YOU BETTER GET A MOVE ON/ NIKI SULLIVAN
Bear Family, BAF14030
English version: see below

De Buddy Holly code: in 1957 was Niki Sullivan, een verre neef van Buddy Holly, als ritmegitarist de vierde Cricket en de ándere brillemans in The Crickets. Hij speelde gitaar op naar verluidt 27 Buddy Holly songs waaronder Oh Boy, Rave On, Not Fade Away en Maybe Baby, zat in de studio op zijn knieën om de switch op Holly’s Stratocaster gitaar om te schakelen zodat Holly in één ruk van ritmegitaar kon overschakelen op de solo van Peggy Sue, schreef I'm Gonna Love You Too (alsmede alle nummers op deze You Better Get A Move On), staat mee op de hoes van de" Chirping" Crickets LP en is te zien op de bewaard gebleven TV clips van That’ll Be The Day en Peggy Sue in de Ed Sullivan Show. Na een jaar stapte hij eind 1957 uit The Crickets omdat hij niet bestand bleek tegen de druk van het constante toeren, omdat hij niet goed overweg kon met Jerry Allison (Sullivan sloeg Allison dat blauwe oog op de hoes van The "Chirping" Crickets!), en er zat zoals immer ook nog een vrouw tussen. Buddy Holly, Jerry Allison en Joe B. Mauldin gingen verder de geschiedenis in als trio en Niki Sullivan werd een voetnoot in de Buddy Holly saga. Deze op 45 toeren af te spelen vinyl 10 inch, de allereerste Niki Sullivan compilatie ooit, bevat twaalf tracks: Sullivan's Dot single It’s All Over / Three Steps To Heaven uit 1958, acht destijds onuitgebrachte opnames gemaakt in november 1959, en een single uit - u leest het goed – 1965. It's All Over is een knappe, dreigende rocker met gedreven gitaar. De stem klinkt niet als Holly, de gitaarbegeleiding en het achtergrondkoortje wel, maar de saxofoon solo zorgt er voor dat het geen Holly copie wordt. Het achtergrondkoortje zit ook in de ballade Three Steps To Heaven (niet het stappenplan van Eddie Cochran), opnieuw een nummer dat door Buddy Holly had kunnen gezongen worden, al is de stem opnieuw zoals gezegd helemaal anders. Niettemin verdenk ik Dot Records er van die single zo Holly mogelijk te hebben willen doen klinken.
Van de opnames uit 1959 zagen er slechts twee ooit eerder het levenslicht: de moderner klinkende vlotte poprocker I Told Everybody stond in 2008 op de Bear Family BCD 16683 Rockin´And Boppin’ In The Desert, Arizona Rockabilly Vol. 2 en het strollende Say Hey Little Lover in 1985 op de Rollercoaster Roll 2008 LP Rollercoaster Rockers Volume 1, nummer met ook weer zo’n Buddy Holly koortje en een paar typische Holly akkoordenwissels. De zes nooit eerder geopenbaarde nummers, rechtstreeks van de originele analoge mono mastertapes, zijn goed doch klinken ietwat onafgewerkt alsof ze nog in het productiestadium waren. Vooral de rocker Treat ‘em Gently is de moeite met die strakke gitaar die vaak opduikt in Sullivan’s opnames, hier voorzien van een rollende piano. I Stand Alone is pop, It Really Doesn’t Matter Now is uptempo teen pop, en Waitin’ is een gevoelige teen ballade. Gek genoeg hoor ik in Sullivan’s muziek niet alleen echos van Buddy Holly maar ook een stukje Ritchie Valens. Twee nummers zijn instrumentaal: Take 9 is een dreigende gitaar instro met surf sound op stroll tempo, Creepin’ In is een medium tempo rock ‘n’ roll boogie met piano.
De B-kant sluit af met twee nummers uit 1965 van Sullivan’s toenmalige groep Soul Inc, heel andere koek en zelfs geen soul: You Better Get A Move On is Britse rhythm ‘n’ blues met mondharmonica à la Rolling Stones, de heropname van It Really Doesn’t Matter Now werd in 1965 sixties pop, al bleven de Holly akkoorden behouden. Menig rock ‘n’ roll fanaticus zal zich afvragen waarom die twee nummers hier op staan in plaats van de enige andere single die Sullivan ooit maakte, I Cry All The Time / When Came The Fall, verschenen in 1963 verschenen als The Hollyhawks. Maak u geen illusies, ondanks de verwijzing naar Buddy Holly in de groepsnaam en het feit dat Holly’s producer Norman Petty net als bij die Dot single in de productiestoel zat was dat pop met een orgeltje, hoewel je in de melodie toch ook sporen van Buddy Holly kon ontdekken. Dit zijn met andere woorden jammer genoeg niét Sullivan's complete opnames: wellicht ware dat teveel geweest voor een vinyl release en te weinig voor een full CD. Op YouTube staat trouwens een door Sullivan (in 1958?) op de melodie van It’s All Over ingezongen jingle voor radiostation KLLL in Lubbock. Die had helemààl mooi geweest om hier mee op te zetten. Op YouTube staat ook een demo van Cindy Lou zoals Peggy Sue oorspronkelijk was getiteld, maar de vraag is nog maar of dit Buddy Holly, Niki Sullivan of simpelweg fake is. Net zoals dat tape fragment van Buddy Holly en Jerry Lee Lewis die samen Hallelujah I Love Her So en Drown In My Own Tears zingen, maar da's een heel andere discussie.
Na Soul Inc ging Sullivan als elektronicus aan de slag bij een TV reparatie bedrijfje, later werkte hij als boekhouder bij Sony. Hij zou in 1979 nog één keer samenspelen met de rest van The Crickets op een Buddy Holly conventie en beperkte zijn eigen muzikale exploten tot acte de présence op Holly evenementen. Hij overleed in 2004 op 66-jarige leeftijd. Dat alles en nog veel meer kan je nalezen in het fraaie 21 op 21 centimeter booklet van twaalf pagina’s dat bij deze release steekt. Tot slot nog een complimentje voor de voorbeeldige hi fi kwaliteit van deze 10 inch waarvan er 500 zijn geperst, daarenboven genummerd (wij hebben # 244/500). Info: www.bear-family.com, alleen is ie bij Bear Family zelf al uitverkocht. Soms moet je snel zijn...

The Buddy Holly code: in 1957 Niki Sullivan, a distant cousin of Buddy Holly, was the fourth Cricket and the other guy wearing glasses in the band, playing rhythm guitar. He reportedly played on 27 Buddy Holly songs including Oh Boy, Rave On, Not Fade Away and Maybe Baby. He did not play on Peggy Sue, but sat down on his knees on the studio floor to flip the switch on Holly's Stratocaster guitar so that Buddy could go straight from rhythm guitar into the solo. He wrote I'm Gonna Love You Too (as well as all the songs on this here You Better Get A Move On), appears on the cover of the “Chirping” Crickets LP, and can be seen in the video clips of That'll Be The Day and Peggy Sue from the Ed Sullivan Show. After a year he left The Crickets at the end of 1957 because he couldn't handle the pressure of non-stop touring, because he didn't get along with Jerry Allison (Sullivan gave Allison that black eye on the cover of The “Chirping” Crickets!), and as always there was also a woman involved. Buddy Holly, Jerry Allison and Joe B. Mauldin went on to make musical history as a trio, and Niki Sullivan became a footnote in the Buddy Holly story. This 45 RPM 10 inch vinyl, the very first Niki Sullivan compilation ever, contains twelve tracks: his 1958 Dot 45 It's All Over / Three Steps To Heaven, eight originally unreleased recordings made in November 1959, plus a 45 from—yes indeed —1965. The vocals on It's All Over, a clever, menacing rocker with driving guitar, don't sound like Buddy Holly, but the guitar accompaniment and the backing vocals sure do, although the sax solo ensures that it doesn't turn into a Holly copy. The backing vocals are also present in the ballad Three Steps To Heaven, not Eddie Cochran's three plan but another tune that could have been sung by Buddy Holly, although, as mentioned, the voice is completely different. Nevertheless I suspect that Dot Records tried to make it sound as much as possible like Holly. Only two of the 1959 recordings have ever been released before: the more modern sounding upbeat pop rocker I Told Everybody debuted in 2008 on the Bear Family BCD 16683 Rockin' And Boppin' In The Desert, Arizona Rockabilly Vol. 2, and the strolling Say Hey Little Lover, another song with a Buddy Holly style chorus and a few typical Holly chord changes, in 1985 on the Rollercoaster Roll 2008 LP Rollercoaster Rockers Volume 1. The other six songs, taken directly from the original analog mono master tapes and not heard until now, are good but sound kinda unfinished as if they were still in the production stage. Particularly noteworthy is the rocker Treat 'em Gently with the tight guitar that often pops up in Sullivan's recordings, accompanied here by a rolling piano. I Stand Alone is pop, It Really Doesn't Matter Now is uptempo teen pop, and Waitin' is a sensitive teen ballad. Strangely enough I hear not only echoes of Buddy Holly but also some Ritchie Valens in Sullivan's music. Two songs are instrumental: Take 9 is a menacing guitar instro with a surf sound taken at a stroll tempo, Creepin' In is a medium tempo rock ‘n’ roll boogie with piano.
The B-side concludes with two songs from 1965 by Sullivan's sixties band Soul Inc which are quite different and not even soul: You Better Get A Move On is British rhythm ‘n’ blues with harmonica à la Rolling Stones, while a re-recorded It Really Doesn't Matter Now became sixties pop even though the Holly chords were kept. Many rock ‘n’ roll fanatics will wonder why these two songs are included instead of the only other 45 Sullivan ever made, I Cry All The Time / When Came The Fall, released in 1963 as The Hollyhawks. Make no mistake, despite the Holly reference in the band name and the fact that just like the Dot 45 it was a Norman Petty production this is keyboard pop, though you could still detect traces of Buddy Holly in the melody. In other words unfortunately these are not Sullivan's complete recordings - perhaps that would have been too much for a vinyl release and not enough for a full CD. Incidentally, YouTube has a (1958?) jingle for radio station KLLL in Lubbock sung by Sullivan to the melody of It's All Over which would have made for a really nice bonus here. On YouTube there's also a demo recording of Cindy Lou, the original song title for Peggy Sue, but it's not certain whether this is Buddy Holly, Niki Sullivan, or simply fake. Just like that tape fragment of Buddy Holly and Jerry Lee Lewis singing Hallelujah I Love Her So and Drown In My Own Tears together, but that's an entirely different discussion.
After Soul Inc, Sullivan went to work as an electronics technician at a TV repair company, and later he became an accountant at Sony. In 1979 he played one more time with the other Crickets at a Buddy Holly convention, limiting his own musical adventures to appearances at Holly events. He passed away in 2004 at the age of 66. You can read all about him and much more in the beautiful 12 page, 21 x 21 cm booklet that accompanies this release. Finally, a compliment for the exemplary hi-fi quality of this 10 inch record, a limited individually numbered edition of 500 (ours is # 244/500). Info: www.bear-family.com, except that it's already sold out at Bear Family HQ. Sometimes you gotta act quick... (Frantic Franky)

RIGHT HAND MAN VOLUME TWO - 1951/1961/ ROBERT LOCKWOOD Jr.
Koko Mojo, KM-CD 217

Volume 1 liep van 1941 tot 1956, Volume 2 breidt dat uit van 1951 tot 1961. Dat overlapt, naar ik aanneem om de songselectie evenwichtiger en misschien rockender te maken. Wie was Lockwood ook weer? Robert Lockwood Jr alias Robert Jr Lockwood was de stiefzoon van de mythische Robert Johnson, de man die op de crossroads zijn ziel verkocht aan de duivel. Johnson, slechts vier jaar ouder dan Lockwood, woonde samen met Lockwood's moeder, en zo werd Lockwood de enige bluesgitarist die het vak rechtstreeks van Johnson leerde, met een carrière die van de jaren '30 tot minstens 2004 maar liefst acht decennia omspande. Naast de gitaar beheerste hij ook de piano en de mondharmonica, hij speelde een sleutelrol in het overbruggen van de delta blues en de Chicago blues, en was vooral actief als sessiemuzikant. Dat is dan ook de opzet van deze CD reeks: ten onrechte vergeten (studio)muzikanten hun rechtmatige plaats in de zwarte muziek toekennen. De meeste van de in totaal 28 nummers van Volume 1 waren pure blues, vaak met piano, waardoor dat zeker geen rock 'n' roll CD is, wel de ideale achtergrondmuziek voor een luie zondag. Eens kijken of Volume 2 effectief meer rockt...
Lockwood bracht tot zijn herontdekking in de jaren '70 slechts 4 vier singles uit onder eigen naam waarvan de eerste twee uit 1941 op Volume 1 stonden. Volume 2 bevat 23 tracks waarop Lockwood andere artiesten begeleidt, maar opent met de vier kantjes van zijn laatste twee singles, waarvan er drie een belletje moeten doen rinkelen: de voor blues uit 1951 best uptempo Arthur Crudup cover I'm Gonna Dig Myself A Hole cover opgenomen een paar maanden na Arthur Crudup's originele versie, en als je in 1951 die 78 toeren omdraaide hoorde je Dust My Broom van zijn stiefvader Robert Johnson uit de jaren '30 waar bij Lockwood de piano het belangrijkste instrument is, in tegenstelling tot de akoestische versie van Arthur Crudup en de elektrische versie van Elmore James die beide Lockwood voorafgingen. Het in 1954 onder de naam Robert Jr. verschenen rechttoe rechtaan bluesrock op uptempo stroll tempo Aw Aw Baby blijkt Sweet Home Chicago van opnieuw Robert Johnson waar Lockwood zijn eigen naam onder zette, net als onder I'm Gonna Dig Myself A Hole en Dust My Broom trouwens. Sweet Woman, de B-kant daarvan, is een trage blues en dat is zoals u weet niet ons kopje thee, wat helaas betekent dat nummers als I Got A Woman en Hotel Blues (2 x Eddie Boyd), Ah'w Baby, Everybody Needs Somebody (2 x Little Walter), Cross My Heart (Sonny Boy Williamson), I Live The Life I Love (Muddy Waters), Worried About You Baby (Sunnyland Slim) en Little Boy Blues (een cover van Lockwood's allereerste opname onder eigen naam in 1941), My Daily Wish en Worried Life Blues (3 x Otis Spann) niet aan onze rock 'n' roll oren besteed zijn. Sfeervolle medium tempo songs als Fattening Frogs For Snakes en Born Blind (2 x Sonny Boy Williamson) en You Got To Reap (Eddie Boyd) weten wij daarentegen wel degelijk te smaken, net als uptempo bluesrock met mondharmonica als You Got Me Where You Want Me (John Brim & his Gary Kings), That's What You Think (Freddy King) en Ninety Nine (Sonny Boy Williamson). Freddy King's medium tempo Country Boy is een meer gestroomlijnde versie van die bluesrock die mogelijk mikte op het publiek dat zwarte rock 'n' roll kocht, ook omdat het eigenlijk een duet is met een niet genoemde zangeres. She Don't Know van JB Lenoir misschien ook, maar wat jammer van die vreselijke orgel solo. Rocker van Little Walter daarentegen is geen rocker maar een uptempo mondharmonica blues instrumental, in We'll All Be There van Willie C(obbs) zit zelfs gospel, en de B-kant daarvan, de zwarte rocker Slow Down Baby, was in 1958 blues meets doo-wop. Going Back To Memphis (Ernest Cotton) is dan weer een jazzy swing interpretatie van de blues, met B-kant Uhm Beautiful als de tragere instrumentale piano/gitaar/sax uitvoering daarvan. Conclusie: ietsje meer uptempo werk dan op Volume 1, maar het blijft in essentie een blues CD. Lockwood overleed in 2006 op zijn 91ste. Info: www.vintagerockinroots.com (Frantic Franky)

