 years later they're still together), romantic love songs like As Time Goes By (Marty Wilde) and even dixieland charleston (Down By The Riverside and Chris Barber's Hot Time In The Old Town Tonight by Marty Wilde), woven together with typical British comedy dialogues and skits.
By no means it is my intention to mention all 116 tracks here, but know that the set contains every second that remains of the 26 episodes of Boy Meets Girls, including four complete shows, recordings partly unheard since the day they aired in 1959-1960. Of some songs only fragments have survived. In general the sound quality is surprisingly good, but a limited number of tracks sound very muffled showing background noise and hiss, and unfortunately these include a few of the Gene Vincent songs - Baby Blue, I Got A Baby, Summertime and Right Here On Earth sound like the audio transmission came from the moon. Billy Fury's own Baby How I Cried and his Elvis cover Too Much also suffer from a lousy sound. The 8 page digipack includes a 64 page CD booklet, not an easy task either since not even the scripts were preserved. But however you look at this and more importantly listen to it, Mighty Good is a historical document and musical archaeology with which Rockstar rivals the quality of a label like Bear Family. Info: www.vintagerockinroots.com (Frantic Franky)

DESTINATION JAIL VOL. 2
Bear Family, BCD17709
English version: see below

De één jaar geleden uitgebrachte Bear Family CD Destination Jail (BCD17689) bevatte 31 country en in mindere mate rock 'n' roll tracks handelend over het gevangeniswezen, deze opvolger behandelt hetzelfde onderwerp bekeken vanaf de andere kant van de raciale barrière met 24 rhythm 'n' blues, blues en zwarte rock 'n' roll songs uit 1950-1961 waarin de bajes, corrupte agenten en vijandig gezinde rechters de hoofdrol spelen. Schuld, onschuld en boetedoening, de arme die een brood steelt, weet u wel, hebben altijd bestaan in de muziek, sinds het begin der tijden een uiting van emoties, maar in tegenstelling tot de countrymuziek die het thema overerfde uit de Anglo-Keltische traditie van de murder ballad doordrenkt met cowboyromantiek uit de mythe van het wilde westen, was het voor de zwarte bevolking die geketend arriveerde in Amerika vaak bittere realiteit. Na generaties slavernij en rassenscheiding maken ze immers tot op heden nog steeds een groter deel van de gevangenispopulatie uit én krijgen ze statistisch gezien langere straffen, al is dat uiteraard een maatschappelijke discussie die hier niet dient gevoerd. Muzikaal wordt het thema behandeld met zowel galgenhumor (het bekende Riot In Cell Block No. 9 van The Robins, de medium tempo rhythm 'n' blues saxofoon boogie But Officer van Sonny Knight) als metaforisch (de bluesnummers My Home Is A Prison van Lonesome Sundown en I'm A Prisoner van Eddie Boyd), maar ook met rock 'n' roll: Frankie Lymon, zoals geweten géén juvenile delinquent, covert zonder zijn Teenagers op voorbeeldige wijze Jailhouse Rock, en Magic Sam's 21 Days In Jail is bijna zwarte rockabilly. Wynonie Harris' Good Morning Judge lijkt een doorslagje van zijn Bloodshot Eyes maar is net als Bloodshot Eyes zelf een cover van een blank nummer, in casu een western swing song van Louie Innis & his String Dusters. De grinder Please Mr. Jailer kennen we uit de film Cry Baby maar hier horen we de originele versie uit 1956 van Wynona Carr. Notoire bajesklant André Williams mag niet ontbreken met zijn Jailbait, de waarschuwing dat meisjes van vijftien tot zeventien echt wel te jong zijn in een nummer dat bijna 70 jaar na datum relevanter is dan ooit. Theola Kilgore's in violen verpakte Chain Gang, The Sound Of My Man is een antwoord op Chain Gang van Sam Cooke. The Prisoner's Song (ook bekend als If I Had The Wings Of An Angel) waarvan de oudste opname dateert uit 1924 van de blanke countryzanger Vernon Dalhart en dat op Volume 1 stond in de uptempo rockabilly versie van Sonny Burgess op Sun Records, horen we hier in twee verschillende versies. Fats Domino brengt het draaimolengewijs traag als bespeelde hij een muziekdoos in plaats van een piano, en Joe Jones coverde het datzelfde jaar 1958 medium tempo waardoor hij muzikaal Fatser dan Fats zelf klinkt. Uit de onuitputtelijke New Orleans bronnen borrelen voorts Smiley Lewis op met het medium tempo Jailbird (zoals zovele in New Orleans opgenomen songs geschreven door Dave Bartholomew) en Jail Bird van Sonny Knight. Er is groovy sixties met een ander nummer getiteld Jail Bird dat een solo opname van "5" Royals songschrijver en gitarist Lowman Pauling is, en tot de meer blues swing getinte opnames behoren Hey Mr. Warden van Danny Cobb dat gewoon een cover van Hurricane Harry's The Last Meal blijkt en het van een funky Hammond orgel voorziene Jailbait van Roosevelt Sykes. Echte blues is Prisoner's Plea van Billy Boy Arnold, Prison Blues van T-Bone Walker, Josh White's akoestische Ball And Chain Blues en Willie Nix' semi-akoestische Prison Bound Blues, in 1952 opgenomen bij Sun Records maar destijds op het schap blijven liggen. De CD bevat één opname van echte gevangenen, de gevoelige ballade A Prisoner's Prayer van de bekende Prisonaires die onder gewapende politiebegeleiding lang genoeg de Tennessee State Penitentiary in Nashville mochten verlaten om te gaan opnemen bij Sun Records. Ook Eugene Mumford had (onschuldig) in de bak gezeten voor verkrachting (hij kreeg later eerherstel) alvorens hij in 1951 als leadzanger van The Larks de vocal harmony ballade When I Leave These Prison Walls opnam. Op Destination Jail Vol. 2 staat ook één blanke song, Jailhouse Blues van de Ierse zangeres Ottilie Patterson begeleid door Chris Barber's Jazz Band, en dan weet u dat het Dixieland trompet jazzblues is in de stijl van een Bessie Smith, en in dit geval trage Dixieland trompet jazzblues. Goeie compilatie met een booklet van 20 pagina’s, alleen jammer dat er in tegenstelling tot het eerste volume "slechts" 24 songs opstaan want er zijn ongetwijfeld nog een pak meer gelijkaardige opnames. Info: www.bear-family.com (Frantic Franky)

The Bear Family CD Destination Jail BCD17689, released a year ago, contained 31 country and to a lesser extent rock 'n' roll tracks about the prison system, this follow up deals with the same subject viewed from the other side of the racial barrier with 24 rhythm 'n' blues, blues and black rock 'n' roll songs from 1950-1961 about the can, corrupt cops and hostile judges. Guilt, innocence and redemption, the theme of the poor man stealing a loaf of bread, have always existed in music, itself an expression of emotions since the dawn of time, but contrary to country music which inherited the theme from the Anglo-Celtic tradition of the murder ballad mixed with the cowboy romanticism from the myth of the wild west, it was often bitter reality for the African Americans whose life in the new world had started in chains. After generations of slavery and racial segregation up to this day they still make up a higher percentage of the prison population than other demographic groups and analysis reveals statistics that they receive longer prison sentences, although that is obviously a social discussion that does not have its place here. The theme can be treated with both gallows humour (The Robins' popular Riot In Cell Block No. 9, Sonny Knight's medium tempo rhythm 'n' blues saxophone boogie But Officer) as well as metaphorically (the blues numbers My Home Is A Prison by Lonesome Sundown and I'm A Prisoner by Eddie Boyd), but also with rock 'n' roll: Frankie Lymon, as known not a juvenile delinquent, covers Jailhouse Rock without his Teenagers in exemplary fashion, and Magic Sam's 21 Days In Jail is almost black rockabilly. Wynonie Harris's Good Morning Judge seems like a carbon copy of his Bloodshot Eyes but is just like Bloodshot Eyes itself a cover of a white song, in this case a western swing song by Louie Innis & his String Dusters. We all know the grinder Please Mr Jailer from the film Cry Baby but here we hear Wynona Carr's original version from 1956. Notorious sleaze hero André Williams is right at home here with Jailbait, a warning that girls aged 15 to 17 really are too young in a song that is more relevant than ever almost 70 years later. Theola Kilgore's Chain Gang, The Sound Of My Man with its string arrangement is an answer to Sam Cooke's Chain Gang. The Prisoner's Song (also known as If I Had The Wings Of An Angel) of which the oldest version was recorded in 1924 by white country singer Vernon Dalhart and which can be heard on Volume 1 in Sonny Burgess' uptempo rockabilly version on Sun Records, is on the CD in two different versions. Fats Domino performs it merry-go-round style slow as if he were playing a music box instead of a piano, and Joe Jones covered it in the same year 1958 medium tempo making Jones sound more like Fats than Fats himself. From the bottomless New Orleans wells also bubbled up Smiley Lewis' medium tempo Jailbird (like so many songs recorded in New Orleans written by Dave Bartholomew) and Sonny Knight's Jail Bird. There's groovy sixties with another song titled Jail Bird which is a solo recording by "5" Royals songwriter and guitarist Lowman Pauling, and two blues swing styled recordings are Danny Cobb's Hey Mr. Warden which turns out to be a cover of Hurricane Harry's The Last Meal and Roosevelt Sykes Jailbait with a funky Hammond organ. Billy Boy Arnold's Prisoner's Plea, T-Bone Walker's Prison Blues, Josh White's acoustic Ball And Chain Blues and Willie Nix's semi-acoustic Prison Bound Blues, recorded in 1952 at Sun Records but shelved, are real blues. The CD contains one recording by real prisoners, the sensitive ballad A Prisoner's Prayer by the famous Prisonaires who were allowed to leave the Tennessee State Penitentiary in Nashville under armed police escort long enough to record at Sun Records. Eugene Mumford also served time for a rape he did not commit (he later received a full pardon) before recording the vocal harmony ballad When I Leave These Prison Walls as lead singer of The Larks in 1951. Destination Jail Vol. 2 also features one white song, Jailhouse Blues by Irish singer Ottilie Patterson accompanied by Chris Barber's Jazz Band, and then you know it's Dixieland trumpet jazz blues in the style of Bessie Smith, and in this case slow Dixieland trumpet jazz blues. This is a darn good compilation with a 20 page booklet, but it's a pity it has "only" 24 songs as opposed to Vol. 1's 31 tracks since there are undoubtedly a lot more similar recordings out there. Info: www.bear-family.com (Frantic Franky)

IT'S A HILLBILLY BOOZE PARTY VOLUME TWO - HANGOVER TAVERN
Atomicat, ACCD142
English version: see below

Voor alle Juke Joint Johnny's heeft Mark Armstrong een tweede volume Hillbilly Booze Party samengesteld en dat betekent opnieuw 28 tracks uit de gouden dagen van de country swing en boppin' hillbilly, en dan hebben we het op deze CD over de periode van 1941 tot 1962. De kroegbaas sluit een vers vat aan en tapt gestroomlijnde country boogie met onder meer Hardrock Gunter en zijn Honky Tonk Baby en een goeie cover van Lattie Moore's Juke Joint Johnny door Jim Atkins, een halfbroer van Chet Atkins. Ook familie vàn is Jesse Rogers, een neef van jaren '30 country pionier Jimmie Rodgers, al verbasterde de platenfirma zijn achternaam Rodgers tot Rogers. Zijn Hadacol Boogie is een voor 1948 bijzonder vlotte boogie woogie. Een volgend rondje serveert gesofisticeerde country swing zoals Lattie Moore's Drunk Again en Hank Thompson's Hangover Tavern met een fingerpickende Merle Travis op gitaar in de stijl van Thompson's populaire A Six Pack To Go dat ook op de CD staat. Een nummer dat heel sterk doet denken aan A Six Pack To Go is de opgewekte countrybilly Big Glass Of Wine van Whitey Knight. Doe ze nog eens vol met feestelijke bluegrass met Harry Peppel & his Shenandoah Rangers (Oh My Aching Head), afgewisseld met walsjes (Brothers Of A Bottle van Leon Payne die later terug komt onder het pseudoniem Pat Patterson met de meezinger First You Buy The Beer), polkas (Beer Bottle Mama van The 101 Ranch Boys) en de vrolijke non-stop pianostomp van Merrill Moore's Bartender's Blues. Er zijn ook uitstapjes naar oudere (Bob Williams met Crackers Cheese And Bee uit 1951 en de voor 1941 onwaarschijnlijk swingende western swing instrumental Beer Parlour Jive van The Hi-Flyers) en zelfs klaaglijke moralistische nummers als Honky Tonk Baby van Sam Nichols with The Melody Rangers uit 1947, een reactionaire stroming in de countrymuziek die we terughoren in de ballade The Glass That Stands Beside You van Hawkshaw Hawkins' toekomstige echtgenote en latere weduwe Jean Shepard begeleid door een band onder leiding van Ferlin Husky. Vaker hebben de nummers evenwel een komische insteek zoals Warm Beer And A Cold Cold Woman van The Oklahoma Wranglers. Wilder, al dan niet onder invloed van de drank, is Joe ''Cannonball'' Lewis' You've Been Honky Tonkin'.
De bekendste honky tonkers op de CD zijn George Jones met het standaard medium tempo country Bubbles In My Beer en Johnny Horton met het minder voor de hand liggende Red Lips And Warm Red Wine, nochtans in zijn bekende stijl waarmee we niét zijn Honky Tonk Man/ Honky Tonk Hardwood Floor rock 'n' roll stijl bedoelen. U kan als bekendste naam ook opteren voor Malcolm Yelvington met Drinkin' Wine Spo Dee O Dee, in 1954 een van de songs die de overgang van Sun country naar Sun rock 'n' roll bewerkstelligden. Een ander bekend nummer is het ondanks zijn sensationele titel ten zeerste moralistisch Dim Lights Thick Smoke (And Loud Loud Music), en de uitvoering van Lester Flatt & Earl Scruggs is gewijde medium tempo bluegrass. Nog bekende namen - ons vaak bekend omdat we de artiesten leerden kennen op de hillbilly LP’s die wij in de jaren '80 kochten of omdat we Bear Family CD’s van hen hebben - zijn Rod Morris (Three Little Bottles), Jimmy Swan (het medium tempo Juke Joint Mama) en Jimmie Dolan (Wine Women And Pink Elephants in Dolan's kenmerkende Hot Rod Race stijl). Steelgitaren flitsen alle kanten uit, honky tonk pianos sprankelen all over the place, en net als op flessen sterke drank zou deze hickbilly CD de vermelding "verslavend" moeten bevatten. Minder drinken betekent trouwens meer centen voor CD’s! Info: www.vintagerockinroots.com (Frantic Franky)

For all you Juke Joint Johnny's out there Mark Armstrong has put together a second Hillbilly Booze Party volume which means another 28 tracks harking back to the golden days of country swing and boppin' hillbilly, and on this CD that means from 1941 to 1962. Set 'em up, bartender, and serve us some stylish country boogie from the likes of Hardrock Gunter and his Honky Tonk Baby and a great cover of Lattie Moore's Juke Joint Johnny by Jim Atkins, the older half-brother of Chet Atkins. Another artist who's family òf is one Jesse Rogers, a cousin of 1930s country pioneer Jimmie Rodgers, even though the record company butchered his surname Rodgers to Rogers. His Hadacol Boogie is a boogie woogie that's very streamlined for the year of 1948. The next round of drinks is sophisticated country swing like Lattie Moore's Drunk Again and Hank Thompson's Hangover Tavern with Merle Travis fingerpicking on the guitar in a tune reminiscent of Thompson's popular A Six Pack To Go which also features on the CD. A song that sounds a lot like A Six Pack To Go is Whitey Knight's upbeat countrybilly Big Glass Of Wine. Fill 'em up again with jubilant bluegrass courtesy of Harry Peppel & his Shenandoah Rangers (Oh My Aching Head), mixed with waltzes (Brothers Of A Bottle by Leon Payne who returns using the pseudonym Pat Patterson with the sing-along First You Buy The Beer), polkas (Beer Bottle Mama by The 101 Ranch Boys) and the upbeat non-stop piano stomp of Merrill Moore's Bartender's Blues. There are also forays into older (Bob Williams with Crackers Cheese And Bee from 1951 and The Hi-Flyers western swing instrumental Beer Parlour Jive which is remarkably swinging for 1941) and even plaintive moralistic songs like Sam Nichols with The Melody Rangers' Honky Tonk Baby from 1947, a reactionary movement in country music that is also reflected in the ballad The Glass That Stands Beside You by Hawkshaw Hawkins' future wife and later widow Jean Shepard accompanied by a band led by Ferlin Husky. More often however the songs have a comic angle, for example The Oklahoma Wranglers' Warm Beer And A Cold Cold Woman. The wilder side of life, whether under the influence of alcohol or not, is Joe ''Cannonball'' Lewis' You've Been Honky Tonkin'.
The best known honky tonkers on the CD are George Jones with the standard medium tempo country Bubbles In My Beer and Johnny Horton with the less obvious Red Lips And Warm Red Wine, though it's in his familiar style by which we do not mean his Honky Tonk Man/ Honky Tonk Hardwood Floor rock 'n' roll style. You could argue that Malcolm Yelvington is best known here thanks to his Drinkin' Wine Spo Dee O Dee, one of the songs that in 1954 brought about the transition from Sun country to Sun rock 'n' roll. And you probably know Dim Lights Thick Smoke (And Loud Loud Music) too, another one of those highly moralistic songs despite its sensational title. Lester Flatt & Earl Scruggs' rendition here is sacred medium tempo bluegrass. There's a couple more familiar names on here - often familiar to us because we discovered the artists on the hillbilly LP’s we bought in the 1980s or because we have Bear Family CD’s of them - like Rod Morris (Three Little Bottles), Jimmy Swan (the medium tempo Juke Joint Mama) and Jimmie Dolan (Wine Women And Pink Elephants in Dolan's signature Hot Rod Race style). Steel guitars flash in all directions, honky tonk pianos sparkle all over the place, and just like bottles of hard liquor this hickbilly CD should be labelled "addictive". But don't forget: less drinking means more money to buy CD’s! Info: www.vintagerockinroots.com (Frantic Franky)

