DESTINATION LUST: LOVE IN THE JUNGLE
Bear Family, BCD17761
English version: see below

Nummer drie in Bear's Family's Destination Lust reeks, reeks die de menselijke natuur kennende waarschijnlijk beter verkoopt dan pakweg Destination Lonely Street. De CD opent met Hank Ballard & the Midnighters' goeie rocker Sexy Ways, meteen het leitmotif hier: sex en vetzakkerij, het beest met de twee ruggen met veel fantasie verbeeld in 26 tracks 1951-1965 in heel verschillende genres waarvan de helft tot de rock 'n' roll en aanverwanten mag gerekend - breed gemeten. Er zijn dubbelzinnigheden als de vocal harmony doo-wop swinger It Ain't The Meat (It's The Motion) van de dubbelzinnig genaamde Swallows, maar ook teen pop als Linda Laurie's Ooh What A Lover. Pop als het Hawaiiaanse Love In The Jungle van Dave Appell & the Applejacks dat door de gesproken en gezongen intermezzi jungle exotica wordt staat diametraal tegenover Sheb Wooley's country boogie 38-24-35. Er is een bijzonder zwoel Fever met bongos door Sallie Blair, crooner pop met Lola Albright (Candy en het jazzy Here 'Tis) die in 1962 nog een van de hoofdrollen zou spelen in de Elvis film Kid Galahad, en nog meer ear candy in die stijl met The Counterpoints featuring Laura Leslie's Crazy Girl. Een van de bekendste verleidelijke popsongs is Cole Porter's My Heart Belongs To Daddy, maar het zware accent van de Duitse Hildegard Knef (in de Engelstalige wereld gepromoot als Hildegarde Neff) is voor mij een afknapper in vergelijking met de speelse Marilyn Monroe. De muziek door het orkest van Johnny Gregory varieert van een flauw balorkest naar opzwepende cabaret swing waardoor de muziek zelf wél uitnodigt tot strippen, maar de zang niet! Al even slecht "gezongen" is de prestatie van Lee Vernon (een dame) die er op lost kreunt in Frank Motley's striptease sax grinder Frantic Love, waarmee we aanbelanden bij de burlesque. Orkestleider Sonny Lester maakte in 1962 een van de bekendste strip LP’s, How To Strip For Your Husband, en daarvan staan twee nummers op de CD: het op de typische strip akkoorden gebaseerde Walkin' And Strippin' met veel werk op de pauken op de momenten waarop benen in de lucht en handschoenen en kousenbanden in het hooggeëerd publiek dienen te worden gegooid. Da's bijna het meest archetypische striptease nummer, hun Strip Poker is daarentegen een standaard cocktail jazz instrumental. Bijna, schreef ik, want de ultieme strip instrumental, The Stripper van David Rose, staat niet op de CD (stond al Volume 1), wel een gelijkaardig maar iets gevarieerder trompet burlesque nummer getiteld Black And Tan Fantasy, cover van een stokoud New Orleans jazz nummer van Duke Ellington. Striptease swing mag uiteraard niet ontbreken, en laat Strip Tease Swing nu net de titel van een nummer van saxofonist Big Jay McNeely zijn. 't is dit keer geen honker maar een vrij jazzy nummer met grappige gesproken intermezzi ("Now? Not yet!"). Ik ga er van uit dat Exotic Betty van Bob Hooks & the Kool Kats niets te maken heeft met Bettie Page maar toch zou het perfect passen bij zo'n zwart-wit dansfilmpje van de populaire pin up. Sowieso is het een knap voorbeeld van rock 'n' roll gone bongo exotica met voor de goede orde nog wat Chinese melodietjes erin verwerkt. Frolic diner horen we in het van verleidelijke dialogen en sexy stemmen voorziene instrumentale rondjes draaiende Punch Line van Doreen Davis & Bobby Lyons en in het halfdronken, euh, cocktail muziekje Cocktails Darling van ene Gordo. Cha Cha Bop van Carol Gray is geen cha cha cha maar, tja, wat is het eigenlijk? Jungle exotica doo-wop? Het zit 'em allemaal tussen je oren: het bijna fluisterend gezongen Rendezvous van Ramona Redd is een filmische, dromerige western ballade, maar tegelijk zwoel, exotisch én moorddadig. En wat doet Elvis' Animal Instinct hier, in 1965 opgenomen voor maar niet gebruikt in de film Harum Scarum, de film waarin Elvis een sheik speelt? Een combinatie van de tekst en de groovy sixties stroll met twangy gitaar en dwarsfluit melodie, neem ik aan, die je desgewenst als zwoel kan beschouwen.
Niet alle nummers ontsproten aan de fantasie van heetgebakerde componisten en hitsige songsmeden. Een paar nummers zijn immers gebaseerd op de realitiet, excuseer, realiteit. Zo wist ik niet dat er plaatjes zijn gemaakt over Dr. Alfred Kinsey, de sexuoloog die het Institute For Sex Research oprichtte en de bestsellers Sexual Behavior In The Human Male (1948) en Sexual Behavior In The Human Female (1953) uitbracht met rapporten en statistieken betreffende de sexuele moraal in Amerika, wetenschappelijke studies die in het Amerika van de jaren '50 uiteraard met rode oortjes werden gelezen en nog decennia lang controverse veroorzaakten. Er werd over gepraat en dus werden er liedjes over gemaakt waarvan twee humoristische jump blues/ rhythm jive voorbeelden op de CD staan, Hey Dr. Kinsey van Big Duke Henderson en What's Her Wimsy Dr. Kinsey van Stomp Gordon. Truth is evenwel vaak stranger than fiction: Christine Jorgensen die hier wat Vegas Grind dubbelzinnige opmerkingen genre "look at the curves" en "cool it man, what's the hurry" debiteert op het Guaglione-achtig cocktail orgel instrumentaaltje Nervous Jervis dat dan ook scheurende motorgeluiden bevat, was de eerste man die begin jaren '50 een geslachtsoperatie onderging om zich te laten ombouwen tot vrouw. Het leverde hem/haar in 1959 deze single op en zij/hij bracht daarnaast de interview LP Reveals uit. Later werd ze nightclub performster. Of ze nog gelukkig leefde weet ik niet, maar het was in elk geval niet lang: Jorgensen overleed in 1989 op 61-jarige leeftijd aan blaas- en longkanker.
Samenvatting: Take It Off, de ambiance striptease rocker van The Genteels. Maar er is iets vreemd aan de hand met dat nummer: je hoort er duidelijk wat ik denk dat een filmtrailer is achter, en als het nummer gedaan is begint het opnieuw voor een extra minuut. Is deze versie gecopiëerd van een of andere verzamel LP of CD? Zou kunnen: ergens anders zijn twee nummers aan elkaar geplakt met een fragmentje uit de trailer van Doris Wishman's exploitation soft porno film Deadly Weapons uit 1974. De CD sluit af met Ray Stanley's knappe medium tempo rockabilly Love Charms met Eddie Cochran op vlijmscherpe leadgitaar, de originele versie van dit nummer waarvan het lijkt of er steeds andere coverversies in verschillende stijlen opduiken. Benieuwd of deze reeks nummer 69 gaan halen... En is er nog iemand bij wie de zestien pagina’s van het booklet helemaal door elkaar geklutst zijn? Of heb ik een collector's item? Info: www.bear-family.com en uw slaapkamer (Frantic Franky)

Number three in Bear's Family's Destination Lust series, a series that knowing human nature probably sells better than for instance Destination Lonely Street. Things kick off with Hank Ballard & the Midnighters' decent rocker Sexy Ways which gives away the the CD's theme: sex and other dirty deeds, the beast with two backs imaginatively described in 26 tracks 1951-1965 in very different genres, half of which can be counted as rock 'n' roll and related - in its broadest sense. There are risqué songs like the vocal harmony doo-wop swinger It Ain't The Meat (It's The Motion) by the equally risqué named Swallows, as well as teen pop like Linda Laurie's Ooh What A Lover. Pop like Dave Appell & the Applejacks' Hawaiian styled Love In The Jungle which becomes jungle exotica via its spoken and sung interludes is diametrically opposed to Sheb Wooley's country boogie 38-24-35. There is a particularly sultry Fever with bongos by Sallie Blair, crooner pop with Lola Albright (Candy + the jazzy Here 'Tis) who would eventually play one of the lead roles in the 1962 Elvis film Kid Galahad, and more ear candy in the same style with The Counterpoints featuring Laura Leslie's Crazy Girl. One of the best known seductive pop songs is Cole Porter's My Heart Belongs To Daddy, but Germany's Hildegard Knef (promoted in the English-speaking world as Hildegarde Neff)'s thick accent turns me off when compared to Marilyn Monroe's playfulness. The music by Johnny Gregory's orchestra ranges from bland to rousing cabaret swing, but while the music itself invites stripping off, the vocals do not! Equally badly “sung” is the "performance" of Lee Vernon (a woman) moaning away in Frank Motley's striptease sax grinder Frantic Love, which brings us to burlesque. In 1962 band leader Sonny Lester made one of the most popular striptease LP’s, How To Strip For Your Husband, and the CD contains two songs from it: Walkin' And Strippin' based on the typical striptease chords with a lot of timpani at the moments when legs have to be thrown into the air and gloves and garter belts into the esteemed audience. This one's almost the most archetypal striptease tune, while on the other hand their Strip Poker is a standard cocktail jazz instrumental. Almost, I wrote, because the ultimate striptease instrumental, David Rose's The Stripper, is not on the CD (it was already on Volume 1), but a similar but slightly more varied trumpet burlesque number titled Black And Tan Fantasy, cover of an old New Orleans jazz tune by Duke Ellington, is. Striptease swing obviously cannot be absent, and whaddaya know, Strip Tease Swing happens to be the title of a tune from saxophonist Big Jay McNeely. This time it's not a honker but rather a jazzy number with funny spoken interludes (“Now? Not yet!”). I assume Exotic Betty by Bob Hooks & the Kool Kats has nothing to do with Bettie Page but it would fit perfectly with one of the popular pin up's black and white dance videos. Anyway it's a clever example of rock 'n' roll gone bongo exotica with some Chinese melodies thrown in for good measure. Frolic diner we hear in the seductive dialogue and the sexy voices of Doreen Davis & Bobby Lyons' instrumental roundabout Punch Line and in the half-drunk, er, cocktail tune Cocktails Darling by one Gordo. Cha Cha Bop by Carol Gray is not cha cha cha but, er, what is it exactly? Jungle exotica doo-wop? It's all between your ears: Ramona Redd's almost whispered Rendezvous is a cinematic, dreamy western ballad but at the same time sultry, exotic and murderous. And what is Elvis' Animal Instinct doing here, recorded in 1965 for but not used in the movie Harum Scarum, the movie in which Elvis plays a sheik? I suppose it's the combination of the lyrics and the groovy sixties stroll with twangy guitar and flute melody that could be considered sultry if you want to.
Not all songs sprung from the imagination of hot blooded composers and songsmiths in heat. A couple of the tracks here are in fact based on realitit, sorry, reality. For instance I never knew they made records about Dr. Alfred Kinsey, the sexologist who founded the Institute For Sex Research and released the books Sexual Behavior In The Human Male (1948) and Sexual Behavior In The Human Female (1953) filled with reports and statistics about the sexual morality in America, scientific studies that were obviously read with open mouths in 1950s America and would cause controversy for decades to come. People talked about it so songs were made about it of which two humorous jump blues/ rhythm jive examples appear on the CD, Hey Dr. Kinsey by Big Duke Henderson and What's Her Wimsy Dr. Kinsey by Stomp Gordon. Truth is however often stranger than fiction: Christine Jorgensen who utters some Vegas Grind double entendre sentences style “look at the curves” and “cool it man, what's the hurry” on the Guaglione-like cocktail organ instrumental Nervous Jervis which also features revving engine sounds, was the first man to undergo sex surgery in the early 1950s to be changed into a woman. It earned him/her this 45 in 1959 and she/he also released the interview LP Reveals. Later she became a nightclub performer. Whether she lived happily everafter I cannot vouch for, but what is sure is that she didn't live long: Jorgensen died in 1989 at the age of 61 from bladder and lung cancer. To summarize this CD: Take It Off, the party striptease rocker from The Genteels. But there is something strange about that track: you can clearly hear what I think is a movie trailer behind it, and when it's finished it starts again for an extra minute. Was this version kopied from a compilation LP or CD? Could be: elsewhere, two songs are stuck together with a snippet from the trailer of Doris Wishman's 1974 exploitation soft porn movie Deadly Weapons. The CD finishes with Ray Stanley's excellent medium tempo rockabilly Love Charms with Eddie Cochran on razor-sharp lead guitar, the original version of this song which keeps popping up in cover versions in different styles. I wonder if this series will make it to Volume 69.... And is there anyone else whose sixteen page CD booklet is all jumbled up? Or do I have a collector's item? Info: www.bear-family.com and your bedroom (Frantic Franky).