Volume 1 covered 1941 to 1956, Volume 2 extends that time frame from 1951 to 1961. I assume the overlap is to make the song selection more balanced and perhaps to make it at least partly more rockin'. So who was Lockwood again? Robert Lockwood Jr, also known as Robert Jr Lockwood, was the stepson of the mythical Robert Johnson who sold his soul to the devil at the crossroads. Johnson who was only four years older than Lockwood played house with Lockwood's mother, making Lockwood the only blues guitarist ever who learned the craft directly from Johnson, with a career spanning no less than eight decades from the 1930s to at least 2004. In addition to the guitar he also mastered the piano and harmonica, played a key role in bridging the gap between delta blues and Chicago blues, and was mainly active as a session musician. Which is precisely the aim of this CD series: to give unjustly forgotten (studio) musicians back their rightful place in the history of black music. Most of the 28 tracks on Volume 1 were pure blues, often featuring piano, making it definitely not a rock ‘n’ roll CD yet the ideal background music for a lazy sunday. Let's see if Volume 2 rocks more...
Until he was rediscovered in the seventies Lockwood released only four singles, the first two of which, from 1941, were included on Volume 1. Volume 2 contains 23 tracks on which Lockwood accompanies other artists, but starts with the four sides of his last two singles, three of which should ring a bell: the for 1951 blues surprisingly uptempo Arthur Crudup cover I'm Gonna Dig Myself A Hole recorded only a few months after Crudup's original version, and if you turned over that 78 RPM in 1951 you heard a cover of Lockwood's stepfather Robert Johnson's Dust My Broom from the thirties, on which Lockwood's piano is the most important instrument, in contrast to the acoustic version by Arthur Crudup's acoustic version and Elmore James' electric version, both of which preceded Lockwood. The straightforward blues rock Aw Aw Baby, released in 1954 under the name Robert Jr. at an uptempo stroll tempo, turns out to be Sweet Home Chicago from again Robert Johnson under which Lockwood put his own name, just like he did with I'm Gonna Dig Myself A Hole and Dust My Broom for that matter. Flip side Sweet Woman is a slow blues which as you know is not our cup of tea, which means that songs like I Got A Woman and Hotel Blues (2 x Eddie Boyd), Ah'w Baby and Everybody Needs Somebody (2 x Little Walter), Cross My Heart (Sonny Boy Williamson), I Live The Life I Love (Muddy Waters), Worried About You Baby (Sunnyland Slim) and Little Boy Blues (a cover of Lockwood's very first recording under his own name in 1941), My Daily Wish and Worried Life Blues (3 x Otis Spann) are not to our rock ‘n’ roll liking. On the other hand we do enjoy atmospheric medium tempo songs like Fattening Frogs For Snakes and Born Blind (2 x Sonny Boy Williamson) and You Got To Reap (Eddie Boyd), as well as uptempo blues rock with harmonica such as You Got Me Where You Want Me (John Brim & his Gary Kings), That's What You Think (Freddy King) and Ninety Nine (Sonny Boy Williamson). Freddy King's medium tempo Country Boy is a more streamlined version of that blues rock style, possibly aimed at the audience that bought black rock ‘n’ roll, also because it's actually a duet with an unnamed female singer. JB Lenoir's She Don't Know perhaps also, but that keyboard solo is an awful shame. Then again Little Walter's Rocker is not a rocker but an uptempo harmonica blues instrumental, Willie C(obbs)' We'll All Be There even has gospel in it, and its flip, the black rocker Slow Down Baby, was in 1958 blues meets doo-wop. Going Back To Memphis (Ernest Cotton) is a jazzy swing interpretation of the blues, with the B-side Uhm Beautiful being a slower instrumental piano/guitar/sax version. Conclusion: slightly more uptempo than Volume 1, but still essentially a blues CD. Lockwood died in 2006 at the age of 91. Info: www.vintagerockinroots.com (Frantic Franky)

THE BAND'S 'A ROCKIN'/ JOHNNIE LEE WILLS
Bear Family, BCD17646
English version: see below

Bob Wills was de koning van de western swing, muziek gebaseerd op de stijlen en ritmes van de jaren '30 die zijn hoogtepunt kende in de jaren '40. De muziek zat bij de Wills-sen blijkbaar in de genen want ook zijn broers Billy Jack, Luke en Johnnie Lee lieten zich niet onbetuigd. Bob en Billy Jack Wills kregen al eerder een CD aan hen gewijd in Bear Family's Gonna Shake This Shack Tonight reeks waarin sinds 2005 meer dan 45 CDs verschenen, nu is het de beurt aan Johnnie Lee, zeven jaar jonger dan Bob, met 31 nummers opgenomen voor Decca, Bullet en RCA Victor tussen 1941 en 1953. Johnnie Lee leerde het vak als banjo speler (later switchste hij naar fiddle) bij Bob Wills & the Texas Playboys en leidde vanaf 1940 zijn eigen Johnnie Lee Wills & All The Boys toen Bob Wills besloot The Texas Playboys op te splitsen in een tourversie met als standplaats California en een versie die "thuis" speelde als huisorkest van Bob Wills' Cain's Ballroom in Tulsa en daar tot 1958 bij wijze van spreken dagelijks live optrad voor de radio. Vergeet de CD titel want het nummer The Band's 'A Rockin' dateert uit 1951 en is dus geen rock 'n' roll maar een shuffelende quickstep met klarinet, zeer zeker representatief voor deze onwaarschijnlijk swingende CD. De muziek van Bob Wills, Johnnie Lee Wills en western swing in het algemeen was in de eerste plaats bedoeld om op te dansen (de standaard was strak, eenvoudig en dansbaar) en 75 jaar na datum nodigt ze nog steeds uit tot dansen, gekarakteriseerd door een rollende honky tonk piano, met af en toe een contrabas solo, en woordspelletjes met vraag- en antwoordpatronen als The Thingamjig. En al is het dan geen rock 'n' roll, nummers als Tom Cat Boogie uit 1950 of een piano/klarinet/fiddle/steel instrumental als Boogie Woogie Highball uit 1950 en zelfs Square Dance Boogie uit 1947 hebben wel degelijk de drive die rock 'n' roll later zou kenmerken. Net zo min zijn Coyote Blues, Levee Blues en Devil's Blues bluesnummers - de term blues verwijst hier eerder naar een gemoedstoestand. Merkwaardig genoeg werd een klein stukje van de tekst van de medium tempo piano boogie Devil's Blues uit 1941, woordelijk hernomen in het rock 'n' roll nummer Brain Cloudy Rock, bekendst van rock 'n' roll pianist Teddy Redell! Als je de twee broers vergelijkt maak ik uit deze CD op dat Bob een traditionalist was en Johnnie Lee moderner met meer invloed uit niet alleen country maar ook uit jazz en blues én misschien zelfs swingender klonk.
Johnnie Lee's twee grootste hits ontbreken niet: Rag Mop (de originele versie uit 1949, geschreven door Johnnie Lee Wills zelf, tien volle jaren vòòr de jive versie van The Jaye Brothers maar minstens even swingend) en Milk Cow Blues, jawel, dezelfde Milk Cow Blues (origineel van lap steel blueszanger Kokomo Arnold uit 1934) die later werd gedaan door onder meer Elvis, Eddie Cochran en Ricky Nelson. In The Mood van Glenn Miller kennen we allemaal, maar de cowboyversie van Johnnie Lee Wills, opnieuw een amalgaam van fiddle, steel, klarinet en piano, is wederom even oergezellig als de hele CD. A Bad Deal All Around klinkt als een tragere True Blue Papa, en een ander rustig nummer is A-L-B-U-Q-U-Er-Q-U-E. Blackberry Boogie kent u van Tennessee Ernie Ford (Ford was eerst), Smoke On The Water heeft uiteraard niets te maken met hardrock groep Led Zeppelin maar alles met gospel swing uit en over de tweede wereldoorlog, één van de vijf radio transcripties op de CD, opnames gemaakt in 1950-1951 voor uitzending op de radio en niet bestemd voor commerciële distributie. Pas decennia later kwamen ze uit op geluidsdrager, in dit geval in 1978 op de Rounder Records LP Tulsa Swing.
In 1964 werden Johnnie Lee Wills & All The Boys ontbonden, hoewel Johnnie Lee muzikaal actief bleef. Zijn rockendste nummer, de sax instrumental Blub Twist uit 1962 op Sims Records, staat helaas niet op de CD, net zo min als zijn heropname van Lazy John uit 1964 met meer geprononceerde drums (de originele versie staat hier evenmin op). In 1996 verscheen er op het Britse label Krazy Kat al eens een Johnnie Lee Wills CD met dezelfde titel met 27 tracks waarvan 12 dubbels met deze Bear Family CD die uiteraard bonuspunten krijgt voor het booklet van 30 pagina’s. Samenvatting: dit is muziek voor mensen met een oude ziel, die stampvolle schuifelende dansvloeren projecteert op mijn netvlies. Nu Luke Wills nog! Johnnie Lee Wills overleed in 1984. Info: www.bear-family.com (Frantic Franky)

Bob Wills was the king of western swing, a musical format based on the styles and rhythms of the 1930s that peaked in the 1940s. Music was apparently in Wills' DNA because his brothers Billy Jack, Luke and Johnnie Lee also knwe a thing or two about western swing. Bob and Billy Jack Wills already have their own CD in Bear Family's Gonna Shake This Shack Tonight series in which more than 45 CDs appeared so far since 2005, an now it's Johnnie Lee's turn with 31 songs recorded for Decca, Bullet and RCA Victor between 1941 and 1953. Johnnie Lee, seven years Bob's junior, learned his jobs as banjo player (later he switched to fiddle) with Bob Wills & the Texas Playboys and from 1940 led his own Johnnie Lee Wills & All The Boys when Bob Wills decided to split The Texas Playboys into a touring version based in California and a version that played “at home” as the house band in Bob Wills' Cain's Ballroom in Tulsa and performed live for the radio there more or less every single day until 1958. Forget the CD title because their song The Band's 'A Rockin' dates from 1951 and is therefor not rock ‘n’ roll but a shuffling quick step with clarinet very much representative of the incredibly swinging music on this CD.
The music of Bob Wills, Johnnie Lee Wills and western swing in general was first and foremost meant to be danced to (the standard was tight, simple and danceable) and 75 years later it's still an open invitation to the dancefloor, characterized by rollin' honky tonk piano with the occasional double bass solo, and word games with question-and-answer patterns like The Thingamjig. And although technically it's not rock ‘n’ roll, songs like Tom Cat Boogie or a piano/clarinet/fiddle/steel instrumental like Boogie Woogie Highball, both from 1950, and even 1947's Square Dance Boogie do have the drive that would be one of the main ingrdients of rock ‘n’ roll later on. Nor are Coyote Blues, Levee Blues and Devil's Blues blues songs - the term "blues" here refers more to a state of mind. Curiously, part of the lyrics of the 1941 medium tempo piano boogie Devil's Blues, was repeated verbatim in the rock ‘n’ roll song Brain Cloudy Rock, best known from rock ‘n’ roll pianist Teddy Redell! When comparing both two brothers I'd conclude from this CD that Bob was a traditionalist and Johnnie Lee sounded more modern with influence not only from country music but also from jazz and blues, and perhaps Johnnie Lee was even more swinging.
Johnnie Lee's two biggest hits are included: Rag Mop (the original version from 1949, written by Johnnie Lee Wills himself, a full ten years before the jive version by The Jaye Brothers but at least as swinging) and Milk Cow Blues, yes, the same Milk Cow Blues (originally recorded in 1934 by lap steel blues singer Kokomo Arnold) that was done by Elvis, Eddie Cochran and Ricky Nelson, among others. Everybody knows Glenn Miller's In The Mood, but Johnnie Lee Wills' cowboy version, again a mix of fiddle, steel, clarinet and piano, is again as vital as the entire CD. A Bad Deal All Around sounds like a slower True Blue Papa, and another calm number is A-L-B-U-Q-U-Er-Q-U-E. You know Blackberry Boogie from Tennessee Ernie Ford (Ford was first), but Smoke On The Water obviously has nothing to do with hard rock group Led Zeppelin but everything with gospel swing from and about World War II, one of the five radio transcriptions on the CD, recordings made in 1950-1951 for broadcast on radio stations and not intended for commercial distribution. They only came out on physical media decades later, in this case in 1978 on the Rounder Records LP Tulsa Swing.
In 1964 Johnnie Lee Wills & All The Boys disbanded, but Johnnie Lee remained musically active. His rockinest song, the 1962 sax instrumental Blub Twist on Sims Records, is unfortunately not included here, nor is his 1964 re-recording of Lazy John with more pronounced drums (the original version is not on here either). In 1996 the British label Krazy Kat released a Johnnie Lee Wills CD with the same title with 27 tracks of which twelve overlap with this Bear Family CD which obviously gets extra points for its 30 page booklet. Summary: this is music for people with old souls, projecting packed shuffling dance floors onto my retinas. And now I want a Luke Wills CD! Johnnie Lee Wills passed away in 1984. Info: www.bear-family.com (Frantic Franky)

RIGHT HAND MAN VOLUME ONE - 1941/1956/ ROBERT LOCKWOOD Jr.
Koko Mojo, KM-CD 216
English version: see below

Ik had nog nooit van Robert Lockwood Jr alias Robert Jr Lockwood gehoord, ook al was ie niet alleen een stiefzoon van de mythische Robert Johnson die op de crossroads zijn ziel verkocht aan de duivel (Johnson, slechts vier jaar ouder dan Lockwood, woonde samen met Lockwood's moeder) maar ook de enige bluesgitarist die het vak rechtstreeks van Johnson leerde, met een carrière die van de jaren '30 tot minstens 2004 maar liefst acht decennia omspande! Dat is dan ook de opzet van deze CD reeks: ten onrechte vergeten (studio)muzikanten hun rechtmatige plaats in de zwarte muziek toekennen. Lockwood beheerste naast de gitaar ook de piano en de mondharmonica en speelde een sleutelrol in het overbruggen van de delta blues en de Chicago blues, zo lees ik in de liner notes. De CD opent met zeven tracks uit 1941 en het verbaast niet dat dat stokoude blues is, qua stijl althans, want het klinkt net als de rest van de opnames niet stokoud, uiteraard een complimentje voor de mastering. De drie nummers van Dr. Clayton alias Peter Cleighton, trage piano boogie met bijrolletjes voor de (akoestische) gitaar waren Lockwood's opnamedebuut. Let op de ijselijke doodsgil in Slick Man Blues! In datzelfde jaar 1941 bracht Lockwood tevens zijn eerste twee 78 toeren platen uit onder eigen naam. De vier kantjes staan hier mee op en zijn deels metalen slide blues en deels semi-akoestische rechtdoor blues.
Op de overige 21 tracks horen we Lockwood van 1951 tot 1956 in de rol van begeleider van Sunnyland Slim, Alfred Wallace alias The Fat Man, St. Louis Jimmy, Eddie Boyd, Jimmy alias Jimmie Rogers, John Brim & his Gary Kings en Little Walter. Tegen 1956 was Lockwood een van de top sessiemuzikanten bij Chess Records in Chicago, maar de bekendste opname waarop hij meespeelt, Little Water's originele My Babe op Chess sublabel Checker uit 1955, staat niét op de CD. Op Walter's snelste nummer hier, de holler I Got To Go, kan je bluesboppen, en zijn instrumentale Teenage Beat mikt door de lichte, springerige beat ondanks de mondharmonica als hoofdinstrument duidelijk op inderdaad het jongere publiek. Ook zijn gezongen One More Chance With You is een nummer dat de hand reikt naar de tieners. I Would Hate To See You Go is een stop-start bluesrocker van John Brim & his Gary Kings, Glad I Don't Worry No More van Alfred Wallace is uptempo boogie woogie, en Hard Luck Boogie van St. louis Jimmy een uptempo blues gitaarboogie met mondharmonica en boogie piano. Eddie Boyd's instrumentale The Tickler klinkt als dixieland goes rock 'n' roll, en diezelfde Boyd's gezongen Nothing But Trouble is rhythm 'n' blues rock 'n' roll. Het beste nummer is misschien het pas in 1958 uitgebrachte Rhythm Rockin' Boogie van John Lee uit 1952, en dat is voor alle duidelijkheid niét John Lee Hooker maar de veel minder bekende John Lee Henley, goed voor een portie smeuïge bluesrock met mondharmonica die aanleunt bij de Excello sound. Dat gaat ook op voor You're The One van Jimmie Rogers & his Rocking Four. De meeste van de in totaal 28 nummers zijn echter pure blues, vaak met piano, waardoor dit zeker geen rock 'n' roll CD is, wel de ideale achtergrondmuziek voor een luie zondag en uiteraard een must voor serieuze bluesgeschiedenis fanaten. Mensen die pretenderen iets van gitaar te kennen kunnen dan weer letten op het gitaarwerk op deze opnames. Lockwood overleed in 2006 op zijn 91ste. Zou volume 2 dat focust op opnames van 1951 tot 1961 van onder meer Freddy King, Muddy Waters, JB Lenoir, Willie Cobbs en Otis Spann meer rocken? Dat gaan we zo spoedig mogelijk voor u uitzoeken! Info: www.vintagerockinroots.com (Frantic Franky)