BEATIN' ON COUNTRY MUSIC
Bear Family, CD17670
English version: see below

Eén van de eerste LP’s die ik op mijn vijftiende als beginnende rocker kocht was de LP Good Old Rock & Roll van The Dave Clark Five, een Belgische budget LP op Music For Pleasure (mijn zakgeld was als vijftienjarige beperkt) vol covers van rock 'n 'roll hits. Het was samen met Eddie Cochran, Gene Vincent, Crazy Cavan & the Rhythm Rockers, Freddie Fingers Lee, The Riot Rockers en een paar verzamel LP’s niet alleen een van de eerste LP’s die ik kocht, maar ook een van de weinige die ik ooit terug verkocht heb. The Dave Clark Five bleek immers beatmuziek die het van geen kanten haalde bij het échte spul van Gene en Eddie en Cavan. Zoveel jaar later ben ik een oude zeurkous geworden, maar beatmuziek heb ik wel degelijk leren appreciëren. Rockende beatmuziek, dat spreekt, bijvoorbeeld de rock 'n' roll covers die The Beatles in hun jonge jaren opnamen. Deze CD is nog net iets anders, namelijk dertig covers 1962-1966 van country songs door 25 voornamelijk Britse beat en jaren '60 bands! Een vreemd idee? Misschien niet, tenslotte hebben The Beatles ooit Act Naturally van Buck Owens gecoverd. Wat beat en country verbindt is de zoektocht naar melodie en harmonieuze samenzang - luister hoe de zang van Stick With Me Baby van Jimmy & the Rackets uit 1963 hier gebaseerd is op de originele versie van The Everly Brothers van twee jaar daarvoor. De roots van de beat en de Britse rock 'n' roll lagen immers in de skiffle, en skiffle was gebaseerd op folk, country en blues. De CD heeft meer weg van de Bear Family reeks The Brits Are Rocking waarvan we een aantal artiesten terugvinden op deze CD dan dat ie echte beatmuziek bevat, omdat de meeste songs eerder neigen naar sixties rock 'n' roll stijl Star-Club dan naar beat of naar soul, bijvoorbeeld Alex Harvey's versie van You Are My Sunshine, een nummer dat zich door zijn rechtdoor structuur uiteraard prima leent tot verrock 'n' rollen, ik denk aan de versie van Crazy Cavan & the Rhythm Rockers. Soms gaat het er verrassend rockend aan toe: Who Shot Sam van de onbekende country band Sonny Webb & the Cascades uit Liverpool klinkt vokaal heel erg George Jones. Tot de countryrock behoort de Buck Owens cover Above And Beyond van The Downliners Sect, de Britse rhythm 'n blues band die in 1965 met hun tweede LP Country Sect vriend en vijand verbaasde omdat dat een country plaat was. Van die LP horen we ook hun heel Creedence Clearwater Revival klinkende Midnight Special en een bijna honky tonk skiffle Wreck Of The Old '97. Leuke covers zijn er met Jambalaya (Tony Sheridan & the Beat Brothers), Marty Robbins' Ruby Ann (King Size Taylor & the Dominoes), Charlie Rich's Mohair Sam (Lee Curtis), Jerry Lee Lewis' Fools Like Me (The Merseybeats), (een door Bo Diddley's versie beïnvloede?) Sixteen Tons (Johnny Sandon, zanger van The Searchers vòòr ze hits scoorden), Tennessee Waltz (Billy J. Kramer & the Dakotas), Lonely Weekends (Mike Sheridan & the Nightriders klinken in 1965 als de brug tussen Cliff Richard & the Shadows en The Beatles), Roy Orbison's Candy Man (The Hollies klinken als The Rolling Stones), The Wild Side Of Life (opgewekte sixties pop van Tommy Quickly & the Remo Four), Don Gibson's Sea Of Heartbreak (melodieuze pianopop door The Searchers) en Carl Smith's Hey Joe (diezelfde Searchers in 1963 live in de Star-Club met een intro die wat weg heeft van Ray Charles). Zei daar iemand Ray Charles? The Spencer Davis Group copiëerde in 1966 niet onverdienstelijk zijn jazzy ballade Georgia On My Mind met veel soul.
Niet-Brits zijn Tony & the Initials uit New Zealand (een gezellig uptempo gefloten Knee Deep In The Blues), The Bobby Patrick Big Six uit Schotland (een jazzy orgel swingend live Your Cheatin' Heart met piepende sax), Jerry Williams & the Violents uit Zweden (een bewerking van de stokoude folksong Darling Nelly Grey, in 1950 de basis voor Bob Wills' Faded Love), The Poor Things uit Duitsland (de saxofoon ballade Danny Boy), Mike Warner & the New Stars uit Duitsland (de Everly Brothers cover I Wonder If I Care As Much) en Didi & his ABC Boys uit Duitsland (een uptempo popversie van de Kingston Trio folksong Greenback Dollar, niet het Ray Harris nummer op Sun Records). Billy Thorpe & the Aztecs komen uit Australië en hun Devoted To You werd in 1965 door hun platenfirma toegeschreven aan componist Boudleaux Bryant. Foutje: Bryant schreef inderdaad een nummer getiteld Devoted To You voor The Everly Brothers, maar een kind kan horen dat dat een compleet ander nummer is. Déze Devoted To You was een cover van een nummer van de Britse beat band The Dennisons dat in Australië ook werd opgenomen door Ray Brown & the Whispers. Bill Thorpe & the Aztecs brengen ook een sympathieke versie van Hank Williams' Half As Much. Er staat ook één nummer op van een Nederlandse band, The Incrowd uit Den Haag (er waren in Nederland nog twee andere groepen genaamd The Incrowd in Utrecht en in Haarlem) wier soulvolle ballade I'll Make It All Up To You een cover was van Jerry Lee Lewis' door Charlie Rich geschreven B-kant van het eveneens door Charlie Rich geschreven Break Up uit 1958. Eén nummer staat in twee versies op de CD, John D. Loudermilk's bluesy Tobacco Road, beide tamelijk psyche, namelijk de hitversie van The Nashville Teens (de groep die Jerry Lee Lewis begeleidde op zijn LP Live At The Star-Club in Hamburg die wel eens de beste live plaat aller tijden wordt genoemd) en een in het Duits gezongen versie van The Lords waarmee u meteen weet dat dit een Duitse band en niet de begeleidingsgroep van Rob de Nijs was. Ik was aangenaam verrast door deze CD die bewijst hoe multi-disciplinair, universeel en tijdloos sommige van die countrysongs zijn - een goeie song blijft een goeie song, hoe je'm ook speelt. Voor wie zoals ik niet thuis is in beat en aanverwanten steekt er een 26 pagina’s tellend full colour booklet bij met tekst en uitleg over de bands. Info: www.bear-family.com (Frantic Franky)

One of the first albums I bought when I was fifteen discovering rock 'n' roll music was The Dave Clark Five's Good Old Rock & Roll, a Belgian budget LP on Music For Pleasure (my pocket money was limited as a fifteen-year-old) filled with covers of rock 'n' roll hits. Alongside Eddie Cochran, Gene Vincent, Crazy Cavan & the Rhythm Rockers, Freddie Fingers Lee, The Riot Rockers and a couple of compilations it was not only one of the first LP’s I bought, but also one of the few LP’s I ever sold again. After all The Dave Clark Five turned out to be beat music that didn't measure up to the real stuff by Gene and Eddie and Cavan. Many years later I have become a grumpy old man, but I did learn to appreciate beat music. Rockin' beat music, that is, for instance the rock 'n' roll covers The Beatles recorded in their early days. This CD is however slightly different, containing 30 country covers 1962-1966 recorded by 25 mainly British beat and sixties bands! A strange concept? Perhaps not, for after all The Beatles covered Buck Owens' Act Naturally. Beat music and country music are linked through their search for melody and harmony vocals - listen how the vocal stylings of Jimmy & the Rackets' 1963 Stick With Me Baby here are based on The Everly Brothers' 1961 original. The roots of beat and British rock 'n' roll lay in skiffle, and skiffle was based on folk, country and blues. The CD is more akin to the Bear Family series The Brits Are Rocking of which some of the artists are heard here as well than to real beat music, as most of the songs tend to lean towards sixties rock 'n' roll Star-Club style rather than towards beat or soul music, for example Alex Harvey's version of You Are My Sunshine with its straight forward structure that lends itself very well to rock it up, I'm thinking of Crazy Cavan & the Rhythm Rockers' version. Sometimes things even get surprisingly rockin': Who Shot Sam by the forgotten Liverpool country band Sonny Webb & the Cascades sounds vocally very much like George Jones. Another country rock track is the Buck Owens cover Above And Beyond by The Downliners Sect, the British rhythm 'n blues band that in 1965 surprised friend and foe with their second LP Country Sect because it was a country album. From that LP we also get their very Creedence Clearwater Revival sounding Midnight Special and an almost honky tonk skiffle Wreck Of The Old '97. Interesting covers include Jambalaya (Tony Sheridan & the Beat Brothers), Marty Robbins' Ruby Ann (King Size Taylor & the Dominoes), Charlie Rich's Mohair Sam (Lee Curtis), Jerry Lee Lewis' Fools Like Me (The Merseybeats), (the Bo Diddley-influenced?) Sixteen Tons (Johnny Sandon, lead singer of The Searchers before they scored hits), Tennessee Waltz (Billy J. Kramer & the Dakotas), Lonely Weekends (Mike Sheridan & the Nightriders in 1965 bridging the gap between Cliff Richard & the Shadows and The Beatles), Roy Orbison's Candy Man (The Hollies sounding like The Rolling Stones), The Wild Side Of Life (upbeat sixties pop by Tommy Quickly & the Remo Four), Don Gibson's Sea Of Heartbreak (melodic piano pop by The Searchers) and Carl Smith's Hey Joe (the same Searchers in 1963 live at the Star-Club with an intro that sounds a bit like Ray Charles). Did someone say Ray Charles? In 1966 The Spencer Davis Group kopied his jazzy ballad Georgia On My Mind not without merit but with a lot of soul.
Non-British are New Zealand's Tony & the Initials (a jolly uptempo whistled Knee Deep In The Blues), Scotland's The Bobby Patrick Big Six (a jazzy organ swinging live Your Cheatin' Heart with squeaky sax), Sweden's Jerry Williams & the Violents (a reworking of the ancient folk song Darling Nelly Grey, in 1950 the basis for Bob Wills' Faded Love), Germany's The Poor Things (the saxophone ballad Danny Boy), Germany's Mike Warner & the New Stars (the Everly Brothers cover I Wonder If I Care As Much), Germany's Didi & his ABC Boys (an uptempo pop version of the Kingston Trio folk song Greenback Dollar, not the Ray Harris song on Sun Records), and Holland's The Incrowd (their soulful ballad I'll Make It All Up To You was written by Charlie Rich and Jerry Lee Lewis put it in 1958 on the flipside of his Break Up, also written by Charlie Rich). Billy Thorpe & the Aztecs hailed from Australia and in 1965 their record company contributed their Devoted To You to composer Boudleaux Bryant. Oops: Bryant indeed wrote a song titled Devoted For You for The Everly Brothers, but any child can hear that it's a completely different song. Their Devoted To You was a cover of a song by British beat band The Dennisons that was also recorded in Australia by Ray Brown & the Whispers. Bill Thorpe & the Aztecs also recorded a sympathetic version of Hank Williams' Half As Much. One song is on the CD in two versions, John D. Loudermilk's bluesy Tobacco Road, both quite psyche, the hit version by The Nashville Teens (the band who accompanied Jerry Lee Lewis on his LP Live At The Star-Club in Hamburg which has been called the best live recording of all time) and a version sung in German by The Lords. I was pleasantly surprised by this CD, a testimony to how multi-disciplinary, universal and timeless some of those country songs are - a good song remains a good song, no matter how you play it. For those who are, like me, unfamiliar with beat music and the like there is a 26 page full colour booklet included with text and explanations about the bands. Info: www.bear-family.com (Frantic Franky)

THAT’LL FLAT GIT IT Vol. 43:
ROCKABILLY & COUNTRY BOP FROM THE VAULTS OF ALLSTAR RECORDS
Bear Family, BCD17692
English version: see below

De naam van dit label mikte hoog, maar ik kan me geen sterren voor de geest halen op Allstar Records, een label opgestart in 1956 dat drie sublabels had, Kool, Teen en Nu Star. De ondertitel van de CD geeft een hint, aangezien het voor deze reeks gebruikelijke "rockabilly & rock 'n' roll from the vaults of" is vervangen door "rockabilly & country bop", geen wonder gezien Allstar gevestigd was in Houston, Texas. Tenzij u de Chief CD-7700 The Best Of Allstar Houston, TX 1953-1964 bezit waarvan 13 van de 25 nummers ook op deze Bear CD staan, zullen de meeste artiesten hier geen koeienbel doen rinkelen. Toch kennen we enkele artiesten van naam, met name Johnny Bush, Link Davis, Eddie Noack en Wiley Barkdull, al ken ik geen enkele van hun songs hier. Johnny Bush brak eind jaren '60 door als country artiest maar zijn eerste twee singles verschenen reeds tien jaar eerder op Allstar, en daarvan horen we de twee uptempo zijdes. Rockabilly + country bop = boppin' hillbilly, en Bush's In My World All Alone uit 1958 is een goed voorbeeld van die boppin' hillbilly, een uptempo country shuffle met steel gitaar en een degelijke backbeat, allemaal heel gezellig, tot de solo op de elektrische gitaar losbreekt, solo die het midden houdt tussen rockabilly en western swing. Vandaar was het slechts een kleine stap naar rock 'n' roll, want met Your Kind Of Love mikte Bush duidelijk op het publiek dat wild werd van Elvis, backing koortje en opgepompte drums incluis. Er is nog meer rock 'n' roll met Link Davis' Bon Ta Ru La, een in gebrekkig Frans gezongen nummer dat geen cajun is (op het platenlabel staat "cajon rock") maar met zijn Jordanaires-achtige backing vocals, sax en op Scotty Moore lijkende gitaar de rock 'n 'roll markt beoogde - het nummer heeft een beetje de sfeer van Elvis' Dixieland Rock met extra Ain't Got No Home "hoo hoo"'s. Davis' Ballad Of Jole Blon daarentegen maakt van het nationale cajun volkslied een swamp pop ballade. Eddie Noack's Too Hot To Handle uit 1962 is een swingende hillbilly boogie heropname van zijn eigen nummer op TNT Records uit 1954, en Wiley Barkdull's When You Go klinkt even laconiek maar meer country als zijn bekendere I Ain't Gonna Waste My Time. Zijn Tiger By The Tail is daarentegen een supersonisch snelle gitaar instro. Johnny Watson ken ik als zwarte bluesgitarist maar blijkt hier een gelijknamige blanke rock 'n' roll zanger die in de prima rocker Come To The Party ook alweer zijn beste Elvis bovenhaalde. Om verder de rock 'n' roll krenten uit de CD te spitten vermeld ik ook Let's Forget We Ever Met van Tommy Hammond & the Rockin' Rebels, de pure white rock van Beat Back Baby van Bobby Clanton & the Citations met hun vals spelende metalige gitaren, de door Chuck Berry beïnvloede rechtdoor gitaarrocker Red Dress van Johnny Huskey & the King Bee's, het vlotte I Love My Baby van de wat wanhopig klinkende Tommy Graham en de piepende sax in Daniel James' even primitief als Starday klinkende Rock Moon Rock. Rockende early sixties country zoals die de dag van heden erg populair is bij een deel van het rock 'n' roll publiek is Walked Out van Larry Butler uit 1964. Merkwaardig is Ray Frushay's novelty nummer Hijackin' uit 1961 over een gekaapt vliegtuig dat afgeleid wordt naar Fidel Castro's Cuba, een nummer dat qua bizarriteit geëvenaard wordt door de medium tempo horror boogie Ten Horned Devil van Prince Arky & his Westerners. Nummers als Out Yonder van Ray Mitcham, Rocky Williams' platte Rock Cinderella, Johnny On The Spot van Red Mansel & his Hillbilly Boys, My Little Baby van Jerry Matthews en Just For Tonight van Tommy Trent stond vroeger met honderdvoudig gelijkaardig materiaal op White Label en Collector Records, Trent's A Mile To The Mailbox is daarentegen ouderwetser maar toch met elektrische gitaar. When I'm Gone van Jerry Jericho koppelt honky tonk piano aan een square dans ritme. Pure hillbilly in de zin van uptempo country met vrolijk fiedelende fiddles, swingende steel en boogie woogie piano zijn What Is It van Kenny Everett & the Texas Showboys, meer overhellend naar de vlotte country boogie zijn The Love That Thrills van Earl Aycock met een voor dit soort nummer verrassend rockende gitaarsolo, Mama Doll van Lawton Williams (schrijver van Bobby Helms' Fraulein), I'm Gonna Move van Daniel James, en Foolish Affair van Larry Butler (de klaaglijke samenhang op zijn Echoes Fade And Die is schatplichtig aan de bluegrass). Traditionelere country is What Right Have I van Jerry Jericho.
De enige hit die Allstar ooit scoorde ontbreekt niet, en dat was Adrian Roland's Imitation Of Love, een vlotte uptempo country tune in de stijl van een George Jones en Buck Owens die in 1960 de country Top 20 haalde. Bijzonder opmerkelijk is Roland's Mr. Bass Fiddle, een contrabaswerkje dat in 1959 de mosterd haalde bij Fever van Peggy Lee, terwijl ommezijde Now I Know dan weer een tranentrekker eerste klas was. De CD is tot het randje gevuld met 35 tracks = 77 minuten waarvan de hi fi kwaliteit klinkt als de white rock op Collector Records, met genoeg rock 'n' roll om het ook interessant te houden voor luisteraars die niet gespecialiseerd zijn in hillbilly. Muzikaal is het zeker een buitenbeentje in de That'll Flat Git It reeks, maar als je van hillbilly houdt is het absoluut een aanrader. Allstar sloot de deuren in 1966. Info: www.bear-family.com (Frantic Franky)

The name of this label aimed high, but I can't think of any stars on Allstar Records, a label started in 1956 that had three sub labels, Kool, Teen and Nu Star. The CD's subtitle gives a hint, for the series' usual "rockabilly & rock 'n' roll from the vaults of" has been replaced by "rockabilly & country bop", no surprise taking into account that Allstar was based in Houston, Texas. Unless you have the Chief CD-7700 The Best Of Allstar Houston, TX 1953-1964 of which thirteen out of the 25 tracks are also on this Bear CD, most of the artists here won't ring a cowbell. We do know some artists by name however, notably Johnny Bush, Link Davis, Eddie Noack and Wiley Barkdull, even though I don't know any of their songs here. Johnny Bush broke through as a country artist in the late 1960s but his first two singles appeared on Allstar a decade before, and of these we hear the two uptempo sides. Rockabilly + country bop = boppin' hillbilly, and Bush's In My World All Alone from 1958 is a fine slice of boppin' hillbilly, an uptempo country shuffle with steel guitar and a solid backbeat, very nice and all, until the electric guitar solo breaks loose, a solo hanging in between rockabilly and western swing. A small step for man, a giant leap for rock 'n' roll, because with Your Kind Of Love Bush was clearly marketing the audience that went wild for Elvis, including backing vocals and pumped up drums. There's more rock 'n' roll with Link Davis' Bon Ta Ru La, a song which is not cajun (the record label calls it "cajon rock") sung in French patois but aimed at the rock 'n' roll market with its Jordanaires-styled backing vocals, sax and Scotty Moore-like guitar - it sounds a bit like Elvis' Dixieland Rock with extra Ain't Got No Home "hoo hoo"'s. Davis' Ballad Of Jole Blon on the other hand turns the national cajun anthem into a swamp pop ballad. Eddie Noack's Too Hot To Handle from 1962 is a swinging hillbilly boogie re-recording of his own 1954 song on TNT Records, and Wiley Barkdull's When You Go sounds as laid back as but more country than his better known I Ain't Gonna Waste My Time. Then again his Tiger By The Tail is a supersonically fast guitar instro. I also know Johnny Watson, but as it turns out it's is not the black blues guitarist here but a white rock 'n' roll singer who also brought out his best Elvis in the fine rocker Come To The Party. To further pick out the rock 'n' roll gems I'd like to mention Tommy Hammond & the Rockin' Rebels' Let's Forget We Ever Met, the out of tune metallic guitars of Bobby Clanton & the Citations' hardcore white rock Beat Back Baby, Johnny Huskey & the King Bee's' Chuck Berry influenced straight ahead guitar rocker Red Dress, the smooth I Love My Baby by the somewhat desperate sounding Tommy Graham and the squeaky sax in Daniel James' as primitive as Starday sounding Rock Moon Rock. Rockin' early sixties country played the way it's very popular today with part of the rock 'n' roll audience is Larry Butler's Walked Out from 1964. Noteworthy is Ray Frushay's 1961 novelty number Hijackin' about a hijacked plane that's being diverted to Fidel Castro's Cuba, a song paralleled in bizarrity by Prince Arky & his Westerners' medium tempo horror boogie Ten Horned Devil. Ray Mitcham's Out Yonder, Rocky Williams' rather flat sounding Rock Cinderella, Red Mansel & his Hillbilly Boys' Johnny On The Spot, Jerry Matthews' My Little Baby and Tommy Trent's Just For Tonight are the type of songs that used to make up the bulk of White Label and Collector Records, while Trent's A Mile To The Mailbox is more old-fashioned but still sporting electric guitar. Jerry Jericho's When I'm Gone pairs honky tonk piano with a square dance rhythm. Pure hillbilly in the sense of uptempo country with merrily fiddling fiddles, swinging steel and boogie woogie piano is Kenny Everett & the Texas Showboys' What Is It, and Earl Aycock's The Love That Thrills with a surprisingly rockin' guitar solo for this type of song, Lawton Williams' (the guy who wrote Bobby Helms' Fraulein) Mama Doll, Daniel James' I'm Gonna Move and Larry Butler's Foolish Affair lean more towards streamlined country boogie. The plaintive duet singing on Butler's Echoes Fade And Die is indebted to bluegrass, and Jerry Jericho's What Right Have I is more traditional country fare.
The only hit Allstar ever scored is included, Adrian Roland's Imitation Of Love, a smooth uptempo country tune in the style of George Jones and Buck Owens that hit the country Top 20 in 1960. A remarkable track is Roland's Mr Bass Fiddle, a double bass workout probably based upon Peggy Lee's Fever, while flipside Now I Know was a first class tearjerker. The CD is filled to the brim with 35 tracks = 77 minutes in a hi fi quality that sounds like white rock on Collector Records, with enough rock 'n' roll to keep things interesting for listeners not specialised in hillbilly. Musically it's definitely an odd one out in Bear Family's That'll Flat Git It series, but if you dig hillbilly it comes highly recommended. Allstar closed its doors in 1966. Info: www.bear-family.com (Frantic Franky)