ROCK AND ROLL FLOOZY 6: PAULINE
Atomicat, ACCD 167
English version: see below

Rock And Roll Floozy is een reeks voor eenieder die alleen maar rock 'n' roll will horen en geen bluesbop, zwarte rock 'n' roll, rhythm 'n' blues, pré-rock 'n' roll of hillbilly. Dat merk je ook aan de jaartallen van de 28 tracks, want ze verschenen allemaal tussen 1956 en 1962. Met Hey Doll Baby van Pat Kelly & the Shamrocks, Prettiest Girl At The Dance van Gene Wyatt, Alright Baby van The Rockin' Saints en Stairway To Nowhere van Ernie Barton op Sun sublabel Phillips International met Roland Janes op gitaar, volgt de ene gitaarjiver na de andere, de meeste met backing vocals. One Of These Days van Tracey Pendarvis hàd audiogewijs op Sun kunnen zijn maar werd opgenomen in Florida en verscheen op Scott Records. Een saxofoon solo is natuurlijk altijd welkom, vraag maar aan Kimo Lee en zijn If You Don't Like It Don't Knock It. Of met piano zoals in Conway Twitty's Foggy River met Shadows gitaren dat een wilde rocker had kunnen zijn als ze dat koortje hadden weggelaten. Ook in Goin' Wild van Jimmy Isle blijkt het gitaarwerk het wildste bestanddeel. En ze blijven komen: Kool Kat van Bill Sherrell & the Dell Tones, nog zo'n onverbiddelijk nummer en zo cool dat ze er zelfs mee wegraken als tegen het einde de drummer na een stop verkeerd invalt en het nummer dan maar in de verkeerde maat uitspeelt! It Was you van Lonnie Mullins is twangende boppin' rockahillbilly, The Marcus Brothers klinken in Little Girl In Pigtails als de nerveuzere neefjes van The Everly Brothers, Phil Sullivan's You Get A Thrill doet door het achtergrondkoortje denken aan Ballad Of A Teenage Queen van Johnny Cash, en toen Johnny Rivers' Baby Come Back passeerde dacht ik "hé, waarom staat hier nu een kerstliedje op?" Dat blijkt niet te zijn. Het nummer dat in de verste verte niet klinkt als Johnny Rivers' jaren '60 rock 'n' roll à go go was in 1958 naar 't schijnt zijn eerste landelijk gepromote single, John Ramistella's (Rivers' echte naam) "zelf geschreven" samentrekking van Santa Bring My Baby Back (To Me) en Teddy Bear in een arrangement van Otis Blackwell waarvoor Rivers zijn beste Elvis bovenhaalde.
Mijn ontdekking op de CD is Big Wheel van The Royaltones, een stomende instrumental die begint met een boogie piano waarop een heel leger blazers invalt die plaats laten voor twee verschillende stoere gitaarsolo’s. The John Barry Seven of Sounds Inc. zijn er niks tegen! Een andere favoriet is voor mij het koel humoristisch vertellende Cruisin' Central van Faron Warmer op een rechtdoor medium tempo surf gitaar. Rustiger gaat her er aan toe bij Bobby Doyle's reeds de sixties aankondigende Pauline en Chuck & Bill (The Kentuckians)' vriendelijke Watch Your Step met een gitaar die soms klinkt als Eddie Cochran. That'll Be Alright van Ivan (= drummer Jerry Allison van Buddy Holly & the Crickets) klinkt door de ronddansende drums heel Buddy Holly maar dan ijler. Naar ik lees speelde Buddy Holly hier zelf gitaar op, maar ik kan de hand van de meester er niet echt in herkennen. Het nummer is origineel van de Australische Johnny O'Keefe die het veel wilder bracht. Raar toch dat daar dan ineens de naam van Buddy Holly's producer Norman Petty onder staat als auteur. O'Keefe zong ook de originele versie van Wild One dat bij Ivan Real Wild Child zou heten - Buddy Holly & the Crickets hadden O'Keefe leren kennen toen ze tourden down under. De backing vocals van Leon Smith's doe-het-zelf-abilly Little Forty Ford doen op hun beurt denken aan Not Fade Away van Buddy Holly. Ronnie Self schreef Sweet Nothin's voor Brenda Lee en je kan je zo voorstellen dat ze zijn traag strollende big label rockabilly Big Town zou zingen. Bill Morrison gaat in Baby Be Good richting white rock, en gitarist Al Casey maakte deel uit van de experimenterende groep muzikanten rond producer Lee Hazlewood. Het verwondert niet dat zijn If I Told You een heel specifiek gitaargeluid heeft. Twee nummers horen we in de minder bekende originele versie: Shirley Lee is bij Bobby Lee Trammell wildere rockabilly dan bij Ricky Nelson, maar Apron Strings is bij Billy The Kid kalmer dan Cliff Richard's door zijn onnavolgbare Shadows aangevuurde cover. Zoek vooral de fake live versie waarmee hun eerste LP opende. Vreemd genoeg geeft het springerige ritme bij Billy The Kid een ska draai aan het nummer. Om nog even terug te gaan naar de rockabilly: Bobby Sisco's Go Go Go is terecht een klassieker, en Sonny Lowery's Goodbye Baby Goodbye mag er evenzeer wezen. U hebt het al begrepen: veel schoon volk hier, en niet alleen op de cover van de CD. Info: www.vintagerockinroots.com (Frantic Franky)

Rock And Roll Floozy is the series for anyone who only wants to hear rock 'n' roll without any blues bop, black rock 'n' roll, rhythm 'n' blues, pré-rock 'n' roll or hillbilly. You can tell from the release dates of the 28 tracks, as they all appeared between 1956 and 1962. With Pat Kelly & the Shamrocks' Hey Doll Baby, Gene Wyatt's Prettiest Girl At The Dance, The Rockin' Saints' Alright Baby and Ernie Barton's Stairway To Nowhere on Sun sublabel Phillips International with Roland Janes on guitar, one guitar jiver follows after another, most of them with backing vocals. Aurally Tracey Pendarvis's One Of These Days could have been on Sun but it was recorded in Florida and appeared on Scott Records. A saxophone solo is always welcome, ask Kimo Lee and his If You Don't Like It Don't Knock It. Or a piano, as in Conway Twitty's Foggy River with Shadows guitars which would have been a wild rocker if they'd only left out those backing vocals. Also in Jimmy Isle's Goin' Wild it's the guitar that turns out the be the wildest ingredient. And they keep coming: Bill Sherrell & the Dell Tones' Kool Kat is another unrelenting song so cool that even when towards the end after a break the drummer falls in on the wrong beat and finishes the song in the wrong beat they manage to get away with it! Lonnie Mullin's It Was You is twangy boppin' rockahillbilly, in Little Girl In Pigtails The Marcus Brothers sound like The Everly Brothers' more nervous cousins, Phil Sullivan's You Get A Thrill is reminiscent of Johnny Cash's Ballad Of A Teenage Queen because of its background chorus, and when I heard Johnny Rivers' Baby Come Back I thought “why is there a christmas song on here?”. Turns out there's not. The song that doesn't even remotely sound like Johnny Rivers' sixties rock 'n' roll à go go was in 1958 apparently his first nationally promoted 45, John Ramistella's (Rivers' real name) “self-written” contraction of Santa Bring My Baby Back (To Me) and Teddy Bear in an Otis Blackwell arrangement for which Rivers channeled his best inner Elvis.
My personal discovery on the CD is Big Wheel by The Royaltones, a steamy instrumental that starts with a boogie piano after which a whole army of saxophones join in leaving room for two different tough guitar solo’s. The John Barry Seven or Sounds Inc. could learn a thing or two here! Another favorite of mine is Faron Warmer's cool yet humorous Cruisin' Central and its straight ahead medium tempo surf guitar. Bobby Doyle's Pauline who already announces the sixties is more calm, as is Chuck & Bill (The Kentuckians)' friendly Watch Your Step with a guitar that sometimes sounds like Eddie Cochran. That'll Be Alright by Ivan (= drummer Jerry Allison of Buddy Holly & the Crickets) sounds very Buddy Holly because of the rolling drums but thinner. From what I read, Buddy Holly himself played guitar on this, but I really can't recognize the master's hand in it. The song was originally recorded by Johnny O'Keefe from Australia who played it much wilder, but for some strange reason Buddy Holly's producer Norman Petty is listed here as composer. O'Keefe also sang the original version of Wild One which Ivan would retitle Real Wild Child - Buddy Holly & the Crickets had met O'Keefe while touring down under. The backing vocals of Leon Smith's do-it-yourself-abilly Little Forty Ford on the other hand remind us of Buddy Holly's Not Fade Away. Ronnie Self wrote Sweet Nothin's for Brenda Lee and it's not hard to imagine her singing his slow strolling big label rockabilly Big Town. Bill Morrison goes in the direction of white rock in Baby Be Good, and guitarist Al Casey was part of the group of experimental musicians under producer Lee Hazlewood's wings. Not surprisingly, his If I Told You has a very specific guitar sound. Two songs are offered in their less familiar original version: Bobby Lee Trammell's Shirley Lee is wilder rockabilly than Ricky Nelson's, but Apron Strings is calmer in Billy The Kid's original than Cliff Richard's cover fueled by his incomparable Shadows, especially the fake live version that was the first track on their first LP. Oddly enough the bouncy rhythm of Billy The Kid gives the song a ska twist. Going back to the rockabilly tracks, Bobby Sisco's Go Go Go is deservedly considered a classic, and Sonny Lowery's Goodbye Baby Goodbye should be one. You guessed it: you're in good company here, and I'm not talking about the front sleeve. Info: www.vintagerockinroots.com (Frantic Franky)

ROCKS/ RONNIE SELF
Bear Family, BCD 17656
English version: see below

Ronnie Self's gitaarrocker Bop-A-Lena moet door de maniakale zang zo ongeveer een van de wildste songs uit de jaren '50 zijn. Wat een contrast met de bekendste nummers die Self schreef voor iemand anders maar nooit zelf opnam, namelijk het trage, gevoelige I'm Sorry en het ondeugende Sweet Nothin's, allebei voor Brenda Lee uiteraard. Je zou denken dat iemand die twee kanjers van dat kaliber schreef zijn zaak netjes voor mekaar heeft en daar een half pensioentje aan overhoudt, maar niets is minder waar: de tweespalt tussen Bop-A-Lena en I'm Sorry is misschien symbolisch voor het tegenstrijdige karakter van Ronnie Self, een artiest die talent had met bakken maar behalve met Bop-A-Lena nooit meer de hitparade haalde en in 1981 op amper 43-jarige leeftijd veel te snel het gevecht met zijn eigen demonen genaamd alcohol, agressiviteit en onvoorspelbaarheid verloor. Naast Bop-A-Lena heeft ie nog een paar knappe semi-klassiekers op zijn actief zoals You're So Right For Me waarvan de beschaafde backing vocals er niet in slagen Self's uitzinnige zang te temperen, de rockabilly songs Pretty Bad Blues (in Engeland gecoverd door The Shakin' Pyramids) en Big Fool, en de medium tempo maar intense stroller Ain't I'm A Dog. Medium tempo betekende voor Self trouwens allesbehalve melig: luister naar de branie in de zang van This Must Be The Place, een beetje een vaudeville-achtig liedje maar met een gitaarsolo zo vlijmscherp als een vers geslepen guillotine. 23 van de 33 nummers hier werden door Self, euh, zelf geschreven, want songs schrijven kon hij: luister naar dat mineurakkoord in de melodie van Three Hearts Later dat dat nummer net dat extraatje geeft dat het knap maakt. Ook Petrified heeft zo'n speciale melodie, maar dat nummer werd gecomponeerd door Mel Tillis en Wayne Walker. De hoge kwaliteit van het gebodene komt niet alleen door Self's talent als zanger en componist, maar ook omdat deze nummers voor Columbia en Decca werden opgenomen in de studio van Owen Bradley in Nashville met klassebakken als Grady Martin en Hank Garland op gitaar, Buddy Harman op drums en Floyd Cramer op piano, countrymuzikanten die op eenvoudig verzoek konden rocken als de besten. Het minste wat je van Self's output kan zeggen is dat het gevarieerd is: Rocky Road Blues uit 1957 heeft een interessant arrangement, veel bluesier dan Gene Vincent maar toch rockend, en net als Vincent met een prominente piano. En aangezien Vincent zijn versie pas opnam ná Ronnie Self zou die piano dus best wel eens Vincent's versie kunnen beïnvloed hebben! Het niet door Ronnie Self gecomponeerd maar wel origineel door hem opgenomen Big Blonde Baby is in vergelijking met de coverversies van Jerry Lee Lewis en later in Engeland Crazy Cavan & the Rhythm Rockers melodieuzer en met backing vocals, maar Self had in zijn stem een attitude waardoor een mooi, melodieus medium tempo nummer als Big Town toch weer een beetje gevaarlijk begint te klinken, al was de fluitende wandelaar I Ain't Goin' Nowhere als poging om Self in een keurslijf te dwingen toch redelijk geslaagd. In Black Night Blues uit 1957 waarin we het afdalende akkoordenschema van True Blue Papa horen zit ragtime, en in Some Things You Can't Change uit 1960 dat vooruitloopt op Elvis' jaren '60 soundtracks zit gospel. Ook Instant Man uit 1960, geknipt voor een Johnny Burnette, was zijn tijd vooruit, terwijl een nummer uit 1963 als Houdini daarentegen nog stevig verankerd is in de rock 'n' roll van de jaren '50. Bless My Broken Heart, eveneens uit 1963, is dan weer mooie country inclusief een plechtig orgeltje waar bijvoorbeeld Dorsey Burnette wel weg mee hadden geweten.
Op deze CD staan ook negen van de demo’s die een aantal jaren terug plots populair werden in Hemsby en omstreken, opgenomen met een volledige band (gitaar, elektrische bas, drums) ergens eind jaren '60 of begin jaren '70 maar pas in 1999, dus na Self's overlijden, voor het eerst verschenen op de (Nederlandse!) Redita LP Rockin' Ronnie Self. De meeste zijn sixties gitaar rock 'n' roll, maar About Cured van midden jaren '60, is helemaal in de grapjurk stijl van Roger Miller. In Hemsby waren Home In My Hand (gecoverd door Dave Edmunds) en de Bo Diddley beat van My Own Kick Going (in België gecoverd door The Seatsniffers) het populairst, maar The Boss' Daughter, Get Out Of My Life en Biggest Dog In Town zijn even knap. Twee échte demo’s in de zin van alleen Ronnie Self op akoestische gitaar zijn het eigen Grandma's Rockin' en een cover van Money Honey, beide primitivobilly van het zuiverste water.
In 1990 bracht Bear Family al de 30 track Ronnie Self (BCD15436) Bop-A-Lena uit, maar deze Rocks is inderdaad rockender want op die Bop-A-Lena stonden ook een tiental songs uit vooral 1960-1963 (Some Other World, Oh Me Oh My, Past Present And Future, So High, I've Been There, Moon Burn, de kanariefluiter Whisting Words) die het midden hielden tussen pop en country, vaak uitgevoerd in de gepolijste Nashville pop sound van begin jaren '60. Het leukste van die nummers, Go Go The Cannibal, een verre neef van Alley Oop, ontbreekt jammer genoeg op deze Rocks. Lees alles over Ronnie Self in het door Bill Dahl geschreven booklet van 30 pagina’s. Info: www.bear-family.com (Frantic Franky)