I had never heard of Robert Lockwood Jr aka Robert Jr Lockwood before, even though he was not only the stepson of none other than Robert Johnson, the blues legend who sold his soul to the devil at the crossroads (Johnson who was only four years older than Lockwood played house with Lockwood's mother) but also the only blues guitarist who was taught directly by Johnson himself, with a career spanning no less than eight decades from the 1930s to at least 2004! But that's precisely the aim of this CD series: give back unjustly forgotten (studio) musicians their rightful place in black music history. In addition to the guitar Lockwood also mastered the piano and the harmonica, playing a key role in bridging the gap between delta blues and Chicago blues, according to the liner notes. The CD opens with seven tracks from 1941 so it's no surprise that this is ancient blues, at least in terms of style, because like the rest of the recordings it doesn't sound prehistoric, obviously a compliment for the mastering. The three songs by Peter Cleighton aka Dr. Clayton here, slow piano boogie with supporting roles for the (acoustic) guitar, were Lockwood's recording debut. Note the bloodcurdling scream in Slick Man Blues! In the same year of our Lord 1941 Lockwood also released his first two 78 RPM records under his own name. All four sides, partly metal slide blues and partly semi-acoustic straight-ahead blues, are included.
On the remaining 21 tracks we hear Lockwood from 1951 to 1956 accompanying Sunnyland Slim, Alfred Wallace aka The Fat Man, St. Louis Jimmy, Eddie Boyd, Jimmy/Jimmie Rogers, John Brim & his Gary Kings, and Little Walter. By 1956 Lockwood had become one of the top session players at Chess Records in Chicago, but the most famous recording he played on, Little Walter's 1955 original My Babe on Chess sublabel Checker, is not on the CD. Walter's fastest number here, the holler I Got To Go, is perfect for blues boppin', while his instrumental Teenage Beat with its light, bouncy beat and harmonica as the main instrument was clearly aiming at a younger audience. His vocal One More Chance With You is also a song that reached out to teenagers. I Would Hate To See You Go is a stop-start blues rocker by John Brim & his Gary Kings, Alfred Wallace's Glad I Don't Worry No More is uptempo boogie woogie, and St. Louis Jimmy's Hard Luck Boogie is an uptempo blues guitar boogie with harmonica and boogie piano. Eddie Boyd's instrumental The Tickler sounds like dixieland meets rock ‘n’ roll, yet his vocal Nothing But Trouble is rhythm ‘n’ blues rock ‘n’ roll. The best track is perhaps John Lee's Rhythm Rockin' Boogie from 1952, unreleased until 1958. Note this is not John Lee Hooker but the much less famous John Lee Henley with a serving of smooth blues rock with harmonica that leans towards the Excello sound. The same goes for You're The One by Jimmie Rogers & his Rocking Four. Most of the 28 songs are however pure blues, often with piano, making this definitely not a rock ‘n’ roll CD but rather the ideal background music for a lazy sunday and obviously a must have for serious blues history enthusiasts. People who claim to know a thing or two about guitar playing can pay attention to the string work on these recordings. Lockwood died in 2006 at the age of 91. Will Volume 2, focusing on recordings from 1951 to 1961 by the likes of Freddy King, Muddy Waters, JB Lenoir, Willie Cobbs and Otis Spann, rock more? We will find out for you asap! Info: www.vintagerockinroots.com (Frantic Franky)

TURBOMOUTH/ THE KOKOMO KINGS
Rhythm Bomb, RBR 6025
English version: see below

Vijfde album sinds 2013 van The Kokomo Kings (S/DK) met elf nieuwe songs van de hand van (contra)bassist Magnus Lanshammar (op hun vorige albums stonden ook enkel eigen nummers). De mondharmonica van Harmonica Sam is al verdwenen sinds hun derde album, Fighting Fire With Gasoline uit 2019, om volledig te focussen op de twee gitaren, er zit opnieuw slide gitaar in, een vleugje luie ska ritmiek (het popgevoelige Something In Her Eyes dat van The Mavericks had kunnen zijn), trance blues, rechtdoor rockers, heel veel Fabulous Thunderbirds, bluesboppers overgoten met een swamp sound. Toch weten The Kokomo Kings ons nog te verrassen, want dit is misschien wel het commercieelste album dat ze al maakten. Dat bedoelen we niet slecht want ze leveren nog steeds topkwaliteit af, maar nu waait er een wind door het album die doet denken aan het beste van Dave Edmunds & Rockpile (Fishing In The Deep Waters, op alle Kokomo albums staat wel een nummer met als beeldspraak vissen - de activiteit, niet, euh, de vis - die ze zelfs eens allemaal hebben samengebracht op één 10 inch vinyl). The Kokomo Kings zijn ondanks alles nog steeds géén blues band, hoogstens een bluesrock band, maar dan wel een die serieus rockt, met nog meer dan vroeger songteksten die enerzijds absurd grappig zijn (Sugar Diet) en op andere momenten puur cliché. Muzikaal zitten zowel gitaar als drums nog meer dan vroeger op het randje van de distortie. But I Like It is de rechtdoor rocker van dienst met twangy gitaar, en na het Silicone Brain op Too Good To Stay Away From uit 2017 is er nu het ska meets tex mex Titanium Heart. Niet overtuigd? Het hele album staat op YouTube...
Als u geïnteresseerd bent in de vinyl versie RBR 5970 moet u snel toeslaan want de LP is reeds "sold out to dealers", wat betekent dat de platenverkopers ze nu al niet meer kunnen bijbestellen. Die hebben sowieso enkel de zwarte versie, maar er is ook een LP op rood vinyl en die kan je in principe alleen bij de band zelf kopen. Bij de LP zit trouwens een kartonnen gezelschapsspel! Met andere woorden: toehappen als u de LP ziet of anders nog snel proberen te bestellen bij www.vintagerockinroots.com. Info: www.kokomokings.com (Frantic Franky)

Fifth album since 2013 by The Kokomo Kings (S/DK) with eleven new songs written by (double) bass player Magnus Lanshammar (their previous albums also only contained original songs). Harmonica Sam's harmonica has been disposed off since their third album, 2019's Fighting Fire With Gasoline in order to focus entirely on the two guitars. there is as usual slide guitar, a touch of lazy ska rhythm (Something In Her Eyes that could have been a Mavericks song hints at pop), trance blues, straightforward rockers, lots of Fabulous Thunderbirds, blues boppers topped with a swamp sound. Yet The Kokomo Kings still manage to surprise us as this is perhaps the most commercial album they recorded That's not meant in a negative way for they still deliver top quality, but there's a wind blowing through the album that reminds us of the best of Dave Edmunds & Rockpile (Fishing In The Deep Waters - all Kokomo albums feature at least song using the imagery of fishing, they even released all of them on one 10 inch vinyl). Despite everything The Kokomo Kings still ain't no blues band, at the most a blues rock band, but a blues rock band that seriously rocks, with even more song lyrics than before that are absurdly funny (Sugar Diet) and at other times pure cliché. Musically speaking both the guitar and drums are even more on the edge of distortion than ever before. But I Like It is the straightforward rocker of the album with twangy guitar, and after Silicone Brain on 2017's Too Good To Stay Away From now here's the ska meets tex-mex Titanium Heart. Not convinced? The entire album is on YouTube...
If you want the vinyl version RBR 5970, you'll have to jump on it because the LP is already “sold out to dealers” which means that record stalls can no longer re-order it. They only have the black version anyway but there's also a red vinyl LP which you can basically only buy from the band itself. The LP comes with a cardboard board game! In other words: grab the LP if you see it or try your luck by ordering it rightaway at www.vintagerockinroots.com. Info: www.kokomokings.com (Frantic Franky)

GO TELL 'EM/ JAY ERNEST WITH THE DON DIEGO TRIO
El Toro, ETCD 7043
English version: see below

De Amerikaanse tribute band Church Of Cash, geen onbekenden want ze toeren hier bij wijze van spreken non-stop, heeft al een paar albums uit boordevol Cash covers, maar daar wil ik me niet over uitspreken. Ik hou namelijk niet van het coveren van bekende artiesten. Wat heeft dat voor zin? Frontman Jay Ernest Kalk heeft na vijftien jaar Church Of Cash elke bibber en buiging in de stem van Johnny Cash onder de knie, maar wat is het nut? Als je aan overbekende nummers niets toevoegt zijn ze in het allerbeste geval een perfecte kopie, maar dan zijn ze uit de aard der dingen tegelijk overbodig. En als ze niet even goed zijn valt de vergelijking altijd in je nadeel uit. Beter dan de originelen kan je niet, en ik moet de eerste Cash tribute wier zanger de Man In Black perfect imiteert nog tegenkomen. Dat neemt niet weg dat coverbands dolle pret kunnen zijn, want bij gebrek aan het origineel neem ook ik graag genoegen met the next best thing. Toch blijf ik ook dan steevast op mijn honger zitten (dorst heb ik daarentegen nooit), want als je dan toch zo goed bent, waarom doe je dan niet je eigen ding? Dat is een lange introductie om u mee te geven dat ik blij ben dat Jay Ernest nu een niet-Cash album uit heeft, zijn solo debuut als het ware, al klopt dat technisch gezien niet want ik zie op zijn website dat Ernest vorig jaar al een solo album getiteld Hold Your Horses uitbracht, een plaat die klinkt als de mindere countryrock albums van Johnny Cash vòòr zijn American Recordings comeback. Het goede nieuws is dat Ernest op Go Tell 'Em begeleid wordt door Telecaster master Diego Geraci, tegenwoordig de vaste gitarist bij Church Of Cash tot in Amerika toe, en diens Don Diego Trio in de bezetting Giulio Farinelli (bas) en Andy Caligaris (drums). In mei 2024 namen ze in Milaan in Farinelli's Retro Recording Services studio in drie dagen bijna twintig songs op waarvan er twaalf het album haalden. Zeven songs zijn van de tandem Ernest-Geraci, er is één cover en - noblesse oblige - vier songs geassocieerd met Johnny Cash: Big River (redelijk getrouw maar met ander, meer twangy gitaarpartijen), Guess Things Happen That Way (mooi met de gast steel gitaar van Paolo Roberto Pianezza van Lovesick Duo en de gast backing vocals van The Velvet Candles), Sixteen Tons, en Do The Bop Ruby. Euh, Do The Bop Ruby? Eigenlijk is dit Rock 'n' Roll Ruby, geschreven door Johnny Cash voor Warren Smith (er bestaat wel een demo versie van Johnny Cash), en Do The Bop Ruby hier is een rockabilly bop interpretatie met meer invloed van het Johnny Burnette Rock 'n' Roll Trio dan van Johnny Cash noch Warren Smith. Merle Travis' Sixteen Tons is bekendst van Tennessee Ernie Ford maar werd ook gecoverd door Johnny Cash, en diens versie hoor ik ik in die van Jay Ernest, maar de piano voegt een jazzy, haast ragtime element toe.
De CD opent met Graveyard Shift, een rechtdoor jiver met flitsend gitaarwerk van Diego Geraci, de rollende piano van Carl Sonny Leyland en een achtergrondkoortje van de onovertroffen Velvet Candles. Uitbrengen op single, potdorie, dat de DJ’s dit kunnen draaien! Heart Like A Rock kennen we van Charlie Gracie, Jay Ernest of liever Don Diego geeft er een rockabilly draai aan, met opnieuw The Velvet Candles die swingen op de achtergrond. Deze versie lijkt me geïnspireerd door de manier waarop Robert Gordon het live placht te brengen. Geen idee of hij het ooit in een studio heeft opgenomen. Ook het twangy Stiff Upper Lip met zelfs een jodel hoort thuis in de rockabilly hoek. De steel gitaar keert terug in het Hawaiiaans geïnspireerde Kiss My Boo Boo, aan de andere kant van de brug vinden we de het bluesboppende meer rock gerichte Cool, en nog verder verwijderd op de muzikale barometer is het medium tempo ska, zelfs calypso/reggae-achtige I Try met gast orgel. Geloof het of niet, maar ik vind dat nummer goed! Eén nummer, Too Smart To Know (Too Dumb To Care), werd geschreven samen met Commander Cody & his Lost Planet Airmen gitarist Bill Kirchen, meer country getint maar nog steeds rockend - uitgezonderd die I Try staat er geen traag nummer op Go Tell 'Em. Afsluiter No No No is tot slot eigenlijk een rondje gitaar instrumental met een meezingrefrein. Wat ik er van vind? Op de muziek valt niets af te dingen, en ik geniet van Ernest's stem nu die zich niet in het Cash keurslijf hoeft te wringen. Anderzijds lijkt een nummer als Heart Like A Rock me net iets te hoog gegrepen voor Ernest's baritonstem. De LP versie BE163 op El Toro's vinyl afdeling Bullseye steekt in een gatefold sleeve. Info: www.eltororecords.com and www.jayernest.com (Frantic Franky)