BOOZE PARTY
Atomicat, ACCD145
English version: see below

Op 5 december was het exact 90 jaar geleden dat in Amerika de drooglegging werd opgeheven, het einde van dertien jaar verbod op alcoholproductie en -consumptie, een verbod dat uiteindelijk enkel leidde tot het illegaal stoken van alcohol waarop de maffia het patent had. U kent ongetwijfeld de (al dan niet Hollywood) filmbeelden van de politie die speakeasies binnenvalt en vaten alcohol kapot slaat. Die verjaardag is voor Atomicat/Koko Mojo het perfecte excuus voor twee CD’s rond het thema booze oftewel drank, waarbij we uiteraard alcoholische versnaperingen bedoelen - een CD over limonade en fris zou lang niet zoveel verkopen, nietwaar? Op Atomicat verscheen deze Booze Party - The Rockers, op Koko Mojo tegenhanger KM-CD-180 Sloppy Drunk - R & B Rockers. Booze Party bevat heel wat fikse rockers zoals Tommy Law's white rockende stop-starter Cool Juice en FBI Story van Rudy Grayzell dat zich afspeelt tussen 1929 en 1933 en heel kleurrijk en beeldrijk de bikkelharde strijd tussen het FBI en het syndicaat verhaalt. Die single verscheen in 1959 en datzelfde jaar liep er in de bioscoop een gelijknamige gangsterfilm met James Stewart en Vera Miles, maar is er geen verband tussen beide. Illegaal gestookte alcohol stond bekend onder verschillende namen waarvan moonshine de bekendste is, en daarbij denken we meteen aan halfgare hillbillies verstopt ergens in de bergen. Moonshine van Whitey Pullen heeft dezelfde drive als White Lightning (een andere term voor moonshine) van George Jones, de backwoods rockabilly bopper Moonshine van Montie Jones is een heel ander nummer, en een derde nummer met dezelfde titel, nu van Cecil Moore, is meer een standaard rock 'n' roll stroll met honky tonk piano. Jack Holt's Moonshine Still tenslotte is rockende countryrock. Nog een andere benaming voor moonshine is mountain dew, door Hoke Simpson bezongen in het sympathieke Mountain Dew Rock, een beschaafde bopper aangedreven door backing vocals die denken dat ze The Jordanaires zijn. George Jones nam zelf een vervolg op zijn grote hit White Lightning op waarin hij de feiten beoordeelt vanuit het standpunt van de Revenuer Man, de belastinginspecteur, en dat nummer staat op de CD in een coverversie van Bill Goodwin. Red Wine van The Five Chords is een big band rocker zoals die in de begindagen van de rock 'n' roll en masse werden geproduceerd door dansorkesten die bij de pinken waren. Doe ze nog eens vol, en nog zo eentje is Pink Champagne van The Tyrones. Bij de indianen heette die alcohol vuurwater en Firewater van The Premieres is een schitterende gitaar-sax instro met roodhuiden op het oorlogspad. In het instrumentale kamp tappen voorts The Wailers een frisse pint in de uptempo piano-sax stroll Tall Cool One. Of gaat het over cocktails, want die piano tinkelt als ijsblokjes? Lee Finn jat een typische Johnny Cash gitaarintro voor zijn Pour Me A Glass Of Wine dat klinkt als een meer rockabilly uitvoering van de spaarzame Cash-abilly sound. One Scotch One Bourbon One Beer, origineel van Amos Milburn uit 1953, is een klassieker der bluesrock, maar The Five Encores maken er swingende samenzang van begeleid door piano en jazzy gitaar. Bloodshot Eyes kennen we allemaal van Wynonie Harris of zelfs van de originele hillbilly versie van Hank Penny, maar de cover van Millie Vernon hier was mij onbekend. Ze klinkt als een variété zangeres begeleid door een hard swingende band met veel blazers, en wie graag zijn beetjes uitslaat op de dansvloer zal er veel plezier aan beleven. The Champs herwerkten hun Tequila tot Tequila Twist, en Champs saxofonist Chuck Rio herwerkte Tequila dan weer onder eigen naam tot Margarita. De boogie woogie They Raided The Joint van Chuck Murphy, nochtans een blanke pianist, klinkt erg zwart, maar zo gaat dat nu eenmaal met opnames gemaakt op het scharnier van de jaren '40 en '50, zeker als er nauwelijks andere instrumenten bij betrokken worden. Op Sloppy Drunk staat trouwens een zwarte jump blues versie van dit nummer. Bij The Pub Rock van Slim Dusty dacht ik aan het liedje dat in Vlaanderen wereldberoemd werd als Café Zonder Bier van Bobbejaan Schoepen. Dat is immers een vertaling van Slim Dusty's Pub With No Beer, maar The Pub Rock blijkt een heel ander nummer, een wilde rocker die begint met de gitaarrif van Such A Night van Elvis en in de tekst inderdaad verwijst naar Pub With No Beer.
Tot welke excessen al dat geslemp allemaal leidde horen we in Jimmy Patton's chaotische pianorocker Yah I'm Movin', Carl Perkins' door alcohol en testosteron tilt geslagen Dixie Fried, Gene Vincent's Pistol Packin' Mama die in een cabaret met een pistool staat te zwaaien, Jay Chevalier's goedgemutste gestroomlijnde country swing Too Many Bubbles, Bo Davis' rockabilly stomper Drownin' All My Sorrows en Clyde Stacy's rock 'n' roll cover van Johnny Horton's Honky Tonk Hardwood Floor. Pechvogel Sonny Burgess heeft een gat in zijn bier emmer in My Bucket's Got A Hole In It, een nummer dat de eeuwigheid zal trotseren. Dat gat weerhield Burgess er niet van de nodige goedkope Thunderbird wijn te consumeren die in 1958 met een verkoopprijs van minder dan een dollar voor een kwartliter fles waarschijnlijk geen chardonnay was en de inspiratie vormde voor Burgess' gelijknamige uptempo mondharmonica-gitaar Sun 304 instro met Billy Lee Riley op mondharp. Op Sloppy Drunk staat ook een nummer getiteld Thunderbird, maar dat is iets helemaal anders, namelijk een gezongen bluesy stroll van Dossie Terry. Bij Sun lustten ze hem blijkbaar allemààl graag want ook Gene Simmons draaide zijn hand niet om voor Drinkin' Wine, terwijl Billy Lee Riley in Trouble Bound wèèt dat het in de kroeg foute boel zal worden als hij er zijn lief ziet zitten met een ander. Uit het leven gegrepen! Ik heb er zowaar dorst van gekregen. En aangezien het altijd érgens vier uur is: tijd voor een aperitiefje... Info: www.vintagerockinroots.com (Frantic Franky)

December 5 marked the 90th anniversary of the end of Prohibition in America, the end of 13 years of prohibition of the production and consumption of alcohol, which in the end only led to the illegal distilling, manufacturing and distribution of alcohol by the mob. You are no doubt familiar with the film footage (whether Hollywood or real) of the police raiding speakeasies and smashing barrels of alcohol. This anniversary is the perfect excuse for Atomicat/Koko Mojo to release two theme CD’s about booze and drinking, by which we obviously mean alcoholic beverages - a CD about lemonade and soda wouldn't sell nearly as much, now would it? Atomicat released this here Booze Party - The Rockers CD, while its Koko Mojo counterpart KM-CD-180 is titled Sloppy Drunk - R & B Rockers. Booze Party contains a lot of powerful rockers like Tommy Law's white rockin' stop-starter Cool Juice and Rudy Grayzell's FBI Story set between 1929 and 1933 colourfully and pictorially recounting the tough battle between the FBI and the syndicate. That 45 was released in 1959 and the same year a gangster film of the same name with James Stewart and Vera Miles appeared in cinemas, but there is no connection between the two. Illegally distilled alcohol was known by several names of which moonshine is the most familiar, a term that immediately conjures up images of crazy hillbillies hiding somewhere out in the mountains. Whitey Pullen's Moonshine has the same drive as George Jones' White Lightning (another term for moonshine), Montie Jones' backwoods rockabilly bopper Moonshine is an entirely different song, and a third song of the same title by Cecil Moore is more of a standard rock 'n' roll stroll with honky tonk piano. Jack Holt's Moonshine Still on the other hand is rockin' country rock. Another name for moonshine is mountain dew, and Hoke Simpson's sympathetic Mountain Dew Rock is a civilised bopper driven by backing vocals who think they are The Jordanaires. George Jones himself recorded a follow-up to his big hit White Lightning in which he assesses the facts from the point of view of the Revenuer Man, and that song is heard here in a cover version by Bill Goodwin. The Five Chords' Red Wine is a big band rocker of the kind produced en masse in the early days of rock 'n' roll by smart dance orchestras. Fill 'em up bartender, and another one in the same mould is The Tyrones' Pink Champagne. The native Americans called alcohol firewater, and The Premieres' Firewater is a brilliant guitar-sax instro evoking injuns on the warpath. Other instrumental participants include The Wailers pouring a refreshing pint in the uptempo piano-sax stroll Tall Cool One. Or does the titel refers to cocktails, for that piano tinkles like ice cubes? Lee Finn steals a typical Johnny Cash guitar intro for his Pour Me A Glass Of Wine which sounds like a more rockabilly rendition of the sparse Cash-abilly sound. One Scotch One Bourbon One Beer, originally by Amos Milburn in 1953, is a blues rock classic, but The Five Encores turn it into swinging harmony vocals accompanied by piano and jazzy guitar. We all know Bloodshot Eyes from Wynonie Harris or perhaps even from Hank Penny's original hillbilly recording, but Millie Vernon's cover here was unfamiliar to me. She sounds like a variety singer accompanied by a hard swinging band with lots of brass, and if you enjoy cutting a rug on the dance floor you're gonna like it. The Champs reworked their Tequila as Tequila Twist, while Champs saxophonist Chuck Rio reworked Tequila under his own name as Margarita. Chuck Murphy's boogie woogie They Raided The Joint sounds very black for a white piano player, but that's how it goes with recordings made at the crossroads of the '40s and '50s, especially with hardly any other instruments involved. The Sloppy Drunk CD features a black jump blues version of this song. When I saw Slim Dusty's The Pub Rock I thought it would be his singalong Pub With No Beer, but The Pub Rock turns out to be a completely different song, a wild rocker that starts with the guitar riff of Elvis' Such A Night by Elvis with the lyrics indeed referring to Pub With No Beer.
All this boozing led to excesses, as evidenced in Jimmy Patton's chaotic piano rocker Yah I'm Movin', Carl Perkins' alcohol and testosterone fuelled Dixie Fried, Gene Vincent's Pistol Packin' Mama waving a gun in a cabaret, Jay Chevalier's good humoured streamlined country swing Too Many Bubbles, Bo Davis' rockabilly stomper Drownin' All My Sorrows and Clyde Stacy's rock 'n' roll cover of Johnny Horton's Honky Tonk Hardwood Floor. Poor old Sonny Burgess has a hole in his beer bucket in My Bucket's Got A Hole In It, a tune that will defy eternity. The hole didn't stop Burgess from consuming cheap Thunderbird wine which in 1958 with a retail price of less than a dollar for a quart probably was no chardonnay, inspiring Burgess' eponymous uptempo harmonica-guitar Sun 304 instro with Billy Lee Riley on mouth harp. On Sloppy Drunk there's a completely different song titled Thunderbird which is a bluesy stroll sung by Dossie Terry. Apparently everybody at Sun enjoyed a drink every now and then because Gene Simmons didn't say no to Drinkin' Wine either, while Billy Lee Riley knows in Trouble Bound there's gonna be trouble in the bar when he sees his girlfriend sitting there with someone else. Story of my life! This CD actually made me thirsty, and since it's always four o'clock somewhere I guess it's time to wet my whistle... Info: www.vintagerockinroots.com (Frantic Franky)

SLOPPY DRUNK
Koko Mojo, KM-CD-180
English version: see below

Op 5 december was het exact 90 jaar geleden dat in Amerika de drooglegging werd opgeheven, waarmee een eind kwam aan dertien jaar verbod op alcoholproductie en consumptie, wat uiteindelijk enkel leidde tot het illegaal stoken van alcohol waarop de maffia het patent had. U kent ongetwijfeld de (al dan niet Hollywood) filmbeelden van de politie die speakeasies binnevalt en vaten alcohol kapot slaat. Die verjaardag is voor Atomicat/Koko Mojo het perfecte excuus voor twee CD’s rond het thema booze oftewel drank, waarbij we uiteraard alcoholische versnaperingen bedoelen - een CD over limonade en fris zou lang niet zoveel verkopen, nietwaar? Op Koko Mojo verscheen deze Sloppy Drunk - R & B Rockers, op Atomicat verscheen de blanke tegenhanger ACCD145 Booze Party - The Rockers. De 29 tracks op Sloppy Drunk focussen vooral op pré-rock 'n' roll jump blues, te beginnen met Hot Lips Page's They Raided The Joint uit 1946 (op Booze Party staat een blanke boogie woogie versie). Geen jump blues boogie woogie feest zonder Louis Jordan die de dans op gang trekt in House Party. Jordan was de schrijver en originele uitvoerder van het bekendere Saturday Night Fish Fry, en één maand na Jordan bracht Gay Crosse in oktober 1949 een voor 1949 bijzonder rockende cover van dat nummer uit die we horen op deze CD.
De doo-woppende Bel-Aires drinken de vreemde combinatie White Port And Lemon Juice, en uit de doo-wop kroeg komen ook The Robins met Empty Bottles. The Andrews Sisters namen in 1939 het overbekende Beer Barrel Polka (Roll Out The Barrel) op, maar dat staat terecht niet op de CD want met rock 'n' roll heeft dat nummer niets te maken. Samensteller DJ Mark Armstrong opteerde wel voor de thematisch vergelijkbare medium tempo boogie woogie Beer Barrel Boogie van The Platters. Er staan nog een paar bekende artiesten op de CD zoals Roy Brown met de gezapige boogie Bar Room Blues, Jimmy McCracklin met het rauwe Beer Tavern Girl, Sonny Boy Williamson met twee keer semi-akoestische countryblues in Bring Another Half A Pint en Whiskey Head Blues, en Wynonie Harris met een prima Drinkin' Wine Spo Dee O Dee en een al even geslaagd Down Boy Down. Earl Bostic kennen we ook, maar dan als saxofonist, terwijl hier een gezongen nummer van hem opstaat, I Got Loaded, origineel van Peppermint Harris maar vooral bekend van The Cadets. I Got Loaded blijkt inderdaad niet door Bostic gezongen maar door ene Clyde Terrell begeleid door het orkest van Earl Bostic. Hun versie mag er in elk geval wezen! Een ander bekend nummer in een onbekende versie is Amos Milburn's Chicken Shack Boogie als parlando jump boogie door The Five Scamps. Bull Moose Jackson is de man van de Big Ten Inch, maar met I Know Who Threw The Whiskey (In The Well) dient hij hier Lucky Millinder's Who Threw The Whiskey In The Well van antwoord. Het rustig geneuriede nummer doet meer denken aan zwarte vocal harmony dan aan zijn Big Ten Inch. Rosco Gordon nam op voor Sun Records maar We're All Loaded dateert van iets daarvoor en heeft meer een New Orleans dan een Memphis vibe. Over Sun Records gesproken: de gezongen bluesy stroll Thunderbird van Dossie Terry hier is een heel andere Thunderbird dan de Sun instrumental van Sonny Burgess & Billy Lee Riley op Booze Party. Zo goed als alle 29 songs situeren zich in de pré-rock 'n' roll en de rhythm 'n' blues swing, met als rockende uitzonderingen Jimmy Lewis' Cherry Wine dat dan weer richting big band jive huppelt en Sweet Was The Wine van Jerry Butler & the Impressions dat beschaafde big label rock 'n' roll is. Niet zeggen dat we u niet gewaarschuwd hebben! Als je er hoofdpijn van krijgt kan je 't altijd nog op de drank steken, hahaha. Info: www.vintagerockinroots.com (Frantic Franky)

December 5 marked the 90th anniversary of the end of Prohibition in America, the end of 13 years of prohibition of the production and consumption of alcochol, which in the end only led to the illegal distilling, manufacturing and distribution of alcohol by the mob. You are no doubt familiar with the film footage (whether Hollywood or real) of the police raiding speakeasies and smashing barrels of alcohol. This anniversary is the perfect excuse for Atomicat/Koko Mojo to release two theme CD’s about booze and drinking, by which we obviously mean alcoholic beverages - a CD about lemonade and soda wouldn't sell nearly as much, now would it? Koko Mojo released this here Sloppy Drunk - R & B Rockers, while its white Atomicat counterpart ACCD145 is titled Booze Party - The Rockers. The 29 tracks on Sloppy Drunk focus mainly on pré-rock 'n' roll jump blues, starting with Hot Lips Page's They Raided The Joint from 1946 (there's a white boogie woogie version on Booze Party). No jump blues boogie woogie party is complete without Louis Jordan and he gets the dancers going in House Party. Jordan wrote and laid down the original recordings of the better known Saturday Night Fish Fry, and one month after Jordan Gay Crosse released a cover of that song that's remarkably rockin' for 1949, as you can judge for yourself on this CD. The doo-woppin' Bel-Aires drink an odd mix of White Port And Lemon Juice, and The Robins leave the doo-wop bar with Empty Bottles. The Andrews Sisters recorded the world famous Beer Barrel Polka (Roll Out The Barrel) in 1939, but that song is rightfully not on the CD because it has nothing to do with rock 'n' roll. Compiler DJ Mark Armstrong did however opt for The Platters' thematically similar medium tempo boogie woogie the Beer Barrel Boogie. There are a couple more familiar artists on the CD such as Roy Brown with the chugging along boogie Bar Room Blues, Jimmy McCracklin with the raw Beer Tavern Girl, two times Sonny Boy Williamson with the semi-acoustic country blues tracks Bring Another Half A Pint and Whiskey Head Blues, and Wynonie Harris with a fine Drinkin' Wine Spo Dee O Dee and an equally well executed Down Boy Down. We all know Earl Bostic as a saxophone player but there's a vocal track attributed to him here titled I Got Loaded, originally done by Peppermint Harris but most familiar from The Cadets. As it turns out it's not sung by Bostic but by one Clyde Terrell accompanied by Earl Bostic's orchestra. In any case their version is quite good! Another well known song in an unknown version is Amos Milburn's Chicken Shack Boogie done as a parlando jump boogie by The Five Scamps. Bull Moose Jackson is the man of the Big Ten Inch, but his I Know Who Threw The Whiskey (In The Well) here is an answer to Lucky Millinder's Who Threw The Whiskey In The Well. The calmly hummed song is more reminiscent of black vocal harmony than of his Big Ten Inch. Rosco Gordon recorded for Sun Records but We're All Loaded dates from a little before that and has more of a New Orleans than a Memphis vibe. Speaking of Sun Records: Dossie Terry's vocal bluesy stroll Thunderbird here is a very different Thunderbird from Sonny Burgess & Billy Lee Riley's instrumental on Booze Party. Pretty much all of the 29 songs fall into the pré-rock 'n' roll and rhythm 'n' blues swing categories, with the rockin' exceptions being Jimmy Lewis' Cherry Wine which hops towards big band jive and Jerry Butler & the Impressions' Sweet Was The Wine which is civilised big label rock 'n' roll. Don't say we didn't warn you! If it gives you a headache, you can always blame it on too much booze, hahaha. Info: www.vintagerockinroots.com (Frantic Franky)

ROCKS VOL. 1/ BEAR FAMILY RECORDS
Bear Family, BCD 17734
English version: see below