Ronnie Self's guitar rocker Bop-A-Lena is undoubtedly one of the wildest songs recorded in the fifties, in part because of the maniacal vocals. Quite a contrast to the most famous songs Self wrote for another artist but never recorded himself, the slow, sensitive I'm Sorry and the mischievous Sweet Nothin's, both sung by Brenda Lee of course. You'd think that someone who wrote two hits of that caliber could sit back and relax and enjoy a secure income for the rest of his life, but nothing could be further from the truth: the discrepancy between Bop-A-Lena and I'm Sorry is perhaps symbolic of the contradictory character of Ronnie Self, an artist who was hugely talented yet never made the charts himself except with Bop-A-Lena and who in 1981 at the mere age of 43 way too soon lost the battle with his own personal demons called alcohol, aggressivity and unpredictability. Apart from Bop-A-Lena he laid down a couple of great semi-classics like You're So Right For Me whose civilized backing vocals fail to temper his frenzied singing, the rockabilly songs Pretty Bad Blues (covered in England by The Shakin' Pyramids) and Big Fool, and the medium tempo but intense stroller Ain't I'm A Dog. In the case of Ronnie Self medium tempo meant anything but corny, just listen to the swagger in the vocals of This Must Be The Place, a bit of a vaudeville styled song but with a guitar solo as razor-sharp as a flick knife. 23 out of the 33 songs here Self wrote, uh, himself, because he could write good songs: just listen to that minor chord in the melody of Three Hearts Later that gives the song that extra something that makes it stand out. Petrified also has such a special melody, but that song was composed by Mel Tillis and Wayne Walker. The high quality of what's on offer is due not only to Self's talent as a singer and composer, but also because the songs were recorded for Columbia and Decca at Owen Bradley's studio in Nashville with classy musicians like Grady Martin and Hank Garland on guitar, Buddy Harman on drums and Floyd Cramer on piano, country musicians who could rock with the best of them at a mere fingersnap. The least you can say of Self's output is that it is varied: 1957's Rocky Road Blues has an interesting arrangement which is much more bluesy than Gene Vincent but still rockin', and like Vincent it features a prominent piano. And since Vincent recorded his version àfter Ronnie Self, that piano might well have influenced Vincent's version! Big Blonde Baby, not written by Ronnie Self although he recorded the first version, is more melodic and has backing vocals in comparison with the cover versions by Jerry Lee Lewis and later in England Crazy Cavan & the Rhythm Rockers, but again Self has an attitude in his voice that makes a nice, melodic medium tempo song like Big Town sound a bit dangerous, even though the whistling stroller I Ain't Goin' Nowhere was rather successful as an attempt to force Self into a straitjacket. In 1957's Black Night Blues with its descending True Blue Papa chord progression we hear ragtime, and Some Things You Can't Change from 1960 which anticipates Elvis' sixties soundtracks has elements of gospel. Instant Man from 1960, tailor suited for someone like Johnny Burnette, was also ahead of its time, but a 1963 song like Houdini is on the other hand still firmly rooted in fifties rock 'n' roll. Then again Bless My Broken Heart, also from 1963, is a beautiful country song with a solemn organ that for example Dorsey Burnette could have turned into a hit.
This CD contains nine of the demo’s that apparently out of nowhere all of a sudden became popular in Hemsby and surroundings some years ago, recorded with a full band (guitar, electric bass, drums) sometime in the late sixties or early seventies but not released until 1999 in Holland on the Redita LP Rockin' Ronnie Self after Self had already passed away. Most of them are sixties guitar rock 'n' roll, but About Cured from the mid-sixties is in the funny style of Roger Miller. In Hemsby Home In My Hand (covered by Dave Edmunds) and the Bo Diddley beat of My Own Kick Going (covered in Belgium by The Seatsniffers) were the most popular ones, but The Boss' Daughter, Get Out Of My Life and Biggest Dog In Town are as good. Two real demo’s in the sense of only Ronnie Self on acoustic guitar are the selfpenned Grandma's Rockin' and a cover of Money Honey, both 100 % el primitivo rockabilly.
In 1990 Bear Family released its 30 track Ronnie Self (BCD15436) Bop-A-Lena, but Rocks lives up to its title as it's indeed more rockin', for Bop-A-Lena included also a dozen or so songs from mainly 1960-1963 (Some Other World, Oh Me Oh My, Past Present And Future, So High, I've Been There, Moon Burn, the canary whistler Whisting Words) fusing pop and country, often performed in the polished early sixties Nashville pop sound. The best of those, Go Go The Cannibal, a distant cousin of Alley Oop, is unfortunately absent from Rocks. Read all about Ronnie Self in the 30 page booklet written by Bill Dahl. Info: www.bear-family.com (Frantic Franky)

BILLY BARTON AND FRIENDS
Atomicat, ACCD154
English version: see below

Billy Barton is de zanger van het niet echt bekende maar absoluut wilde Crazy Lover, een rockabilly song die aankomt als een mokerslag. "Hij kwam uit de country", wordt dan steevast over al die no hit rockabilly wonders gezegd, "genre waarnaar hij na de jaren '50 terugkeerde". Barton blijkt inderdaad veel meer te zijn dan enkel die Crazy Lover: Mark Armstrong plaatst Barton hier in de context van wat hij deed vòòr en na Crazy Lover en besteedt daarbij ook aandacht aan andere artiesten die zijn muzikale paden kruisten, en daarvan was Johnny Horton de bekendste. Wat Barton voor en na Crazy Lover deed was inderdaad country in zijn puurste hillbilly vorm: twaalf tracks verschenen niet voor niets onder de naam Hillbilly Barton. Het verhaal begint op CD 1 in 1951 wanneer Barton demo’s begint op te nemen, periode waarin hij de latere superster Johnny Horton leert kennen die net als Barton tekende bij Abbott Records, een klein label uit Malibu. Vanaf 1951 nemen ze samen en apart demo’s op die in 1952 resulteren in twee "duet" singles (Barton zingt tweede stem in het refrein), de medium tempo ballade Somebody's Rockin' My Broken Heart en de uptempo hillbilly Bawlin' Baby. De ommekant van beide platen waren solo opnames van Johnny Horton die ook op deze driedubbel CD staan, namelijk het walsje Betty Lorraine en de boogie Rhythm In My Baby's Walk. Barton bracht ook zelf diverse singles uit op Abbott onder eigen naam die naast de occasionele klaaglijke ballade als You'll Always Be In My Heart, Who Would You Cry To en What God Has Put Together Let No Man Tear Apart vooral resorteren onder opgewekte country typisch voor het begin van de jaren '50 boordevol steel gitaar en fiddle zoals de uptempo songs No Help Wanted (we kennen het van The Carlisles, The Maddox Brothers & Rose, Hank Thompson, Ernest Tubb & Red Foley en Gene Simmons), Strange Affection, Never Satisfied, You Made Me Love You (With A Twinkle In Your Eyes), de pinten in de lucht meezinger She's a Good Ole Gal, novelty tunes als No Interest, alsmede wat melige medium tempo honky tonk als What's The Matter With Me en You're You. Sommige nummers verschenen onder Barton's echte naam Johnny Grimes, andere zijn duetten met zijn tweede echtgenote Wanda Wayne zoals These Three Little Words (een droeve parlando geplaatst tegenover een dromerige vrouwenstem, een Hawaiiaanse steel en een Alpen echo). Nog zo'n bibberende country parlando is het intrieste I Cried My Eyes Out Over You (soldaat komt terug van de oorlog en vraagt de echtscheiding aan) op de Hawaiiaanse melodie Aloha Oe. Wayne's zang is pijnlijk onzuiver in dit nummer, of misschien was het gewoon een moeilijke song om te zingen want op andere songs zingt ze best OK, bijvoorbeeld in het squaredansende novelty duet That Word Called Love. Een ander uptempo duet, zij het pure country, is The Song You Just Played. Nummers als Why Don't They Leave Her Alone en Pardon Me Old Buddy situeren zich in de bluegrass hillbilly swing, maar toch valt het op hoe je in de structuur, de sound en de feeling van sommige nummers als My Darlin' Liza Lou, Blues In The Blue Of The Night, Do You Love Me Do You Love Me en I'm Turning Over A Brand New Leaf reeds de wortels kan horen van wat een paar jaar later rockabilly zou worden. Allemaal één pot nat!

Met I'm Turning Over A Brand New Leaf zitten we al op CD 2 in 1955, wat Barton er niet van weerhield 100 % pure country als No Tomorrow uit te blijven brengen. Ook de trucking song Ten Wheels is country, maar dan van het mysterieus bizarre soort die onze voorkeur wegdraagt. Het was in deze periode, meer bepaald in 1958, dat Barton begon met het handvol rock 'n' roll opnames dat hij zou maken, in de eerste plaats die Crazy Lover waarin hij klinkt als een opgehitste rockabilly en de iets beschaafdere maar even springerige bopper Day Late And A Dollar Short. De countrybilly picker Doorway To Heaven is ondanks de titel geen gospel, net zoals The Devil My Conscience And I gewiekste novelty is met waanzinnig gelach van de Satan zelve. So Called Friend is een countrybilly echo bopper, Wanted Man een medium tempo western saga. In die jaren was Barton actief achter de schermen bij het kleine Fire label in Bakersfield en het zou duren tot 1961 voor hij opnieuw zelf iets uitbracht, de standaard country crooner Blue Lover. Nauwelijks te geloven dat dit dezelfde zanger is van Crazy Lover! B-kant Monkey Business was veel beter, geen country bopper maar een leuke, euh, country popper. Misschien daarom dat die single verscheen onder de wat jeugdiger klinkende naam Billy Boy Barton. Zijn volgende single was eind 1961 de tienerballade Two Kids In Love waarvoor Barton opnieuw een zangeres strikte voor een duet, Carlyn Johnson die zich op haar solo B-kantje Why Do I Love You ontpopte tot doo-woppende teen rocker. Barton bracht in 1962 ook zelf een doo-woppende rocker op jive twist ritme uit, Don't Knock The Rock met een hoog novelty gehalte, blijkbaar een stijlelement waarin hij vaak zijn heil zocht. Die single verscheen onder weer een ander pseudoniem, het wat hippere Laurel London, en op de B-kant stond een heropname van The Devil My Conscience And I, trager dan de versie uit 1958 maar ook twangier en met een achtergrondkoortje, al blijft de Satan even waanzinnig schateren. Met die als ik er niet naast geteld heb twintig singles en 78 toeren hebben we alles wat Billy Barton tot en met 1962 uitbracht uitgezonderd één nummer uit 1953, A Heartbreak Ago, maar deze release bevat nog veel meer. Aanverwante solo singles van Wanda Wayne die het verhaal vervolledigen zijn het relax jazzy swingend medium tempo Take Your Tears (To The One Who Took Your Kisses) met klarinet, haar standaard country The Light Across The River, en haar medium tempo female rockahillbilly cover van Marvin Rainwater's I Gotta Go Get My Baby, trager dan Marvin Rainwater maar wel non-stop, in tegenstelling tot Rainwater's tempowissels.
Van de drie tot nu toe uitgebrachte California Acetates triple CD’s (eerder waren er Jimmie Dolan en Terry Fell) bevat Billy Barton het meeste onuitgebrachte actetates, namelijk het onwaarschijnlijke aantal van 37, deels één man op één akoestische gitaar, deels opgenomen met een complete groep, zowel uptempo (A Lying Tongue dat doet denken aan het beste van Woody Guthrie, Empty Heart, het gedreven Rollin' On) als trager (I'm Through With Your Love, Baby I'm Taking A Ride), waarbij hillbilly slepers (Faded Roses, It's All Wrong, Is My Heart Just A Toy, Can't Get Rid Of This Memory) afwisselen met piano boogie (Blue Eyes You Turned The Blues), honky tonkers (My Love Keeps Travelling On, Send Me Your Love In A Letter, Aggravating Love) en een enkele keer banjo bluegrass (Come Back To Me, You're Driving Me Crazy). Nummers als Pardon Me zouden zonder meer uitstekend zijn geweest indien volwaardig opgenomen met een hele band, waardoor ze ook goed zijn uitgevoerd op slechts één gitaar. We horen twee akoestische demo’s van Blues In The Blue Of The Night, en een versie van Who Would You Cry To door Wanda Wayne is erg mooi wegens één breekbare vrouwenstem op opnieuw één akoestische gitaar. Nog zo'n mooie is Wayne's The Way She Said I Love You geplaatst tegenover de parlando van Billy Barton. Wanneer ze werden opgenomen valt anno 2024 niet meer te achterhalen, maar de geluidskwaliteit is in elk geval verbazingwekkend goed. Ze staan een beetje verdeeld over de drie CD’s maar samen vormen ze eigenlijk een hele unreleased CD. In hoeverre ze echt unreleased zijn is me echter niet duidelijk want ik dacht dat ze reeds in 2006 voor een deel op de Johnny Horton/Billy Barton CD Country Treasure Series Vol. 1 op Stampede Records stonden, een kortstondig hillbilly label van Tony Barrett van Rockstar Records die de "honderden acetaatopnames" waarvan de California Acetates reeks gebruik maakt ontdekte in Los Angeles. Barrett deed er verder niets mee en verkocht ze uiteindelijk aan ex-Bear Family opperbeer Richard Weize die ze nu via Atomicat aan de mensheid openbaart. Tien demo’s zijn van Johnny Horton, opnieuw zowel één man op één akoestische gitaar (I'll Fill A Drunkard's Grave, Confusion, het trage (bijbelse?) Banks Of The Beautiful Nile) als fox chases op de mondharmonica (Give Me Back My Picture, In My Home In Shelby Country), met piano (Go And Wash Those Dirty Feet, Talk Gobbler Talk), als opgenomen met een full band (het uptempo Devilish Lovelight, het verhalende Down That River Road, het jazzy swingende It's A Long Rocky Road). Sommige daarvan bracht Horton ook in afgewerkte versie uit op Abbott, een paar verschenen later in overgedubde versie bij andere platenmaatschappijen. Er is ook een akoestische duet demo van Billy Barton en Johnny Horton van Bawlin' Baby. Deze opnames zijn natuurlijk nog lichtjaren verwijderd van Honky Tonk Hardwood Floor en The Battle Of New Orleans maar passen perfect in Horton's country plaatje. Ook voor deze demo’s geldt mijn vraag of nu echt onuitgebracht zijn, of stonden ze mee op die Stampede CD? Of op een van de verschillende Johnny Horton releases met demo materiaal? Wat ik in ieder geval nog nooit ben tegengekomen is de radio reclame voor een optreden op 24 augustus 1957 in Crockett, Texas van Johnny Horton "heading a list of a long line of great country and western ànd rock and roll stars" waaronder Bob Luman.
Na 1962 zou Billy Barton nog slechts sporadisch opnemen en zich vooral toeleggen op het schrijven van nummers voor anderen, wat in 1953 reeds had geresulteerd in de thematisch aan I Cried My Eyes Out Over You verwante hit ballade A Dear John Letter van Ferlin Husky & Jean Shepard. Dat nummer staat op deze CD in de versie van Fuzzy & Bonnie Owen, samen met nog dertien andere nummers uit de periode 1952-1962 die Barton schreef voor andere artiesten. Die omhelzen niet alleen (alweer novelty) country swing (Funny Book van Cousin Herb Henson, You Got To Bite To Catch On van Herb & Kay) maar ook hillbilly (I'll Find Her van The Maddox Brothers & Rose), gestroomlijnde country bop (You’ll Come Back, in 1958 een Top 10 hit voor Webb Pierce, en Thinking About Love van Benny Martin waarin opnieuw de oorlog passeert, dit keer in Belgisch Congo!), country schmaltz (Silence van Lefty Frizell) en uptempo Nashville sound (Donna On My Mind en I Done Done It van Wynn Stewart), maar ook gedreven rock 'n' roll (Lonesome Lover van Bob Miller) tot pure bijna white rock gitaar rock 'n' roll (I'll Keep Lovin' You van The Variatones met op de B-kant de gemene gitaar instro Roulette Rock).
Samenvatting: 97 tracks op drie CD’s boordevol muziek uit de tijd toen "goodbye" nog rijmde op "cry" en meisjes nog Liza Lou en Betty Lorraine heetten in plaats van Pommelien en Merel. Als dit soort stuff uw hartje sneller doet kloppen zal u er een flinke kluif aan hebben. Billy Barton overleed in 2011 op 81-jarige leeftijd. Info: www.vintagerockinroots.com (Frantic Franky)