American tribute band Church Of Cash are no strangers as they tour a lot and already released a few albums full of Cash covers, but I prefer not to comment on them, as I do not like bands covering well known artists. What's the point anyway? After fifteen years leading Church Of Cash frontman Jay Ernest Kalk has mastered every quiver and tone of Johnny Cash's voice, but what's the use? If you don't add anything to classic songs, they are, at best, perfect copies, but then they become by their very own nature superfluous. And if they're not as good the comparison will always be to your disadvantage. You can't better than the originals, and I have yet to come across the first Cash tribute whose singer perfectly impersonates the Man In Black. That doesn't take anything away from the fact that cover bands can be great fun, for in the absence of the real thing me too are more than happy to settle for the next best thing. Even then I'm often left feeling hungry (though never thirsty), because if you're that good, why not do your own thing? That's a long introduction to tell you that it's great to see that Jay Ernest now releases a non-Cash album, his solo debut as it were, although technically that's not true because I see on his website that Ernest already released a solo album last year entitled Hold Your Horses, a record that sounds like Johnny Cash's lesser country rock albums before his American Recordings comeback. The good news is that on Go Tell 'Em Ernest is accompanied by Telecaster master Diego Geraci, now the regular guitarist with Church Of Cash from Europe to America, and for this album Geraci brought along his Don Diego Trio buddies Giulio Farinelli (bass) and Andy Caligaris (drums). In May 2024 they recorded up to twenty songs in three days at Farinelli's Retro Recording Services studio in Milan, twelve of which made it onto the album. Seven songs were written by the Ernest-Geraci tandem, there's one cover and - noblesse oblige - four songs associated with Johnny Cash: Big River (fairly faithful but with different, more twangy guitar parts), Guess Things Happen That Way (beautiful with guest steel guitar by Paolo Roberto Pianezza of Lovesick Duo and guest backing vocals by The Velvet Candles), Sixteen Tons, and Do The Bop Ruby. Err, Do The Bop Ruby? It's actually Rock ‘n’ Roll Ruby, written by Johnny Cash for Warren Smith (there exists a demo version by Johnny Cash), and Do The Bop Ruby here is a rockabilly bop interpretation more influenced by Johnny Burnette's Rock ‘n’ Roll Trio than by either Johnny Cash or Warren Smith. Merle Travis' Sixteen Tons will be most familiar from Tennessee Ernie Ford but was also covered by Johnny Cash, and I can the Cash version in Jay Ernest's with the piano bringing a jazzy, almost ragtime element.
The CD opens with Graveyard Shift, a straightforward jiver with flashy guitar work by Diego Geraci, Carl Sonny Leyland's rollin' piano and backing vocals by the unsurpassed Velvet Candles. Release this on single, damn it, so the DJs can play it! We know Heart Like A Rock from Charlie Gracie, but Jay Ernest, or rather Don Diego, gives it a rockabilly twist, with The Velvet Candles again swinging it up in the background. This version seems to me to be inspired by the way Robert Gordon used to perform it live. No idea if Gordon ever recorded it in a studio. The twangy Stiff Upper Lip which even features yodeling is rockabilly as well. The steel guitar returns in the Hawaiian inspired Kiss My Boo Boo, while on the other side of the bridge we find the bluesboppin', more rock-oriented Cool, and even further away on the musical barometer is the medium tempo ska, even calypso/reggae-styled I Try with guest organ. Believe it or not, I like that song! One song, Too Smart To Know (Too Dumb To Care), was written together with Commander Cody & his Lost Planet Airmen guitarist Bill Kirchen and it's more country tinged but still rockin' - except for I Try, there are no slow songs here. The last track, No No No, is basicly a throwaway guitar instrumental with a sing-along chorus. So what do I think of it? There's nothing wrong with the music here and I do enjoy Ernest's voice in an environment where it doesn't have to squeeze into the Cash mold. On the other hand a single song like Heart Like A Rock seems just a tad too high for his Ernest's baritone voice. The LP version BE163 on El Toro's vinyl division Bullseye comes with a gatefold sleeve. Info: www.eltororecords.com and www.jayernest.com (Frantic Franky)

THE MEN FROM NOWHERE
Sonic Rendezvous, SRVCD 67
English version: see below

The Men From Nowhere is een solo project van Miss Mary Ann & the Ragtime Wranglers gitarist Jelle van Atten die we beter kennen als Joe Sixpack omdat dat nu eenmaal beter bekt tijdens al die internationale optredens die ze deden tot in Amerika als voorprogramma van Brian Setzer en begeleiders van fifties artiesten als The Collins Kids, Jack Earls, Curtis Gordon en Hardrock Gunter toe - de lijst is haast eindeloos. Sinds Miss Mary Ann als echtgenote van Jerry Chattabox naar Engeland verkaste kunnen we ze nog slechts zelden zien, maar The Ragtime Wranglers treden ook zonder haar op als instrumentale band en brachten in het verleden reeds twee instrumentale albums uit, Groove A Tune (2005) en 15 Smoking Tracks (2011). Maar wie Joe Sixpack wel eens heeft zien deejayen wet dat zijn smaak veel breder gaat dan enkel rockabilly en hillbilly. Voor deze Men From Nowhere verkent hij als gitarist heel andere paden, en daarvoor deed hij een beroep op muzikale vrienden als mede-Ragtime Wrangler Sietse Heslinga (drums), Donné la Fontaine van T-99 (contrabs), Arjan Spies van The Kik (drums), Franky Gomez van Doghouse Sam & his Magnatones (drums), Joe Rivera en David Rockenfeller van New Cool Collective (blazers), over de grnezen heen Carl Sonny Leyland (piano), en nog een aantal anderen die ik geeneens ken.
De CD opent met de branding (of is het de woestijn?), de wind, gefluit, voetstappen, een auto die voorbijrijdt en drie pistoolschoten, en dat gaat over in western twang, Ennio Morricone, mariachi trompetten en surf gitaar, en dat is nog alleen maar het eerste nummer, Uptown Lockdown, de start van twaalf zorgvuldig in laagjes opgebouwde instrumentale soundscapes die niet zozeer toewerken naar een climax maar naar een apotheose, zoals de grote finale in een cowboyfilm. Alle nummers zijn van de hand van van Atten, uitgezonderd het nummer waar hij de bandnaam heeft gehaald, The Man From Nowhere van Jet Harris, basgitarist van The Shadows tot hij april 1962 een instrumentaal duo vormt met Shadows drummer Tony Meehan. Harris speelde het nummer in 1963 in de Britse muziekfilm Just For Fun. Vrolijke gitaargroepen als The Stringalongs en The Ventures (Heads Up), dromerige pedal steel en Chet Atkins fingerpicking (Gordian Knot), easy tune (Joyride), surf (House Of Love), flamenco (Rag Dolled) en zelfs Classical Gas (Blues Del Pueblo Frontizero), het zit er allemaal in, en vaak in één en hetzelfde nummer. Zonnige muziek ook vooral, en dat doet deugd nu de dagen weer donkerder en kouder worden. Zijn The Men From Nowhere de ontbrekende schakel tussen Phantom Four en lounge? Zou zo maar best eens kunnen! Het album verschijnt op 17 oktober op Homebrew Records / Sonic Rendezvous op alle digitale platforms, CD en vinyl, dat laatste in drie verschillende uitvoeringen: zwart, rood en splatter. Voor die laatste zal je heel snel moeten zijn want daar zijn slechts 100 exemplaren van geperst, ik dacht à 30 euro. Het album wordt live voorgesteld op vrijdag 12 december in Rotown in Rotterdam, en door de aard van het project lijkt me dat je dit niet vaak op een podium zal kunnen zien. Mee van de partij aldaar: T-99 en The Ragtime Wranglers. Info: www.homebrewrecords.nl and www.menfromnowhere.com (Frantic Franky)

The Men From Nowhere is a solo project by Miss Mary Ann & the Ragtime Wranglers (NL) guitarist Jelle van Atten, world famous as Joe Sixpack because that name rolls off the tongue better with all the shows they played in the States opening for Brian Setzer and accompanying fifties artists like The Collins Kids, Jack Earls, Curtis Gordon and Hardrock Gunter—the list is almost endless. Since Miss Mary Ann moved to England to marry Jerry Chattabox we rarely get to see them, but The Ragtime Wranglers also play without her as an instrumental band and they already released two instrumental albums, Groove A Tune (2005) and 15 Smoking Tracks (2011). But anyone who's ever seen Joe Sixpack deejaying knows that his musical taste goes far beyond only rockabilly and hillbilly. With The Men From Nowhere, he explores completely different territory as a guitarist, with a little heLP from his musical friends such as fellow Ragtime Wrangler Sietse Heslinga (drums), Donné la Fontaine from T-99 (double bass), Arjan Spies from The Kik (drums), Franky Gomez from Doghouse Sam & his Magnatones (drums), Joe Rivera and David Rockenfeller from New Cool Collective (brass), on the other side of the ocean Carl Sonny Leyland (piano), and a host of others I do not know.
The CD opens with the sound of waves crashing (or are we in the desert?), the wind is blowing, there's whistling and footsteps, a car drives, and then there's three gunshots, all of which transitions into western twang, Ennio Morricone, mariachi trumpets and surf guitar - and all of that is just the first track, Uptown Lockdown, the first of twelve carefully layered instrumental soundscapes that not so much build into a climax but into an apotheosis, like the grand finale in a cowboy movie. All tracks were written by van Atten, except for the track from which he took the band name, The Man From Nowhere by Jet Harris, bass guitarist with The Shadows until April 1962 when he formed an instrumental duo with Shadows drummer Tony Meehan. Harris played the number in 1963 in the British music film Just For Fun. Cheerful guitar groups as The Stringalongs and The Ventures (Heads Up), dreamy pedal steel and Chet Atkins fingerpicking (Gordian Knot), easy tune (Joyride), surf (House Of Love), flamenco (Rag Dolled) and even Classical Gas (Blues Del Pueblo Frontizero), it's all in here, often in one and the same song. Sunny music too, which feels good to hear now that the days are getting darker and colder again. Are The Men From Nowhere the missing link between The Phantom Four and lounge? Could very well be! The album will be released on October 17 on Homebrew Records / Sonic Rendezvous (NL) on all digital platforms, CD and vinyl in three different versions: black, red, and splatter. You'll have to be quick to get the splatter LP as only 100 copies have been pressed, I think priced at 30 euros. The album will be presented live on friday December 12 at Rotown in Rotterdam, and given the nature of the project I don't think you'll be able to see The Men From Nowhere on stage very often. Also performing there are T-99 and The Ragtime Wranglers. Info: www.homebrewrecords.nl and www.menfromnowhere.com (Frantic Franky)

SHOOTIN' CRAP/ CAT LEE KING & HIS COCKS
Rhythm Bomb, RBR 6026
English version: see below

Cock Tales, het RBR 5587 debuut uit 2018 van dit kwintet uit Bonn, was een soort rock 'n' roll interpretatie van cabaret swing met jazzy toetsen maar evengoed Chuck Berry én rhythm 'n' blues gitaar, met de dynamiek van een Louis Prima die bijna net zo'n schuurpapieren korrel 60 stem heeft als Cat Lee King, uiteraard met een prominente rol voor King's boogie woogie piano en dezelfde gezelligheid als Ray Collins' Hot-Club in wiens directe omgeving Cat Lee King inderdaad wel eens opduikt. Ray Collins is trouwens te gast op xylofoon te gast op deze opvolger van Cock Tales, album in een stijl die niet wezenlijk is veranderd maar veeleer opengebroken. Het sausje neo swing (titeltrack Shootin' Crap) geserveerd over rock 'n' roll jive (Headin' For The Cotton Field, The World Keeps On Turnin') en rhythm 'n' blues gitaar songs (Miss Bourbon) en de stop-start stroll Sound 'n' Smoke verrassen niet, tenzij door de kwaliteit, maar wat dacht u van het cabaret-achtige Tomorrow gebaseerd op ragtime? Brand New Heart klinkt als een Elvis ballade uit begin jaren '60 en ook in het medium temo jivende Mr. Big Time zit de geest van Elvis. Over Elvis gesproken: Don't Blame It On Elvis is dan weer een calypso in de stijl van de op de actualiteit inspelende calypsos uit de jaren '50 en inderdaad een cover van een nummer van The Fabulous McClevertys circa 1956-1957, één van de slechts drie covers op veertien nummers: Last Call For Alcohol (Julia Lee & her Boyfriends) roept de geest van Wynonie Harris op, en de derde cover is de bekendste want Pretend kent iedereen als rock 'n' roll klassieker van Carl Mann. Misschien kent u ook de crooner versie van Nat King Cole uit 1952, maar zoals hier had ik 'm nog niet gehoord. Cat Lee King & co maken er immers... jazzy samba van! Met Nobody staat er op Shootin' Crap zelfs een broeierige tango op, al bij al met een Jordanaires styled achtergrondkoortje en in een cabaret sfeer.
Hoe verscheiden die muziekjes ook allemaal zijn, het straffe is dat de man met het gezicht van een vos ze allemaal foutloos uitvoert in een relaxe, onweerstaanbare stijl die opnieuw meer dan eens herinnert aan de onweerstaanbare groove van Ray Collins' Hot-Club, zij het uiteraard zonder diens blazers, want Cat Lee King & the Cocks doen het met twee gitaren + piano. Wat me nooit eerder is opgevallen is dat King nu ook een aantal songs zingt met zijn normale stem zonder wolfmens gegrom - en ook dat doet ie voorbeeldig. Ik zeg het niet vaak, maar dit album is fantastisch.
Wie geïnteresseerd is in de vinyl versie RBR 5971 moet zo spoedig mogelijk zijn slag slaan want de LP is reeds "sold out to dealers" wat betekent dat de platenverkopers ze nu al niet meer kunnen bijbestellen. Met andere woorden: toehappen als u de LP ziet of anders nog snel proberen te bestellen bij www.vintagerockinroots.com. Info: www.facebook.com/catleekingandhiscocks (Frantic Franky)

Cock Tales, the 2018 RBR 5587 debut from this quintet from Bonn, was a kind of rock ‘n’ roll interpretation of cabaret swing with jazzy touches but also Chuck Berry as well as rhythm ‘n’ blues guitar with the dynamics of a Louis Prima who comes close to Cat Lee King's coarse 20 grit sandpaper voice as Cat Lee King, and of course a prominent role for King's boogie woogie pianowhich conjures up the same conviviality as Ray Collins' Hot-Club in whose inner circle Cat Lee King does indeed pop up at times. And guess what: Ray Collins guests on xylophone on this here follow-up to Cock Tales in a style that has not significantly changed but rather broken open. The neo swing sauce (title track Shootin' Crap) served over rock ‘n’ roll jive (Headin' For The Cotton Field, The World Keeps On Turnin') mixed with rhythm ‘n’ blues guitar songs (Miss Bourbon) and the stop-start stroll Sound ‘n’ Smoke are no surprise except for their superb quality, but what about the cabaret styled Tomorrow based on ragtime? Brand New Heart sounds like an early sixties Elvis ballad, and the ghost of Elvis can also be heard in the medium tempo jiving Mr. Big Time. Speaking of the king: Don't Blame It On Elvis is a calypso in the style of the topical calypsos of the 1950s and indeed a cover of a song by The Fabulous McClevertys circa 1956-1957, one of only three covers on fourteen songs: Last Call For Alcohol (Julia Lee & her Boyfriends) evokes the spirit of Wynonie Harris, while the third cover is the best known, as we can all sing along Carl Mann's rock ‘n’ roll classic Pretend. You might also be familiar with Nat King Cole's crooner version from 1952, but I had never heard Pretend the way Cat Lee King & co play it, turning it into... jazzy samba! The album even features a smouldering tango titled Nobody complete with Jordanaires-style backing vocals and a cabaret atmosphere.
No matter how diverse all these songs are, the amazing thing is that the man with the face of a fox performs them all flawlessly in a relaxed style reminiscent of the irresistible groove of Ray Collins' Hot-Club, albeit obviously without the brass for Cat Lee King & the Cocks do it with two guitars and a piano. What I never noticed before is that King now also sings a number of songs with his normal voice without wolfman growls - and he does that admirably too. I don't say it often, but this album is fantastic. Anyone interested in the vinyl version RBR 5971 should act quickly, because the LP is already “sold out to dealers” which means that your record dealer can no longer re-order it. In other words: grab the LP if you see one, or with a little luck you can still buy it directly from www.vintagerockinroots.com. Info: www.facebook.com/catleekingandhiscocks (Frantic Franky)