Hoeveel CD’s verschenen er sinds 2002 in Bear Family's Rocks reeks? Meer dan 70 in elk geval, allemaal Best Of's van het rockendste materiaal van één individuele artiest, en omdat Bear Family niet de out of copyright wetgeving volgt betekent dat dat die CD’s indien nodig ook opnames van ná 1963 bevatten. Bovendien vraagt het Duitse re-issue label ook netjes toestemming aan de rechthebbenden waardoor ze zich niet beperkt zien tot de songs op één welbepaald label van die artiesten. Om maar te zeggen dat die Rocks CD’s erg goeie verzamel-CD’s zijn, en als je ze alle 70+ in huis hebt bezit je een ongeëvenaarde dwarsselectie van het beste van alle rock 'n' roll helden én van de voorlopers die de weg baanden voor de rock 'n' roll. Dat is de tweede verdienste van deze reeks, want als je de beste rock 'n' roll en rock 'n' roll-achtige opnames van een pionier als pakweg barrelhouse pianist Champion Jack Dupree wil hebben moet je je een weg banen door vele soms lukraak samengestelde rhythm 'n' blues CD’s die vaak hopen trage nummers bevatten. Dat werk heeft Bear Family voor u gedaan, en je krijgt er per CD nog eens een dik booklet bij.
Deze Rocks Vol. 1 is een sampler die de zwarte kant van de reeks belicht aan de hand van 30 tracks waarvan er drie gek genoeg worden gezongen door blanke artiesten, te beginnen met het aanstekelijke Good Golly van Johnny Otis, naast DJ Alan Freed misschien wel de blanke die het meest gedaan heeft om zwarte rock 'n' roll te populariseren bij het blank publiek. Ella Mae Morse's jiver Have Mercy Baby covert Clyde McPhatter & the Drifters, en het swingende Jump Jive And Wail van Louis Prima bewijst dat deze CD geen nummers schuwt die behoren tot het algemene culturele erfgoed van de rock 'n' roll, zoals voorts Be My Guest van Fats Domino (rock 'n' rollende ska uit 1959), Good Golly Miss Molly van Little Richard, Reelin' And Rocking van Chuck Berry (een van de weinig Chuck Berry songs zonder gitaarsolo) en Bo Diddley's tribale You Can't Judge A Book By The Cover. Een mix van piano rock 'n' roll, gitaar rock 'n' roll en saxofoon rock 'n' roll dus, en inderdaad worden alle basissen van de zwarte rock 'n' roll gecoverd met uiteraard veel jive (Morning Noon And Night van Big Joe Turner op wie je altijd kan rekenen, Just Don't Care van Screaming Jay Hawkins) en vocal groep jive van Clyde McPhatter (Deep Sea Ball), The Coasters (het zalige Three Cool Cats), The Cadillacs (het gemeen gezongen Holy Smoke Baby), Hank Ballard & the Midnighters (het Annie Had A Baby vervolg Henry's Got Flat Feet), Bill Pinkney & the Drifters (No Sweet Lovin') en zelfs van The Platters met Out Of My Mind, in 1958 verstopt op de B-kant van de ballade Twilight Time. LLoyd Price klonk in 1953 in Where You At een pak wilder dan zijn hits Lawdy Miss Clawdy, Stagger Lee, Personality en Just Because, net zoals Smiley Lewis' Lillie Mae in 1952 meer rockte dan zijn One Night en I Hear You Knockin'. Alle soorten zwarte rock 'n' roll betekent ook rockende lounge swing (Poon-Tang van The Treniers), boogie woogie (She's Dynamite van Piano Red, niet het BB King nummer), bluesbop (Junior Parker's I Wanna Ramble op Duke, een herwerking van zijn Feelin' Good op Sun), semi-akoestische bluesbop (Arthur Crudup in 1951 met het aan de Koreaanse oorlog refererende I'm Gonna Dig Myself A Hole), en bluesrock met mondharmonica en piano (She Don't Want Me No More van Jimmy Reed) en met gitaar en mondharmonica (de onweerstaanbare drive van Slim Harpo's laconiek door zijn neus gezongen Don't Start Crying Now). Is die Don't Start Crying Now bluesrock? Nee, 't is mee van de beste bluesbop ooit op plaat gezet! Sommige pré-1950 jump blues voorvaders slaagden erin de rock 'n' roll moeiteloos (zij het in de meeste gevallen zonder commerciëel succes) te assimileren, zoals de al sinds 1940 platen makende Champion Jack Dupree in zijn Nasty Boogie uit 1958, een variatie op zijn veel gebruikte Shake Baby Shake thema, Roy Milton (You Got Me Reeling And Rocking in 1955), pianist Jimmy McCracklin met zijn Get Tough dat in 1958 klonk als een rockende The Walk, en bluesgitarist Clarence "Gatemouth" Brown met het in 1980 door The Blue Cats (GB) op hun debuut LP gecoverde Boogie Uproar, in 1953 een rockende instro waarin gitaar, piano, sax en trombone wedijveren om de aandacht. Neem er de uitstekende geluidskwaliteit en het voorbeeldige CD booklet bij en je hebt een mooi visitekaartje van deze interessante reeks. Overigens is er van Johnny Otis nog géén Rocks CD uit, maar daarmee weten we natuurlijk gelijk wie de volgende in het rijtje wordt. Info: www.bear-family.com (Frantic Franky)

How many CD’s already appeared in Bear Family's Rocks series since 2002? More than 70, that's for sure, all of 'em Best Of's of the rockinest material of an individual artist, and because Bear Family does not work basing themselves on the out-of-copyright laws those CD’s also contain recordings from long after 1963 if needed. Moreover the German re-issue label also politely asks permission from the rights holders so they are not limited to the artists' songs on only one particular label. It just goes to say that these Rocks CD’s are darn good compilation CD’s, and if you own all 70+ of them you have a fantastic cross-section of the best of not only all our rock 'n' roll heroes but also of the forerunners who paved the way for rock 'n' roll. That is the second merit of this series, because when you're trying to collect the best rock 'n' roll and rock 'n' roll related recordings of a pioneer like say barrelhouse pianist Champion Jack Dupree, you have to dig your way through many sometimes haphazardly compiled rhythm 'n' blues CD’s that often contain heaps of slow songs. Bear Family has done the job for you, plus you get a big fat booklet that comes with each CD. This Rocks Vol. 1 is a sampler that highlights the black side of the series through 30 tracks, three of which are oddly enough sung by white artists, starting with the infectious Good Golly by Johnny Otis, next to DJ Alan Freed perhaps the white man who did the most to popularize black rock 'n' roll among white audiences. Ella Mae Morse's jiver Have Mercy Baby covers Clyde McPhatter & the Drifters, and Louis Prima's swinging Jump Jive And Wail proves that the CD does not shy away from songs that belong to the cultural world heritage of rock 'n' roll - further evidenced by the inclusion of Fats Domino's Be My Guest (rock 'n' rollin' ska from 1959), Little Richard's Good Golly Miss Molly, Chuck Berry's Reelin' And Rocking (one of the few Chuck Berry songs without a guitar solo) and Bo Diddley's tribal You Can't Judge A Book By The Cover. That makes it a mix of piano rock 'n' roll, guitar rock 'n' roll and sax rock 'n' roll, and indeed all the basics of black rock 'n' roll are covered with of course loads of jive (Morning Noon And Night by the always reliable Big Joe Turner, Screaming Jay Hawkins' Just Don't Care) and vocal group jive by Clyde McPhatter (Deep Sea Ball), The Coasters (the irresistibly relaxed Three Cool Cats), The Cadillacs (a mean Holy Smoke Baby), Hank Ballard & the Midnighters (the Annie Had A Baby sequel Henry's Got Flat Feet), Bill Pinkney & the Drifters (No Sweet Lovin') and even The Platters' Out Of My Mind, tucked away on the B-side of their 1958 ballad Twilight Time. LLoyd Price sounded a lot wilder in 1953's Where You At than his hits Lawdy Miss Clawdy, Stagger Lee, Personality and Just Because , just like in 1952 Smiley Lewis' Lillie Mae rocked harder than his One Night and I Hear You Knockin'. All types of black rock 'n' roll also means rockin' lounge swing (Poon-Tang by The Treniers), boogie woogie (Piano Red's She's Dynamite which is not the BB King song), blues bop (Junior Parker's I Wanna Ramble on Duke, a reworking of his Feelin' Good on Sun), semi-acoustic blues bop (Arthur Crudup in 1951 with I'm Gonna Dig Myself A Hole which references the Korean war), and blues rock with harmonica and piano (Jimmy Reed's She Don't Want Me No More) and with guitar and harmonica (the incredible drive of Slim Harpo singing Don't Start Crying Now laconically through his nose). Is Don't Start Crying Now blues rock? No, it's one of the best blues boppers ever! Some pré-1950 jump blues forefathers managed to assimilate rock 'n' roll effortlessly (albeit in most cases without any commercial success whatsoever), such as Champion Jack Dupree who had been making records since 1940 with Nasty Boogie, a 1958 variation on his much used Shake Baby Shake theme, Roy Milton (1955's You Got Me Reeling And Rocking), pianist Jimmy McCracklin in 1958 with Get Tough which sounds like a rockin' The Walk, and blues guitarist Clarence "Gatemouth" Brown's Boogie Uproar from 1953 in which guitar, piano, sax and trombone vie for attention, a rockin' instro covered in 1980 by The Blue Cats (GB) on their debut LP. Take into account the excellent sound quality and the exemplary CD booklet and you have a good example of this interesting series. Incidentally, there's no Johnny Otis Rocks CD, which of course tells us who will be featured next. Info: www.bear-family.com (Frantic Franky)

ON THE DANCEFLOOR WITH/ DION DIMUCCI
Bear Family, BCD 17740
English version: see below

De muziek van Dion & the Belmonts mengt Italo doo-wop met levensvreugde, trots en wat in het Engels "street wise" heet: bravoure, het zelfverzekerd stoere vingerknippend paraderen over de boulevards van de Bronx waar ze vandaan kwamen (ze noemden zich naar Belmont Avenue) op de drempel van de volwassenheid terwijl de toekomst je tegemoet lacht. Het is muziek die bruist dankzij die eeuwige kreun in de zang, de aanzwellende backings van The Belmonts (of The Del-Satins op een aantal songs), en dat strollende ritme dat beelden van de marcherende Wanderers op mijn netvlies projecteert - de rock 'n' roll film uit 1979 niét gebaseerd op het liedje van Dion maar op een roman van schrijver Richard Price die ik dringend zou moeten herlezen om te zien of hij nog steeds evenveel indruk maakt als toen ik zelf tiener was. De muziek van Dion & the Belmonts, ondertussen onlosmakelijk verbonden met de film, in elk geval wel. Alle knallers als The Wanderer, Runaround Sue, I Wonder Why, de songgeworden onschuld A Teenager In Love, Ruby Baby, Donna The Prima Donna, Sandy, The Majestic, het veel majestueuzere (I Was) Born To Cry, Lovers Who Wander, Gonna Make It Alone en Little Diane staan hier uiteraard op, naast veel andere gelijkaardige en minstens even goeie nummers als This Little Girl, Love Came To Me, Can't We Be Sweethearts, Flim Flam (waarom staat in de discografie in het CD booklet dat dit onuitgebracht bleef tot 1991? Het stond in 1963 toch op Dion's LP Donna The Prima Donna?), Lonely Teenager, het melancholische Little Star en het op de groove van Honky Tonk drijvende I Got The Blues. Zelfs covers van andermans hits voorzag Dion van een ongelooflijke drive en energie: luister naar zijn versies van Queen Of The Hop van Bobby Darin, Come Go With Me van The Del Vikings, Drip Drop van Bobby Hendricks & the Drifters en This Little Girl Of Mine van The Cleftones. Fever wordt bij hem een oefening in bongo exotica, en let vooral op hoe Dion het doodgecoverde Kansas City laat klinken als The Wanderer. De CD bevat 29 songs uit 1958-1963 die liefdeskommer en de overgang van adolescent naar man in meeslepende mini-operettes gieten, doch omdat een mens in dit leven nu eenmaal niet àlles kan hebben staat de dromerige ballade Where Or When die in Amerika toch zijn grootste hit was hier niet op, en evenmin één favoriet Dion nummer van mij, de nonsensicale supersnelle rocker I Can't Go On (Rosalie). Die laatste had van mij een pop dittie als Unloved Unwanted Me, de jazzy detective swing crooner North East End Of The Street of zelfs zijn Shout mogen vervangen. Ook de Italiaanse versie van Donna The Prima Donna ware fantastisch geweest (het booklet spreekt van een Italiaanse Ruby Baby?), in welk geval deze On The Dancefloor With Dion DiMucci perfect zou zijn, maar dat is alleen God gegeven en die stierf zoals geweten op 16 augustus 1977 in Memphis. Dion die in 1958 drie Top 40 hits had is daarentegen op zijn 84ste nog steeds alive and kickin', zij het dat hij naast zijn eigen oldies voornamelijk bluesmuziek ten gehore brengt. Het gebruikelijke dikke (38 pagina’s) Bear Family booklet steekt natuurlijk bij de CD, anders zou het geen Bear Family zijn. Info: www.diondimucci.com en www.bear-family.com (Frantic Franky)

The music of Dion & the Belmonts mixes Italo doo-wop with joie de vivre, pride and what they call "street wise": swagger, strutting confidently and fingersnapping along the boulevards of the Bronx where they came from (they named themselves after Belmont Avenue) on the threshold of adulthood with the future smiling at them. It's effervescent music thanks to that endless moaning in the vocals, the swelling backing vocals from The Belmonts (or The Del-Satins on a number of songs), and the strolling rhythm that triggers images on my retina of the Wanderers marching along - the 1979 rock 'n' roll film based not on Dion's song but on a novel by writer Richard Price that I urgently need to reread to see if it still impresses me as much as when I was a teenager myself. Dion & the Belmonts' music, in the meantime inextricably linked to the film, sure does. All the great ones like The Wanderer, Runaround Sue, I Wonder Why, the innocence turend into a song A Teenager In Love, Ruby Baby, Donna The Prima Donna, Sandy, The Majestic, the much more majestic (I Was) Born To Cry, Lovers Who Wander, Gonna Make It Alone and Little Diane are there, alongside many other similar and at least equally good songs like This Little Girl, Love Came To Me, Can't We Be Sweethearts, Flim Flam (why does the discography in the CD booklet say this was unreleased until 1991? Wasn't it was on Dion's 1963 LP Donna The Prima Donna?), Lonely Teenager, the melancholic Little Star, and I Got The Blues based on the groove of Honky Tonk. Dion even injected other people's hits with an incredible drive and energy: listen to his covers of Bobby Darin's Queen Of The Hop, The Del Vikings' Come Go With Me, Bobby Hendricks & the Drifters' Drip Drop and The Cleftones This Little Girl Of Mine. He turns Fever into an exercise in bongo exotica, and pay particular attention to how Dion makes Kansas City which has been done to death sound like The Wanderer. The CD contains 29 songs from 1958-1963 that turn love woe and the transition from adolescent to adulthood into compelling mini-operettas, but since one can't have everything in life the dreamlike ballad Where Or When which was in fact his biggest hit is not on here, nor is one of my personal favourite Dion songs, the nonsensical super fast rocker I Can't Go On (Rosalie). For me the latter could have replaced a pop ditty like Unloved Unwanted Me, the jazzy detective swing crooner North East End Of The Street or even his Shout. The inclusion of the Italian version of Donna The Prima Donna would also have been fantastic (the booklet speaks of an Italian Ruby Baby?), in which case On The Dancefloor With Dion DiMucci would have been perfect, but we all know that only God is perfect and he died on August, 16 1977 in Memphis. Dion on the other hand who had three Top 40 hits in 1958 is still alive and kickin' at the age of 84, albeit performing mostly blues music apart from his own oldies. The usual fat (38 pages) Bear Family booklet accompanies the CD, otherwise it wouldn't be Bear Family. Info: www.diondimucci.com en www.bear-family.com (Frantic Franky)

LITTLE RED BOOK/ BENNY JOY
Rockstar, RSR 50108 (CD)
Rockstar, RSR 50107 (vinyl)
English version: see below

Straf: het is veertien jaar geleden dat er nog een LP van Benny Joy verscheen (de vijfdelige LP reeks The Benny Joy Story 1957-1961 op Norton), en nu komen er ineens drie LP’s én twee CD’s uit. Het goeie nieuws is dat de drie LP’s erg verschillen van elkaar: de tracklisting van de 10 track Sleazy 10 inch SR10-51 Untold Stories: Rare And Unreleased Masters, Unearthed Demos And More (titel die je nog zou kunnen verlengen tot "vooral opgenomen tussen 1960 en 1974 en gekocht van Joy's familie") is volledig anders in vergelijking met de Rockstar 10 inch, en op de bijhorende CD, deels volgens hetzelfde concept als deze Rockstar CD van songs geschreven door Benny Joy maar opgenomen door andere artiesten, staan er op 29 tracks slechts zes dubbels in vergelijking met Rockstar. De in Frankrijk verschenen Multigroove 10 inch 2018 bootleg For Your Rockin' Party van Crazy Times Pierre bevat zeven voor het merendeel stevige rockers die ontbreken op de Rockstar CD zoals Miss Bobby Sox, het dreigende Wild Wild Lover, Rollin' To The Jukebox Rock, I'm Gonna Move en Come Back, maar aan de tracklisting te oordelen lijkt die 10 inch mij volledig gekopieerd van de Ace CD Crash The Rockabilly Party uit 1998. 't Zijn lappen! De Bear Family CD Rocks tenslotte is gebaseerd op de demo’s uit 1957-1958 die vanaf eind jaren '70 voornamelijk vanuit Nederland op een nietsvermoedende wereld werden losgelaten door Cees Klop op twee White Label LP’s, voor de handigheid samengevoegd op één Collector CD die na al die jaren nog steeds geldt als essentieel, want dankzij deze opnames leerde ik en iedere rocker in die dagen Benny Joy kennen.
Over naar de orde der zaken, met name deze Rockstar release die verscheen als 29 track CD én als 10 track 10 inch vinyl met de full CD er gratis bij in cardboard versie. Met het mysterieus-exotische Hey High School Baby, Spin The Bottle (de versie met overdubde drums), het bibberende Steady With Betty, Little Red Book, het muren omver blazende Crash The Party en het galloperende Ittie Bittie Everything bevat de vinyl primaire teen angst rockabilly en white rock gitaar songs uit 1957-1959 die nog even gevaarlijk en daardoor fascinerend klinken als toen ik ze destijds voor het eerst hoorde op White Label. Ook van de partij: de gitaar/ sax instrumentale stroll Money Money verschenen onder de naam Big John Taylor & Benny Joy (Taylor was Joy's vaste gitarist en speelde ook gitaar op het door Taylor mede-gecomponeerd The Cat van Rod Willis). Deze nummers zijn genoegzaam bekend, minder voor de hand liggend is New York Hey Hey, een uptempo teen rock single uit 1961 met een vrouwenkoortje en glissando violen in dezelfde stijl zoals Johnny Burnette ze in die dagen maakte, en Somebody Else's Heartache uit 1963, een uptempo popsingle met opnieuw glissando violen en backing vocals in de fluitende Nashville countrypop stijl populair begin jaren '60. Deze nummers kende ik niet (naar verluidt is dit de eerste keer dat ze heruitgebracht worden) en zijn een aangename verrassing, zij het lichtjaren verwijderd van Crash The Party. De tiende track op de 10 inch wordt gek genoeg niet gezongen door Benny Joy maar door Darrell McCall, de door Joy geschreven beschaafde teen stroll (What'll I Do) Call The Zoo.
Deze 10 tracks staan uiteraard allemaal op de full CD, aangevuld met vijf andere Benny Joy tracks en in het kielzog van Darrell McCall's (What'll I Do) Call The Zoo nog dertien door Joy gecomponeerde nummers opgenomen door andere artiesten. De vijf Benny Joy tracks zijn de "drumloze" maar wel van percussie voorziene en desondanks niet minder primitieve Spin The Bottle, de ommekanten van New York Hey Hey en Somebody Else's Heartache (I'm Of No More Use To You Old Earth, dramatische teen pop met een Johnny Horton folk banjo, en de in violen verpakte breekbare country ballade Sincerely Your Friend die wat doet denken aan Pledging My Love van Johnny Ace), en een derde gelijkaardige single uit 1961 die de op Charlie Rich leest geschoeide vioolballade You Go Your Way (And I'll Go Mine) koppelt aan het uptempo Birds Of A Feather Fly Together met opnieuw een Johnny Burnette snik in de stem. Die singles verkochten begin jaren '60 voor geen meter en Benny Joy legde zich vanaf dan wijselijk toe op het componeren van liedjes voor andere artiesten, en dan had je als blanke voormalige rocker geen andere keuze dan richting country te gaan. Dat deed Joy niet onverdienstelijk want hij schreef in totaal meer dan 200 songs voor andere zangers die er vaak meer van over de toonbank zagen gaan dan Joy van al zijn singles bij elkaar geteld verkocht. De veertien Benny Joy composities 1960-1963 waarvan we met Darrell McCall's (What'll I Do) Call The Zoo al een voorsmaakje kregen op de vinyl bevinden zich allemaal in het drijfzand van Nashville, van Marty Robbins' Italiaanse mandoline canzone A Time And A Place For Everything tot plechtige countrypolitan ballades als If I Had You van Carl Smith, Let's Walk Away Strangers van Bill Phillips, Old Memories van Skeeter Bonn & Shirley Starr en Is Goodbye That Easy To Say van Debbie Reynolds. Marty Evans' teen ballade Eyes Of Tears heeft Buddy Holly hiccups, Hey Boss Man (Twist) is een late Sun single (Sun 375 uit 1962) van Ray Smith die meer Charlie Rich dan twist klinkt, en voor Charlie Rich zelf baseerde Joy She Loved Everybody But Me op de groove van Lonely Weekends. Joy's songs werden ook opgenomen door zwarte artiesten, getuige Sonny Hines' soulvolle ballades Follow Your Heart en Teardrop Avenue dat qua thematiek dezelfde locatie is waar Johnny Cash's Home Of The Blues zich bevindt. Met al die strijkers en al die achtergrondkoortjes geeft de CD die je vanaf de tweede helft als een pure country CD kan beschouwen een completer doch verrassend beeld van Benny Joy. De CD sluit af met de A-kant van de enige "solo" single die verscheen onder Big John Taylor's eigen naam, de dreigende medium tempo gitaarstroll Stompin' uit 1957. Benny Joy overleed in 1988 op 52-jarige leeftijd aan longkanker, Big John Taylor in 1995 op 58-jarige leeftijd, eveneens het slachtoffer van kanker. De 10 inch + gratis full CD is uitgebracht op 500 stuks. Info: www.vintagerockinroots.com (Frantic Franky)