Billy Barton recorded the not really well known but absolutely wild Crazy Lover, a rockabilly song that hits you like a sledgehammer. “He started out with country music,” every no hit rockabilly wonder's biography invariably states, "genre to which he returned in the 1960s.” Indeed Barton turns out to be much more than only Crazy Lover: Mark Armstrong puts Barton in the context of what he did before and after Crazy Lover and points out other artists who crossed his musical path, of which Johnny Horton was the most famous. And what Barton did before and after Crazy Lover was indeed country in its purest hillbilly form: for obvious reasons twelve of the tracks here were released under the moniker Hillbilly Barton. His tale begins on CD 1 in 1951 when Barton starts recording demo’s, a period in which he meets future superstar Johnny Horton who like Barton was signed to Abbott Records, a small Malibu label. From 1951 on both recorded demo’s together and separately resulting in two 1952 “duet” singles (Barton sings second voice in the chorus), the medium tempo ballad Somebody's Rockin' My Broken Heart and the uptempo hillbilly Bawlin' Baby. The flip of both records were solo recordings by Johnny Horton that also appear on this triple CD collection, the waltz Betty Lorraine and the boogie Rhythm In My Baby's Walk. Barton himself also released several singles on Abbott which in addition to the occasional plaintive ballad like You'll Always Be In My Heart, Who Would You Cry To and What God Has Put Together Let No Man Tear Apart are mostly upbeat typical early 1950s country fare filled with steel guitar and fiddle like the uptempo songs No Help Wanted (you know it from The Carlisles, The Maddox Brothers & Rose, Hank Thompson, Ernest Tubb & Red Foley and Gene Simmons), Strange Affection, Never Satisfied, You Made Me Love You (With A Twinkle In Your Eyes), the raise your glasses high singalong She's a Good Ole Gal, novelty tunes like No Interest, as well as a couple of corny medium tempo honky tonk tunes like What's The Matter With Me and You're You. Some songs appeared under Barton's real name Johnny Grimes, others are duets with his second wife Wanda Wayne, for instance These Three Little Words (a sad parlando set against a dreamy female voice, a Hawaiian steel and an echo that seems to come floating in from the ALP’s). Another quivering country parlando is the tearjerker I Cried My Eyes Out Over You (soldier returns from the war and files for divorce) set to the Hawaiian tune Aloha Oe. Wayne's vocals seem painfully out of key in this song, or maybe it was just a difficult song to sing, for on other songs her phrasing is quite OK, for example in the squaredancing novelty duet That Word Called Love. Another uptempo duet, albeit pure country, is The Song You Just Played. Songs like Why Don't They Leave Her Alone and Pardon Me Old Buddy are bluegrass hillbilly swing, yet it's striking how the structure, sound and feel of songs like My Darlin' Liza Lou, Blues In The Blue Of The Night, Do You Love Me Do You Love Me and I'm Turning Over A Brand New Leaf reflect the roots of what would become rockabilly a few years later. It's all the same thing!

With I'm Turning Over A Brand New Leaf we're already on CD 2 in 1955, which didn't stop Barton from continuing to release 100 % pure country music like No Tomorrow. The trucking song Ten Wheels is also country, but of the mysterious bizarre kind that we prefer. It was during this period, more specifically in 1958, that Barton started making his handful of rock 'n' roll recordings, led by Crazy Lover in which he sounds like a rockabilly in heat, followed by the slightly more civilized yet equally bouncy bopper Day Late And A Dollar Short. Despite its title the countrybilly picker Doorway To Heaven is not gospel, just as The Devil My Conscience And I is shrewd novelty with insane laughter from Satan himself. So Called Friend is a countrybilly echo bopper, Wanted Man a medium tempo western saga. In those years Barton was active behind the scenes at the small Fire label in Bakersfield and it wouldn't be until 1961 before he released new material himself, the standard country crooner Blue Lover. Hard to believe this is the same guy who sang Crazy Lover! Flip side Monkey Business was much better, not a country bopper but a nice, er, country popper. His next 45 at the tail end of 1961 was the teen ballad Two Kids In Love for which he again roped in a girl singer for a duet, Carlyn Johnson who emerged as a doo-wopping teen rocker on her solo flip side Why Do I Love You. Barton also released a doo-wopping rocker himself in 1962 titled Don't Knock The Rock with a jiveable twist rhythm and a high novelty factor, apparently a stylistic element he often employed. This particular 45 appeared under yet another pseudonym, the more hep sounding Laurel London, and on the B-side was a re-recording of The Devil My Conscience And I, slower than the 1958 version yet twangier and with a background chorus, though Satan laughs just as frenzied. If I didn't count wrong that makes twenty 45s and 78s which is everything Barton released through 1962 except one 1953 song, A Heartbreak Ago. But there's much more to be discovered here. Related solo performances by Wanda Wayne that complete the story are the laid back jazzy swinging medium tempo Take Your Tears (To The One Who Took Your Kisses) with clarinet, her standard country The Light Across The River, and her medium tempo female rockahillbilly cover of Marvin Rainwater's I Gotta Go Get My Baby, slower than Marvin Rainwater but sang without stops, unlike Rainwater's tempo changes.
Of the three California Acetates triple CD’s released so far (the others were Jimmie Dolan and Terry Fell) Billy Barton contains the highest number of unreleased actetates, an improbable 37 in total, some being one man on one acoustic guitar, some recorded with a full band, both uptempo (A Lying Tongue reminiscent of the best of Woody Guthrie, Empty Heart, the driving Rollin' On) and slower (I'm Through With Your Love, Baby I'm Taking A Ride), hillbilly slows (Faded Roses, It's All Wrong, Is My Heart Just A Toy, Can't Get Rid Of This Memory) alternating with piano boogie (Blue Eyes You Turned The Blues), honky tonkers (My Love Keeps Travelling On, Send Me Your Love In A Letter, Aggravating Love) and the occasional banjo bluegrass (Come Back To Me, You're Driving Me Crazy). There's no doubt that songs like Pardon Me would have been excellent if recorded with a group, as they're already good when accompanied with only one guitar. We hear two acoustic demo’s of Blues In The Blue Of The Night, and Who Would You Cry To sung by Wanda Wayne is beautiful because it's simply a fragile female voice and again one acoustic guitar. Another great demo is Wayne's The Way She Said I Love You placed opposite Billy Barton's parlando. When these were recorded is impossible to find out anno 2024, but the sound quality is amazingly good. They are spread out over the three CD’s but collectively would make up an entire unreleased CD. Now to what extent they are really unreleased is not clear to me, for as far as i know at least some of them were already on the Johnny Horton/Billy Barton CD Country Treasure Series Vol. 1 on Stampede Records back in 2006, a short lived hillbilly label from Rockstar Records' Tony Barrett who in Los Angeles discovered the “hundreds of acetate recordings” used for the California Acetates series. Barrett did nothing else with them, eventually selling them to former Bear Family papa bear Richard Weize who now reveals them for the whole world to hear through Atomicat Records. Ten demo’s are by Johnny Horton, again one man on one acoustic guitar (I'll Fill A Drunkard's Grave, Confusion, the slow (biblical? ) Banks Of The Beautiful Nile), fox chases on harmonica (Give Me Back My Picture, In My Home In Shelby Country) and solo piano recordings (Go And Wash Those Dirty Feet, Talk Gobbler Talk), as well as full band demo’s (the uptempo Devilish Lovelight, the narrative Down That River Road, the jazzy swinging It's A Long Rocky Road). Some of these Horton released in finished studio versions on Abbott Records, a few of them later appeared in overdubbed versions on other record labels. There's also an acoustic Billy Barton & Johnny Horton duet demo of Bawlin' Baby. These recordings are obviously light years away from Honky Tonk Hardwood Floor and The Battle Of New Orleans, but they fit perfectly into Horton's country picture. Still my question remains whether these are really unreleased, or were they included on that Stampede CD? Or on one of the various Johnny Horton releases that contain lots of demo’s as well? In any case I never heard the radio advertisement for an August 24, 1957 show in Crockett, Texas of Johnny Horton “heading a list of a long line of great country and western ànd rock and roll stars” including Bob Luman.
After 1962 Billy Barton would only record sporadically, instead mainly focus on writing songs for others, which had already resulted in Ferlin Husky & Jean Shepard's 1953 hit ballad A Dear John Letter, thematically related to I Cried My Eyes Out Over You. That song appears here in Fuzzy & Bonnie Owen's version, along with thirteen more songs from 1952-1962 written by Barton for other artists. These encompass not only (again novelty) country swing (Cousin Herb Henson's Funny Book, Herb & Kay's You Got To Bite To Catch On) but also hillbilly (The Maddox Brothers & Rose's I'll Find Her), streamlined country bop (You'll Come Back, a Top 10 hit in 1958 for Webb Pierce, and Benny Martin's Thinking About Love which once again uses the war, this time set in Belgian Congo), country schmaltz (Lefty Frizell's Silence) and uptempo Nashville sound (Wynn Stewart's Donna On My Mind and I Done Done It), but also exciting rock 'n' roll (Bob Miller's Lonesome Lover) and even pure almost white rock guitar rock 'n' roll (The Variatones' I'll Keep Lovin' You with the mean guitar instro Roulette Rock on the flip).
Summary: 97 tracks on three CD’s full of good ol' music from the days when “goodbye” still rhymed with “cry” and girls were still called Liza Lou and Betty Lorraine instead of Anouk and Quiana. If you dig this stuff you will be in for quite a treat. Billy Barton died in 2011 at the age of 81. Info: www.vintagerockinroots.com (Frantic Franky)