FRANKENSTEIN'S PARTY
Bear Family, BAF18044
English version: see below

Ik kan me nog het exacte moment herinneren waarop mijn liefde voor alles wat met horror te maken heeft begon. Eigenlijk waren dat twéé momenten, waarvan het eerste plaats vond in de lokale bibliotheek, een plaats die toen nog boekerij werd genoemd. Ik hield van enge verhalen, het soort avonturenboeken waarin misdadigers het spook uithangen om de dorpelingen weg te houden van hun duistere zaakjes, maar vond mezelf toe aan iets sterkers. De bibliothecaris zag in mij een gevorderde lezer en stopte me een bundel van Edgar Allan Poe toe. Ik ben de brave man nog steeds dankbaar, want vijftig jaar later lees ik nog nog steeds, en dan nog het liefst horror. Het andere moment was toen de film The Bride Of Frankenstein op TV kwam. Ik griezelde al op voorhand, maar mocht 'em niet zien van mijn ouders. Toch slaagde ik erin de eerste minuten mee te pikken en zag nog net het monster van Frankenstein om het hoekje piepen. Nu heb ik al die Universal films uit de jaren '30 en '40 op DVD, en nu staat het monster van Frankenstein op de hoes van deze LP met "14 boppin' brainbenders from the boneyard", oftewel 14 Halloween nummers uit 1956-1965, in Amerika het gouden tijdperk van de horror en science fiction film én van de singles met als thema Halloween, toen al razend populair in de States lang voor het naar het oude continent overwaaide. Op Frankenstein's Party (dat een paar nummers overlapt met de tegelijk verschenen Atomicat ACCD187 Hallowscream 4) staan twee klassiekers, Screaming Jay Hawkins' stotterende Little Demon en het fantastische The Cat van Rod Willis mét de met posh Brits accent gesproken outro. Die twee totaal verschillende songs, gestoorde zwarte jive en wilde blanke white rock, staan symbool voor de verscheidenheid aan rock 'n' roll stijlen op deze plaat: opwindende jaren '60 fuzz bluesbop (I'm The Wolfman van Round Robin), big band western saga’s in de traditie van songs als Black Leather Jacket And Motorcycle Boots (het recent nog door Marcel Bontempi (D) gecoverde Mad Witch van George Gardner), slepende zwarte doo-wop (Zombi van The Monotones), jaren '60 garage orgel rock 'n' roll (Casey Jones & the Governors met de Screaming Lord Sutch cover Jack The Ripper), het beatnik (I Was A) Teenage Creature (Lord Luther & the Kingsmen) dat nogal eens opduikt in lijstjes van singles die Lux Interior en Poison Ivy van The Cramps koesterden, het soulvolle bijna gospel gezongen Ghost Train van Virgil Holmes. Hoe verschillend die muziekjes ook zijn, de gemeenschappelijk deler is dat ze allemaal goed zijn. House Of Horrors is een toffe orgel instrumental uitgebracht onder de naam van TV persoonlijkheid Merv Griffin (in de eerste helft van de jaren '50 te zien in de films The Beast From 20.000 Fathoms en Phantom Of The Rue Morgue) compleet met ijselijk gegil, monsterlijk gezucht en science fiction laboratorium gebliep, instrumental die klinkt als een novelty kermisorgel versie van Vegas Grind gekoppeld aan It's A Gas. Uiteraard is er ook pure rock 'n' roll: Midnight Monster Hop van Jack & Jim, de toeterende stroll Frankenstein's Party van The Swingin' Phillies, de wilde white rock van Yes Baby I'm Scared van Dick Barton's Rebels met zo te horen niet één maar twee valse saxofoons niet alleen tegen elkaar op maar vooral dòòr elkaar heen, en het aandoenlijk naïeve Rockin' Ghosts van de Zweedse rock 'n' roll king Little Gerhard in zijn beste gebroken Engels.
De meeste nummers zullen niet onbekend zijn bij de verzamelaars, maar 't is mooi om ze nog eens op vinyl te hebben. Info: www.bear-family.com (Frantic Franky)

I can still remember the exact moment in time that ignited my love for all things horror. Actually there were two moments, the first of which took place in the local library when libraries were still libraries and not community centers. I loved scary stories, the kind of adventure books in whichbad guys concoct ghostly dealings to cover up their crimes and keep the villagers away, but I found myself ready for something stronger. The librarian saw an advanced reader in me and handed me a tome of Edgar Allan Poe stories. I am still grateful to the kind old man, as fifty years later I am still reading, horror still being my favorite genre. The other moment was when the 1935 movie The Bride of Frankenstein was shown on TV. I shivered in anticipation but my parents wouldn't let me watch it. Still, I managed to catch the first few minutes and just saw Frankenstein's monster peeking around the corner. Now I own all those Universal films from the 1930s and 1940s on DVD, and now the Frankenstein monster is on the cover of this LP with “14 boppin' brainbenders from the boneyard”, 14 Halloween songs from 1956-1965, America's golden age of horror and science fiction films and Halloween themed 45s which were already hugely popular in the States long before halloween crossed the pond. Frankenstein's Party (which overlaps a few songs with the simultaneously released Atomicat ACCD187 Hallowscream 4) features two classics, Screaming Jay Hawkins' stuttering Little Demon and Rod Willis' fantastic The Cat with its posh British accent outro included. These two completely opposite songs, crazy black jive and wild white rock, symbolize the variety of rock ‘n’ roll styles on this record: exciting 1960s fuzz bluesbop (Round Robin's I'm The Wolfman), big band western sagas in the tradition of songs like Black Leather Jacket And Motorcycle Boots (George Gardner's Mad Witch, recently covered in Germany by Marcel Bontempi), luscious black doo-wop (Zombi by The Monotones), sixties garage organ rock ‘n’ roll (Casey Jones & the Governors with the Screaming Lord Sutch cover Jack The Ripper), the beatnik (I Was A) Teenage Creature (Lord Luther & the Kingsmen), a song which often appears in lists of 45s cherished by Lux Interior and Poison Ivy of The Cramps, Virgil Holmes' soulful gospel styled Ghost Train. However different these songs may be, the common denominator is that they are all damn good. House Of Horrors is a cool organ instrumental released under the name of TV personality Merv Griffin (seen in the first half of the 1950s in the films The Beast From 20.000 Fathoms and Phantom Of The Rue Morgue) complete with bloodcurdling screams, monstrous sighs and science fiction laboratory bleeps, an instrumental that sounds like a novelty fairground organ version of Vegas Grind mixed with It's A Gas. Of course there's also pure rock ‘n’ roll: Midnight Monster Hop by Jack & Jim, the honking stroll Frankenstein's Party by The Swingin' Phillies, Dick Barton's Rebels' wild white rockin' Yes Baby I'm Scared with what sounds like not one but two out-of-tune saxophones not only competing with but especially blocking each other, and the touchingly naive Rockin' Ghosts by Sweden's rock ‘n’ roll king Little Gerhard in his best broken English.
Most of the songs will be familiar to collectors, but it's nice to have them on vinyl again. Info: www.bear-family.com (Frantic Franky)

HALLOWSCREAM 4
Atomicat, ACCD187
English version: see below

Sommige mensen vinden dat Halloween, mijn favoriete feestdag, al begint op 23 september, maar dat klopt niet. Het begin van de herfst valt niét samen met het begin van de Halloween periode. Wat niet wegneemt dat ik als liefhebber van Universal en Hammer monsters kan genieten als een kind van al die Halloween versiering en verkleedpartijen en snoepjes in de winkels, ook al is het alleen maar een smoes van de grote commerce natuurlijk, het opvangen van het verlies aan betekenis van allerheiligen en allerzielen én driekoningen door een carnaval van maken van een van oorsprong heidense rite geïmporteerd uit Amerika waar Halloween al een eeuw bestaat én razend populair moet zijn geweest als je ziet hoeveel horror singletjes er werden gemaakt in de jaren '50 en '60, ten gelieve van de verzamelaars samengebracht op een pleïade aan thema LP’s en CD’s die elkaar vaak overlappen.
De vierde Hallowscream CD samengesteld door de Britse DJ Mark Armstrong vermijdt overgecompileerde tracks en levert heel wat relatief "nieuw" materiaal aan, met als bekendste uitzondering het fantastische The Cat van Rod Willis zonder de met posh Brits accent gesproken outro. Ingrediënten in de heksenketel zijn rock 'n' roll met Johnny Worth (Nightmare), Leroy Bowman & the Arrows (Graveyard), Jim Burgett (Jekyll And Hyde), John Sowell (Nightmares) en The Swingin' Phillies (Frankenstein's Party) die meer jiven dan swingen, dangerous doo-wop strolls met The Kingsfive (Voodoo Man), The Combinations (Voodoo) en The Monotones (Zombi), uptempo zwarte doo-wop met The Verdicts (The Mummy's Ball) en zo te horen blanke doo-wop met Pat Kelley alias Pat Kelly (She's A Devil). Een vast ingrediënt geweest van Halloween plaatjes was altijd novelty en tot die categorie behoren Igor's Lament van Tony & the Monstrosities met een meidenkoortje, basicly de B-kant van hun Igor's Party zonder de zang. Daarnaast is een diepe stem met een Slavisch accent in de stijl van griezel acteur Bela Lugosi vaste prik op Halloween singles, zoals hier te horen in Count Drunkula van The Starlits dat klinkt als een gruwelversie van nummers als Endless Sleep van Jody Reynolds, in Jupiter Jones' jazzy boogie woogie novelty The Spook Spoke, in Johnn (Boris) Jones' perfecte Bobby "Boris" Pickett soundalike Surfer Smash, en op de toffe orgel instrumental House Of Horrors uitgebracht onder de naam van TV persoonlijkheid Merv Griffin (in de eerste helft van de jaren '50 te zien in de films The Beast From 20.000 Fathoms en Phantom Of The Rue Morgue) compleet met ijselijk gegil, monsterachtig zuchten en science fiction laboratorium gebliep, instrumental die klinkt als een novelty kermisorgel versie van Vegas Grind gekoppeld aan It's A Gas. Instrumentals kan je koppelen aan alles, en een paar goeie gillen volstaan dan ook voor The Metropolitans om hun surfgitaar instro Screaming (Part 1) te dopen. Part 2 stond in 1959 niet op de B-kant maar gewoon op hun tweede en bij ons weten laatste single. Ook Dracula van The Cre-Shells dat klinkt als Jack The Ripper van Link Wray bevat gegil, zij het minder luid als bij The Metropolitans, en Haunted van The Madmen is een saxofoon/orgel stroll met waanzinnig gelach. Iets totaal anders is The Spook van Pete Drake, een pedal steel gitarist met een fuzzy sound. Speciaal is het zeker en vast! Een aardigheidje is Voo Doo Twist (Voo Doo Voo Doo) van Les Pingouins, een Franstalige cover van Voodoo Voodoo van Lavern Baker klinkend zoals de typisch Franse twistplaatjes van artiesten als Eddy Mitchell en Dick Rivers begin jaren '60. Skeleton Bookie van Abe Link & the Western Spotlighters is een streepje hillbilly boogie, géén rock 'n' roll maar toch leuk zijn Archie Bleyer's big band vocal harmony goes beatnik The Rockin' Ghost en de big band western ballades The Vampire's Ghost van Jimmy Bowers en Witch On The Mountain van Jerry Tyfer in de traditie van songs als Black Leather Jacket And Motorcycle Boots, alsmede de beatnik klanken van Darrell Glenn's Hoo Doo The Voo Doo. Ongelooflijk dat dit dezelfde artiest is die de originele versie van het door zijn vader gecomponeerde Crying In The Chapel opnam! Twee songs blijken niet correct in de tracklisting: Monster Dinner (Seven Corpse Dinner) van Roger Sherman blijkt na beluistering Skeleton Blues van Rod Barton (geen blues, dàt zou pas echt eng zijn geweest) en The House On Haunted Hill van Kenny & the Beach Fiends is in werkelijkheid een tweede versie van The Rockin' Ghost door The Modernaires. Vermoedelijk hebben de gremlins Mark Armstrong parten gespeeld.
Samenvatting: dertig tracks 1955-1963 (die een paar nummers overlappen met de Bear Family BAF18044 LP Frankenstein's Party) onder het motto "shake, rattle and scream". Info: www.vintagerockinroots.com (Frantic Franky)

Some people claim that Halloween, my favorite holiday, starts on September 23, but that is incorrect. The first day of autumn does not coincide with the beginning of the Halloween period. Which does not mean that as a lover of the Universal and Hammer monsters I don't enjoy all the Halloween decorations, costumes and candy they sell in the stores as much as any child, even though I realize that obviously it's just another blatant money making scheme to compensate the loss of meaning of All Saints' Day, All Souls' Day and Three Kings' Day by turning a pagan rite into another carnival imported from the United States. In America Halloween has always been hugely popular if you look at the amount of horror related 45s recorded in the 1950s and the 1960s, now sought after by collectors and compiled on an ever growing number of theme LPs and CDs that often overlap.
UK DJ Mark Armstrong's fourth Halloween CD avoids the over-compiled tracks with a lot of relatively “new” tracks, the most famous exception being Rod Willis' fantastic The Cat without the posh British accent spoken outro. Ingredients in the cauldron include rock ‘n’ roll courtesy of Johnny Worth (Nightmare), Leroy Bowman & the Arrows (Graveyard), Jim Burgett (Jekyll And Hyde), John Sowell (Nightmares) and The Swingin' Phillies (Frankenstein's Party) who jive more than they swing, zombified doo-wop strolls with The Kingsfive (Voodoo Man), The Combinations (Voodoo) and The Monotones (Zombi), uptempo black doo-wop with The Verdicts (The Mummy's Ball) and from the sound of it white doo-wop with Pat Kelley aka Pat Kelly (She's A Devil). A staple of Halloween records has always been novelty, category that includes Tony & the Monstrosities' Igor's Lament featuring a girl group, basically the flip of their Igor's Party without the lead vocal. Another must on Halloween 45s is a deep voice with a German accent in the style of horror actor Bela Lugosi, as heard here in The Starlits' Count Drunkula which sounds like a horror version of songs like Jody Reynolds' Endless Sleep, in Jupiter Jones' jazzy boogie woogie novelty The Spook Spoke, in Johnn (Boris) Jones' perfect Bobby “Boris” Pickett soundalike Surfer Smash, and on the cool organ instrumental titled House Of Horrors released under the name of TV personality Merv Griffin (seen in the first half of the 1950s in the films The Beast From 20.000 Fathoms and Phantom Of The Rue Morgue) complete with bloodcurdling screams, monstrous sighs and science fiction laboratory bleeps, an instrumental that sounds like a novelty fairground organ version of Vegas Grind mixed with It's A Gas. Instrumentals can be hung unto anything and a few good screams are enough for The Metropolitans to baptize their surf guitar instro Screaming (Part 1). Part 2 was in 1959 not on the flip but on their second and to our knowledge final 45. Dracula by The Cre-Shells sounds like Link Wray's Jack The Ripper and also contains screams, albeit less loud than those of The Metropolitans, while Haunted by The Madmen is a saxophone/organ stroll with crazy laughter. Something completely different is The Spook by Pete Drake, a pedal steel guitarist with a fuzzy sound. Definitely special! A nice touch is Voo Doo Twist (Voo Doo Voo Doo) by Les Pingouins, a French language cover of Lavern Baker's Voodoo Voodoo that sounds like all the other French twist records of the early 1960s by the likes of Eddy Mitchell and Dick Rivers. Abe Link & the Western Spotlighters' Skeleton Bookie is a bit of hillbilly boogie, not rock ‘n’ roll but still good fun is Archie Bleyer's big band vocal harmony goes beatnik The Rockin' Ghost and the big band western ballads The Vampire's Ghost by Jimmy Bowers and Witch On The Mountain by Jerry Tyfer in the tradition of songs like Black Leather Jacket And Motorcycle Boots, as well as the beatnik sounds of Darrell Glenn's Hoo Doo The Voo Doo. Hard to believe this is the same guy who recorded the original version of Crying In The Chapel, composed by his father! Two songs are incorrect in the track listing: Monster Dinner (Seven Corpse Dinner) by Roger Sherman turns out to be Skeleton Blues by Rod Barton (not blues, that would have been really frightening) and Kenny & the Beach Fiends' The House On Haunted Hill is actually another version of The Rockin' Ghost by The Modernaires. Presumably the gremlins played tricks on Mark Armstrong here.
Summary: thirty tracks from 1955-1963 (some of which overlap with the simultaneously released Bear Family BAF18044 LP Frankenstein's Party) to shake, rattle and scream. Info: www.vintagerockinroots.com (Frantic Franky)