Remarkable: it's been fourteen years since the last Benny Joy vinyl LP release (the five The Benny Joy Story 1957-1961 LP’s on Norton), and now out of the blue three LP’s as well as two CD’s hit the market. The good news is that the three LP’s are very different from each other: the tracklisting of the 10 track Sleazy 10 inch SR10-51 Untold Stories: Rare And Unreleased Masters, Unearthed Demos And More (title that could be expanded to include "mostly recorded between 1960 and 1974 and bought from Joy's family") is completely different to the Rockstar 10 inch, and the accompanying CD which in part uses the same concept as the Rockstar CD of songs written by Benny Joy but recorded by other artists, contains only six doubles on 29 tracks in comparison with Rockstar. The Multigroove 10 inch 2018 bootleg For Your Rockin' Party released by Crazy Times Pierre in France, contains seven for the most part solid rockers absent from the Rockstar CD such as Miss Bobby Sox, the menacing Wild Wild Lover, Rollin' To The Jukebox Rock, I'm Gonna Move and Come Back, but looking at the track listing that 10 inch seems to me to be kopied from the 1998 Ace CD Crash The Rockabilly Party. Strange things happening.... Bear Family's Rocks CD on the other hand is based on the 1957-1958 demos unleashed onto an unsuspecting world from the late 1970s onwards starting with Cees Klop in the Netherlands on two White Label LP’s re-issued on one Collector CD which after all these years I still consider to be essential listening, because thanks to these recordings me and every other rocker in those days discovered Benny Joy.
Over to the order of the day, this Rockstar release, available as a 29 track CD as well as a 10 track 10 inch vinyl album with a free cardboard version of the full CD included. With the mysteriously exotic Hey High School Baby, Spin The Bottle (the version with overdubbed drums), the shivering Steady With Betty, Little Red Book, Crash The Party blowing the walls down and the galloping Ittie Bittie Everything, the vinyl contains prime teen angst rockabilly and white rock guitar songs from 1957-1959 that still sound as dangerous and therefore as fascinating as when I first heard them on White Label. Also of note: the guitar/sax instrumental stroll Money Money which appeared under the name Big John Taylor & Benny Joy - Taylor was Joy's regular guitarist who also played guitar on Rod Willis' The Cat, written by Taylor. These songs are well known, less obvious is the inclusion of New York Hey Hey, an uptempo teen rock 45 from 1961 with a female choir and glissando violins just like Johnny Burnette made them in those days, and the 1963 single Somebody Else's Heartache, an uptempo pop 45 again with glissando violins and backing vocals in the whistling Nashville country pop style popular in the early sixties. I didn't know these songs (apparently this is the first time they're being re-issued) and they are a pleasant surprise, albeit light years away from Crash The Party. The tenth track on the 10 inch is oddly enough sung not by Benny Joy but by Darrell McCall, the Benny Joy-written civilised teen stroll (What'll I Do) Call The Zoo.
These 10 tracks are of course also on the full CD, supplemented by five other Benny Joy tracks and in the wake of Darrell McCall's (What'll I Do) Call The Zoo another 13 Joy-composed songs recorded by other artists. The five Benny Joy tracks are the "drumless" (it uses percussion) but nonetheless no less primitive Spin The Bottle, the other sides of New York Hey Hey and Somebody Else's Heartache (I'm Of No More Use To You Old Earth, dramatic teen pop with a Johnny Horton folk banjo, and the fragile orchestral country ballad Sincerely Your Friend, somewhat reminiscent of Johnny Ace's Pledging My Love), and a third similar 45 from 1961 pairing the Charlie Rich inspired violin ballad You Go Your Way (And I'll Go Mine) with the uptempo Birds Of A Feather Fly Together, another song with a Johnny Burnette sob in the voice. Those 45s went nowherel in the early sixties and Benny Joy wisely decided to turn to composing songs for other artists, and as a white former rock 'n' roll singer he had no choice but to go in the direction of country music. This he did not do without merit: he wrote more than 200 songs for other singers who often sold more kopies than Joy sold of all his 45s put together. The fourteen Benny Joy compositions 1960-1963 of which we already got a taste on the 10 inch with Darrell McCall's (What'll I Do) Call The Zoo all form part of Nashville's quicksands, from Marty Robbins' Italian mandolin canzone A Time And A Place For Everything to solemn countrypolitan ballads like Carl Smith's If I Had You, Bill Phillips' Let's Walk Away Strangers, Skeeter Bonn & Shirley Starr's Old Memories and Debbie Reynolds' Is Goodbye That Easy To Say. Marty Evans' teen ballad Eyes Of Tears has Buddy Holly hiccups, Hey Boss Man (Twist) is a late Sun outing (Sun 375 from 1962) from Ray Smith that sounds more Charlie Rich than twist, and for Charlie Rich himself Joy based She Loved Everybody But Me on the groove of Lonely Weekends. Joy's songs were also recorded by black artists, as evidenced by Sonny Hines' soulful ballads Follow Your Heart and Teardrop Avenue which in terms of theme must be the same street where Johnny Cash's Home Of The Blues is located. With all those violins and all those background singers, this CD which from the second half onwards turns into a pure country CD paints a more complete yet surprising picture of Benny Joy. The CD closes with the A-side of the only "solo" 45 that appeared under Big John Taylor's own name, the menacing medium tempo 1957 guitar stroll Stompin'. Benny Joy died of lung cancer in 1988 at the age of 52, Big John Taylor in 1995 at the age of 58, also a victim of cancer. The 10 inch + free full CD is limited to 500 kopies. Info: www.vintagerockinroots.com (Frantic Franky)

ROCKS/ BENNY JOY
Bear Family, BCD 17645
English version: see below

Straf: het is veertien jaar geleden dat er nog een LP verscheen van Benny Joy (de vijfdelige LP reeks The Benny Joy Story 1957-1961 op Norton), en nu komen er ineens drie LP’s én twee CD’s uit. Deze CD in Bear Family's Rocks reeks bevat al zijn essentiële maniakale rockers: Crash The Party, Steady With Betty, de twee versies van Spin The Bottle met en zonder drums (niet dat het qua lawaai veel verschil maakt), het gedreven Ittie Bittie Everything, Hey High School Baby, Little Red Book (Joy zong het op televisie in American Bandstand, maar ik ben de clip nog nooit tegengekomen), allemaal gekreund met Joy's trillende stem en gedrenkt in de broeierige atmosfeer die de songs van de keizer van het mineur akkoord kenmerkt. De atmosferische uptempo strollende gitaar/sax instro Money Money van Joy's gitarist Big John Taylor ontbreekt niet, aangevuld met origineel onuitgebrachte opnames uit 1957-1963 die het licht zagen vanaf eind de jaren '70, te beginnen met de releases van Cees Klop op Collector en White Label: Miss Bobby Sox, Rollin' To The Juke Box Rock, Come Back, het manische Wild Wild Lover, de geschreeuwde Peter Gunn-achtige sleazy stroll Button Nose, het wild primitieve Gossip Gossip Gossip (Eddie Cochran meets Leiber & Stoller maar primitiever en uitgevoerd op enkel twee gitaren), Big John Taylor's instrumentale Duane Eddy kopie Rebel Rock, het funky Nosey Nosey Neighbours met Jerry Reed op gitaar, de tango (!!!) I'm Doubtful Of Your Love, de langere un-edited versie van Crash The Party (2:57 in plaats van 2:28 = een halve minuut meer uitzinnigheid), I Need A Whole Lotta You dat klinkt als Johnny Hallyday begin jaren' 60, een dèrde Spin The Bottle met Jerry Reed op gitaar, een ander arrangement en een extra brug, een demo van (What'll I Do) Call The Zoo waarmee Darrell McCall een hit scoorde in 1961, de bluesrockende stroll Cold Cold Woman met op gitaar opnieuw Jerry Reed die nu Jimmy Reed naspeelt, de acetaat van Little Girl Little Girl, het door Big John Taylor gezongen Talking About It, en de Cash-abillies Dark Angel met DJ Fontana op drums en Indian Giver. En het houdt niet op: op Bundle Of Love en I'm Gonna Move doet Nashville's A-team Hargus "Pig" Robbins, Boots RandoLPh, Hank Garland, Bob Moore en Buddy Harman hun rockendste best. Merkwaardig genoeg verwijst de discografie in het booklet van 36 pagina’s dat het hele Benny Joy verhaal uit de doeken doet nergens naar die Nederlandse releases van Cees Klop, wel naar Joy's driedubbele CED351 CD Crash The Party, The Benny Joy Story 1957-61 verschenen op Norton Records in 2009. Nummers die daar hun debuut maakten zijn Love Zone (teen rock), het met mondharmonica de sixties aankondigende Touchdown, en In Study Hall, de enige ballade hier.
Rocks bevat 30 tracks die voor het grootste deel qua onbelemmerde rock 'n' roll wildheid hun gelijke niet kennen. Benny Joy overleed in 1988 op 52-jarige leeftijd aan longkanker, Big John Taylor in 1995 op 58-jarige leeftijd, eveneens het slachtoffer van kanker. Info: www.bear-family.com (Frantic Franky)

Remarkable: it's been fourteen years since the last Benny Joy vinyl LP release (the five The Benny Joy Story 1957-1961 LP’s on Norton), and now out of the blue three LP’s as well as two CD’s hit the market. This CD in Bear Family's Rocks series contains all his essential maniacal rockers: Crash The Party, Steady With Betty, the two versions of Spin The Bottle with and without drums (not that it makes much difference in terms of noise), the driving Ittie Bittie Everything, Hey High School Baby, Little Red Book (Benny Joy sang it on TV on American Bandstand, but I never came across that footage), all groaned with Joy's trembling voice and drenched in the brooding atmosphere that characterises the songs of the emperor of the minor key. The atmospheric uptempo strolling guitar/sax instro Money Money from Joy's guitarist Big John Taylor is complemented by originally unreleased 1957-1963 recordings that first saw the light of day starting in the late seventies on Cees Klop's Collector and White Label albums: Miss Bobby Sox, Rollin' To The Juke Box Rock, Come Back, the manic Wild Wild Lover, the Peter Gunn styled sleazy stroll Button Nose that is screamed instead of being sung, the wild primitive Gossip Gossip Gossip (Eddie Cochran meets Leiber & Stoller but more primitive and played with just two guitars), Big John Taylor's instrumental Duane Eddy copy Rebel Rock, the funky Nosey Nosey Neighbours with Jerry Reed on guitar, the tango (!!!) I'm Doubtful Of Your Love, the longer un-edited Crash The Party (2:57 instead of 2: 28 = half a minute more frenzy), I Need A Whole Lotta You that sounds like early sixties Johnny Hallyday, a third Spin The Bottle with Jerry Reed on guitar, a different arrangement and an extra bridge, a demo of (What'll I Do) Call The Zoo which Darrell McCall took into the hitparade in 1961, the bluesrockin' stroll Cold Cold Woman with again Jerry Reed on guitar this time copying Jimmy Reed, the Little Girl Little Girl acetate, Talking About It sung by Big John Taylor, and the Cash-abillies Dark Angel with DJ Fontana on drums and Indian Giver. And there's more: on Bundle Of Love and I'm Gonna Move Nashville's A-team Hargus "Pig" Robbins, Boots RandoLPh, Hank Garland, Bob Moore and Buddy Harman play at their rockin' best. Oddly enough the discography in the 36 page booklet that documents the Benny Joy story does not mention those Dutch releases from Cees Klop, instead referring tot the triple CED351 CD Crash The Party, The Benny Joy Story 1957-61 released on Norton Records in 2009. Songs that debuted there are Love Zone (teen rock), the harmonica infused Touchdown announcing the sixties, and In Study Hall, the only ballad in the lot.
Rocks contains 30 tracks, most of which are unparalleled in terms of unadulterated rock 'n' roll madness. Benny Joy died of lung cancer in 1988 at the age of 52, Big John Taylor in 1995 at the age of 58, also a victim of cancer. Info: www.bear-family.com (Frantic Franky)

SPOTLIGHT ON SYLVESTER BRADFORD – IFIC
Koko Mojo, KM-CD-198
English version: see below

Sommige mensen bestuderen de namen tussen de haakjes op singles, en zo iemand is de in Duitsland wonende Britse DJ Mark Armstrong. Wie anders komt op het idee een CD samen te stellen met songs gecomponeerd door Sylvester Bradford? Ik had nog nooit van Bradford gehoord die blijkbaar zo onbekend is dat van hem alleen de onduidelijke foto op de hoes van deze CD te vinden is. En die dikke bril is omdat Bradford blind is - het is niet dat er een alien op het hoesje staat. Toch zijn zijn beroemdste songs u en ik niet onbekend: Sylvester Bradford schreef I'm Ready voor Fats Domino, de jiver Right Now alsmede de iets minder bekende ballade Walkin' Home From School voor Gene Vincent en Tears On My Pillow voor Little Anthony & the Imperials. Maar Bradford heeft veel meer nummers geschreven en daarvan staan er 26 uit 1955-1963 op deze CD. Op de overige vier is hij als lid van The Suburbans achtergrondzanger en/of pianist, wat hij ook doet op sommige van de 26 songs die hij schreef. Op I Like Girls en I Live Just To Love You, twee uptempo songs die Bradford's enige solo single vormen, zingt hij logischerwijze lead, maar hij zingt en speelt ook mee bij de nummers van The Bradford Boys en The Ivories. Van blinden wordt nogal eens gezegd dat ze over een scherper gehoor beschikken dan de gemiddelde medemens en dat zou in Bradford's geval kunnen kloppen want de door hem geschreven liedjes zitten verdraaid clever in elkaar. Zijn epistelen situeren zich luidens deze CD vooral in de doo-wop in de zin van vrolijke samenzang en vocale acrobatie in alle mogelijke vormen (I Remember en Leave My Gal Alone van The Suburbans, Rose-Marie van Mickey Toliver & the Capitols), liedjes die soms doen denken aan Frankie Lymon & the Teenagers en soms swingen op het ritme van schuiftrombones (Baby Send A Letter van The Ivories), schuiftrombones die ook terugkomen in Ific van The Chantels. Van dat nummer ("ific" is een verkorting van 'terrific") staat nog een tweede, rockender versie op de CD door zangeres Lucy Rivera die een paar jaar later huwde met Gary US Bonds. De CD focust op uptempo werk, maar u weet het: geen doo-wop zonder ballades, en vandaar de aanwezigheid van Alone van The Ivories. Soms is de doo-wop hier zwart, soms blank, en soms gewoon toffe jive rock 'n' roll met backing vocals zoals Lovin' With A Beat van The El Tones. Denk de opgewekte backing vocals weg van doo-wop en je krijgt pure rock 'n' roll zoals Little Boy Blue van The Bradford Boys. Over rock 'n' roll gesproken: kijk en luister wat een beschaafd swingend Uh Huh Mm Sonny James hier neerzet, ook weer met veel aan doo-wop schatplichtige backing vocals trouwens. Puurdere rock 'n' roll hoewel nog steeds beschaafd en afgeborsteld is Ersel Hickey's You Never Can Tell. Iets helemaal anders zijn de gekke blazers van The Golden Highlights in Vodka, een Tequila-achtige Frolic Dinner titty shaker instrumental. Roaches van Jack Larson is een ongetwijfeld grappig bedoelde novelty stroll, I Want A Boy For My Birthday van The Cookies en Oh Dear What Can The Matter Be van The Permanents zijn meidenpop, en de vrolijke Spanish Twist van Bill Haley & the Comets uit 1961 op Gone Records toen Haley's hitperiode al lang gone was is niet alleen inderdaad een twist maar bovenal een aanstekelijk deuntje waarvan de tekst naar Haley's Mexicaanse periode verwijst. Van Spanish Twist bevat de CD ook een in het Spaans gezongen versie door Mike Rios con los Relampagos uit Madrid die van die twist een gitaarrocker maken! Jimmy Ricks (ex-Ravens en Lavern Baker's duetpartner in You're The Boss) & the Suburbans klinken in Bad Man Of Missouri als The Coasters die popcorn gaan en Ann Cole's meeslepende prachtig opgebouwde gospel geïmpregneerde uptempo popcorn noir Each Day doet zijn voordeel met verslavende backing vocals. Straffe madam, die Ann Cole: ze rockt voorts uit een goed vaatje in I've Got A Little Boy en brengt een rockende uitvoering van Muddy Waters' bluesklassieker Got My Mojo Working. Merkwaardig verhaal, die Got My Mojo Working: het nummer werd geschreven door ene Preston "Red" Foster en de originele uitvoering werd in 1956 opgenomen door - jawel - Ann Cole. De single was nog niet uit toen Cole het liedje zong tijdens een tour met Muddy Waters die het nummer zo goed vond dat hij het in 1957 zelf ook opnam, maar omdat Cole's versie dus nog niet uit was en hij zich de tekst niet goed herinnerde schreef hij er zelf een tekst op die onder zijn naam op de single kwam als auteur, et voilà, sindsdien staat Go My Mojo Working bekend als Muddy Waters bluesklassieker. Het kan verkeren! I'm Ready, Right Now en Walking Home From School staan op de CD in de bekende versies van Fats Domino en Gene Vincent, Tears On My Pillow in de coverversie van Chuck Jackson die bijna operette is en daarom een buitenbeentje op de CD. Van Little Anthony & the Imperials staat wel het nummer Wishful Thinking op de tracklist, een ballade die Tears On My Pillow echoot, en Right Now horen we onder de titel Le Temps Est Lent ook in het Frans gezongen door Eddy Mitchell & les Chaussettes Noires. Een aantal songs hier lijken op elkaar wat misschien niet onlogisch is, maar toch is deze CD een aanrader voor eenieder met een gezonde interesse in doo-wop. De moeilijk te vinden Sylvester Bradford zou nog leven en als dat klopt is hij nu 81 jaar. Info: www.vintagerockinroots.com (Frantic Franky)

There are people who study the names in between brackets on 45s, and one such person is DJ Mark Armstrong, born in the UK but residing in Germany. Who else would come up with the idea of compiling a CD with songs composed by Sylvester Bradford? I had never heard of Bradford who is so unknown that the only known photo of him is the vague picture on the cover of this CD. And those thick glasses are because Bradford is blind - that's not an alien on the cover. Yet Bradford's most famous songs are not unfamiliar to you and me: Sylvester Bradford wrote I'm Ready for Fats Domino, the jiver Right Now as well as the lesser known ballad Walkin' Home From School for Gene Vincent and Tears On My Pillow for Little Anthony & the Imperials. But Bradford wrote a lot more songs and 26 of them from 1955-1963 can be discovered on this CD. On the remaining four he sings backing vocals and/or plays the 88 keys as a member of The Suburbans, and he does the same on some of the 26 songs he did write here. On I Like Girls and I Live Just To Love You, two uptempo songs that constitute Bradford's only solo 45, he logically sings lead, but he also sings and plays on the songs by The Bradford Boys and The Ivories. It's often said that blind people can hear better than the average person which could very well be true in Bradford's case as the songs he wrote are meticulously constructed. According to this CD his writings mainly belonged to the doo-wop genre in the sense of cheerful harmony singing and vocal acrobatics in all possible styles (The Suburbans' I Remember and Leave My Gal Alone, Mickey Toliver & the Capitols' Rose-Marie), songs that sometimes remind me of Frankie Lymon & the Teenagers and sometimes swing to the sound of slide trombones (The Ivories' Baby Send A Letter), slide trombones which also appear in The Chantels' Ific. There's a second more rockin' version of that song ("ific" is short for "terrific") on the CD by singer Lucy Rivera who would go on to marry Gary US Bonds a few years down. The CD focuses on uptempo tunes, but you know how it is: no doo-wop without ballads, hence the presence of The Ivories' Alone. Sometimes the doo-wop is black, sometimes it's white, and sometimes it's cool jive rock 'n' roll with backing vocals like The El Tones' Lovin' With A Beat. Take away doo-wop's upbeat backing vocals and you get pure rock 'n' roll like The Bradford Boys' Little Boy Blue. Speaking of rock 'n' roll: listen to the civilised swinging Uh Huh Mm laid down by Sonny James here, again with a lot of doo-wop indebted backing vocals by the way. Purer rock 'n' roll though yet still civilised and clean cut is Ersel Hickey's You Never Can Tell. Something completely different are the crazy horns of The Golden Highlights in Vodka, a Tequila-like Frolic Dinner titty shaker instrumental. Jack Larson's Roaches is a novelty stroll undoubtedly intented to supposedly be funny, The Cookies' I Want A Boy For My Birthday and The Permanents' Oh Dear What Can The Matter Be are girl pop, and Bill Haley & the Comets' upbeat Spanish Twist from 1961 on Gone Records when Haley's hit days were long gone is not only indeed a twist but above all a catchy tune the lyrics of which refer to Haley's Mexican period. The CD also includes a version of Spanish Twist sung in Spanish by Madrid's Mike Rios con los Relampagos who turn this twister into a guitar rocker! In Bad Man Of Missouri Jimmy Ricks (ex-Ravens and Lavern Baker's duet partner in You're The Boss) & the Suburbans sound like The Coasters gone popcorn, and Ann Cole's compelling beautifully constructed uptempo gospel infused popcorn noir Each Day benefits from addictive backing vocals. She must have been quite a gal, furthermore rockin' up I've Got A Little Boy and offering a rockin' rendition of Muddy Waters' blues classic Go My Mojo Working. There's an odd story attched to Got My Mojo Working, a song written by one Preston "Red" Foster. The original version was recorded in 1956 by Ann Cole, but the 45 was not yet out when she sang it during a tour with Muddy Waters who liked it so much that he recorded it himself in 1957. Since Cole's version wasn't out yet and he didn't remember the lyrics very well, Waters wrote his own lyrics which appeared on the 45 under his name as the author, et voilà, from that moment on Go My Mojo Working went down in history as a Muddy Waters blues classic. Strange how things work out sometimes... I'm Ready, Right Now and Walking Home From School are on the CD in Fats Domino's and Gene Vincent's familiar versions, Tears On My Pillow on the other hand we hear in Chuck Jackson's cover version which is almost operatic and therefore the odd one out on the CD. Little Anthony & the Imperials are featured with another Bradford song titled Wishful Thinking, a ballad echoing Tears On My Pillow, and there's also a French version of Right Now titled Le Temps Est Lent by Eddy Mitchell & les Chaussettes Noires. A number of the songs here sound a bit similar which is perhaps not illogical, but the CD still comes recommended for anyone with a healthy interest in doo-wop. Apparently the elusive Sylvester Bradford is still alive, in which case he must be 81 years old. Info: www.vintagerockinroots.com (Frantic Franky)