ROCKS/ JAMES COTTON
Bear Family, BCD 17651
English version: see below

Van James Cotton weet ik alleen dat het een blues artiest was (kan moeilijk anders als je Cotton heet) die mondharmonica speelde en twee platen uitbracht op Sun Records, Sun 199 opgenomen eind 1953 en Sun 206 uit 1954. Daarna heeft ie nog heel veel platen uitgebracht want hij bleef actief tot zijn overlijden in 2017 op 81-jarige leeftijd, maar omdat blues totaal mijn ding niet is ben ik daar altijd ver van weggebleven. Dan is zo'n Rocks CD natuurlijk een geschenk uit de hemel. Ik ben benieuwd!
Cotton begon zijn opnamecarrière in 1952 als begeleider van Howlin' Wolf (Saddle My Pony, opgenomen bij Sun maar verschenen op Chess) en Willie Nix (Sun 179, Baker Shop Boogie / Seems Like A Million Years), maar alles begint natuurlijk met zijn eigen twee Sun singles, My Baby / Straighten Up Baby en Cotton Crop Blues / Hold Me In Your Arms, Cotton's allereerste opnames onder eigen naam. My Baby is een bluesbopper van de duivelse soort met Pat Hare op gitaar die klinkt als schrikkeldraad, met sax maar nog zonder mondharmonica, een eigen compositie en niet de bekende My Babe rock 'n' roll klassieker. B-kant Straighten Up Baby gaat met zijn wandelende beat, stop-start patroon en sax solo meer richting zwarte rock 'n' roll. Pat Hare is terug in de frontlinie op Cotton Crop Blues waarmee we in de pure, trage gitaarblues zitten, in tegenstelling tot B-kant Hold Me In Your Arms, een uptempo rockende kopie van Love My Baby en Mystery Train - eigenlijk gewoon Love My Baby van Junior Parker met een andere tekst. Wat Cotton nog had kunnen bereiken op Sun zal voor eeuwig de vraag blijven, want drie singles later verscheen Sun 209, That's All Right van Elvis, en Sun Records en bij uitbreiding de hele wereld was nooit meer hetzelfde.
De 27 tracks op James Cotton Rocks staan niet chronologisch en dus is het even zoeken in de tracklisting, maar na Sun komen we Cotton tegen op negen songs van Muddy Waters in wiens band Cotton jarenlang speelde als vervanger van Junior Wells en Walter Jacobs, opgenomen van 1958 tot 1965 voor Chess en allemaal voorzien van Cotton's gemene mondharmonica. De trage blues Rock Me, You Don't Have To Go, I Won't Go On, Meanest Woman, Elevate Me Mama en de cover van Big Bill Broonzy's I Feel So Good behoren allemaal tot de pure trage en medium tempo mondharmonica blues, uitgezonderd het supersonische en bijna psychedelische My Dog Can't Bark uit 1965. She's Got It is dan weer gebaseerd op Bo Diddley's bekende I'm A Man. Een ander nummer dat er - letterlijk - uitspringt is Short Dress Woman door de opvallende piepklarinet. En ook al is Cotton op die nummers "slechts" een van de begeleiders, het is mooi om te luisteren hoe hij naast en tussen de andere instrumenten en de zang speelt.
Dat betekent evenwel niet dat James Cotton zelf geen platen uitbracht, want we horen hem in 1961 met de bluesy blues Rock Me Mama, opgenomen in Engeland met Alexis Korner op gitaar en Chris Barber op... trombone. Barber nam toen twee 4 track "jazz" EPs op met Cotton, maar het enige andere nummer daarvan op de CD is de instrumental Jimmy's Jump, een mondharmonica improvisatie op een bedje van boogie woogie piano. Jammer dat Polly Put The Kettle On niet op de CD staat! Een andere instrumental is Three Harp Boogie uit 1962-1963 waarop Cotton duelleert met zijn tijdgenoot Billy Boy Arnold en de jongere en blankere Paul Butterfield, in het booklet lyrisch omschreven als verleden, heden en toekomst van de rockin' blues op dat moment. Midden jaren '60 stapte Cotton op bij Muddy Waters om solo verder te gaan onder eigen naam en de resterende opnames dateren van 1965-1968, te beginnen met drie nummers van een various artists LP uit 1965, Chicago The Blues Today. De eerste daarvan is Cotton's cover van Jackie Brenston's Rocket 88 door Brenston opgenomen bij Sun maar verschenen op Chess, nummer waarvan Cotton altijd heeft beweerd dat hij het samen met Ike Turner schreef. Voor 1965 rockt dat behoorlijk, mede door de boogie-ënde piano van Otis Spann, maar Cotton's mondharmonica vervangt natuurlijk wel de saxofoons van bij Jackie Brenston & Ike Turner's Kings Of Rhythm. Opvallend en voer voor een spelletje zoek de zeven verschillen is de heropname met twaalf jaar ertussen van zijn eigen Cotton Crop Blues, niet alleen het verschil tussen Memphis in de jaren '50 en Chicago in de jaren '60, maar nu ook met in de hoofdrol Otis Spann's piano in plaats van Pat Hare's gitaar, naast Cotton's mondharmonica die afwezig was op de Sun versie. De laatste acht songs stammen uit 1967 en 1968, komen uit Cotton's eerste vier LPs onder eigen naam, en tonen vooral hoe gevarieerd hij uit de blueshoek kon komen. Don't Start Me Talkin' is een goeie bluesrocker, Junior Parker's Feelin' Good (nog een song waarvan Cotton beweerde dat hij en niemand anders de auteur was) met blazers swingt behoorlijk, Jimmy Reed's Honest I Do zit vol soulvuur, het onder een wat ondermaatse geluidskwaliteit gebukt gaande Take Your Hands Off Her gaat dankzij de trombone richting New Orleans, maar Walter Jacob's instrumentale Off The World is pure (uptempo) blues terwijl Oh Why (I Need You So Bad), Next Time You See Me en vooral Lovin' Cup wat mij betreft funk zijn waarbij "rocks" een zeer ruim begrip wordt.
Ik ben er nog niet uit of James Cotton nu rockt of niet, maar ik ben blij dat ik veel meer weet van de man van Sun 199 en 206 dankzij een CD die ik graag aanraad aan liefhebbers van Sonny Boy Williamson (Rice Miller), Little Walter en Walter Horton. Info: www.bear-family.com (Frantic Franky)

All I know about James Cotton is that he was a blues artist (with a name like that ya can't be anything else) who played the harmonica and had two releases on Sun Records, Sun 199 recorded at the end of 1953 and Sun 206 from 1954. After that he released many more records remaining active until his death in 2017 at the age of 81, but since da blues is totally not my thing I always stayed far away from these. In that case a Rocks CD is like manna from heaven. I'm very curious about this one!
Cotton made his first recordings in 1952 as a sideman for Howlin' Wolf (Saddle My Pony, recorded at Sun but leased to Chess) and Willie Nix (Sun 179, Baker Shop Boogie / Seems Like A Million Years), but obviously everything starts with his own two Sun releases, My Baby / Straighten Up Baby and Cotton Crop Blues / Hold Me In Your Arms, his first recordings under his own name. My Baby is a blues bopper of the devilish kind with Pat Hare making his guitar sound like barbwire, with sax but no blues harp yet, selfpenned and not the familiar My Babe rock ‘n’ roll classic. Flip-side Straighten Up Baby veers more towards black rock ‘n’ roll with its walking beat, stop-start pattern and sax solo. Pat Hare is back in the front line on Cotton Crop Blues which takes us into the pure slow guitar blues, unlike its flip Hold Me In Your Arms, an uptempo rockin' copycat of Love My Baby and Mystery Train - in fact it's Junior Parker's Love My Baby with different lyrics. What else Cotton could have achieved on Sun will forever remain a mystery, for three Sun Records later Sun 209, Elvis' That's All Right, came out, and Sun Records and by extension the whole world would never be the same.
The 27 tracks on James Cotton Rocks are not listed chronologically and so you have to dig a bit into the track listing, but after Sun we find Cotton on nine songs sung by Muddy Waters in whose band Cotton played for many years replacing Junior Wells and Walter Jacobs. These were recorded from 1958 to 1965 for Chess and all of 'em feature Cotton's mean harmonica. The slow blues Rock Me, You Don't Have To Go, I Won't Go On, Meanest Woman, Elevate Me Mama and a cover of Big Bill Broonzy's I Feel So Good are all slow and medium tempo harmonica blues, except 1965's supersonic and almost psychedelic My Dog Can't Bark. She's Got It on the other hand is based on Bo Diddley's I'm A Man. Another song that stands out - literally - is Short Dress Woman because of its distinctive squeaky clarinet. And even though Cotton is "simply" only one of the musicians here it's very interesting to hear how he accentuates alongside and in between the other instruments and the vocalising.
That does not mean however that James Cotton did not release any records himself, for we hear him in 1961 with the bluesy blues Rock Me Mama, recorded in England with Alexis Korner on guitar and Chris Barber on... trombone. Barber recorded two 4 track "jazz" EPs with Cotton, but the only other track on the CD from those sessions is the instrumental Jimmy's Jump, a harmonica improvisation on a foundation of boogie woogie piano. Pity that Polly Put The Kettle On is not on the CD ! Another instrumental is Three Harp Boogie from 1962-1963 on which Cotton duels with his contemporary Billy Boy Arnold and with the younger and whiter Paul Butterfield, in the CD booklet lyrically described as the past, present and future of rockin' blues at that moment in time. In the mid sixties Cotton quit his job with Muddy Waters to start a solo career under his own name and the remaining recordings are from 1965-1968, beginning with three songs from a 1965 various artists LP titled Chicago The Blues Today. The first is his cover of Jackie Brenston's Rocket 88 which Brenston recorded at Sun but was leased to Chess, a song Cotton always claimed to have co-written with Ike Turner. For 1965 it rocks decently, in part thanks to Otis Spann's boogie piano, Cotton's harmonica obviously replacing the saxophones from Jackie Brenston & Ike Turner's Kings Of Rhythm. Notable and handy for a little game of spot the seven differences is Cotton's re-recording of his own Cotton Crop Blues twelve years after the original Sun version, showing not only the difference between Memphis in the 1950s and Chicago in the 1960s, but now showcasing Otis Spann's piano instead of Pat Hare's guitar, in addition to Cotton's harmonica which was absent on the Sun version. The last eight songs are from 1967 and 1968, picked from Cotton's first four LPs under his own name, and most importantly showing his versality in the blues field. Don't Start Me Talkin‘ is a fine blues rocker, Junior Parker's Feelin’ Good (another song Cotton claimed to have written) with brass really swings, Jimmy Reed's Honest I Do overflows with soulful fire, Take Your Hands Off Her which suffers from a substandard sound quality heads towards New Orleans thanks to the use of trombone, but Walter Jacob's instrumental Off The World is pure (uptempo) blues while Oh Why (I Need You So Bad), Next Time You See Me and especially Lovin' Cup as far as I'm concerned are funk, so “rocks” becomes a very broad term here.
I haven't yet figured out whether James Cotton rocks or not, but I'm glad to know a lot more about the artist behind Sun 199 and 206 thanks to a CD I fully recommend to fans of Sonny Boy Williamson (Rice Miller), Little Walter and Walter Horton. Info: www.bear-family.com (Frantic Franky)