I’VE GOT A FEELIN'/ GINA HALEY WITH THE JIVE ACES
El Toro, ETCD 7042
English version: see below

Rock 'n' roll royalty: Gina Haley is de jongste telg van Bill Haley die niet alleen minstens tien kinderen maar vooral de rock 'n' roll op de wereld zette, dat laatste nog vòòr Elvis op de proppen kwam. En al heeft ze waarschijnlijk niet veel herinneringen aan haar vader (toen Haley in 1981 op zijn 55ste overleed aan een hartaanval was ze amper vijf), ze heeft in elk geval zijn muzikale genen meegekregen. Als klassiek getrainde pianiste wou ze naar eigen zeggen popmuziek in de stijl van Billy Joel en Elton John dan wel wereldmuziek gaan maken, maar dochter zijn ván bleek geen deuren te openen, terwijl ironisch genoeg de enige manieren waarop ze haar beroemde familienaam kon uitspelen te maken bleken met Bill Haley zelf, zoals optreden met al dan niet echte Comets. Van haar eerste album, het in 1999 in Japan op Heat Wave International verschenen titelloze Gina Haley, heb ik nog nooit gehoord, haar album met Haley covers begeleid door de Britse tribute band Phil Haley & his Comments heb ik nog niet dúrven beluisteren, maar nu is er dit album live on tape opgenomen op twee dagen in 2020 in de inmiddels gesloten Sugar Ray's Vintage Recording Studio in Essex met The Jive Aces, zoals algemeen geweten een garantie voor goed geluimde swing rock 'n' roll, de scientology versie van Louis Prima, zeg maar. Covid schoof het hele project op de lange baan, maar nu is het album uit op CD, LP en alle digitale platformen. De stijl is - gelukkig maar - niét Bill Haley & the Comets maar jumpin' jive met veel blazers en piano, met naast toch één Bill Haley hit (een big band Shake Rattle And Roll met rhythm 'n' blues gitaar) vooral covers van zwarte rock 'n' roll zangeressen met een tracklist die leest als een best of van zwarte female classics. Het geheel klinkt inderdaad als een big band, want The Jive Aces zorgden voor een paar extra gastmuzikanten als Lottie B (wel vaker te bespeuren in het kielzog van The Jive Aces) op baritonsax die Jive Aces John Fordham (tenorsax) en Alex Douglas (trombone) bijstaat, Jim Knowler van The Keytones toen en Bamboozle nu op gitaar, en op één nummer onze eigen Roy "J. Martin" Raaijmakers die tegenwoordig het mooie weer maakt bij The Firebirds (de Duitse, niet de Engelse) op boogie woogie piano. Hoofdpianist op het album is evenwel Vince Hurley van The Jive Aces.
Haley zingt goed, maar ik vind haar stem iets te beperkt, want het komt me voor dat haar bereik niet erg breed is. Maar hoewel ze géén Ruth Brown (Mama He Treats Your Daughter Mean, As Long As I'm Moving, Teardrops From My Eyes, Wild Wild Young Men) noch Wynona Carr (Till The Well Runs Dry) is, toch toupetje af voor wat ze binnen dat framewerk presteert: zeer zeker de moeite, en je hoort er haar gospel achtergrond in. Een song als Lavern Baker's Saved past dan ook perfect, net als haar versie van Won't Be Long, even soulvol als maar een pak rockender dan Aretha Franklin. See See Rider kennen we van Chuck Willis als CC Rider en uptempo van Elvis, maar is origineel van zangeres Ma Rainey uit 1924 en werd in 1963 opgenomen door Lavern Baker. Het lijkt me dat Gina Haley zich baseerde op haar arrangement, alleen laten ze het achtergrondkoortje weg en voegen ze een rhythm 'n' blues gitaar toe. Minder bekend is de jiver I've Got A Little Boy van Ann Cole met schetterende trompet bespeeld door Gina Haley zelf. Twee nummers zijn duetten met Jive Aces frontman Ian Clarkson: Them There Eyes (Varetta Dillard gekruid met Louis Prima & Keely Smith) en You've Got What It Takes (Brook Benton & Dinah Washington) als stroll, met in beide gevallen Clarkson wat weggemoffeld in de mix. Het enige nummer dat er stilistisch uitspringt is de titeltrack in een zwoele uptempo New Orleans King Creole popcorn sfeer, ietsje sneller en rockender dan Big Maybelle. De mening van onze platenjury: meer goede punten dan die paar aangestipte minpuntjes, en zeker een aanradertje voor de fans van swingend rock 'n' roll werk dat waarlijk uit de speakers knalt. De LP versie Bullseye (BE161) heeft een gatefold sleeve. Info: www.eltororecords.com , www.facebook.com/theginahaleyband and www.jiveaces.org (Frantic Franky)

Rock ‘n’ roll royalty: Gina Haley is the youngest descendant of Bill Haley who not only put at least ten children but also rock 'n' roll onto this world, the latter even before Elvis came along. And although she probably doesn't have many memories of her father (she was barely five when Haley died of a heart attack in 1981 at the age of 55), she certainly inherited his musical genes. As a classically trained pianist she says she decided to make pop music in the style of Billy Joel and Elton John and even world music, but being Haley's daughter didn't open any doors, while ironically the only ways she could capitalize on her famous family name turned out to be through the Bill Haley connection itself, like performing with real or counterfeit Comets. I never heard her first, self-titled album, released in Japan in 1999 on Heat Wave International, and I didn't yet dare listen to her album of Haley covers accompanied by UK tribute band Phil Haley & his Comments, but now there's this album, recorded live on tape in the course of two days in 2020 at the now defunct Sugar Ray's Vintage Recording Studio in Essex with The Jive Aces, known all over the world as a guarantee for good-humored swing rock ‘n’ roll, the scientology version of Louis Prima, so to speak. Covid put the project on hold, but now the album is out on CD, LP, and all digital platforms. Fortunately the style is not Bill Haley & the Comets but jumpin' jive with lots of horns and piano, featuring one Bill Haley hit (a big band Shake Rattle And Roll with rhythm ‘n’ blues guitar) but mainly covers of black female rock ‘n’ roll singers with a tracklist that reads like a best of black female classics. The whole thing does indeed sound like a big band because The Jive Aces brought in a few extra guest musicians such as Lottie B (often seen in the wake of The Jive Aces) on baritone sax who assists Jive Aces John Fordham (tenor sax) and Alex Douglas (trombone), Jim Knowler from The Keytones then and Bamboozle now on guitar, and on one track Roy “J. Martin” Raaijmakers from Holland who currently plays with The Firebirds (the German ones, not the British ones) on boogie woogie piano. The main pianist on the album is however Vince Hurley from The Jive Aces.
Haley sings well but I find her a bit limited, as it seems to me that her vocal range is not really wide. But even though she is neither a Ruth Brown (Mama He Treats Your Daughter Mean, As Long As I'm Moving, Teardrops From My Eyes, Wild Wild Young Men) nor a Wynona Carr (Till The Well Runs Dry), hats off to what she achieves within that framework. It's definitely worth listening to, and her gospel background shines through. A song like Lavern Baker's Saved fits perfectly, as does her version of Won't Be Long, just as soulful but more rockin' than Aretha Franklin. We know See See Rider from Chuck Willis as CC Rider and from Elvis' uptempo version, but it was originally done by Ma Rainey in 1924 and recorded by Lavern Baker in 1963. Sounds like Gina Haley based her arrangement on Baker's, except they left out the background singers and added a rhythm ‘n’ blues guitar. Less well known is Ann Cole's jiver I've Got A Little Boy sporting blazing trumpet played by Haley herself. Two songs are duets with Jive Aces frontman Ian Clarkson: Them There Eyes (Varetta Dillard spiced up with Louis Prima & Keely Smith) and You've Got What It Takes (Brook Benton & Dinah Washington) done stroll style, in both cases with Clarkson kinda muffled in the mix. The only song that stands out stylistically is the ultry uptempo New Orleans King Creole popcorn vibe of the title track, slightly faster and more rockin' than Big Maybelle. The opinion of our platter panel: more good points than the few minor flaws we mentioned, and definitely recommended for fans of swinging rock ‘n’ roll that really blasts out of the speakers. The LP version Bullseye (BE161) has a gatefold sleeve. Info: www.eltororecords.com , www.facebook.com/theginahaleyband and www.jiveaces.org (Frantic Franky)

IT'S ONLY ROCK 'N' ROLL/ THE SPIKES
The Spikes, géén cat.nr.
English version: see below

Zin in een kwartiertje pure rock 'n' roll? Dan bent U bij The Spikes aan het goeie adres: potige sound en goeie covers van Broken Heart van The Moonlighters (ietsje sneller dan de gemiddelde Broken Heart) en Fancy Dan van Gene Summers, met zelfverzekerde zang, gas erop en uit de kluiten gewassen solo’s op de gitaar, gewoonlijk twee per nummer. Dat ze all round zijn bewijzen ze met hun knappe twangy Elvis versie van Lonely Blue Boy van Conway Twitty inclusief achtergrondkoortje, en er is nog Elvis met One Night With You als stevige stroll. Dat ze de mosterd niet alleen halen bij de klassiekers maar ook bij hedendaagse bands bewijst hun Long Black Shiny Car gebaseerd op de Restless versie, niet op de jaren '50 original van Mike Page. Frontman Matthias Lefkes zingt de intro slordiger dan Mark Harman van Restless en de gitaar klinkt meer Vietnam. Ook Lonely Blue Boy en One Night With You zingt Lefkes zoals Harman die nummers zou kunnen zingen. The Spikes komen uit Heidelberg en Stuttgart, zijn met zijn vier (altijd handig om backstage een kaartje te leggen), en voor de volledigheid vermeld ik dat ze naast Matthias Lefkes (zang) bestaan uit Volker Riegler (gitaar, al tegengekomen in The Pinstripes), Isi Cetinkaya (contrabas) en Jens Weidenheimer (drums) en actief zijn sinds 1993. Da's meer dan dertig jaar, en daarom verbaast me dat ik ze niet ken, want ze hebben minstens één full CD uit. Deze It's Only Rock 'n' Roll is een mini CD'tje met slechts vijf nummers en meer moet dat voor ons soms niet zijn op een goeie dag. Kunnen The Stripes op die manier een uur, anderhalf uur, twee uur vullen? Ik twijfel er niet aan en hoop ze ooit eens live te kunnen zien zonder dat ik ervoor naar Duitsland moet karren. Dit is in elk geval een tof visite kaartje! Info: www.the-spikes.de (Frantic Franky)

Fancy fifteen minutes of pure rock ‘n’ roll? Then The Spikes are perfect for the job: a powerful sound and great covers of The Moonlighters' Broken Heart (slightly faster than the average Broken Heart) and Gene Summers' Fancy Dan, with confident vocals, pedal to the metal and impressive guitar solos, usually two per song. They prove their versatility with a clever twangy Elvis version of Conway Twitty's Lonely Blue Boy including backing vocals, and there's more Elvis with One Night With You played as a solid stroll. Long Black Shiny Car, based on the Restless version rather than the 1950s original by Mike Page, shows that they draw inspiration not only from the classics but also from contemporary bands. Frontman Matthias Lefkes sings the intro more sloppily than Restless' Mark Harman and the guitar sounds more Vietnam. Lefkes also sings Lonely Blue Boy and One Night With You the way Harman might sing 'em. The Spikes hail from Heidelberg and Stuttgart and are four in number (always handy for playing cards backstage) with besides Matthias Lefkes (vocals), Volker Riegler from The Pinstripes on guitar, Isi Cetinkaya on double bass and Jens Weidenheimer on drums. They've been playing since 1993 which is over thirty years, so I'm surprised I never heard of them, for they released at least already one full CD. This here It's Only Rock ‘n’ Roll is a mini CD with only five songs, and sometimes that's all we need on a good day. Can The Stripes fill an hour, an hour and a half, two hours that way? I do no doubt it and hope to be able to catch them live someday without having to drive all the way to Germany. In any case, this is a great calling card! Info: www.the-spikes.de (Frantic Franky)

LIFE IS PRETTY/ TENNESSEE DRIFTERS
Tombstone, Tomb-CD 30-18
English version: see below

Dit is 'em, het albumdebuut van The Tennessee Drifters. Werd tijd ook onderhand, want de vooruitgeschoven Rocking Rebel Records RRR-999 vinyl single Rocking Rebels Rock On/ Private Eye, een gelimiteerde oplage van 500 persingen, was veelbelovend maar zette vooral gastzanger Marcel Hoitsema van Bang Bang Bazooka in het zonnetje. Dat zit zo: Rob van Sambeek drumde ooit nog een tijdje bij Bang Bang Bazooka, vandaar. The Tennessee Drifters spelen soms samen met Hoitsema en vormen op die manier ook een soort Bang Bang Bazooka, maar eigenlijk zijn ze in de eerste plaats zichzelf, The Tennessee Drifters uit Eindhoven Rockcity en voor een stukje uit Alkmaar, naast Rob van Sambeek op de trommels Peter de Wit van Slapback Johnny op contrabas en Jeroen van Delden van Supersonics en Texarkana Trio op gitaar. Geeft u ze een daverend applaus! Peter en Jeroen verdelen de zang (met op enkele songs backing vocals van Marcel) van de veertien eigen nummers (géén covers), met Rocking Rebels Rock On / Private Eye geschreven door Bang Bang Marcel, maar daarvoor moet u maar even terugscrollen naar onze recensie van die single. Het mooie aan Life Is Pretty, behalve dat ie goed is, is dat ie varieert qua rock 'n' roll stijlen, in tegenstelling tot van die albums waarvan alle veertien songs eigenlijk krak hetzelfde klinken. De audio zelf, misschien ietsje opener en lichter dan de single met Marcel Hoitsema, is een zelfverzekerd en stevig maar warm geluid waarin wij ons graag koesteren. Stijlvariatie is inderdaad troef: de CD begint met de wilde rechtdoor rockabilly stop-starter Boppin' My Life Away met twee vlammende dubbele gitaarsolo’s, een nummer waarin niet alleen de teddyboys onder jullie zich zullen kunnen vinden. Ook Tennessee Boogie, Made Up My Mind, titeltrack Life Is Pretty en Fifteen Cats, een soort mix tussen Sixteen Chicks van Joe Clay en Rockabilly Guy van The Polecats, zijn volwassen rockabilly rockers. Fallin' Down The Drain is een wat relaxter stop-start rockabilly shuffle met een contrabas solo, terwijl het urgentere You Dragged Me Down flirt met elementen van bluesbop én Johnny Cash én de gitaarsolo richting rock gaat. Double Blue Boogie is een kruising tussen bluesbop en rockabilly met gast-mondharmonica van Adri Matheussen (bluesrock band DeSoto, bluesband The Blackhawks), en met Liquor Blues staat er zelfs een pure blues op, opnieuw met mondharmonica, maar ter verdediging kan je aanvoeren dat ie op een stroll tempo is. Er is ook aandacht voor de country poot van de rockabilly met het western galopperende Fade Away en het al even mooi melodieuze Fly Away en Free. De twangy meezinger Rocking Rebels Rock On hint zelfs naar glamrock!
Ter zake: Tennessee Drifters hebben alle rockabilly clichés onder de knie, maar kunnen die vooral verdomd goed spelen en ze geven er een toffe eigen interpretatie aan. Of de wereld mooier is geworden met dit album laat ik in het midden, maar we zijn in elk geval een mooi stukje muziek rijker. Het album is te koop via alle streamingdiensten, maar voor € 10 + verzendkosten krijg je de CD thuis in de bus. Nog beter: ga ze gewoon een keertje kijken want ze spelen best veel. Vinyl is op komst, zo wordt ons verzekerd. Info: www.facebook.com/tennesseedriftersrockabilly (Frantic Franky)