LAUNDRY SESSIONS/ THE LAZY TONES
El Toro, ETCD7039
English version: see below

Om meteen ter zake te komen: dit is geen rock 'n' roll maar blues. Toch willen we u dit meegeven omdat El Toro een rock 'n' roll label is, het artwork er 100 % rock 'n' roll uitziet, en drummer Jesus Lopez bij heel wat Spaanse en zelfs Portugese rockabilly bands speelt. Hij was er trouwens niet bij op The Lazy Tones' vorige (enige?) CD uit 2016 getiteld Juke Joint Bound waarop ook een piano meespeelde die op deze 6 track CD niet aanwezig is. Het kwartet komt uit Valencia en uit de blues scene, en bezigt de bezetting zang-gitaar, contrabas, drums en mondharmonica. Nu zit rockin' blues, een genre dat op zich altijd al heeft bestaan, momenteel natuurlijk in de rock 'n' roll lift dankzij het succes van bands als Kokomo Kings, Joakim Tinderholt en Nico Duportal. Blues dus, met name de Chicago blues essentie van de eerste Chess platen, zo lees ik, maar omdat Chess voor mij synoniem staat met Chuck Berry en Bo Diddley ken ik daar te weinig van om een gefundeerd oordeel over die vergelijking te vellen. Wel herken ik tussen de zes nummers covers van Jimmy Rogers (een zwaarder, dreigender Sloppy Drunk) en Jimmy Reed (het zwaar slepende Natural Born Lover) en kan ik uiteraard emotioneel reageren op het gebodene. Sommige nummers beginnen bijna semi-akoestisch en evolueren tot hypnotiserende bluesrock. My Blame is mysterieus en mikt op de heupen, Look-A-Here is een vrolijk strollende opgewekte instrumental. De zang klinkt internationaal, alle zes nummers zijn geïmpregneerd door de mondharmonica die in wisselwerking speelt met de leadgitaar, en zelfs de bluesklassieker Baby Please Don't Go klinkt fris. Na een paar keer beluisteren ben ik helemaal mee, wat best een compliment is aangezien ik helemaal niet blues minded ben. Kortom, proberen maar! Info: www.eltororecords.com and www.facebook.com/thelazytones (Frantic Franky)

Let's get right down to the point: this is not rock 'n' roll but blues. Still we'd like to inform you about this release as El Toro is a rock 'n' roll label, the artwork looks 100% rock 'n' roll, and drummer Jesus Lopez plays in several Spanish and even Portuguese rockabilly bands. He was not on their previous (only?) CD from 2016 titled Juke Joint Bound on which there was also a piano which is absent from this 6 track CD. The quartet hails from Valencia and from the blues scene with a line up of vocals-guitar, double bass, drums and harmonica. Obviously the rockin' blues genre which has always existed is currently quite popular in the rock 'n' roll world thanks to the success of bands like The Kokomo Kings, Joakim Tinderholt and Nico Duportal. So blues it is, notably the Chicago blues essence of the first Chess records - at least that's what I read, because as for me Chess is synonymous with Chuck Berry and Bo Diddley, I don't know enough about to validate that statement. However I do recognise among the six songs covers of Jimmy Rogers (a heavier, more menacing Sloppy Drunk) and Jimmy Reed (the heavy grinding Natural Born Lover) and of course I react emotionally to what is on offer here. Some songs start in an almost semi-acoustic way and evolve into hypnotising blues rock. My Blame is mysterious and aims for the hips, Look-A-Here is an upbeat strolling instrumental. The vocals sound international, all six tracks are impregnated by the harmonica that interacts with the lead guitar, and they even manage to breath new life into the old blues classic Baby Please Don't Go. After a couple of spins I started to get it and dig it, quite a compliment since I'm not blues minded at all. Give it a try! Info: www.eltororecords.com and www.facebook.com/thelazytones (Frantic Franky)

DEADLINES/ JOAKIM TINDERHOLT
Big H Records, BIGHCD2301
English version: see below

Joakim Tinderholt staat voor een mix van gitaarblues, bluesrock, Bo Diddley, rechtdoor rock 'n' roll, rhythm 'n' blues swing en swamp pop, dat alles vertolkt met veel soul, een recept dat er bij velen ingaat als koek, ook binnen de rock 'n' roll scene. Zijn derde album begint met de titeltrack, alweer zo'n moderne rocker met bluesgitaar, opgevrolijkt met een boogie piano en voorzien van een enigszins uit de toon vallend achtergrondkoortje. De medium tempo stomper Don't Look Now, opnieuw met een opvallende rol voor de piano, krijgt een sleazy sfeertje door de platte saxofoon van gastmuzikant Sax Gordon Beadle. Love Is A Four Letter Word, het rustige I Ain't Rich en Can I Change My Mind (Tyrone Davis in 1968) met Hammond B3 orgel, het soulvolle Love Is Amazing (Robert Ward & the Ohio Untouchables in 1962) en (That's) How I Got To Memphis (Tom T. Hall in 1969) zijn commerciëlere blues zoals een Robert Cray die zou kunnen maken, de bluesrocker Too Late is net niet overgeproduced en meer rock dan blues, en ook met nummers als het wat gospel-achtig jubelend You Don't Love Me (Tommy Hodge & Ike Turner's Kings Of Rhythm in 1959) met uitfreakende bluesgitaar solo speelt Tinderholt op veilig. Wij prefereren uiteraard de cover van Eddy Clearwater's Chuck Berry kopie Hillbilly Blues. Op alle tien tracks is Tinderholt's gitaarspel op het scherp van de gulden snede en op het randje van vervorming, en zijn stem is fantastisch. Helaas bevat de CD te weinig rock 'n' roll en te veel Robert Cray waardoor Deadlines veel gladder is dan Tinderholt's eerdere werk. Hij zal er geen fans in de rock 'n' roll scene mee bijwinnen, maar wie Wie You Gotta Do More (2014) en Hold On (2017) tot zijn favoriete albums rekent zal wellicht meegaan in dit nieuwe hoofdstuk van de Noorse ba(a)rd. Info: www.bighrec.com and www.joakimtinderholt.com (Frantic Franky)

Joakim Tinderholt soaks a mix of guitar blues, blues rock, Bo Diddley, straight forward rock 'n' roll, rhythm 'n' blues swing and swamp pop in a lot of soul, coming up with a recipe that goes down well with many, even within the rock 'n' roll scene. His third album kicks off with the title track, another modern rocker with blues guitar, spiced up with boogie piano and featuring a rather out-of-place background chorus. The medium tempo stomper Don't Look Now, again with a important role for the piano, is given a sleazy vibe thanks to guest musician Sax Gordon Beadle's low down dirty saxophone. Love Is A Four Letter Word, the mellow I Ain't Rich and Can I Change My Mind (Tyrone Davis in 1968) with Hammond B3 organ, the soulful Love Is Amazing (Robert Ward & the Ohio Untouchables in 1962) and (That's) How I Got To Memphis (Tom T. Hall in 1969) are a more commercial style of blues music like Robert Cray could make 'em, the blues rocker Too Late is at the point of overproduction and more rock than blues, and even with songs like the somewhat gospel-like jubilant You Don't Love Me (Tommy Hodge & Ike Turner's Kings Of Rhythm in 1959) with the blues guitar solo freakin' out Tinderholt plays it on the safe side. We obviously prefer his cover of Eddy Clearwater's Chuck Berry copycat Hillbilly Blues. On all ten tracks Tinderholt's guitar playing is on the cutting edge as well as on the edge of distortion, and his voice sounds fantastic. Unfortunately the CD contains not enough rock 'n' roll and too much Robert Cray, making Deadlines much smoother than Tinderholt's earlier work. He's not gonna win any new rock 'n' roll fans, but if his You Gotta Do More (2014) and Hold On (2017) are among your favourite albums you will probably join the Norwegian in this new chapter. Info: www.bighrec.com and www.joakimtinderholt.com (Frantic Franky)

WET OUR WHISTLES/ BASEMENT BOPPERS
AYCB, AYCB105
English version: see below

Dit Italiaanse trio werd opgericht eind 2020 door Eugenio Pritelli (zang, gitaar, Rock 'n' Roll Kamikazes), Zimmy Martini (contrabas, Lucky Strikes) en Fabrizio Casadei (drums, Good Fellas, Lucky Lucianos, Benny & the Cats, Jumpin' Shoes). De heren komen dus uit heel verschillende bands, wat zich weerspiegelt in de verscheidenheid aan muzikale stijlen die ze met hun toch traditionele rockabilly trio bezetting tentoon spreiden op hun debuutalbum met elf eigen nummers + één cover, de ballade Just You (And I) van David Lynch & Angelo Badalamenti en dan weet u dat dat uit Twin Peaks komt, meer bepaald uit seizoen 2, hier omgetoverd tot pop meets ska meets doo-wop meets luie schuiftrombones. I Know You Know It Too opent het album in een uptempo doch bluesy swamp sfeer met microfoonvervorming op de stem, en die blueslijn wordt doorgetrokken in I’ve Always Got Your Back dat flarden Creedence Clearwater Revival en Tony Joe White oproept en in de medium tempo rechtdoor twaalf maten blues stroll We’re Rockin’ At Midnight. De andere pijler waarop dit album steunt bewijst dat Basement Boppers heus nog wat anders kunnen dan de blues uithangen: Stop Ruining Our Party en You’re Gone zijn aanstekelijke springerige pop gitaarrock, en Wet Our Whistles (In July) met zijn jazzy gitaarsolo en de ballade Why Don’t You Just Leave Her Alone vlijen zich ook gezellig in de melodieuze semi-akoestische pophoek - voor alle duidelijkheid: het woord "pop" is in deze niét negatief bedoeld. Daarin gaan ze ver hoor: Basement Times is zo'n trage ska dat het reggae wordt! Tussen de bedrijven door kan u rocken op Basement Bop, Hey Hey Hey Get Ready of het urgente Sunday Everyday, nummers waarin naast toch ook weer pop akkoorden ook sixties elementen opduiken. Wet Your Whistle is zeker niet je doorsnee rock 'n' roll/ rockabilly plaat, maar een erg afwisselend album in een clevere mix van rock, blues en pop die uw aandacht waard is als u verder kijkt en luistert dan alleen maar one two three o'clock rock en Teddy Boy Boogie. Basement Bop en I've Always Got Your Back verschenen intussen met extra sax op vinyl single in een oplage van 300 stuks. AYCB (All You Can Beat) is een Italiaans alternatief label. Info www.facebook.com/basementboppers en www.allyoucanbeat.bandcamp.com.. Als ik het daarop goed lees is de LP (zelfde bestelnummer) uit in een oplage van 200 exemplaren en de CD in een oplage van amper... 50 exemplaren! (Frantic Franky)

This Italian trio was formed in 2020 by Eugenio Pritelli (vocals, guitar, Rock 'n' Roll Kamikazes), Zimmy Martini (double bass, Lucky Strikes) and Fabrizio Casadei (drums, Good Fellas, Lucky Lucianos, Benny & the Cats, Jumpin' Shoes). They come from very different bands, which is reflected in the variety of musical styles they display with what is basicly a traditional rockabilly trio line-up on their debut album's eleven original songs + one cover, the ballad Just You (And I) by David Lynch & Angelo Badalamenti and then you know it's from Twin Peaks, more specifically from Season 2, transformed into pop meets ska meets doo-wop meets lazy slide trombones. I Know You Know It Too kicks off the album with an uptempo yet bluesy swamp vibe with microphone distortion on the vocals, and this bluesy approach continues in I've Always Got Your Back which evokes the stylings of Creedence Clearwater Revival and Tony Joe White, and in the medium paced straight ahead twelve bar blues stroll We're Rockin' At Midnight. The other pillar on which this album rests proves that Basement Boppers master other styles as well: Stop Ruining Our Party and You're Gone are catchy bouncy poppy guitar rock, and Wet Our Whistles (In July) with its jazzy guitar solo and the ballad Why Don't You Just Leave Her Alone also feel right at home in the melodic semi-acoustic pop corner - and just to be clear: I do not use the word "pop" here in a negative sense. The trio stretches the boundaries of the rockabilly paradigm even more in Basement Times, a ska song so slow that it becomes reggae! In between you can rock out to Basement Bop, Hey Hey Hey Get Ready and the urgent Sunday Everyday, songs in which sixties elements crop up alongside pop chords. Wet Your Whistle is certainly not your average rock 'n' roll/ rockabilly record, but it's a very varied album cleverly mixing rock, blues and pop, and it's worth your attention if you look and listen beyond one two three o'clock rock and Teddy Boy Boogie. In the meantime the band released Basement Bop and I've Always Got Your Back with extra sax on a vinyl 45 in an edition of 300 kopies. AYCB (All You Can Beat) is an Italian alternative label. Info www.facebook.com/basementboppers and www.allyoucanbeat.bandcamp.com. According to what I read there there is a vinyl LP version of this album (same order number) of 200 kopies while the CD was manufactured in an edition of only 50 kopies! (Frantic Franky)

BACK TO THE BLUE SIDE/ THE COUNTRY SIDE OF HARMONICA SAM
Sleazy, SRCD66-80
English version: see below

Na drie albums op El Toro sinds 2013 is dit het eerste album op Sleazy van de beste country band ter wereld die uit... Zweden komt! Hoe komt het toch dat Zweden zo goed zijn in het kopiëren van oude muziekstijlen? Want dat zijn ze al sinds ze in de jaren '90 de authentieke rockabilly begonnen te kopiëren. Nu schijnt Zweden wel een kleine doch levendige country scene te hebben, maar dat verklaart nog niet waarom de uit de western swing afkomstige Peter Andersson (pedal steel), Ulrik Jansson (contrabas) en Patrik Malmros (drums), de uit de bluegrass afkomstige Johan Bandling Melin (lead gitaar) en Harmonica Sam zelf (zang, akoestische ritmegitaar) een Amerikaans muziekidioom van 70 jaar geleden zo fantastisch onder de knie hebben. Nog straffer: Harmonica Sam alias Samuel Andersson deed dat al eerder in een heel ander genre en met een heel ander instrument als mondharmonicaspeler bij The Kokomo Kings en bij The Domestic Bumblebees, vandaar ook zijn artiestennaam. Komt nog bij dat The Country Side Of Harmonica Sam het ook live on stage kan waarmaken en er zelfs nog een extra dimensie aan toevoegt door een al even perfecte show neer te zetten, en dat door eigenlijk niéts te doen qua show, want ze staan daar allemaal netjes onbeweeglijk in hun kleurrijke western pakjes, Stetson schuin op de oren en de haren netjes gekamd: The Country Side Of Harmonica Sam live lijkt of je oude videoclips van country shows uit de jaren '60 aan het kijken bent. Volgens mij mag je niet meedoen met de band als je lang haar hebt! Tot en met de door Chris Wilkinson van The Bonneville Barons ontworpen hoes, het hele plaatje klopt 100 %, en net als die country LP’s uit de jaren '60 zitten de 14 afwisselend trage, medium en uptempo songs, 4/4 shuffles, juist-na-de-beat shuffles en rumbas vol woordspelletjes - en lijken alle 14 songs op elkaar, zo goed zijn hun perfecte imitaties van de country uit de jaren '60 zowel vocaal als muzikaal, vanaf de aftikkende viool in de intro van I've Overstayed My Welcome In Your Heart, de zalige pedal steel en de occasionele twang tot de glijdende hoge stem met een aardappel in de mond en de bescheiden backing vocals, met net als op sommige van de vorige albums onopvallende gastrollen voor piano en fiddle. En zijn het nu alle 14 onbekende covers? Néé! Er staan vijf covers op van Justin Tubb (Take A Letter Miss Gray uit 1963), Hank Cochran (Has Anybody Seen Me Lately uit 1968), Carl Smith (The Little White House uit 1960 en More Habit Than Desire uit 1961) en het door Ronnie Self geschreven Wanted (geen idee wie het zong), maar negen songs zijn verrassend genoeg gloednieuw. Vijf kwamen er uit de pen van de Frans-Canadese classic country zanger Theo Lawrence die van Bordeaux verhuisde naar Austin, Texas, I've Overstayed My Welcome In Your Heart is van de Zweedse countrymuzikant Dan Englund die de titeltracks van hun vorige drie albums schreef, en If This Table Could Talk en Tearing Her Heart Out zijn van country traditionalist Jake Penrod uit Austin. Aan I'm Not Supposed To Love You tenslotte hangt een merkwaardig verhaal vast: het werd geschreven door een zekere Betty Jean Lewis uit Texas wier zoon contact opnam met The Country Side Of Harmonica Sam om te zeggen dat zijn moeder sinds 1974 songs schreef. Om een lang verhaal kort te maken: dit is de eerste keer dat een liedje van haar hand werd opgenomen!
Net als zijn drie voorgangers is Back To The Blue Side ideaal voor wie houdt van de klassieke country van eind jaren' 50 begin jaren '60 van mensen als Faron Young, George Jones, Bobby Bare, Ray Price, Lefty Frizell, Webb Pierce, Skeets MCDonald, Billy Walker en Buck Owens. Het nummer Tell Her verscheen op vinyl single Sleazy SR246, maar de B-kant daarvan, This Train, staat niét op dit album dat ook uit is op vinyl, bestelnummer SRLP51. Info: www.sleazyrecords.com and www.thecountrysideofharmonicasam.com (Frantic Franky)