FIREBALL BOOGIE/ TERRY FELL
Atomicat, ACCD 149
English version: see below

Terry Fell is vooral bekend als schrijver en orginele uitvoerder van een van de eerste en bekendste trucker songs, de meezinger Truck Driving Man. Pour me another cup of coffee for it is the best in the land, I'll put a nickel in the jukebox and play the Truck Drivin' Man! Een kenner, euh, kent van Fell voorts mogelijk zijn Bear Family CD uit 1993, logischerwijs getiteld Truck Driving Man met zijn gezellige country boogie opnames uit 1954-1956 op RCA Victor. Voor de rest zijn er nog een paar op de vingers van één hand te tellen obscure albums die nooit verder geraakt zijn dan doorgewinterde verzamelaars, maar zoals zo vaak is er veel meer te vertellen. Mark Armstrong vertelt het op deze driedubbele California Acetates CD, een reeks waarin eerder Jimmie Dolan verscheen, en plaatst het verhaal van Terry Fell in een veel bredere context, letterlijk (de CD loopt van 1945 tot 1963) én figuurlijk door de inclusie van nummers geschreven door Fell voor andere artiesten en nummers van andere artiesten die verschenen op Fell's eigen Lode label dat hij oprichtte in 1958. Maar liefst 21 nummers zijn acetaat opnames (negentien van Fell zelf, twee van Sammy Masters) die nooit eerder op geluidsdrager verschenen! De 94 tracks staan chronologisch op de drie CD’s dus gaan we het onszelf niet moeilijk maken en ze in die volgorde recenseren. Welaan!
CD 1 bevat materiaal uit 1946-1948, is dus country van de oude stempel en klinkt ook zo, al maakt de remastering het geluid ondanks het geruis op sommige opnames erg scherp en levendig. Een paar nummers klinken stijlgewijs heel jaren '30, maar de meerderheid van de tracks zijn boogie (You're Not Wanted Here, Stop Your Flirting Little Girl) met elementen uit de bluegrass (hoor ik een mandoline?), bordeelpiano en een krassende fiddle maar ook wat klinkt als een slide, dobro of steel, met af en toe zelfs een accordeon of een klarinet. Naast een paar ballades als Guess I'm Better Off Without You is er de indianen tongtwister Napanee, een meidenkoortje in de stijl van The Andrews Sisters op Please My Darling Think Of Me en Why Should I Feel So Blue, de shuffelende instrumental Texas A La Mode, de uptempo instrumental Steeling The Blues van Leodie Jackson & his Western Swingsters met Fell op gitaar, twee verschillende versies van Paper Heart op Memo en op Fargo met ander gitaar- en steel werk, twee versies van You Don't Want Me Anymore ook op Memo en Fargo, twee versies van I've Done All I Know To Do op Memo en 4 Star, en twee versies van You Ran Around (While I Was Gone) ook op Memo en 4 Star. CD 1 bevat tien acetates waarvan vooral Little By Little verbaast wegens pure boppende hillbilly! That's Alabam is zelfs een akoestische bopper. Ook van gestroomlijnde country swingers als I'm Glad I Found (You) Out en Midnight Sun is het onbegrijpelijk dat dit nooit werd uitgebracht. Nee, dit zijn niet alleen ballades als Give My Heart Time To Mend of A Nickel For A Dozen Roses zoals zo vaak het geval met onuitgebracht materiaal, maar gezellige nummertjes als Tellin' All My Trouble Goodbye en Just Like I Thought You Would Be. Al deze nummers zijn volledig afgewerkt, opgenomen met een volledige band, en de geluidskwaliteit is een enkele uitzondering daargelaten prima. Wanneer ze werden opgenomen valt niet meer te achterhalen, maar aan de klankkleur te horen zou ik zeggen dat de meeste uit midden jaren '50 stammen, wat bevestigd lijkt te worden door de gospel boogie I'm In Heaven (Away This Side Of Heaven) die Terry Fell schreef samen met Cal Maddox, want The Maddox Brothers & Rose namen het op in 1955. Fell zingt het ingetogener, maar qua uitbundigheid kon natuurlijk niemand winnen van Amerika's kleurrijkste hillbilly band.
CD 2 pikt de draad en de muziek op van 1948 tot 1956 en is dus vlotter, al zijn er klaaglijke slepers in de vokale traditie van een Hank Williams als Yesterday. Over Hank Williams gesproken: in het nummer Hillbilly Impersonations (Twelve Famous Singers) doet Fell op drie minuten artiesten als Hank Williams, Hank Snow, Red Foley, Ernest Tubb, Gene Autry, T. Texas Tyler, Roy Acuff, Lefty Frizell, Frankie Miller, Tex Ritter en zelfs Rose Maddox achterna, en dan heb ik er blijkbaar eentje gemist. Fireball Boogie is een supersnelle instrumentale gitaar boogie woogie uit 1953, en met het Tennessee Ernie Ford-achtige I Can Hear You Clucking uit 1952/1953 zitten we in het soort hillbilly boogie uit de eerste helft van de jaren '50 die ons grote fans van dat subgenre maakte. Mississippi River Shuffle is een soort Choo Choo Ch' Boogie treinsong gecombineerd met de stoomboten op de Mississippi. Die songs zijn deels geinige novelty met nummers als Smoking Cornsilks en vooral Caveman, een soort remake van Napanee maar dan over holbewoners, en de tweede poot is gestroomlijnde country bop als You Don't Give A Hang About Me, Get Aboard My Wagon en That's What I Like. Hier horen we ook Fell's originele Truck Driving Man op RCA sublabel X, een uptempo fox chase met mondharmonica in de stijl van Wayne Raney en The Delmore Brothers. Het nummer was in 1954 de B-kant van Fell's enige hit Don't Drop It (in 1960 gecoverd door Jerry Lee Lewis op Sun maar onuitgebracht gebleven) waarop Fell een leuk stukje scat, net als op I'm Hot To Trot en net als Roger Miller dat tien jaar na hem zou doen. Het meerstemmig koortje in Fa So La doet dan weer denken aan een beschaafdere versie van The Maddox Brothers & Rose. Eén nummer verscheen onder Fell's pseudoniem Forrest Field: My Pretty Japanese weerspiegelt de fascinatie voor oosterse vrouwen in die dagen. Fell's muziek evolueert hier naar meer standaard country als de ballades That's The Way The Big Ball Bounces en Don't Do It Joe, het medium tempo I Nearly Go Crazy en de George Jones cover What Am I Worth, maar we horen ook een heropname uit 1956 van I Can Hear You Clucking die ondanks de fox chase mondharmonica een rockende leadgitaar heeft. Ook Fell's versie van het door hem geschreven Play The Music Louder, bekend van Curtis Gordon die het eerst opnam, rockt! Ook hier weer acht onuitgegeven acetaatopnames waaronder demo’s van Smoking Cornsilks, Guess I'm Better Off Without You, I Nearly Go Crazy, Don't Drop it zonder scat, een halve minuut langere wegens iets tragere full band demoversie van Truck Driving Man, een tweede veel soberder versie van I'm Glad I Found (You) Out, en een toffe titelloze instrumental (op mandoline?) door samensteller Mark Armstrong Throttle Boogie gedoopt. Een enkele acetaat hier is met full band, de overige lijken beperkt tot akoestische gitaar en soms mandoline. De opvallendste acetaat is Never, het door Fell geschreven nummer dat u zou moeten kennen van Eddie Cochran, hier bij Fell een nasale één man op één akoestische gitaar country ballade.
CD 3 loopt van 1956 tot 1960 met meer gestandaardiseerde typische jaren '50 medium tempo country als Over And Over, bloedserieuze strenge ballades als Consolation Prize, en opgewekte novelty als Wham Bam Hot Ziggity Zam met rock 'n' roll gitaar (begint het u ook op te vallen hoeveel van zijn songtitels erg ritmisch klinken?) en If I Didn't Have You. Op Child Bride uit 1958 ontpopt hij zich dan weer tot een bijna teen rocker, ware het niet voor die duistere mineurakkoorden, alsmede het onderwerp - de child bride in kwestie werd "gisteren veertien"! Al even bizar is B-kant Paper Kite, niet zozeer qua lyrics, wel muzikaal. Veel normaler, zij het ook novelty, is Y'All Be Good Now, zijn beschaafde op Shortenin' Bread gebaseerde Crest single uit 1960, met op de B-kant het verhalende en muzikaal weer erg bizarre Who Who's. De acht Terry Fell songs van CD 3 worden aangevuld met een tweede onuitgebrachte acetaat demo van Don't Drop It en de audio van een TV opname uit 1955 van That's What I Like. De andere 22 nummers op CD 3 zijn van andere artiesten en deels van zijn Lode label. De bekendste rock 'n' roll single die op Lode verscheen was Sammy Masters' Rockin' Red Wing, door Fell doorverkocht aan Warner Bros die er reverb aan toevoegden. De versie op Fireball Boogie is zonder reverb zoals heruitgebracht op Lode Records. Masters' Golden Slippers was een meer variété gerichte sax rocker. The Tremors klinkt als een echte rock 'n' roll naam (er is/was trouwens momenteel in Amerika een band die zo heet), maar hun Banana Choo Choo is instrumentale calypso in de stijl van Skokiaan, met op de B-kant het wat langzamere en iets meer poppy Yucatan. Een andere instrumentale single op Lode was wél rock 'n' roll, en bovendien geweldige rock 'n' roll: Grounded Wasp van Bob Morris is twangy gitaar op uptempo stroll tempo in de beste Duane Eddy traditie met een sax die scheurt als een wesp. B-kant Jungle Giant was trager en klinkt als een kruising tussen burlesque en mysterieuze exotica. Fred Carter combineert in de gedreven jiver Freeloaders gitaar rock 'n' roll met het melodieuze van The Everly Brothers, en ook B-kant I'm In Love is mooi. Johnny Valentine was een pseudoniem waarachter Fell zelf schuilging en te horen aan Angel On A Cloud en Sandy een poging om te scoren in de tienermarkt, wat helaas resulteerde in zevenderangs Pat Boone schmalz. Dan liever Robin Rocket wier Changing Schools het betere highschool werk is. Her Skirt Was Just Too Tight van Gary Link was dan weer poprock. Met een titel als Glenn Garrison's The Ballad Of Hank Gordon verwacht je je aan country, maar 't is een duister dreigende bijna white rocker, al gaat het wel degelijk over een shootout voor zover ik de tekst kan ontcijferen. Zijn stop-startende Chuck Berry copie Pony Tail Girl is bekender. De resterende songs werden gecomponeerd door Tery Fell en opgenomen door andere artiesten, en met Eddie Cochran schoot ie uiteraard een hoofdvogel: Fell schreef de ondergewaardeerde teen rocker Cradle Baby en de reeds vermelde ballade Never. Dirty Dishes is een prima female rocker van Jeani Mack, in tegenstelling tot de pure country van Hank Locklin's You're The Reason en de coverversie van Truck Driving Man uit 1962 van Bill Woods. We horen ook Curtis Gordon's versie van de hillbilly swinger Play The Music Louder en twee volledig afgewerkte onuitgebrachte opnames van Sammy Masters, de typische begin jaren '60 uptempo verhalende country song Jenny Come Down en de bluegrass ruckus Hootnanny Hill.
Hoewel deze release niet exhaustief is (Fell's kerstsingle Let's Stay Together Till After Christmas / (We Wanna See) Santa Do The Mambo uit 1954 staat er niet op) blijft het verbazingwekkend dat anno 2024 een driedubbele CD verschijnt van en over een artiest die bij leven en welzijn weliswaar best een aantal singles en 78 toeren maar nooit een studio album uitbracht: volgens mij verscheen er enkel ergens op het eind van zijn leven één verzamel-LP van hem. Als boppin' hillbilly één van de wortels van de rock 'n' roll is, dan is Terry Fell één van de wortels van de boppin' hillbilly. Dit is voer voor diehard collectors, maar die zullen er dan ook een vette kluif aan hebben. In het booklet van 16 pagina’s wijst Mark Armstrong het verhaal dat Elvis tijdens zijn legerdienst samen met Fell het nummer Mississippi River schreef resoluut van de hand als fictie. Terry Fell overleed in 2007 op 85-jarige leeftijd. Info: www.vintagerockinroots.com (Frantic Franky)

Terry Fell's claim to fame is that he wrote and made the original recording of one of the first and best known trucker songs: we've all sung along to Truck Driving Man. Pour me another cup of coffee for it is the best in the land, I'll put a nickel in the jukebox and play the Truck Drivin' Man! Now if you know your shit you're probably aware of Terry Fell thanks to his 1993 Bear Family CD logically titled Truck Driving Man filled with his easy going RCA Victor country boogie recordings from 1954-1956. Apart from that there are a very few couple of obscure Fell compilations that never became known outside the circles of seasoned collectors, but as is so often the case there's much more to tell. Mark Armstring tells it on this California Acetates triple CD, part of a series in which we already met Jimmie Dolan, putting the story of Terry Fell in a much broader context, literally (the CD runs from 1945 to 1963) as well as figuratively by including songs written by Fell for other artists and songs by other artists that appeared on Fell's own Lode label which he founded in 1958. No less than 21 tracks are acetate recordings (nineteen from Fell himself plus two from Sammy Masters) that never ever before appeared on any form of soundcarrier! The 94 tracks appear chronologically on the three CDs so we're not going to complicate things and I'll review 'em in that order. Ready? Set? Go!
CD 1 contains material from 1946-1948, it's old school country and that's exactly how it sounds, although the remastering makes the sound very crispy and lively despite some tracks displaying surface noise. A few songs sound very 1930s, but the majority of the tracks are boogie (You're Not Wanted Here, Stop Your Flirting Little Girl) with elements of bluegrass (do I hear a mandolin?), brothel piano and a scratching fiddle but also what sounds like slide, dobro or steel, with the occasional accordion or clarinet. Besides a couple of ballads like Guess I'm Better Off Without You there's the injun tongue twister Napanee, a girl trio in the style of The Andrews Sisters joining in on Please My Darling Think Of Me and Why Should I Feel So Blue, the shuffling instrumental Texas A La Mode, the uptempo instrumental Steeling The Blues by Leodie Jackson & his Western Swingsters with Fell on guitar, two versions of Paper Heart on Memo and on Fargo with different guitar and steel guitar, two versions of You Don't Want Me Anymore also on Memo and Fargo, two versions of I've Done All I Know To Do on Memo and 4 Star, and two versions of You Ran Around (While I Was Gone) also on Memo and 4 Star. CD 1 contains ten acetates of which Little By Little in particular amazes because it's pure boppin' hillbilly, while That's Alabam is even an acoustic bopper. It's also incomprehensible that streamlined country swingers like I'm Glad I Found (You) Out and Midnight Sun were never released. No, these are not only ballads like Give My Heart Time To Mend or A Nickel For A Dozen Roses as is so often the case with unreleased material, but happy go lucky tunes like Tellin' All My Trouble Goodbye and Just Like I Thought You Would Be. All of these songs are fully worked out, recorded with a full band, and with a few exceptions the sound quality is fine. When they were recorded can no longer be ascertained, but judging by the sound colour I'd say that most of 'em date from the mid-fifties, which seems to be confirmed by the gospel boogie I'm In Heaven (Away This Side Of Heaven) that Terry Fell wrote with Cal Maddox, as The Maddox Brothers & Rose recorded it in 1955. Fell sings it more subdued, but then again nobody could beat America's most colorful hillbilly band when it came to exhuberance.
CD 2 takes the story and the music from 1948 to 1956 and is therefor smoother, even though there are plaintive ballads like Yesterday in the vocal tradition of Hank Williams. Speaking of which: in the song Hillbilly Impersonations (Twelve Famous Singers) Fell in just three minutes imitates Hank Williams, Hank Snow, Red Foley, Ernest Tubb, Gene Autry, T. Texas Tyler, Roy Acuff, Lefty Frizell, Frankie Miller, Tex Ritter and even Rose Maddox, and apparently I missed one. Fireball Boogie is a super fast 1953 instrumental guitar boogie woogie, and the 1952/1953 Tennessee Ernie Ford-like I Can Hear You Clucking brings us into the type of hillbilly boogie from the first half of the 1950s that made us such big fans of that subgenre. Mississippi River Shuffle is a kinda Choo Choo Ch' Boogie train song combined with the steamboats rolling down the mighty Mississippi. Part of these tracks are novelty fun with songs like Smoking Cornsilks and especially Caveman, sort of a remake of Napanee but about cavemen, and part are streamlined country bop like You Don't Give A Hang About Me, Get Aboard My Wagon and That's What I Like. Here we also hear Fell's original Truck Driving Man on RCA sublabel X, an uptempo fox chase with harmonica in the style of Wayne Raney and The Delmore Brothers. In 1954 it was the flip of Fell's only hit Don't Drop It (covered in 1960 by Jerry Lee Lewis but unreleased on Sun) on which Fell does a nice bit of scatting, just like he would on I'm Hot To Trot and just like Roger Miller would do ten years later. The polyphonic backing vocals in Fa So La on the other hand remind us of a more civilized version of The Maddox Brothers & Rose. One song appeared under Fell's pseudonym Forrest Field: My Pretty Japanese reflects the fascination of the day with oriental women. Fell's music evolves here into more standard country like the ballads That's The Way The Big Ball Bounces and Don't Do It Joe, the medium tempo I Nearly Go Crazy and the George Jones cover What Am I Worth, but we also hear a 1956 re-recording of I Can Hear You Clucking that despite the fox chase harmonica features a rockin' lead guitar. Fell's version of the Play The Music Louder, a song he wrote made popular by Curtis Gordon who was the first to record it, rocks too! The eight unreleased acetate recordings on CD 2 include demos of Smoking Cornsilks, Guess I'm Better Off Without You, I Nearly Go Crazy, Don't Drop it without scatting, a full band demo of Truck Driving Man that runs half a minute longer because the tempo is slighty slower, a second much more subdued version of I'm Glad I Found (You) Out, and a pretty cool untitled instrumental (on mandolin?) which compiler Mark Armstrong baptised Throttle Boogie. A single acetate here features a full band, but most of the others seem limited to acoustic guitar and occasionally mandolin. The most noteworthy of these acetates is Never, a song written by Terry Fell that you should know from Eddie Cochran, here in its original one man on one acoustic guitar nasal country ballad form.
CD 3 runs from 1956 to 1960 with more standardized typical 1950s medium tempo country like Over And Over, dead serious austere ballads like Consolation Prize, and upbeat novelties like Wham Bam Hot Ziggity Zam (are you starting to notice how many of his song titles sound very rhythmic?) with rock 'n' roll guitar and If I Didn't Have You. Yet on 1958's Child Bride he emerges almost as a teen rocker, were it not for those dark minor chords as well as for the subject matter - the child bride in question turned "only fourteen yesterday”! Equally bizarre is its flip Paper Kite, not so much in terms of the lyrics but musically. Much more normal, albeit also novelty, is Y'All Be Good Now, Fell's civilized 1960 Crest single based on Shortenin' Bread, with the both narratively and musically again very bizarre Who's Who on the flip. CD 3's eight Terry Fell tracks are supplemented by a second unreleased acetate demo of Don't Drop It and the audio of a 1955 TV recording of That's What I Like. The other 22 songs on CD 3 are by other artists some of which appeared on Fell's Lode label. The best known rock 'n' roll single on Lode was Sammy Masters' Rockin' Red Wing which Fell leased to Warner Bros who added reverb. The version on Fireball Boogie is without reverb as re-issued on Lode Records. Masters' Golden Slippers was a more variety music styled sax rocker. The band name The Tremors sounds really rock 'n' roll (there actually is/was a modern American band called The Tremors), but their Banana Choo Choo is instrumental calypso in the style of Skokiaan, with the slower and slightly more poppy Yucatan on the B-side. But another instrumental 45 on Lode indeed was rock 'n' roll, and superb rock 'n' roll at that: Bob Morris' Grounded Wasp is twangy guitar at an uptempo stroll pace in the best Duane Eddy tradition with a saxophone buzzing like a wasp. Flip side Jungle Giant was slower, sounding like a cross between burlesque and mysterious exotica. Fred Carter combined guitar rock 'n' roll with Everly Brothers melodies in the driving jiver Freeloaders, and B-side I'm In Love is also beautiful. Johnny Valentine was a pseudonym behind which Fell himself hid, and listening to Angel On A Cloud and Sandy I suppose this was another attempt to penetrate the teen market, unfortunately resulting in seventh hand Pat Boone schmalz. Obviously I prefer Robin Rocket whose Changing Schools is the better high school inventory. Gary Link's Her Skirt Was Just Too Tight on the other hand was pop rock. A song title like Glenn Garrison's The Ballad Of Hank Gordon suggests country music, but it's a dark menacing almost white rocker, although it's indeed about a shootout as far as I can decipher the lyrics. His stop-start Chuck Berry copy Pony Tail Girl is better known. The remaining songs were written by Terry Fell and recorded by other artists, and with Eddie Cochran he hit the bullseye: Fell wrote the underrated teen rocker Cradle Baby and the already mentioned ballad Never. Dirty Dishes is a fine female rocker by Jeani Mack, as opposed to the pure country of Hank Locklin's You're The Reason and Bill Woods' 1962 cover of Truck Driving Man. We also hear Curtis Gordon's version of the hillbilly swinger Play The Music Louder and two completely finished unreleased recordings by Sammy Masters, the typical early sixties uptempo country narrative Jenny Come Down and the bluegrass ruckus Hootnanny Hill.
While this release may not be exhaustive (Fell's 1954 Christmas 45 Let's Stay Together Till After Christmas / (We Wanna See) Santa Do The Mambo is not included), it's astonishing that in 2024 a triple CD is released by and about an artist who while alive, although he recorded quite a few 45s and 78s, never released a studio album: to my knowledge only one compilation LP of him came out near the end of his life. If boppin' hillbilly is one of the roots of rock 'n' roll, then Terry Fell is one of the roots of boppin' hillbilly. This is fodder for diehard collectors, and a big fat chunk at that. In the 16 page booklet Mark Armstrong makes it clear that the story of Elvis and Terry Fell co-writing a song titled Mississippi River during Elvis' military service is a fabrication. Terry Fell died in 2007 at the age of 85. Info: www.vintagerockinroots.com (Frantic Franky)