Here it is, The Tennessee Drifters' debut album. About time too, as the advance Rocking Rebel Records RRR-999 vinyl single Rocking Rebels Rock On/ Private Eye, a limited edition of 500, was very promising but mainly put the spotlights on guest singer Marcel Hoitsema from Bang Bang Bazooka. This came about through Rob van Sambeek who used to drum for Bang Bang Bazooka for a while, hence the connection. The Tennessee Drifters sometimes play with Hoitsema which makes them a kind of Bang Bang Bazooka, but they are first and foremost themselves, The Tennessee Drifters from Eindhoven Rockcity and partly from Alkmaar, alongside Rob van Sambeek on drums Peter de Wit from Slapback Johnny on double bass and Jeroen van Delden from Supersonics and Texarkana Trio on guitar. A big round of applause! Peter and Jeroen share the lead vocals (backed by Marcel Hoitsema on a couple of songs) on the fourteen original songs (no covers) of which Rocking Rebels Rock On / Private Eye were written by Bang Bang Marcel, but for that you'll have to scroll back to our review of the 45. The great thing about Life Is Pretty, apart from the fact that it's good, is that it varies in terms of rock ‘n’ roll styles, unlike all those albums where all fourteen songs sound pretty much the same. The audio sound itself, perhaps slightly more open and lighter than the 45 with Marcel Hoitsema, is confident and solid yet warm, a sound we love to bask in. As mentioned the album's trump card is stylistic variety: the CD kicks off with the wild, straight ahead rockabilly stop-starter Boppin' My Life Away with two blistering double guitar solos, a song that will appeal not only to the teddy boy crowd. Tennessee Boogie, Made Up My Mind, title track Life Is Pretty and Fifteen Cats, kind of a mix between Joe Clay's Sixteen Chicks and The Polecats' Rockabilly Guy, are also mature rockabilly rockers. Fallin' Down The Drain is a relaxed stop-start rockabilly shuffle with a double bass solo, while the more urgent You Dragged Me Down flirts with elements of blues bop as well as Johnny Cash with a guitar solo leaning toward rock. Double Blue Boogie is a cross between blues bop and rockabilly with guest harmonica by Adri Matheussen (blues rock band DeSoto, blues band The Blackhawks), while Liquor Blues is a real blues, again with harmonica, but in its defense one could argue it's taken at a stroll tempo. They also veer toward the country side of rockabilly with the western galloping Fade Away and the equally melodious Fly Away and Free. The twangy singalong Rocking Rebels Rock On even hints at glam rock! The votes are in and the jury has decided: Tennessee Drifters have mastered all the rockabilly clichés, but more important is that they can play 'em damn well and give 'em a cool interpretation of their own. Whether life has become prettier with this album I'll leave open to debate, but fact is there's some more great music on it. The album is available on all streaming services, but for € 10 + shipping you can have the CD delivered to your door. Rest assured: vinyl is on the way. Info: www.facebook.com/tennesseedriftersrockabilly (Frantic Franky)

FOUR/ T BECKER COMBO
Records Freight, RFCD 107
English version: see below

Waarom de zaken moeilijk maken als het makkelijk kan: het vierde album in zes jaar van het Noord-Franse drumloze T Becker Trio heet gewoon Four (hun tweede heette Second Round en hun derde Third Time's A Charm). Alleen is Four niet het vierde album van T Becker Trio maar het eerste album van T Becker Combo, en dat is T Becker Trio + een drummer. Four doet ons evenwel nog steeds doen denken aan het beste van de jonge High Noon, nog steeds dé referentie op het gebied van drumloze trio’s, en het feit dat wij die vergelijking reeds trokken als T Becker Trio bewijst dat de drums die ze nu toevoegen hun sound niet wezenlijk verandert. Eric "Rico" Bessenay van Pete & the Starphonics probeert immers niet zoveel mogelijk potten en pannen te raken, continu white rock roffels af te rammelen of zelfs maar te swingen, maar stelt zich volledig ten dienste van het T Becker geluid dat we gewend zijn van Christophe "Tof" Becker (zang, akoestische gitaar), Axel Ribard-Becker (contrabas) en Didier Doudement (gitaar). Hoogstens gaat ie tijdens een gitaarsolo eens ietsje harder meppen. Opener Bop A Billy Bop is gelijk een lichtjes fantastische uptempo bopper (luister hoe mooi die tweede stem meezingt in het refrein), ook Why Do I Fall In Love, Don't Kiss Me Goodbye, Would You Be Mine, I'm Back, het speelse Sweetheart Of Mine, het wat Johnny Cash-achtige Too Late en het mysterieuze, spookachtige western I Want It All zijn heel fijne uptempo nummertjes, maar eigenlijk zijn ze dat allemaal. Zoals gezegd doen de dertien nieuwe eigen songs (ook op hun eerste drie albums stond geen enkele cover) nog steeds denken aan High Noon, door de opbouw van de nummers, de uitvoering en de fingerpickende gitaar, en omdat het timbre van Christophe Becker's stem die klinkt alsof ie een aardappel rondtolt in zijn mond vergelijkbaar is met Shaun Young. Een andere vergelijking zou je kunnen maken met The Barnshakers uit Finland, maar iets wat ik nog niet eerder hoorde, in hun Trio vorm althans, zijn echo’s van Restless. Niet dat ze ineens neo spelen, absoluut niet, maar 't zit 'em in hier een modern akkoord, daar een klankflard, mogelijk onbewust.
Soit: de toevoeging van een drummer heeft het T Becker Trio een injectie met nieuwe energie gegeven, met als grootste troef dat Four bijna alleen uptempo nummers bevat en de verveling geen kans heeft om toe te slaan. Dit is zeker niet de wildste rockabilly CD van het jaar maar misschien wel de meest melodieuze en daarmee een van de beste, terwijl het jaar toch reeds aan zijn laatste kwartaal begint. T Becker Combo sprankelt, en deze CD is er eentje voor de fijnproevers. Info: www.rocking-all-life-long.com en www.tbeckertrio.wixsite.com/tbeckercombo (Frantic Franky)

Why complicate matters when simple does it? The fourth album in six years by the drumless T Becker Trio from the north of France is simply called Four (their second was called Second Round and their third Third Time's A Charm). Four is however not the fourth album by the T Becker Trio but the first album by the T Becker Combo, which is T Becker Trio + a drummer. The album still reminds us of the best of the young High Noon, the absolute benchmark when it comes to drumless trios, and since we already made that comparison in the T Becker Trio days it means the drums they add now does not significantly change their sound. Eric “Rico” Bessenay from Pete & the Starphonics does not try to hit as many pots and pans as possible, bang white rock fills non stop or even swing, but puts himself entirely at the service of the T Becker sound that we know and love from Christophe “Tof” Becker (vocals, acoustic guitar), Axel Ribard-Becker (double bass) and Didier Doudement (guitar). At the most he might hit those skins a little harder during a guitar solo. Opening track Bop A Billy Bop is a slightly fantastic uptempo bopper (pay attention how beautifully that second voice sings along in the chorus) and so are Why Do I Fall In Love, Don't Kiss Me Goodbye, Would You Be Mine, I'm Back, the playful Sweetheart Of Mine, the somewhat Johnny Cash styled Too Late and the mysterious, spooky western I Want It All, but as a matter of fact all the tracks are very nice uptempo songs. As I said these thirteen new original songs (their first three albums didn't contain any covers either) are still reminiscent of High Noon due to the structure of the songs, the performance and the fingerpicking guitar, and also because the timbre of Christophe Becker's voice, sounding like he's rolling a potato around in his mouth, is similar to Shaun Young's. Another comparison could be The Barnshakers from Finland, but something I haven't heard before, at least not in T Becker Trio, are echoes of Restless. Not that they suddenly play neo, far from it, but Restless resonates in a modern chord here, a sound snippet there. What it comes down to is that adding a drummer has given the T Becker Trio an injection with new energy, the biggest asset being that Four almost entirely consists of uptempo songs and boredom doesn't get a chance. It's certainly not the wildest rockabilly CD of the year, but it might very well be the most melodic and therefore one of the best, taking into consideration that the year is already entering its final quarter. T Becker Combo sparkles, and this CD is one for the real fans of the genre. Info: www.rocking-all-life-long.com and www.tbeckertrio.wixsite.com/tbeckercombo (Frantic Franky)

ROY ORBISON, HET MYSTERIE/ RUDOLF HECKE
Uitgeverij EPO, ISBN: 9789462674615

Roy Orbison was de grootste balladeer van het rock 'n' roll tijdperk, en als dat voor u niet volstaat herinner ik u er graag aan dat hij zijn carrière begon met voortreffelijke rockabilly op het Sun label. Met andere woorden: The Big O was there when it happened. Dit is het eerste Nederlandstalige boek over Roy Orbison en het leest als een trein, als een Big Train From Memphis als het ware, ware het niet dat de grootste brillekas sinds Buddy Holly niet uit Memphis maar uit het godverlaten gat genaamd Wink, Texas kwam. Ik heb ooit een Engelstalig boek over hem gelezen, Dark Star: The Roy Orbison Story van Ellis Amburn uit 1990, maar dat boek heb ik niet meer. Nu ik het zo even nakijk bestaan er nog verschillende boeken over Roy Orbison, met name Only The Lonely: Roy Orbison's Life And Legacy van Alan Clayson (1989), Rhapsody In Black: The Life And Music of Roy Orbison (2013) van John Kruth, en The Authorized Roy Orbison (2017) van Orbison's zonen Roy Jr, Wesley en Alex Orbison, met dank aan de research van Marcel Riesco. In hoeverre de Vlaming Rudolf Hecke zich op die bestaande biografieën heeft gebaseerd kan ik dus helaas niet zeggen. Er staat géén bronvermelding of bibliografie in zijn boek, dus ik denk niet dat hij naar Amerika is getrokken om daar zelf nog levende getuigen op te zoeken, in zoverre die er uitgezonderd Orbison's zonen nog zijn natuurlijk. Hecke lijkt zich vooral te hebben gebaseerd op in de internationale pers verschenen archief interviews met Orbison zelf. En toch, die beschrijvingen van Wink zijn zo levendig dat het lijkt of hij ter plekke is geweest, dus ik vraag me af waar hij ze heeft gehaald. Wel maakt de auteur veelvuldig gebruik van de herinneringen en de foto’s van Ad Swart van de Nederlandse Roy Orbison fanclub die de meester vanaf de jaren '60 verschillende keren heeft ontmoet en in concert gezien.
Roy Orbison, Het Mysterie vertelt de Roy Orbison story jaar per jaar, haast als een dagboek, maar vermijdt de valkuil van elk concert van elke tour te gaan beschrijven. Dat zou zinloos zou zijn aangezien de setlist doorheen de jaren nagenoeg dezelfde is gebleven, net als zijn buitenaardse zang. Een voorbeeldje van Hecke's grondigheid: zelfs onze Shakin' Arrows en Ronnie Nightingale & the Haydocks die in 1987 een keertje het voorprogramma van The Big O mochten verzorgen worden vernoemd. Dat soort details en fait divers zorgen niet voor ballast maar maken het verhaal juist erg levendig. Of wist u dat Roy Gauloises rookte? Nog eentje: It's Over werd opgenomen in 31 takes met 42 muzikanten. Het boek schetst een portret van Roy Orbison als het niet-sportieve lelijke eendje met de flaporen wiens ambitie groeide uit frustratie, om een uitweg te vinden uit de afwijzingen en de pesterijen en op die manier aan een lief te raken waarvan hij tot dan toe, in tegenstelling tot de sportievelingen op de highschool, enkel kon dromen. Muziek wordt zijn realiteit, maar binnenin een realiteit die zich tekstgewijs afspeelt in een schemerzone tussen droom en werkelijkheid, inderdaad een integraal thema in Orbison's oeuvre. Hecke interpreteert Orbison's songteksten op een haast literaire wijze. Dat is niet alleen mooi, maar zelfs de taak van een schrijver, alleen ben ik niet zo kien op zijn psychologische analyse op basis van die songteksten. Ik hou het erop dat Orbison een meester was in het pennen van songteksten, maar trek daar geen conclusies uit. We hebben het over liedjes, niet over daderprofilering. Voor ons rockabillies staat er voldoende gedetailleerde info in het boek over de Sun jaren vòòr het grote succes, en de leidraad rond dat grote succes wordt wat de auteur Orbison's heilige zesvuldigheid noemt: Only The Lonely, Running Scared, Crying, In Dreams, It's Over en (Oh) Pretty Woman. Interessant vind ik daarbij zijn gedetailleerde verslag van de opbouw en de opname van die songs. Hecke is niet te beroerd om toe te geven dat Orbison ook slechte platen heeft gemaakt, en de scabreuze details worden ons niet onthouden, zoals die keer toen Roy's broer Sam in de Walletjes naar de hoeren ging. Ook de meer duistere elementen uit Orbison's leven worden niet onder de mat geveegd: zijn complexe relatie met Wesley, zijn jongste zoon uit zijn eerste huwelijk die in 1968 de brand in zijn huis overleefde waarbij zijn twee andere zonen uit zijn eerste huwelijk het leven lieten, en de dubieuze rol van zijn tweede echtgenote Barbara Orbison die een centrale plaats innam in de Roy Orbison revival na de magere jaren '70, maar anderzijds voor zijn omgeving een fameuze bitch moet zijn geweest, zo concludeer ik na lectuur van dit boek.

