THE DUTCH KATZ
Elsoo, 6 mei 2023

Verslag: Jiving Walter / foto's: Anne-Mie

Twee dingen die ik steeds vergeet alvorens naar een optreden te gaan zijn 1) pinnen, want je moet toch een beetje geld bij je hebben, en 2) tanken. Negen keer op de tien vertrek ik met een lege benzinebak en dan begint het gevloek, want je bent gehaast. Vanavond was het weer bingo, want mijn vrouw rijdt altijd tot de laatste druppel. We reden ditmaal nog eens vanuit België over de grens met Nederland naar Elsloo voor een opvoering van de Nederlandse band The Dutch Katz die meestal opereren in het zuiden des lands. In tegenstelling tot Vlaanderen heb je in Nederland meer cafés met feestzalen en dat maakt toch een groot verschil, zeker om te dansen. Bij aankomst in het Maaslandcentrum, want daar brandde de lamp, las ik overal in de ingang de plicht om je jas in de jassenkamer achter te laten. Het was ten strengste verboden om dit kledingstuk over de leuning van je stoel in de gelagzaal achter te laten. Ik vroeg me af als je met colbert binnenkomt en je krijgt het warm of je dan ijlings naar de vestiaire moet spurten? Je kan bovendien meer spullen wegsteken in de binnenzak van je mantel dan in de achterzak van je broek, voor mannen toch. Ik steek mijn brieventas nooit in de achterzak. De hacht [nvdr: risico] is dan veel groter om je portefeuille te verliezen en het nodigt ook uit tot diefstal, zo vind ik althans. De bezoekers werden hartelijk verwelkomd door de voorzitter en de Belgen kregen een eervolle vermelding.

The Dutch Katz bestaat voor een groot gedeelte uit de ondertussen ontbonden groep The Rocking Navigators. Ze spelen de klassiekers maar maken soms ook een sprongetje naar recentere tijden. Zo hoorde ik Crazy Little Thing Called Love van Queen, maar ook Crazy Cavan, Stray Cats en Matchbox. Een nummertje dat ik nog nooit door een groep hoorde spelen was Just Rockin' And Rollin' van Ronnie Dawson, een goede inkeiler om de boel in gang te zetten. De groep speelde ook een paar surf instrumentaaltjes, onder andere Pipeline van The Chantays en Wipe Out van The Surfaris, en veel liedjes van Eddie Cochran en Buddy Holly. Een zangeres gaf een fraaie afstrijk aan de groep en een dansschool bracht de sfeer in de zaal. Dan heb je de waarborg dat er steeds wordt gedanst, zelfs als de deejay draait, want meestal spelen die mannen voor een lege vloer. Persoonlijk vond ik dat de platenruiter beter presteerde dan de band, hij draaide bijvoorbeeld Bye Bye Paris en Barefoot van Ray Collins' Hot-Club. Bij het Sam Cooke deuntje Twisting The Night Away stonden de twisters midden tussen de dansers, met af en toe een por of een botsing - gek gezicht, net een uiteengetrapte mierennest. De organisatoren hadden een wedstrijd ingericht voor de mooiste spreidrok [nvdr: petticoat] en de mooiste vetkuif. Gewoonlijk ligt mijn langer haar strak in de plooi, maar ditmaal kon ik geen pijltje meer opkammen, omdat mijn vrouw alles had afgeschoren en van mijn snit een grasmat had gemaakt. Het moest weer eens lukken. De winnaar was een bejaarde oude man van de dansclub die het geluk had nog een volle haardos te bezitten, hoewel er weinig kuif te bespeuren valt als je enkel je haar naar achteren hebt gekamd. Het woord 'kuif' is een ruim begrip, en het lag voor de hand dat het iemand uit hun eigen kringen zou zijn vermits het handelde om een wisselbeker. Je geeft die trofee natuurlijk niet aan een buitenstaander omdat de kans dan bestaat dat die cup nooit meer terugkomt.