After three albums on El Toro since 2013 here's the first album on Sleazy by the best country band in the world all the way from... Sweden! How come the Swedes are so good at copying old music styles? Cos that's what they've been doing ever since they started recreating authentic rockabilly in the 1990s. So Sweden does seem to have a small yet vibrant country scene, but that still doesn't explain why western swingers Peter Andersson (pedal steel), Ulrik Jansson (double bass) and Patrik Malmros (drums), bluegrass musician Johan Bandling Melin (lead guitar) and Harmonica Sam himself (vocals, acoustic rhythm guitar) so perfectly mastered an American music idiom from 70 years ago. Even stranger: Harmonica Sam aka Samuel Andersson did the same thing before with an entirely different music genre when he played the harmonica with The Kokomo Kings and with The Domestic Bumblebees, hence his stage name. What's more, The Country Side Of Harmonica Sam lives up to their reputation live on stage and even adds an extra dimension by recreating the country concerts of yesteryear, which they do by actually not doing anything at all in terms of a stage act, as they all stand there motionless in their colourful western suits, Stetson tilted to one side over their ears and their hair neatly combed: The Country Side Of Harmonica Sam live on stage is like watching old video clips of country shows from the sixties. I think you are not allowed to join the band if you have long hair! Right down to the cover designed by The Bonneville Barons' Chris Wilkinson, the whole picture is 100 % period perfect, and just like when you're playing one of those country LP’s from the sixties the 14 tracks on Back To The Blue Side alternate slow, medium and uptempo songs, 4/4 shuffles, right-behind-the-beat shuffles and rumbas full of wordplay - and all 14 songs sound alike, that's how well they copy sixties country both vocally and musically, from the violin countdown in the intro of I've Overstayed My Welcome In Your Heart, the joyous pedal steel and the occasional twang to the slide in Harmonica Sam's high voice which sounds like's he's chewing on a potato and to the modest backing vocals, with as on the previous albums hidden guest spots for piano and fiddle. So are all of the 14 songs unknown covers? Nope! There's five covers from the likes of Justin Tubb (Take A Letter Miss Gray from 1963), Hank Cochran (Has Anybody Seen Me Lately from 1968), Carl Smith (The Little White House from 1960 and More Habit Than Desire from 1961) and a song titled Wanted written by Ronnie Self (no idea who sang it), but - surprise, surprise - nine songs are brand new. Five came from the pen of French-Canadian classic country singer Theo Lawrence who moved from Bordeaux to Austin, Texas, I've Overstayed My Welcome In Your Heart is by Swedish country musician Dan Englund who wrote the title tracks of their previous three albums, and If This Table Could Talk and Tearing Her Heart Out are by Austin country traditionalist Jake Penrod. I'm Not Supposed To Love You has remarkable story attached, as it was written by one Betty Jean Lewis from Texas whose son contacted The Country Side Of Harmonica Sam to say that his mother had been writing songs since 1974. To make a long story short: this is the first time ever one of her songs has been recorded!
Like its three predecessors, Back To The Blue Side is ideal for those who love the classic late fifties and early sixties country sound sung by masters like Faron Young, George Jones, Bobby Bare, Ray Price, Lefty Frizell, Webb Pierce, Skeets MCDonald, Billy Walker and Buck Owens. The song Tell Her appeared on vinyl 45 Sleazy SR246, but its flipside, This Train, is not on this album. The album itself has also been released on vinyl SRLP51. Info: www.sleazyrecords.com and www.thecountrysideofharmonicasam.com (Frantic Franky)

BEWARE! INSECTS AND SPIDERS!
Bear Family, BCD 17741
English version: see below

Net te laat verschenen voor Halloween maar dat geeft niet want dit is het soort CD dat je het hele jaar kan opleggen: 28 nummers over insecten, spinnen (biologisch gezien zijn dat geen insecten, want spinnen en insecten zijn twee aparte groepen geleedpotige dieren) en ander kruipend en vliegend gekriebelte. Weet je wat ik zie als ik gedronken heb? Allemaal beestjes! Geen onderwerp voor rock 'n' roll? Ik kan er anders zo voor de vuist weg een paar opnoemen: The 2000 Pound Bee van The Ventures en de Beatnik Fly van Johnny & the Hurricanes. Die staan hier niet op, een paar andere bekende voorbeelden wel zoals Bumble Bee van Lavern Baker en aan het andere eind van de muzikale regenboog Hank Williams voor één keer niet aan de country klaagmuur maar grappend en grollend de vliegen van zich afslaand in het uptempo Fly Trouble uit 1947. Dat dit griezelkabinet al altijd heeft bestaan in de populaire muziek blijkt uit de oudste opname hier, Buzzin' Around With The Bee van Lionel Hampton, een instrumental uit 1937 maar swingend als de - inderdaad - beesten, zij het niet alleen op saxofoon en piano maar ook op cornet en op Hampton's handelsmerk, de vibrafoon. Het instrumentale - heel veel instrumentals op deze CD - Green Hornet Theme is het thema van de TV reeks The Green Hornet die in 1966-1967 26 afleveringen lang op de Amerikaanse TV inspeelde op het succes van Batman met Bruce Lee als assistent van The Green Hornet, personage gebaseerd op de gelijknamige superheld in 1936 bedacht voor de radio. Dat thema werd gecomponeerd door Billy May maar is gebaseerd op De Vlucht Van De Hommel, een door het gezoem van de hommel geïnspireerd orkestraal interludium uit de vergeten opera De Geschiedenis Van Tsaar Saltan van de Russische componist Nikolaj Rimski-Korsakov uit 1899-1900 dat reeds als thema voor de Green Hornet werd gebruikt op de radio. May's bewerking zoals op TV te horen was uptempo detective jazz, de versie van Buddy Merrill hier op de CD is meer rock 'n' roll in de stijl van het thema van The Munsters. Een andere bewerking van dit klassieke intermezzo is Winnifred Atwell's instrumentale piano boogie versie. Uit hetzelfde jaar 1966 als het Green Hornet Theme en daar dus ongetwijfeld op inspelend is het gitaar/orgel fuzz werkje Hornet's Nest van Curtis Knight & the Squires met op leadgitaar... Jimi Hendrix!
Verwijst de "heLP me" in de op exotica gezette parlando novelty The Spider And The Fly van Bobby Christian naar de Vincent Price film The Fly? Dat kan, want ze komen allebei uit 1958. Ook John Zacherley, de muzikale tegenhanger van horror acteur Vincent Price, is van de partij met een ander nummer met dezelfde titel The Spider And The Fly, dit keer novelty parlando met versnelde smurfenstemmetjes op een enigszins creepy ragtime pianomuziekje. De half Spaans half Engelse mambo swing Cucaracha Boogie uit 1953 had een pachuco bewerking van La Cucaracha kunnen zijn maar is made in Belgium op Ronnex Records door orkestleider Freddy Sunder die ooit ook nog rock 'n' roll swing opnam en die de Oude Belgen nog kennen van zijn latere functie als dirigent van het BRT televisie orkest.
Veel instrumentals, hadden we gezegd, net niet de helft van de 28 tracks. Zo is Black Widow van The Nobles opwindende instro surf gemaakt door een groep uit Texas, en Tarantula was in 1964 de B-kant van de enige solo single van Bob Regan, de helft van Bob & Lucille van Eeny Meeny Miney Mo, een groovy gitaar boogie met veel wah wah-achtige effecten. Een andere instrumentale Tarantula komt van Bruce Gist & the Invaders die medium tempo rocken in oosterse sferen. In totaal staan hier niet minder dan vier tracks getiteld Tarantula op waarvan één door een groep genaamd.... The Tarantulas, met in de gelederen gitarist Bob Tucker die ooit nog bij Bill Black's Combo speelt. Hun Tarantula is een orgel/gitaar instrumentaaltje met een Telstar sfeertje, zij het dat The Tarantulas hun Tarantula opnamen vòòr Telstar. De vierde Tarantula is in medium tempo twangy Duane Eddy stijl van The Storms, een groep met Jody Reynolds. Nog meer spinnekoppen kruipen rond in de kobbewebben van de stroll Spider Walk van The Sabres, en Abie Baker's trage eerder detective jazz klinkende instrumental The Web is het thema uit de SF horror film The Brain That Wouldn't Die (1962). The Bug van The Swing Kings is een primitieve gitaar instro, en Link Davis's Beatle Bug dateert uit 1964. Die "Beatle" doet uiteraard denken aan The Beatles, maar daar heeft dit nummer absoluut niets van doen: deze Beatle Bug is een zware instrumentale rechtdoor saxofoon rocker. Martin Denny's instrumentale Tsetse Fly is anderzijds niet zozeer exotica dan wel schatplichtig aan het speelse van Esquivel.
Maar we waren gekomen voor rock 'n' roll, en die wordt verzorgd door Chubby Checker's stevige twister The Fly waarop je naar believen ook kan jiven. Geen idee hoe je de fly moet dansen? Bekijk de clip op YouTube en brush up op je armzwieren. Minder bekend zijn Chet "Poison" Ivey (de goeie zwarte jiver Lady Bug) en Jack Hammer, want de Jack Hammer van Jack Hammer & the Pacers hier is niet de zwarte componist van Great Balls Of Fire die begin jaren '60 de Europese twistkoning werd omdat ze bij ons geen Chubby Checker hadden. Deze Jack Hammer & the Pacers zijn een groep onder leiding van rockabilly Werly Fairburn! Vandaar allicht dat hun Black Widow Spider Woman uit 1959 prima rock 'n' roll, een iets cleanere uitvoering van white rock met een sax solo die klinkt als een zoemende vlieg. The Bug van malloot Gene Maltais is chaotischer, en Grasshopper Rock van Link Davis is exemplarische Starday rockabilly stomp met saxofoon uit 1956. Little Cricket is sympathieke teen rock met saxofoon van The Royal Teens, dezelfde Royal Teens van Short Shorts met in de rangen Bob Gaudio die later The Four Seasons oprichtte. Get Away Fly is een vokale of op zijn minst parlando jazzy sax/gitaar stroll van saxofonist Buddy Lucas. Is die diepe welluidende stem van Lucas zelf of is dit een gastvokalist? Het booklet van 16 pagina’s dat track per track foto’s en uitleg over de artiesten verschaft blijft het antwoord schuldig. Een nog diepere welluidender stem had de zoetgevooisde Brook Benton die een rustige doch onweerstaanbare Bo Weevil Song neerlegt, een nummer dat eerder werd opgenomen door Eddie Cochran (Cochran's versie staat niet op de CD) maar waar Benton toch zijn eigen naam onder zette als componist, hoewel beide songs teruggaan op een stokoude blues. Fats Domino had ook een Bo Weevil maar dat is een compleet andere song die hier evenmin op staat. Voor wie het zich afvraagt: de boll weevil heet in het Nederlands katoensnuitkever en vormde/vormt in de Verenigde Staten een bedreiging voor de katoenteelt. Moon Mullican's Wedding Of The Bugs focust voor één keer op een mooie gitaarklank in plaats van Mullican's piano op het voorplan te brengen en is daarmee een van zijn rockendste opnames, zij het niet bepaald wild. Info: www.bear-family.com (Frantic Franky)

Released just too late for halloween, which doesn't matter because this is the type of CD you can enjoy all year round: 28 songs about insects, spiders (biologically spiders are not insects, as they are are two separate groups of arthropods) and other crawling and flying pesky creatures. Not a subject for rock 'n' roll? Two insect related rock 'n' roll tunes off the top of my head: The Ventures' 2000 Pound Bee and Johnny & the Hurricanes' Beatnik Fly. Those are not on here, but a few other well known examples are, such as Lavern Baker's Bumble Bee and at the other end of the musical rainbow Hank Williams, for once not at country music's wailing wall but jokingly and grumpily swatting flies in 1947's uptempo Fly Trouble. Proof that this horror cabinet has always existed in popular music can be found in the oldest recording here, Lionel Hampton's Buzzin' Around With The Bee, an instrumental from 1937 but swinging like mad, albeit not only on saxophone and piano but also on cornet and on Hampton's trademark vibraphone. The instrumental - there are many of them on this CD - Green Hornet Theme is the theme of the TV series The Green Hornet which ran for 26 episodes on American TV in 1966-1967, capitalising on the success of Batman and starring Bruce Lee as the sidekick of The Green Hornet, the character based on the eponymous superhero conceived in 1936 for radio plays. The theme was composed by Billy May based on The Flight Of The Bumblebee, an orchestral interlude inspired by the hum of the bumblebee which appeared in Russian composer Nikolay Rimsky-Korsakov's forgotten 1899-1900 opera The History Of Tsar Saltan, which had already been used as a theme for The Green Hornet on the radio. May's arrangement as heard on TV was uptempo detective jazz, Buddy Merrill's version here on the CD is more rock 'n' roll somewhat in the style of The Munsters' theme. Another arrangement of this classic interlude is Winnifred Atwell's instrumental piano boogie version. Just like the Green Hornet Theme from 1966 and thus no doubt capitalising on The Green Hornet is the guitar/organ fuzz piece Hornet's Nest by Curtis Knight & the Squires with on lead guitar.... Jimi Hendrix!
Does the "heLP me" in Bobby Christian's exotica parlando novelty The Spider And The Fly refer to the Vincent Price film The Fly? Possibly, as both are from 1958. John Zacherley, the musical counterpart of horror actor Vincent Price, is on hand with a different song with the same title The Spider And The Fly, this time novelty parlando with accelerated chipmunk voices set to a slightly creepy ragtime piano. The half Spanish half English 1953 mambo swing Cucaracha Boogie could have been a pachuco arrangement of La Cucaracha but was recorded in Belgium by orchestra leader Freddy Sunder who at one point also recorded rock 'n' roll swing and would go on to become the conductor of the Belgian television orchestra.
Like I said there are many instrumentals here, just under half of the 28 tracks. The Nobles' Black Widow for instance is exciting instro surf recorded by a group from Texas, and Tarantula was the flip side of the only solo 45 by Bob Regan, half of Bob & Lucille of Eeny Meeny Miney Mo fame, a groovy guitar boogie with lots of wah wah type effects released in 1964. Another instrumental Tarantula comes from Bruce Gist & the Invaders who rock medium tempo oriental style. In total there are no less than four tracks titled Tarantula on here, one of which is by a group called.... The Tarantulas whose ranks included guitarist Bob Tucker who at one time played with Bill Black's Combo. Their Tarantula is an organ/guitar instrumental with a Telstar vibe, even though The Tarantulas recorded their Tarantula before TheTornadoes recorded Telstar. The fourth Tarantula is played medium tempo twangy Duane Eddy style by The Storms, a group featuring Jody Reynolds. More spiders crawl around in the cobwebs of The Sabres' stroll Spider Walk, while Abie Baker's slow and rather detective jazz sounding instrumental The Web was the theme from the SF horror film The Brain That Wouldn't Die (1962). The Swing Kings' The Bug is a primitive guitar instro, and since Link Davis's Beatle Bug dates from 1964 it clearly invokes The Beatles, though it has absolutely nothing to do with them: this Beatle Bug is a heavy straightforward instrumental saxophone rocker. Martin Denny's instrumental Tsetse Fly on the other hand is not so much exotica as it is indebted to Esquivel's playfulness.
But we came here for rock 'n' roll, and that's exactly what Chubby Checker's solid twister The Fly - also fit for jiving - provides. How to dance the fly? Check the YouTube clip as there's lots of arm waving involved. Lesser known are Chet "Poison" Ivey (his Lady Bug is great black jiver) and Jack Hammer, since the Jack Hammer of Jack Hammer & the Pacers is not the black guy who wrote Great Balls Of Fire before becoming the European king of the twist due to the fact that Europe did not have Chubby Checker. Nope, the Jack Hammer & the Pacers here were a group led by rockabilly Werly Fairburn, which might explain why their 1959 Black Widow Spider Woman is dame fine rock 'n' roll that sounds like a slightly cleaner version of white rock sporting a sax solo that sounds like a buzzing fly. Certified nutcase Gene Maltais' The Bug is more chaotic, and Link Davis' Grasshopper Rock is textbook 1956 Starday rockabilly stomp with sax. Little Cricket is likeable teen rock with saxophone by the same Royal Teens of Short Shorts fame with in their ranks Bob Gaudio who later founded The Four Seasons. Get Away Fly is a vocal or at least parlando jazzy sax/guitar stroll by saxophonist Buddy Lucas. Is that deep booming voice Lucas himself or is this a guest vocalist? The 16 page booklet that provides track-by-track artists' photos and bios leaves this question unanswered. Velvety voiced Brook Benton was the owner of an even deeper voice which he used to great advantage in a relaxed yet irresistible Bo Weevil Song, previously recorded by Eddie Cochran (Cochran's version is not on the CD) which didn't stop Benton from putting down his own name as its composer, though both songs hark back to an old blues tune. Fats Domino also recorded a Bo Weevil (a beetle that feeds on cotton buds and flowers and is the most destructive cotton pest in North America) but that's a completely different song not on here either. Moon Mullican's Wedding Of The Bugs focuses for once on a clean guitar sound instead of bringing Mullican's piano to the fore, making it one of his rockinest recordings, albeit not exactly wild. Info: www.bear-family.com (Frantic Franky)

BLUES MEETS DOO-WOP VOL. 1
Koko Mojo, KM-CD 194
English version: see below

Oei, wat nu? Ik hou van doo-wop, maar blues is niet echt mijn meug. Dat de wegen van de twee genres elkaar kruisten is op zich niet abnormaal, tenslotte namen die artiesten in dezelfde studio’s op en speelden en/of zongen ze ook vaak op elkaars platen. De proef van de pudding is, euh, hem op te eten, dus vooruit dan maar, onvervaard, met onze open oren in een stereohoek van 90 graden en zonder vooroordelen...
Ann Cole maakt van bluesklassieker Got My Mojo Working een voorbeeldige zwarte rocker met doo-woppende backing vocals door The Suburbans, en in Jimmy Reed's gitaar bluesrocker I'm A Love You vallen na één minuut tijdens de mondharmonica solo de ho ho yeah yeah achtergrondvocalen in. I Got A Mind To Leave You is een slepende bluesrocker van Hank Ballard & the Midnighters met doo-woppende backing vocals, eerder een sleazy stripteaser dan een trage twist. Een vergelijkbaar nummer is het New Orleans piano styled Tears Began To Flow van The Spiders. Een deel van de nummers is gewoon zwarte doo-wop zonder verband met de blues, bijvoorbeeld Chicken Blues van The Dominoes, I Found My Peace Of Mind van Pee Wee Crayton met The El Dorados in het getouw, Baby Baby van Pete Willis & the Four Royals, de ballade Why van Johnny Acey (géén tikfout want dit is niet Johnny Ace), de rock-a-ballad Bye Bye Baby van The Charms, Irene van The Holidays, Big Leg Mama van de enigszins buiten adem klinkende Vann Walls & the Rockets, een opvallende doo-wop versie van Baby Let's Play House door The Thunderbirds en de trage stop-starter Riot In Cell Block # 9 van The Robins, een Leiber & Stoller compositie die ik al zeker 1000 keer heb gehoord zonder ooit te denken aan blues. Een enkel nummer als Red Light van Roy Milton (de heropname uit 1961, niet zijn originele opname uit 1946) zou ik zelfs als rock 'n' roll zonder enig verband met de blues durven catalogeren. Andere nummers zijn daarentegen duidelijk gebaseerd op bluespatronen zoals de veel minder bekende Leiber & Stoller compositie Back Door Blues van Jimmy Witherspoon, Little Side Car van The Larks met in de gelederen Tarheel Slim als een van de zangers, Money Tree van Detroit Junior, Hey Sister Lizzie van de welbekende Spaniels en I Wanna Know van The Golden Gate Quartet voor één keer niet gospelend maar rockend. Ook niet in zijn gewone doen is Memphis Slim in I Guess I'm A Fool, een rustige piano ballade met vocal harmony backing vocals even breekbaar als de shellac waarop dit in 1950 werd geperst. Laat u niet misleiden door de naam van Slim's groep The House Rockers, want het nummer staat mijlenver af van zijn legendarische Rock And Rollin' The House live in Parijs in 1962. Andere nummers zoals het uptempo My Man Is A Lover van Lillian Offit with the 4 Duchesses rocken meer richting early sixties meidengroep soul. Diezelfde 4 Duchesses zijn ook te horen op de bluesslow You Don't Have To Work van bluesman Magic Sam. Nog meer vrouwenstemmen duiken op in het medium tempo Sweet Little Girl van Lynn Taylor & the Peachettes dat net geen trage ska wordt. Daarnaast staan er ook een paar nummers op die wat mij betreft gewoon blues zijn, bijvoorbeeld Frisco Blues van John Lee Hooker, naar ik aanneem weerhouden omwille van het nadrukkelijk aanwezige female achtergrondkoortje The Andantes. The Last Meal ken ik als over the top screamer van de toepasselijke genaamde Hurricane Harry, maar hier staat een veel beschaafdere en op blues gestoelde coverversie op van Chicago bluesgitarist Jimmy Rogers onder de titel My Last Meal. De bescheiden backings zijn van The Moonglows die net als Rogers op Chess Records zaten en ook meedoen op Diddley Daddy van Bo Diddley met grote bluesnaam Little Walter op mondharmonica. En allemaal achter elkaar beluisterd vallen deze 28 tracks geselecteerd door mojo man Little Victor Mac me reuze goed mee voor een CD met "blues" in de titel. Er volgen nog minstens drie andere volumes. Info: www.vintagerockinroots.com (Frantic Franky)