ROCK IT !!! EEEN RACE MET DE DUIVEL/ ROBERT VAN YPER
Uitgeverij EPO, ISBN: 9789064452703

Derde druk van dit Nederlandstalig standaardwerk over de ontstaansgeschiedenis van de rock 'n' roll, een onderwerp dat meestal wordt samengeperst tot de blues en de country hadden een baby en die heette rock 'n' roll. Tot zover zijn we allemaal mee, en een béétje geschiedenisboek gaat dan terug tot Jimmie Rodgers en The Carter Family in de jaren '30 en de blueszangers van wie Elvis alles jatte. Probleem is alleen dat we niet allemáál Engels kunnen en de Nederlandstalige liefhebber bijzonder weinig degelijk leesvoer ter zake ter beschikking heeft. Back Beat, De Gouden Jaren Van De Rhythm 'n' Blues van Eddy Determeyer uit 1991 is het enige boek dat me zo uit het hoofd te binnen schiet. Precies daarom was het boek Rock It in 2002 baanbrekend, en daarom ook dat we graag aandacht besteden aan deze herdruk. Er is voor zover wij weten niets aan gewijzigd (daar wijst ook de zinsnede "per anno 2002" op), maar dat hoefde ook niet want het boek is zo al goed genoeg. Auteur Robert Van Yper weet immers waar hij het over heeft: hij runt sinds jaar en dag een boekingskantoor voor allerlei soorten muziek (veel tribute acts en Nederlandstalige kleinkunst ook, met rock 'n' roll alleen kom je er helaas niet), presenteerde jaren geleden op de Belgische radio het rock ‘n’ roll programma Be-Bop-A-Lula, gaf in de jaren ‘80 het fanzine The New Rocking Fifties uit, was jarenlang manager van de Britse revival groep Shades, en geeft lezingen over rock 'n' roll. In Rock It plaatst hij de geschiedenis van de rock 'n' roll in een veel ruimere sociaal-maatschappelijke en raciaal-culturele context. Het boek telt 330 pagina’s en het opvallendste uitgangspunt is dat Van Yper's ontstaansgeschiedenis van de rock 'n' roll aanvangt in 1865, dus bijna honderd jaar vòòr Elvis. Afgeremd door puur racisme duurde het in het zuiden van de States immers zo lang vooraleer de daar bloeiende blanke en zwarte muziekstijlen met mekaar in dialoog gingen, wat uiteindelijk de atoombom genaamd rock 'n' roll opleverde. Het ontstaan van de rock 'n' roll kan niet los gezien worden van de ontvoogding van en de eigen culturele identiteit van de Afro-Amerikanen, waardoor muziek een mogelijke uitweg uit de ellende werd: zwarte muzikanten, uitzonderingen weliswaar, vergaarden in de muziek roem en fortuin lang voor dat in andere maatschappelijke sectoren mogelijk was. Het prilste begin situeert Van Yper in het midden van de 19de eeuw (nu leven we in de 21ste...), meer bepaald in de katoenplantages waar de slaven de call and response, vraag en antwoord gezangen, meebrachten uit Afrika. Het herhalen van zinnen zal een van de oerkenmerken van de latere blues structuur worden, en de door de verbondenheid met de natuur geïnspireerde dansen geënt op paringsriten en op bewegingen van dieren culmineren honderd jaar later in Chuck Berry's duckwalk. De black and white minstrel shows, blanke muziek gebaseerd op zwarte voorbeelden, bewees dat zwarte muziek kon gesmaakt worden door een blank publiek, en vermengd met de zwarte worksongs leidde de black and white minstrel show tot de ragtime, populair vanaf de eeuwwisseling tot ver in de jaren '30 en op zijn beurt een van de invloeden bij het ontstaan van de hillbilly, de oervorm van de country. Ook de rol van de rondreizende medicine shows wordt belicht, en zo komen we uit bij de blues van Robert Johnson tot Muddy Waters en BB King, behandeld via korte schetsen van WC Handy ("een te gladde jongen die oogstte wat anderen zaaiden"), Charley Patton die gitaar achter zijn hoofd speelde, Leadbelly die elementen uit de piano boogie woogie overnam in zijn gitaarspel, Blind Lemon Jefferson die zijn gitaar zin na zin de tekst laat becommentariëren, wat echoot in Chuck Berry's No Particular Place To Go en Larry Williams' Dizzy Miss Lizzy, en de gitaartechniek van Robert Johnson, de eerste artiest die zijn eigen naam vermeldt in zijn teksten zoals later Jerry Lee Lewis en Bo Diddley deden. Die blues buigt het behoudende groepsgevoel uit de folk dat helden en verhalen uit het verleden adoreert om naar een individueel bewustzijn: I woke up this morning. Voeg daar bij de (r)evolutie van akoestische naar elektrisch versterkte gitaar, de smeltkroes New Orleans, uiteraard de country vanaf de ontdekking in 1927 van Jimmie Rodgers en The Carter Family die de standaard voor de country muziek zullen zetten voor de komende vijftig jaar, Hank Williams, Rusty & Doug Kershaw die de swamp weg plaveien voor CCR en Tony Joe White, allemaal krijgen ze een plaatsje, naast alle andere pijlers van de rock 'n roll die nu de rootsgenres zijn die wij zo goed vinden, de hillbilly, de bluegrass, de western swing, de jazz swing en de tegenhanger van de duivelse bluesmuziek, de zwarte gospelvieringen, een stokpaardje van Van Yper dat hij ziet als even belangrijk als de blues en de country. Hij vergelijkt de gospelmissen, net als de worksongs gebaseerd op Afrikaanse vraag en antwoord samenzang waarvan zowel de zang als de bijhorende choreografieën van de gospelkwartetten zich vertalen in de doo-wop, met moderne rockconcerten die hij ziet als de blanke uitvergroting van de oude Afrikaanse religieuze ringshouts, een meezingend en meedansend publiek van volgelingen opgezweept door een voorganger: ritme, emotie, bezielde en bezielende performances, theatraliteit, communicatie met en manipulatie van het publiek, meezingen, clap your hands, idolatrie, kermistruken als op de piano staan en het publiek induiken. Gospel is de bevrijding van de zwarte gemeenschap, rock 'n' roll is de bevrijding van de tiener. De in trance krijsende bakvissen = het uitzinnige schreeuwen, een oerkreet ter bevrijding van de geest die zich later uit in de yeah yeah yeahs van The Beatles (bij hen gevolgd door de ooh's die ze hadden van Little Richard die ze weer uit de gospel had) en in de schreeuwtherapie ontwikkeld door blanke psychiaters. De blanke tegenhanger daarvan is dan weer de duo broederzang in de country die via The Everly Brothers alles beïnvloedde wat erna kwam.

Tot daar de roots stijlen waarin altijd wederzijdse beïnvloeding is geweest, maar het slopen van de raciale muren begint pas met producer Johnny Otis en radiomaker Alan Freed. De auteur heeft het over rockabilly en doo-wop, en uiteraard passeren alle grote namen: Elvis Presley, Eddie Cochran, Gene Vincent, Buddy Holly, Chuck Berry en Bo Diddley, niet de gebruikelijke biografische aanpak maar vanuit het perspectief van hun belang en bijdrage. De duivel waarvan sprake in de titel verwijst niet alleen naar het Gene Vincent nummer Race With The Devil, maar vooral naar de duivel van het establishment, de uniformisering, de platenindustrie en de platte commercie die steeds opnieuw probeert de muziek te temmen.
Van Yper schrijft dit verhaal in kleurrijke beeldrijke taal met korte, gevatte en gebalde zinnen die perfect passen bij de gejaagdheid van het onderwerp, een taalgebruik dat even krachtig als het onderwerp, en het boek dendert dan ook voort als een honky tonk train. Interessant is daarbij dat hij de muziek waarover hij heeft ook muziektechnisch beschrijft. Enige basiskennis is vereist: als je niet weet dat Richard Starkey de echte naam van Beatles drummer Ringo Starr is, houdt wat je over hem leest geen steek. Belangrijker is evenwel de passie die uit zijn boek spreekt, en dat ie voor mij, zeker geen expert maar ook geen onbekende in de materie, toch nieuwe namen en nummers opduikelt waar ik me in wens te verdiepen. Check out de Chicken Reel Stomp van The Tune Wranglers uit 1937 of Manha De Carnaval van de Nederlandse Shadows groep The Torero's. En ik heb twee nieuwe woorden geleerd, frenetiek en melisma, "het zingen van meer noten op een lettergreep (een zogenaamde notentros)". Eén ding moet u van Rock It niet verwachten, en dat is een fotoboek. Er staan slechts een stuk of vijftig zwart-wit foto’s in met de korreligheid van een krantenfoto, de meeste daarvan de bekende promofoto’s van de artiesten, plus één foto van revivalgroep The Shades en vier van jaren '70 en '80 cats en chicks.
Heb ik dan helemaal geen kritiek? U kent mij: ik heb wel degelijk detailkritiek. Die gaat zeker niet over de inhoud van het boek, daarop heb ik inderdaad niets te kankeren, maar over een aantal schrijffouten in artiestennamen, songtitels en songteksten. Do in plaats van Bo Diddley. Freddy in plaats van Freddie Bell, Conny in plaats van Connie Francis. Burt in plaats van Bert Weedon die geen Amerikaan maar een Brit was, dat soort dingetjes. Unchained Melodie in plaats van Melody. Ik ken geen skiffle song getiteld Cotton Train (alternatieve titel van Cotton Fields), wel een Cotton Song en een Freight Train. Hal Singer en The Treniers waren niet blank maar zwart. Details, ik weet het, net zoals Dorsey Burnette in Johnny Burnette's Rock 'n' Roll Trio geen drums maar contrabas speelde en Ritchie Valens niet van Texas maar van Los Angeles was. Vreemd genoeg staan in de Nederlandse tekst zelf geen schrijffouten, dus ik vermoed dat die details over het hoofd gezien zijn door een proeflezer die niet zo sterk was in Engels dan wel geen rock 'n' roll achtergrond had. Ze doen nergens afbreuk aan Van Yper's verhaal, maar ik zou ze er toch graag uit zien tegen een eventuele vierde druk. Het zou dit boek nòg beter maken. Maar nogmaals: die - om in de sfeer van het boek te blijven zal ik ze zetduiveltjes noemen - wegen niet op tegen de nieuwe inzichten en verbanden die Van Yper legt in zijn betoog, een betoog dat trouwens nergens verzandt in academisch gewauwel. Ze hebben trouwens een onbedoeld pervers neveneffect: het geeft de lezer die ze opmerkt het gevoel en het idee dat ie even slim is als de auteur. Om af te ronden, want ik kan de lof van dit boek blijven prijzen: hoofdredacteur Frans van Dongen noemde Rock It in 2003 in de toen nog gedrukte Boppin' Around "subliem en essentieel". Twintig jaar later kan ik hem nog steeds bijtreden. Paperback, 338 pagina’s. Info: www.epo.be en www.facebook.com/robertvanyper (Frantic Franky)

NETFLIX STREAMING DOCUMENTAIRE RETURN OF THE KING: THE FALL AND RISE OF ELVIS PRESLEY (2024)
Regisseur: Jason Hehir
English version: see below