Onder het zwingen verloor mijn vrouw in volle doening de zool van haar schoen. Wat nu? Dan maar de twee schoeisels uitgetrokken en blootsvoets verder gedanst. Gelach alom. De groep bedankte alle aanwezigen voor de leuke avond en dat was niet overdreven. In het naar huis rijden hoorde ik op 'Oldies Radio' de stem van Petula Clark met Colour My World, een pittig, vrolijk wijsje. Inderdaad, na een paar biertjes zie je de wereld in andere kleuren. Thuisgekomen hebben we de versleten schoenen van mijn vrouw plechtig uitgewuifd richting vuilnisbak.

DE LOVE ME TENDERS
Antwerpen (B), 18 februari 2023

Verslag: Jiving Walter / foto's: Anne-Mie

Het was een week vol onaangename verrassingen. Je krijgt een griepaanval en op de dag zelf van het optreden heb je een aanrijding met je wagen. Een groot gedeelte van de achterkant beschadigd. Na veel getwijfel besloot ik dan toch maar naar de stad te rijden voor een optreden van de Elvis hervertolkingsgroep de Love Me Tenders. Onderweg met de wagen was ik overmand door spanning. Ik stond als eerste voor het rode licht van de snelweg, maar reageerde te laat bij groen. Even was ik het noorden kwijt. Het licht sprong alras terug op rood, zodat ik een hele rij van achter mij stilstaande wagens blokkeerde, met als gevolg een luid getoeter en verwensingen. Het vertoon ging door in een beruchte wijk die de stad nu wederom leven tracht in te blazen. Zo verhuisde een tijd geleden de bibliotheek naar dit oord. Ook café Kiebooms doet hier zijn duit in het zakje met optredens. Het is één van de schaarse kroegen die de tijd hebben overleefd. Aanvankelijk was het in de jaren '40 en '50 een jazz kneip, en destijds beleefde het zijn hoogdagen. Het mooie is dat het oorspronkelijke art deco interieur volledig onaangeroerd is gebleven, met muurspiegels, oude foto's en een beun (nvdr: podium). Na de dood van de eigenaar bleef de zaak twee decennia lang gesloten, maar gelukkig konden enkele voortouwnemers de zaak redden door er een café-restaurant van te maken. Het lijkt alsof vele jonge mensen hun schade na de covid periode willen ophalen. Massaal worden dranklokalen overspoeld, zodat je geen meter meer kunt bewegen. Dansen is uitgesloten. Vele Vlaamse tapperijen zijn eigenlijk te klein voor optredens, zeker als er geen feestzaal is aangehecht.

De Love Me Tenders zijn een Elvis nazanggroep die al zes jaar bestaat. De zanger, een innemende knul met een mooie stem, vertelde dat de band vroeger dikke vrienden waren in de chiro beweging. Op een huwelijksfeest van een vriend die Elvis fan was, werden ze gevraagd om muziek in die trend te spelen. Het succes bleef niet uit, en goed begonnen is half gewonnen. De zanger heeft zelfs een zoon die verkleed als the king naar de kinderkribbe ging. Ja, dan is de liefde wel groot. De band speelde natuurlijk ook andere jaren '50 nummers zoals de Hucklebuck, L.O.V.E van Nat King Cole en I Wanna Be Like You (King Of The Swingers) van Louis Prima uit Jungle Book. Ik vond dat ze sommige nummers te vlug uitvoerden, maar als éénmaal een zaal in vervoering raakt zijn alle remmen los. Mensen dansten zelfs op de banken en ook een polonaise waar mijn oudste vriend van 78 flink aan mee deed kon er nog wel bij. Na de speelstonde nam een platenjogie het roer over, maar het was niet onze stijl wegens te modern. Onze oudere vriend die normaal afkering staat tegenover deze muziek was ditmaal onverstoord en ging uit zijn dak. Blijkbaar had de belangstelling van vrouwelijk schoon hem vleugels gegeven.

In de overdekte parking konden we de betaalautomaat niet vinden. Normaal verwacht je zo'n toestel aan de inkom van elke verdieping, doch nergens te vinden. We dwaalden zeker tien minuten rond omdat we voor een gesloten poort reden. Uiteindelijk stond dat apparaat aan de slagbomen zelf. Ik denk dat we door de bewakingcamera’s wel tien keer zijn opgenomen. Als afsluiter van de dag was dat nog een mooi toemaatje.