Oh oh... I dig doo-wop, but blues is not my cup of tea. In itself it's not abnormal that the paths of these two genres crossed as the artists recorded in the same studios and also often played and/or sang on each other's records. The test of the pudding is in the eating, so onward we march, undaunted, with our ears in a 90 degree stereo angle and without prejudice....
Ann Cole turns blues classic Got My Mojo Working into an exemplary black rocker with doo-wopping backing vocals by The Suburbans, and one minute into Jimmy Reed's guitar blues rocker I'm A Love You during the harmonica solo the oh yeah yeah yeah backing vocals join in. I Got A Mind To Leave You is a slow blues rocker by Hank Ballard & the Midnighters with doo-wopping backing vocals which is more of a sleazy stripteaser than a slow twist. A similar recording is The Spiders' New Orleans piano styled Tears Began To Flow. Some of the songs are simply black doo-wop without any real connection to the blues, for example The Dominoes' Chicken Blues, I Found My Peace Of Mind by Pee Wee Crayton helped out by The El Dorados, Pete Willis & the Four Royals' Baby Baby, Johnny Acey's (no typo as it's not Johnny Ace) ballad Why, The Charms' rock-a-ballad Bye Bye Baby, The Holidays' Irene, Big Leg Mama by the slightly out of breath sounding Vann Walls & the Rockets, a striking doo-wop version of Baby Let's Play House courtesy of The Thunderbirds and The Robins' slow stop-starter Riot In Cell Block # 9, a Leiber & Stoller composition I have heard at least a thousand times but never associated with the blues. Here and there there's a song like Roy Milton's Red Light (the 1961 re-recording, not his original 1946 recording) I would even classify as rock 'n' roll not related to the blues at all. Other songs on the other hand are clearly based on blues patterns such as Jimmy Witherspoon's much less familiar Leiber & Stoller composition Back Door Blues, Little Side Car by The Larks including Tarheel Slim as one of the singers, Detroit Junior's Money Tree, Hey Sister Lizzie by the well known Spaniels and I Wanna Know by The Golden Gate Quartet for once not singing gospel but rockin'. Also Memphis Slim is not in his usual mood in I Guess I'm A Fool, a calm piano ballad with vocal harmony backing vocals as fragile as the shellac on which this was pressed in 1950. Don't be fooled by the name of Slim's group The House Rockers for this song is miles away from his legendary Rock And Rollin' The House live in Paris in 1962. Other songs like the uptempo My Man Is A Lover by Lillian Offit with the 4 Duchesses rock more towards early sixties girl group soul. These same 4 Duchesses can also be heard on bluesman Magic Sam's slow blues You Don't Have To Work, and more female voices pop up on Lynn Taylor & the Peachettes' medium paced Sweet Little Girl which almost turns into slow ska. The CD also contains a couple of songs that as far as I'm concerned are pure blues, like John Lee Hooker's Frisco Blues probably included because of the prominently featured female background chorus The Andantes. I know The Last Meal as an over-the-top screamer by the appropriately named Hurricane Harry, but here's a much more civilised blues based cover version by Chicago blues guitarist Jimmy Rogers entitled My Last Meal. The modest backings are by The Moonglows who like Rogers were on Chess Records and can also be heard on Bo Diddley's Diddley Daddy alongside big blues name Little Walter on harmonica. Listening to the CD multiple times in a row the 28 tracks selected by mojo man Little Victor Mac strike me as quite good for a CD with "blues" in the title. At least three more volumes are underway. Info: www.vintagerockinroots.com (Frantic Franky)

ON THE DANCEFLOOR WITH A FINGERSNAP
Bear Family, BCD17718
English version: see below

Met je vingers knippen en in je handen klappen zijn de mooiste natuurlijke percussie geluiden die je op plaat kan zetten en daar kan digitaal eenvoudigweg niet tegen op. En er zijn nogal wat plaatjes waarin dat werd gedaan. Deze thema CD bevat 31 tracks 1952-1964 gebaseerd op de vingerknip, en als u het in Keulen hoort donderen (ook een mooi natuurlijk geluid trouwens) wijs ik u op de drie bekendste nummers op deze CD: Fever van Peggy Lee (zang, contrabas en percussie, meer was er niet nodig), King Of The Road van Roger Miller, en Sixteen Tons van Tennessee Ernie Ford. Die laatste staat hier niet op, de originele versie van auteur Merle Travis uit 1946 evenmin, wel de versie van Jimmy Dean die klinkt als zijn grote hit Big Bad John, alsmede de versie van BB King met blazers. Dat is toch een blueszanger? Nou, zo swingend als hier heb je BB King nog nooit gehoord! En voor wie Fever van Peggy Lee niet kent staat hier ook Elvis' cover uit 1960 op waarvan het arrangement is gebaseerd op Peggy Lee's cover uit 1958, niet op het origineel van Little Willie John uit 1956. Om dat soort nummers handelt het hier, dames en heren, niet noodzakelijk allemaal vingerknippend maar wel met veel minor keys, dalende baslijnen en modulaties, en met die typische verhalende wandelstructuur waaròp je kan vingerknippen, met je voet tappen en met je heupen schudden. Lekker relaxte, soms luie nummers, die vaak popcorn zijn. Knappe nummers ook: Joe Henderson's door country gitarist Grady Martin gepende Snap Your Fingers eindeloos diep gezongen met een nog meer gebronzeerde stem dan Brook Benton en zo'n kamerbrede jaren '60 Nashville sound dat Snap Your Fingers in 1962 zo'n grote hit was dat er een gelijknamige LP volgde, niet met een foto van de zwarte Henderson maar met een close up van een zorgvuldig gemanicuurde vingerknippende blanke vrouwenhand met roodgelakte nagels op de hoes. Over Brook Benton gesproken: u kan hier genieten van zijn Hotel Happiness, net als Joe Henderson's Snap Your Fingers overgoten met een royale laag gesofisticeerde Nashville violen sound en meer bepaald opgenomen in Bradley's Barn door producer Shelby Singleton. Nog dieper dan Joe Henderson zong Steve Gibson op zijn voor 1952 onwaarschijnlijk swingende Big Game Hunter. Gibson was gehuwd met zangeres Damita Joe die ook meedoet op Big Game Hunter. My Nerves lijkt gezongen door een zangeres maar is van Little Willie John die de originele versie van Fever opnam die hier niét op staat. Dat soort nummers werd eind '50 begin '60 een subgenre op zich en drong door in zowat alle muziekgenres van zwart tot blank, wat er voor zorgt dat op deze CD zowel Wynonie Harris (het voor hem rustige A Tale Of Woe), Hank Thompson (het creepy country I Cast A Lonesome Shadow) als Bill Haley (lang na zijn grote hits in 1960 met Hawk) broederlijk zij aan zij staan. Trapped In The Web Of Love van Pat Morrissey en Sweet Little Love van Al Brown & his Tunetoppers zijn crooners, Chuck Miller's Lookout Mountain heeft een detective jazz trompet, en in Nappy Brown's Coal Miner waarvan de klinkende hamer én het thema gebaseerd lijken op Sixteen Tons zitten congas en een exotische fluit. Ruth Brown's zwoele gospel Walk With Me Lord is opnieuw een Nashville productie van opnieuw Shelby Singleton met notabene alleen blanke country muzikanten, en Jack That Cat Was Clean van Al "Dr. Horse" Pittman is een kruising tussen detective jazz en beatnik parlando. Het van een vlijmscherpe gitaarlick voorziene mysterieus-exotische Cindy Lou klinkt op het eerste gehoor niet meteen als een Sun single maar was in 1957 de enige solo single op het mythische label uit Memphis van Dick Penner, bekender als de componist van Roy Orbison's Ooby Dooby samen met Wade Moore. Toegegeven, Penner's op dezelfde dag opgenomen maar onuitgebracht gebleven Move Baby Move (de gitaar klinkt exact hetzelfde), is een pak wilder, net als Bop Bop Baby, de enige andere single die Dick Penner ooit opnam, in duet met Wade Moore en ook op Sun Records. Een versnelling sneller is Johnny alias Ronnie Love's hypnotiserend Chills And Fever uit 1960, de originele uitvoering van het nummer dat vier jaar later aan de andere kant van de oceaan de debuutsingle van Tom Jones werd (in 1962 was het in Engeland al gecoverd door Jet Harris).
En zo staan er hier dus 31 op met naast veel bekende namen als Connie Francis (het twangy Fallin'), LaVern Baker (Tiny Tim), het übercoole Three Cool Cats van The Coasters met hun bongos, Cubaanse ritmes en hipster beatnik lyrics, Lorrie Collins met de stroll Heartbeat, Tommy Sands met het groovy Doctor Heartache met orgel dat een paar akkoorden van Fever leent, Sanford Clark's uptempo cover van Ray Stanley's Love Charms en The Platters met een in een viool arrangement verpakte mambo cover van Cole Porter's My Heart Belongs To Daddy uit 1938 dat u wellicht kent van Marilyn Monroe), ook een aantal door de mist der tijden vervaagde artiesten als Ben Harper (I Can't Takit No Longer), Birdie Green (Tremblin') en rode Elvis Dean Reed die in 1973 zou overlopen naar Oost-Duitsland met de western saga Pistolero. Veel mooi spul op een fantastische CD met zo goed als alle 31 goed. Info: www.bear-family.com (Frantic Franky)

Snapping your fingers and clapping your hands are the most beautiful natural percussion sounds that can be recorded, and digital simply cannot compete with that. They used it on quite a few records. This theme CD contains 31 tracks 1952-1964 based on the fingersnap, and if you don't have a clue what I'm talking about I point you to the three best known songs on this CD: Fever by Peggy Lee (vocals, double bass and percussion, that's all it took), King Of The Road by Roger Miller, and Tennessee Ernie Ford's Sixteen Tons. The latter is not featured here, and neither is composer Merle Travis' original recording from 1946, but Jimmy Dean's version which sounds like his big hit Big Bad John is, as well as BB King's version with horns. But that's a blues singer, isn't it? Well, you've never heard BB King as swinging as on Sixteen Tons! And for those who don't know Peggy Lee's Fever, Bear Family also included Elvis' 1960 cover here, the arrangement of which was based on Peggy Lee's 1958 cover, not on Little Willie John's 1956 original. These are the kind of songs we are dealing with here, ladies and gentlemen, not necessarily all of them fingersnapping but with lots of minor keys, descending bass lines and modulations, and with the typical narrative walking structure on which you can indeed snap those fingers, tap your feet and shake your hips. Nice relaxed, sometimes lazy songs that often fall into the category of popcorn. Beautiful songs too: Joe Henderson's Snap Your Fingers, penned by country guitarist Grady Martin and sung bottomlessly deep with an even smoother voice than Brook Benton and a wall-to-wall sixties Nashville sound that made Snap Your Fingers such a big hit in 1962 that an LP of the same title swiftly followed, not with a picture of black singer Joe Henderson but cover art sporting a close up of a white woman's carefully manicured hand with nails painted red in mid-snap. Speaking of Brook Benton: you can enjoy his Hotel Happiness here, just like Joe Henderson's Snap Your Fingers topped with a generous layer of sophisticated Nashville violin sounds and more specifically recorded at Bradley's Barn by producer Shelby Singleton. Even deeper than Joe Henderson sang Steve Gibson in Big Game Hunter which swung incredibly in 1952. Gibson was married to Damita Joe who also joins in on Big Game Hunter. My Nerves appears to be sung by a girl but is in reality by Little Willie John who recorded the original version of Fever which is not on here. This type of songs became a subgenre in its own right in the late fifties and early sixties, permeating just about every genre of music from black to white, which explains why on this CD Wynonie Harris (a quieter than usual for him A Tale Of Woe), Hank Thompson (the creepy country song I Cast A Lonesome Shadow) and Bill Haley (in 1960 with Hawk long after his big hits were gone) stand side by side. Pat Morrissey's Trapped In The Web Of Love and Al Brown & his Tunetoppers' Sweet Little Love are crooners, Chuck Miller's Lookout Mountain features a detective jazz trumpet, and Nappy Brown's Coal Miner with congas and an exotic flute borrows both the hammering sounds as well as the theme from Sixteen Tons. Ruth Brown's sultry gospel Walk With Me Lord is another Shelby Singleton Nashville production recorded with white country musicians, and Al "Dr. Horse" Pittman's Jack That Cat Was Clean is a cross between detective jazz and beatnik parlando. The mysterious exotic Cindy Lou sports razor sharp guitar licks but does not immediately sound like a Sun 45 at first hearing, yet it's the only solo outing on the mythical Memphis based label of Dick Penner, better known as the composer of Roy Orbison's Ooby Dooby along with Wade Moore. Admittedly Penner's Move Baby Move on Sun, recorded on the same day in 1957 (the guitar sounds exactly the same) but unreleased at the time, is a lot wilder, as is Bop Bop Baby, the only other 45 Dick Penner ever recorded, a duet with Wade Moore also on Sun Records. Johnny aka Ronnie Love's hypnotic Chills And Fever from 1960 is faster, the original recording of the song that four years later on the other side of the ocean became Tom Jones' debut 45 (Jet Harris had already covered it in the UK in 1962).
In total there's 31 tracks like this waiting to be discovered, mixing plenty of familiar names like Connie Francis (the twangy Fallin'), LaVern Baker (Tiny Tim), The Coasters' über cool Three Cool Cats with its bongos, Cuban rhythms and hipster beatnik lyrics, Lorrie Collins' stroller Heartbeat, Tommy Sands borrowing a few chords from Fever for the groovy Doctor Heartache with organ, Sanford Clark's uptempo rendition of Ray Stanley's Love Charms and The Platters with a mambo version wrapped up in a violin arrangement of Cole Porter's My Heart Belongs To Daddy from 1938 that you know from Marilyn Monroe), with artists that have faded into the mists of time like Ben Harper (I Can't Takit No Longer), Birdie Green (Tremblin') and red Elvis Dean Reed (he would defect to East Germany in 1973) with the western saga Pistolero. Lots of great stuff here on a fantastic CD with only a few average tracks in sight. Info: www.bear-family.com (Frantic Franky)

RHYTHM & BLUES HELL RAISERS VOLUME ONE: QUIET WHISKEY
Koko Mojo, KM-CD-177
English version: see below

Een nieuwe week, een nieuwe reeks van samensteller Mark Armstrong. De focus ligt op zwarte songs over drank, maar niet alleen over drank, ook over de uitspattingen welke de duivel genaamd alcohol teweeg brengt. Ik citeer "drugs, relaties, sex, moord en opsluiting". En uiteraard ook over nog meer drank. Uit het leven gegrepen! Centraal in het drinkgelag staat swingende rhythm 'n' blues saxofoon jive van grote kanonnen als Wynonie Harris wiens Quiet Whiskey begint met een muziekdoosje doch allesbehalve quiet is, Louis Jordan (Whiskey Do Your Stuff), Roy Brown (Bar Room Blues), Chuck Willis (I Rule My House), Jimmy Liggins (I Ain't Drunk), het Joe Morris Orchestra met ene Mr. Stringbean achter de microfoon (Pass The Juice Miss Lucy), Little Boy Blues (Drinkin' Little Woman met Brownie McGhee op gemene rhythm 'n' blues gitaar en Champion Jack Dupree op piano), Kansas City Jimmy's wild uptempo rockende Cheatin' Women (Tennessee Baby) en Amos Milburn's zalig medium tempo Vicious Vicious Vodka. De CD bevat uitstapjes naar de minder op jive gerichte en meer rhythm 'n' blues getinte voorloper daarvan (Jimmy Witherspoon met Drinkin' Beer, Herb Fisher die gaat voor Wine Wine Wine), meer jazzy werk (You Drink Too Much Booze van Jimmie Raney & Slim Slaughter), alsmede en naar de nòg oudere swing met Big Fat Joe The Wino van Allen Henry uit 1947 en Agnes Riley die een Big Fat Hot Dog tussen haar brood wil. Daarmee zijn we aanbeland bij de dubbelzinnige songs die meer of minder verbloemd het thema sex behandelen, waartoe ook Wynonie Harris' She Just Won’t Sell No More en het kreunende Laundromat Blues van de doo-woppende "5" Royales behoren. En waar vraagt zangeres Chubby Newsome nu eigenlijk centen voor in Where's The Money Honey? Om het restaurant te betalen? Al dat drinken leidt alleen maar tot ellende want je kan zoveel plezier hebben dat de politie moet komen, wat Eddie Boyd overkwam in Blue Coat Man, of nog erger, HeLP Murder Police. Wat The Hi-Fidelities juist zingen in dat nummer kan ik amper verstaan want het nummer is allesbehalve hi-fidelity, maar veel goeds kan zo'n titel nooit inhouden. Verschillende van de in totaal 30 songs 1947-1960 balanceren op het slappe koord tussen de pré-rock 'n' roll rhythm 'n' blues, soms gekweekt op een bedje van piano boogie woogie (Laurie Tate's Rock Me Daddy, Eddie Mack's Gonna Hoot And Holler Saturday Night, de Beer Bottle Boogie van Marylyn Scott begeleid door de band van Johnny Otis, Don't Be So Evil van bluesgitarist Lowell Fulson), en wat uiteindelijk die zwarte rock 'n' roll zou worden. Da's logisch want de titel van de reeks is Rhythm & Blues Hell Raisers en niet Rock & Roll Hell Raisers. Toch is er ook plaats voor doo-wop met The Five Keys (Come Go My Bail Louise), The Bel-Aires (White Port And Lemon Juice) en The Falcons (het zwaar strollende Sent Up), en zelfs voor pure rock 'n' roll als Shame Shame Shame van Smiley Lewis, Thurston Harris' vlotte (I Got Loaded At) Smokey Joe's met Earl Palmer op drums, en Jimmy Liggins' broer Joe Liggins die in Whiskey Women And Loaded Dice qua gezelligheid zelfs Fats Domino naar de kroon van New Orleans steekt. Alles kraakt dat het een lieve lust is, en niet alleen het bed. Deze tegenhanger van Atomicat Records' gelijkaardige blanke reeks It's A Hillbilly Booze Party is een aanrader voor mensen met een zwarte ziel. Info: www.vintagerockinroots.com (Frantic Franky)

Another day, another brand new series curated by DJ Mark Armstrong. This time the main theme is black songs about booze, but not only about booze, also about all the excesses the devil called alcohol brings out in man - and in woman. I quote "drugs, relationships, sex, murder and incarceration". And, of course, about even more booze. True tales from everyday life! The focus is on swinging rhythm 'n' blues saxophone jive from heavyweights like Wynonie Harris whose Quiet Whiskey starts with a music box yet is anything but quiet, Louis Jordan (Whiskey Do Your Stuff), Roy Brown (Bar Room Blues), Chuck Willis (I Rule My House), Jimmy Liggins (I Ain't Drunk), the Joe Morris Orchestra with one Mr. Stringbean behind the microphone (Pass The Juice Miss Lucy), Little Boy Blues (Drinkin' Little Woman with Brownie McGhee on mean rhythm 'n' blues guitar and Champion Jack Dupree on piano), Kansas City Jimmy's wild uptempo rockin' Cheatin' Women (Tennessee Baby) and Amos Milburn's joyous medium tempo Vicious Vicious Vodka. The CD also forays into jumpin' jive's less jive oriented and more rhythm 'n' blues tinged precursors (Jimmy Witherspoon who's Drinkin' Beer, Herb Fisher preferring Wine Wine Wine), into more jazzy territory (Jimmie Raney & Slim Slaughter's You Drink Too Much Booze), and into the even older swing with Allen Henry's Big Fat Joe The Wino from 1947 and Agnes Riley who wants a Big Fat Hot Dog between her bread. Which brings us to the double entendre songs about sex in various degrees of disguise, like Wynonie Harris' She Just Won't Sell No More and the doo-woppin' "5" Royales' moaning Laundromat Blues. And what exactly is chanteuse Chubby Newsome asking money for in Where's The Money Honey? To pay the restaurant bill? All this drinking only leads to misery because you can only have so much fun before the cops arrive, which happened to Eddie Boyd in Blue Coat Man, or even worse, HeLP Murder Police. What exactly The Hi-Fidelities are singing about in that song I can barely understand because the song is anything but hi-fidelity, but such a title can never imply a lot of good. Several of the 30 songs 1947-1960 walk the zig zag line between pré-rock 'n' roll rhythm 'n' blues, sometimes bred on a bed of piano boogie woogie (Laurie Tate's Rock Me Daddy, Eddie Mack's Gonna Hoot And Holler Saturday Night, Marylyn Scott's Beer Bottle Boogie on which she's accompanied by Johnny Otis' band, blues guitarist Lowell Fulson's Don't Be So Evil), and what would eventually become black rock 'n' roll. This of course makes sense as the title of this series is Rhythm & Blues Hell Raisers and not Rock & Roll Hell Raisers. Yet there's room for doo-wop with The Five Keys (Come Go My Bail Louise), The Bel-Aires (White Port And Lemon Juice) and The Falcons (the heavy stroller Sent Up), and even for 100 % rock 'n' roll like Smiley Lewis' Shame Shame Shame, Thurston Harris's smooth (I Got Loaded At) Smokey Joe's with Earl Palmer on drums, and Jimmy Liggins' brother Joe Liggins whose Whiskey Women And Loaded Dice rivals even Fats Domino in terms of New Orleans conviviality. Everything squeaks, and not just the bed. Recommended for people with a black soul! This black counterpart to Atomicat Records' similar white series It's A Hillbilly Booze Party comes highly recommended for people with a black soul. Info: www.vintagerockinroots.com (Frantic Franky)