Er is al veel over gepraat, wie Netflix heeft heeft 'em waarschijnlijk al gezien, maar dat zal ons niet weerhouden ons zegje te doen over deze nieuwe documentaire over de Comeback Special, in 1968 Elvis' eerste live show in zeven jaar na een eindeloze reeks films en filmsoundtracks en na vijf jaar zonder Top 10 hit, volgens de fans een rijpere Elvis, de black leather Elvis die zijn koningstroon opnieuw opeiste, volgens degenen die het niet zo hebben begrepen op de seventies Las Vegas Elvis zijn laatste opflakkering vòòr de jumpsuits. Zelf vind ik de Comeback Special erg straf op muzikaal en zangtechnisch gebied met een Elvis die zijn rock 'n' roll hits van tien jaar geleden rauwer en krachtiger zingt dan ooit, maar elke keer ik 'em zie blijf ik me storen aan de muzikanten die om ter hardst lachen om elke grap van Elvis, duidelijk niet alleen The King maar ook the boss. My boy my boy!
De eerste vraag die we ons moeten stellen is waarom er een Netflix documentaire moest komen over de '68 Comeback Special na de docu Reinventing Elvis: The '68 Comeback Special uit 2023. Voor de mensen die die nooit hebben gezien, zoals ik die zelfs niet weet wáár ik die zou moeten zien? Op YouTube staat ie niét, maar op Graceland's eigen YouTube kanaal staat wel een half uur durende Gates Of Graceland docu getiteld Secrets Of The '68 Special, en YouTube zelf staat vol repetities en de standing up en sit down shows. Wat ik weet is dat die Reinventing Elvis alom bejubeld werd, mede door de medewerking van Comeback Special regisseur Steve Binder die in Return Of The King slechts een paar te horen is als voice over, en ondanks - of juist door? - de afwezigheid van Elvis' intussen 79-jarige ex Priscilla die er steeds meer gebotoxed uitziet. Wou zij nu als co-producer van Return Of The King "the record straight" zetten en ook haar zegje doen? Een zegje dat op zich weinig zegt, want zij had natuurlijk niets te maken met de Comeback Special. Ze praat meer over hoe ze Elvis leerde kennen in Duitsland en hoe Elvis stond tegenover de films die hij contractueel moest afwerken, op zich best interessant, met als verrassendste opmerking dat de Comeback Special de eerste keer was dat ze Elvis live on stage zag, eigenlijk logisch als je er over nadenkt. Ze spreekt met respect over Elvis en komt eerlijk en integer over, ondanks alle bakken kritiek die ze tegenwoordig over zich krijgt. Zoals gebruikelijk zit de docu bomvol talking heads die alles mogen vollullen, maar het rijtje intimi dat Elvis nog echt gekend heeft dunt uit, met naast Priscilla als voornaamste gast Elvis' nu 83-jarige confidante Jerry Schilling, zo ongeveer de enige uit Elvis' inner circle die Elvis altijd trouw is gebleven, weemoedig en melancholiek, maar ook hij doet geen nieuwe onthullingen. De enige andere geïnterviewden die er zelf bij waren zijn Darlene Love, leadzangeres op He's A Rebel en He's Sure The Boy I Love van The Crystals die als lid van The Blossoms in Elvis' achtergrondkoortje meezong in de Special, en één mevrouw die de Special meemaakte als publiek en niet minder dan drie keer mag zeggen hoe fantastisch de show was. Wie passeert nog? Baz Luhrmann. OK, die heeft zich als regisseur van de Elvis biopic uit 2022 terdege verdiept in Elvis, maar wat moet je in Elvis' naam met Bruce Springsteen die Elvis in 1956 op televisie in de Ed Sullivan Show zag en de Comeback Special live op TV zag (toeval of niet: Springsteen’s recente documentaire Road Diary: Bruce Springsteen And The E Street Band werd geregisseerd door Thom Zimny, in 2018 regisseur van de docu Elvis Presley: The Searcher). Wat te denken van wijlen Robbie Robertson, gitarist van The Band (en in 1962-1963 van Ronnie Hawkins, Robertson speelt gitaar op Hawkins' Who Do You Love en Bo Diddley) die eveneens de Comeback Special live op TV zag, net als talkshow host Conan O'Brien? Wie is "historicus" John Jackson (voormalig senior vice president Marketing en Artiesten & Repertoire van Sony’s Legacy Recordings afdeling die aan de Universiteit van Indiana “‘s wereld’s eerste bachelor in rockmuziek geschiedenis” haalde en blijkbaar niet de John A. Jackson die boeken schreef over Charlie Gracie, Alan Freed en Dick Clark. Toeval of niet: Jackson bezorgde in aanloop naar de biopic Elvis diens mastertapes aan Baz Luhrmann)? Wie is (sport)journalist Wright Thompson? Waarom Smashing Pumpkins gitarist Billy Corgan (blijkbaar was ie close met Lisa Marie)? Waarom komt Ernst Jorgensen, toch iemand met enige know how betreffende Elvis' back catalogus, slechts drie keer in beeld? Barbara Eden, Elvis' tegenspeelster in de film Flaming Star: één keer. Tja, dan kan je slechts banaliteiten vertellen. Maar het gaat er niet zozeer om wie iets zegt, alleen wát gezegd wordt, want die talking heads fungeren eigenlijk als voice over die vertelt wat er gebeurt in het verhaal. Als je het zo bekijkt: geen kritiek, want ze vatten alles goed samen en zeggen waar het op staat, zelfs en vooral die vermaledijde Wright Thompson. Al zorgen ze tevens voor wat psychologie van lik mijn vestje: Elvis was arm geboren en zijn grootste angst was opnieuw arm te worden.
Het grootste probleem met deze Return Of The King is echter dat ie eigenlijk niet over de Comeback Special gaat. Enkel het laatste half uur van de anderhalf uur durende special gaat over de Special zelf, want het eerste uur herkauwt het bekende verhaal van Elvis: arme jongen wordt een sensatie op Sun Records, komt op televisie en vormt een gevaar voor de gevestigde orde alvorens getemd te worden door het leger, Frank Sinatra's Welcome Home Special, de Britse invasie en een reeks flutfilms, dat alles gepresenteerd in de hedendaagse flashy stijl. Hoeveel foto’s kan je in één seconde over het scherm laten flitsen? Ook typisch voor de tijd van heden: er mag, nee, er moét al eens een "fuck" vallen, en in deze god damn docu over Elvis fucking Presley vallen er veel.
Bevat Return Of The King onuitgegeven audio of video? Ik zal mijn driedubbele Deluxe Edition DVD van de Special moeten bovenhalen en de 4 CD box uit 2008 nog eens moeten bestuderen om dat ten gronde uit te spitten, maar op het eerste gezicht en gehoor niet. Dat gezegd zijnde zie ik toch wel wat minder bekende foto’s en foto’s die ik nooit eerder zag langskomen, zijn de video beelden die Elvis' carrière illustreren een mix van overbekend, minder bekend en home movies, en is de Louisiana Hayride live radio versie van That's Alright Mama van 16 oktober 1954 (uitstekende kwaliteit) niet courant. Onafgezien daarvan doet het goed om Trying To Get To You uit 1955 en My Baby Left Me uit 1956 en A Fool Such As I uit 1958 door je huiskamer speaker set up te horen knallen. Maar wat is het jammer dat de footage van de Special zelf onscherp is. Kon dat geen digitale upgrade krijgen?
Samenvatting: niets nieuws voor de doorgewinterde Elvis fan, maar ondanks onze detailkritiek altijd tof om dit verhaal mooi gepresenteerd te zien, bijvoorbeeld door de uitstekende keuze van audio fragmenten uit interviews met Elvis als voice over. Eén foutje waar wij ons steevast aan ergeren: een overduidelijke sixties foto van Chuck Berry wanneer het over de fifties gaat. Return Of The King lijkt me vooral bestemd voor de doorsnee consument die Elvis enkel kent van de biopic uit 2022, maar ook genietbaar voor de toegewijde Elvis fan. En nu moet ik toch dringend Reinventing Elvis gaan zoeken of Steve Binder’s boek Elvis '68 Comeback: The Story Behind The Special uit 2022 lezen om uit te vissen of het waar is dat hij Elvis pas het podium opkreeg toen hij beloofde de tapes te vernietigen als de show een flop zou zijn. (Frantic Franky)

There's already been a lot of talk about it and if you have Netflix you've probably seen it by now, but that's not gonna stop us from having our say about this new documentary about the '68 Comeback Special, Elvis' first live show in seven years after an endless series of movies and movie soundtracks and after five years without a Top 10 hit, according to the fans a more mature Elvis, the black leather Elvis reclaiming his throne, according to those who don't particularly dig the seventies Las Vegas Elvis his final moment of glory before the jumpsuits. Personally I enjoy the Comeback Special both musically and vocally with Elvis singing his rock 'n' roll hits of a decade ago more raucously and powerfully than ever, but every time I see it I get turned off by the musicians laughing loudly at every single one of Elvis' jokes, clearly not just The King but also the boss. My boy my boy!
The big question is of course why there had to be a Netflix documentary about the '68 Comeback Special one year after the 2023 documentary Reinventing Elvis: The '68 Comeback Special. For people who never saw that one, me for example who doesn't even know where to look for it? It's not on YouTube, but Graceland's own YouTube channel has a 30 minute Gates Of Graceland documentary entitled Secrets Of The '68 Special, and YouTube itself is full of rehearsals and the standing up and sit down shows. What I do know is that Reinventing Elvis was widely acclaimed, partly because of the participation of Comeback Special director Steve Binder who can only be heard in Return Of The King a couple of times as a voice over, and despite - or because of ? - the absence of Elvis' now 79-year-old ex Priscilla who is looking more and more botoxed. Did she want to set the record straight as co-producer of Return Of The King and also have her say, which in itself says little as she had nothing to do with the Comeback Special. She talks more about how she met Elvis in Germany and how he felt about the movies he was contractually obligated to do, rather interesting in itself, with her most surprising comment being that the Comeback Special was the first time she saw Elvis live on stage, actually quite logical if you think about it. She speaks respectfully about Elvis and comes across with honesty and integrity despite all the criticism she's getting nowadays. As usual the documentary is jam-packed with talking heads who ramble on and on, but the number of people who personally knew Elvis is getting smaller every year. Apart from Priscilla the main man here is Elvis' now 83-year-old confidante Jerry Schilling, just about the only one from Elvis' inner circle who always remained loyal to him. He's humble and melancholy but doesn't offer any new revelations. The only other interviewees who were there in person are Darlene Love, lead singer on The Crystals' He's A Rebel and He's Sure The Boy I Love who as a member of The Blossoms was part of Elvis' backing vocals in the Special, and one lady who witnessed the Special in the audience and gets to say no less than three times how fantastic everything was. Who else is on hand? Baz Luhrmann. OK, the director of the 2022 Elvis biopic has completely immersed himself in Elvis, but what in Elvis' name do we do with Bruce Springsteen who saw Elvis on the Ed Sullivan Show in 1956 and saw the Comeback Special live on TV (coincidence or not : Springsteen's recent documentary Road Diary: Bruce Springsteen And The E Street Band was directed by Thom Zimny who directed Elvis Presley: The Searcher in 2018)? What about the late Robbie Robertson, guitarist of The Band (and in 1962-1963 of Ronnie Hawkins, playing guitar on his Who Do You Love and Bo Diddley) who also saw the Comeback Special live on TV, as did talk show host Conan O'Brien? Who is “historian” John Jackson (former Sony's Legacy Recordings' senior vice president of Marketing and Artists & Repertoire who earned “the world's first bachelor's degree in rock music history” at Indiana University and apparently not the John A. Jackson who wrote biographies of Charlie Gracie, Alan Freed and Dick Clark. Coincidence or not: in the development of the 2022 Elvis biopic it was Jackson who gave Baz Luhrmann access to Elvis' master tapes)? Who is (sports) journalist Wright Thompson? Why Smashing Pumpkins guitarist Billy Corgan (apparently he was close to Lisa Marie)? Why does Ernst Jorgensen, at least someone with real know how as to Elvis' back catalog, only appear three times? Barbara Eden, Elvis' co-star in the movie Flaming Star, gets to say one thing. In that case you can only expect banalities. However it's not as much about who says something, it's what is being said, because those talking heads in reality serve as a voice over telling what is happening in the story. When you look at them this way I have no criticism, because they summarize everything well and do tell it like it is, even and especially the much maligned Wright Thompson. They also provide us with some dumb ass psychology: Elvis was born poor and his biggest fear was to become poor again.
The problem with Return Of The King is that it's not really about the Comeback Special. Only the last thirty minutes of the one-and-a-half-hour special is about the Special itself, for the first hour rehashes the familiar Elvis story: poor boy becomes a sensation on Sun Records, appears on television and poses a threat to the establishment before being tamed by the army, Frank Sinatra's Welcome Home Special, the British invasion and a series of awful movies, all of this presented in today's energetic style. How many photos can you flash across the screen in one second? Also typical of the times we live in: a “fuck” is allowed, nay, is obligatory, and there's a lot of god damn swearing goin' on about about Elvis fucking Presley here.
Does Return Of The King contain unreleased audio or video? I'll have to pull out my triple Deluxe Edition DVD and revisit the 2008 4 CD box set to get to the bottom of that, but on first sight, no. That being said I do see some lesser known photos and pictures I never saw before pass by, the video footage illustrating Elvis' career is a mix of over familiar, lesser known and home movies, and the Louisiana Hayride live radio version of That's Alright Mama from October 16, 1954 (excellent quality) is not common. Irrespective of that it sounds fantastic hearing Trying To Get To You from 1955 and My Baby Left Me from 1956 and A Fool Such As I from 1958 through your living room speaker set up. But what a shame the footage of the Special itself is a bit out of focus. Didn't it deserve a digital upgrade?
Summary: nothing really new for the seasoned Elvis fan, but despite our criticism it's always nice to see the Elvis story presented in a decent fashion, for example thanks to the excellent choice of audio fragments from interviews with Elvis as voice over. One mistake that invariably annoys us: an obvious sixties photo of Chuck Berry when talking about the fifties. Return Of The King seems to primarily aim at the average consumer who knows Elvis only from the 2022 biopic, but is also enjoyable for the dedicated fan. And now I absolutely need to go find Reinventing Elvis or read Steve Binder's 2022 book Elvis '68 Comeback: The Story Behind The Special to find the answer to the question of whether he really got Elvis on stage by promising him to destroy the tapes in case the show would flop. (Frantic Franky)