Heel af en toe wordt een stelling niet gestaafd, en het al lang naar de prullenbak verwezen gerucht dat Elvis optrad in een TV show van Orbison's jaren '50 rockabilly band The Teen Kings wordt nog maar eens herhaald. Dat is een van de detailfouten die een beetje slordig overkomen, en zo staan er helaas nog een paar in. (Oh) Pretty Woman is bij mijn weten niét gecoverd door Elvis noch door Frank Sinatra, en "Gene Thomas and The Allisons" hebben nooit een nummer van Roy Orbison opgenomen, wel Gene Thomas (The Last Song) en The Allisons (Sugar Love), dus dat lijkt mij letterlijk overgenomen uit het Engels. Welke door Orbison geschreven song is trouwens opgenomen door Patsy Cline? You're In The Army Now van The Andrews Sisters is Boogie Woogie Bugle Boy, Hey Miss Fanny moet Hey Miss Fannie zijn. Searching van The Everly Brothers? Nooit van gehoord. Het muziekmagazine Luney Tunes is mij onbekend. Dat moet het Nederlandse popblad Tuney Tunes zijn, net zoals het natuurlijk Gretsch in plaats van Gretch gitaar is. Stellen dat Beautiful Dreamer de inspiratie vormde voor Bobbejaan Schoepen's Café Zonder Bier is te kort door de bocht: Schoepen vertaalde gewoon Slim Dusty's A Pub With No Beer, wat inderdaad gschreven werd op de melodie van Beautiful Dreamer, een melodie die teruggaat tot het midden van de 19de eeuw. Het leven van Johnny Cash kaatste niet over hobbels van celstraffen (Cash heeft zeven keer de nacht doorgebracht in een politiecel maar is nooit veroordeeld tot een gevangenisstraf), en de drie mannen die gearresteerd werden omdat ze Elvis' dode lichaam wilden opgraven om losgeld te eisen behoorden niet tot de Memphis Mafia. Een enkele keer vergist de auteur zich bij de omzetting van oude Belgische franken naar hedendaagse euro’s, en als 1 dollar 10 euro en 400 dollar ruim 4000 euro is kan 15 dollar nooit 250 euro zijn.
Af en toe kwam ik een woord tegen dat mij onbekend was, maar dat verouderd of juist héél (Noord)Nederlands bleek. Hier en daar is een hoofdletter, een woord of een leesteken verdwenen wat kromme zinsconstructies oplevert die het betoog onduidelijk maken. Waar ik me aan ergerde was het euvel dat ik in wel meerdere boeken over muziek zie opduiken, en dat is slordigheid inzake spelling: het is Skeeter en niet Sceeter Davis, Glen en niet Glenn D. Hardin, Roy Rogers en niet Roy Rodgers, Jane Russell in plaats van Russel en Conny in plaats van Connie Vandenbos. Dat kan je nog als tikfouten beschouwen, al blijven ze jammer, waar wat vooral opviel het grote aantal fouten was inzake het afbreken van woorden genre ste-muithaal, muzie-kuitgever en teenagero-ren. Nu ben ik zeker niet heiliger dan de paus en maak ik zelf ook best wel schrijffouten - kan niet anders als het meer dan een halve eeuw geleden is dat ik leerde schrijven en je ter controle een spellingsboek uit 1957 hanteert - , maar dingen als Joh-nny Cash kan toch echt niet. Nog meer grammatica nitpicking: is het Roy Orbisonalbum zoals de auteur schrijft, of Roy Orbison album? Of Roy Orbison-album? Zie in deze ook het merkwaardige "Traveling Wilburyvideoaward" of "nieuwegeestesverruiming". Maar soit, ik heb de waarheid niet in pacht en misschien staan die Engelstalige muziekboeken ook vol spellingfouten en merk ik ze simpelweg niet op. Afijn, laat dàt uw leesplezier niet vergallen, want qua inhoud en Roy Orbison gehalte is dit boek écht de moeite waard. Info: www.epo.be en www.rudolfhecke.be (Frantic Franky)

FOR THE DARING AND LUSTY/ THE AROUSALS
Surf Cookie Records, SC052
English version: see below

Surf bands komen en gaan, maar surfgitaristen blijven bestaan: The Arousals (B) zijn een trio rond gitarist Christoph Boost en basgitarist Andy Wellens die tien, vijftien jaar terug samen in Los Venturas speelden, in The Arousals aangevuld door de mij onbekende drummer Tom Cools. Spelen Los Venturas eigenlijk nog? Dit is na een demo CD-R twee jaar geleden hun officiële debuut EP, een Record Store Day release gelijk op vinyl, en die klinkt geweldig in een mooie, cleane sound, met drie eigen nummers + één cover, het vrolijk frisse Avalanche van Don & the Galaxies dat The String-A-Longs echoot in een twangiër gitaarklank, met voor de goede orde een drumbreak en een scream. De EP opent evenwel broeierig met het dreigend trage The Penetrator, tergend traag, trager dan een stroll, met uiteraard de gitaar upfront maar met een orgeltje ergens achterin: een net geen twee minuten durende dreun. The Arouser is moderne surf met overdubde gitaren (ik hoor er minstens drie), een stukje Link Wray en gegil dat klinkt alsof het uit een goedkope griezelfilm komt, en de EP eindigt met een stroll met de klassieke gitaarintro van Please Give Me Something van Bill Allen & the Backbeats waarmee uiteraard menige rock 'n 'roll boogies opent, en inderdaad draait ook deze Dirty Boogie Beat plezante rock 'n' roll rondjes. Je hoort en merkt dat hier is nagedacht over hoe alles moet klinken in plaats van gewoon de bandopnemer te laten lopen, en er zit dan ook veel meer in dan enkel reverb en de genre definiërende blubbergitaren, met name iets tegendraads, weerhaakjes, iets dat zit te wachten om eruit te springen, een toefje si(ck)xties, wat ze wellicht hebben bewaard voor op de podia. In elk geval vormen deze twee opgewekte tracks + twee meer duistere nummers samen een mooi staalkaartje van wat The Arousals live neerzetten. Wit vinyl, 300 stuks. Need I say more? Surf Cookie is een surflabel uit Griekenland, dus de handigste manier om dit kleinood te bemachtigen is via de groep zelf. Ze bijten niet! Info: www.surfcookierecords.bandcamp.com and www.facebook.com/TheArousals (Frantic Franky)

Surf bands come and go, but surf guitarists are here to stay: The Arousals (B) are a trio centered around guitarist Christoph Boost and bass guitarist Andy Wellens who played together in Los Venturas ten, fifteen years ago. In The Arousals they are joined by drummer Tom Cools who I am unfamiliar with. Are Los Venturas still playing? After a demo CD-R two years ago this is their official debut EP, a Record Store Day release on vinyl, sounding fabulously great with a beautiful, clean sound and featuring three original tracks + one cover, the cheerfully fresh Avalanche from Don & the Galaxies which echoes The String-A-Longs with a twangier guitar sound, with for good measure a drum break and a scream. The EP however opens sultrily swampy with the menacingly slow The Penetrator, agonizingly slow, slower than a stroll, with the guitar of course up front but with an organ hiding somewhere in the background: a pounding that lasts just under two minutes. The Arouser is modern surf with overdubbed guitars (I hear at least three guitars), a bit of Link Wray and screams that sound like they were lifted from a cheap horror movie. The EP ends with a stroll that features Bill Allen & the Backbeats' classic Please Give Me Something guitar intro, also used in many more rock ‘n’ roll boogies, and this here Dirty Boogie Beat is indeed spinning round in pleasant rock ‘n’ roll circles. You notice and hear that a lot of thought has gone into how everything should sound, rather than simply turning on the tape recorder. There is much more to this EP than only reverb and the genre-defining blubbery guitars, something tricky and contrary, lurking in there waiting to jump out, a little bit of si(ck)xties, which they probably save for the stage. In any case these two cheerful tracks + two darker tunes are a nice sample of what The Arousals deliver live. White vinyl, 300 copies. Need I say more? Surf Cookie is a surf label from Greece, so the easiest way to get your hands on this gem is through the band itself. They don't bite! Info: www.surfcookierecords.bandcamp.com and www.facebook.com/TheArousals (Frantic Franky)

DESTINATION UNKNOWN/ SPUNYBOYS
Ba Zique, SP/AL03
English version: see below

Wie Spunyboys nog nooit heeft gezien leeft al een paar jaar op een andere planeet, want Rémi (zang/stuntwerk op de contrabas), Eddie (gitaar) en Guillaume (drums) Spuny wonen niet zozeer in hun hometown Lille (F) als in hun tourbusje en kennen ook Nederland intussen als hun broekzak. Hun muziek is een mix van rechtdoor gitaar rock 'n' roll en springerige rockabilly, soms stroll, soms Bo Diddley, met surfgitaar of een beetje swing of uptempo rhythm 'n' blues, zelfs een mespuntje glamrock, heel af en toe met een modern pop/rock akkoord ertussen, kortom in zowat elke rock 'n' roll stijl, steevast in een wat onstuimige chaotische sound, met voor de goede orde daartussen een occasionele cover als I'm A One Woman Man (Johnny Horton), That's Alright (Mickie Most), de meestamper How Low Can You Feel (Ray Campi), Lights Out (Jerry Byrne), El Camino Real (Lee Dresser) en zelfs Better Be Home van onze eigen Ronnie Nightingale & the Haydocks. Een aantal van hun eigen nummers zijn dan weer duidelijk gekalkeerd van fifties nummers. 't Is duidelijk dat ze rock 'n' roll spelen omdat ze dat niets liever doen, met een aanstekelijk enthousiasme dat zich vertaalt zowel op het podium als op geluidsdrager, zij het dat die geluidsdragers omdat ze alles zelf doen, ook hun eigen platen opnemen, door het niet inhuren van een externe producer resulteren in een ongepolijste, niet opgeleukte sound, met vooral Just A Lille Beat uit 2020 als voorbeeld van opnemen wat gespeeld wordt en niets meer. Het goede nieuws is dat hun vierde langspeler de variatie van Moonshine (2020) bevat maar vanaf de catchy rockende opener Fame In Vain teruggrijpt naar de krachtige doch heldere sound van hun albumdebuut Rockabilly Legacy uit 2013 op Tombstone Records (NL). Wat ik ze nog niet vaak heb horen doen is de sixties/seventies countryrock van Good Man Deep Down en Better Son Since I'm A Dad, nummers die je eerder verwacht bij Smokestack Lightnin' en het hele legertje gelijkaardige Duitse bands. Ik denk dat ze op Destination Unknown ook voor het eerst een ballade zingen, de titeltrack Destination Unknown gebracht in swamp pop stijl, wat ook Frans van Dongen is opgevallen in zijn recensie van hun optreden in Etten-Leur op 22 december jongstleden. Nog meer voorbeelden van die variatie: Lilly-Mai is een toffe melodieuze wat country getinte stroller, Blowin In The Howlin Wind is pop 'n' roll (dat achtergrondkoortje) zonder negatieve connotatie op een ska blues bop ritme, Two Flames Boogie is blues bop gezongen met een ZZ Top grafstem, en Driven By Blues baadt dan weer in een uptempo bluesy bayou swamp. Ook nu laten ze onbeschaamd hun invloeden horen: de tweede solo van Do Right Do Write is pure Johnny Burnette Rock 'n' Roll Trio, en ook dit keer is er een cover van een nummer van een Nederlandse band, In Dreams, vinniger en sneller dan Mischief! Razende rechtdoor rockers als Coffee Tox ontbreken niet, en Rémi eindigt de CD met een bredere lach dan gewoonlijk met hun cover van Roger Miller's komische Dang Me in rockabilly uitvoering, de tweede van de enige twee covers op de veertien songs. Het geheel is zoals gezegd opgenomen in een erg heldere, kwalitatief hoogstaande volle sound, soms met de lead vocal dubbel getracked. En het slechte nieuws? Dat is er niet! Ook uit op vinyl LP. Info: www.facebook.com/spunyboys and www.spunyboys.bandcamp.com (Frantic Franky)

If you've never seen Spunyboys you must have spent the last ten years on another planet, for Rémi (vocals/stunt work on double bass), Eddie (guitar) and Guillaume (drums) Spuny live more in their tour van than in their hometown Lille (F). Their music is a mix of straightforward guitar rock ‘n’ roll and bouncy rockabilly, sometimes strollin', sometimes Bo Diddley, with surf guitar or a bit of swing or uptempo rhythm ‘n’ blues, even a pinch of glam rock, very occasionally with a modern pop/rock chord somewhere in there, in short just about every rock ‘n’ roll style, invariably in a somewhat boisterous chaotic sound, and for good measure the occasional cover like I'm A One Woman Man (Johnny Horton), That's Alright (Mickie Most), the stamp along How Low Can You Feel (Ray Campi), Lights Out (Jerry Byrne) and El Camino Real (Lee Dresser). On the other hand some of their own songs are clearly based on fifties tunes. It's quite obvious that they play rock ‘n’ roll because they're nothing they like more, and they play it with an infectious enthusiasm both live on stage and on soundcarrier, albeit that because they do everything themselves, including recording their own records without an outside producer, those sound carriers result in an unpolished, unadorned sound, with 2020's Just A Lille Beat in particular being an example of what they play is what you get and nothing more. The good news is that their fourth full length album contains the variation of Moonshine (2020) but right form the first track, the catchy rockin' Fame In Vain, reverts to the powerful yet bright sound of their 2013 album debut Rockabilly Legacy on Tombstone Records (NL). What I haven't heard them do often is the sixties/seventies country rock of Good Man Deep Down and Better Son Since I'm A Dad, songs you'd rather expect from Smokestack Lightnin' and all those similar German bands. I think a ballad, the swamp pop style title track Destination Unknown, is also a first for them, as Frans van Dongen also noticed in his review of their performance in Etten-Leur (NL) on December 22, 2024. More examples of the musical variety on Destination Unknown: Lilly-Mai is a nice melodic country-tinged stroller, Blowin In The Howlin Wind is pop ‘n’ roll (that background chorus) without negative connotations on a ska blues bop rhythm, Two Flames Boogie is blues bop sung with a deep ZZ Top voice, and Driven By Bluesb athes in uptempo bluesy bayou swamp. Again they unashamedly show their influences: the second solo of Do Right Do Write is pure Johnny Burnette Rock ‘n’ Roll Trio, and there is a cover of a song by a contemporary Dutch band, In Dreams, played more spicy and faster than Mischief! Raging straight ahead rockers like Coffee Tox are not missing, and Rémi ends the CD with a even wider smile than usual with their cover of Roger Miller's comic Dang Me in rockabilly style, the second of the only two covers on the fourteen songs. As I said the whole thing is recorded in a very clear, high quality full sound, sometimes with the lead vocal double-tracked. And the bad news? There ain't any! Also out on vinyl LP. Info: www.facebook.com/spunyboys and www.spunyboys.bandcamp.com (Frantic Franky)

THAT’LL FLAT GIT IT Vol. 50:
ROCKABILLY & ROCK ‘N’ ROLL FROM THE VAULTS OF COLUMBIA & EPIC RECORDS
Bear Family, BCD17752
English version: see below

Een jubileum: de 50ste CD in een reeks die begon in 1993 en nog steeds hetzelfde eenvoudige principe bezigt: op één CD per label de beste rock 'n' roll en rockabilly opnames samenbrengen. Voor nummer 50 geen taart maar gewoon opnieuw een CD boordevol rock 'n' roll en country bop, dit keer uit de archieven van Columbia, een label waarvan wij weten dat ze iets van rock 'n' roll kenden sinds de drie CBS Rockabilly Classics LP’s van eind jaren '70. Dit is reeds de vijfde Flat Git It CD gewijd aan Columbia, onderafdeling Epic en Epic onderafdeling OKeh, het record voor deze reeks, maar de bodem van het vat is duidelijk nog niet in zicht want dit is opnieuw een feest geworden voor wie houdt van rockabilly die vertrekt vanuit het country en hillbilly idioom.
Raw-Hide van Link Wrayis een wilde instrumentale gitaarjiver zoals wij ze graag horen, al kan ik voorstellen dat er vroeger ook op werd gevochten want 't is een behoorlijk agressief nummer zoals el Link er nog een paar in zijn petto had. Te gek dat ie er in 1959 de Top 25 mee haalde! Link Wray komt een tweede keer langs met een nummer dat in twee opzichten een vreemde eend in zijn bijt is: 't is gezongen en 't is blues, met name de Jimmy Reed cover Ain't That Lovin' You Babe. De zware, gemene sound is daarentegen 100 % Link. Even agressief als Raw-Hide is Do Do Do van Ronnie Dawson, in essentie een uptempo repetitieve bluesbopper maar dan gespeeld op zijn rock 'n' rolls, met uiteraard Dawson's s hoge stem op de voorgrond. Het nummer verscheen in 1961 onder het bluesier pseudoniem Commonwealth Jones. Beschaafder werk is er van Bobby Lord (Party Pooper) en het swingende What A Night van Lee Emerson, de marinier onderscheiden met een Purple Heart voor zijn verdiensten in Okinawa die in 1978 na een ruzie om een vrouw al dan niet uit zelfverdediging werd doodgeschoten door Barry Sadler, de Amerikaanse sergeant die in 1966 een hit scoorde met het patriotistische Ballad Of The Green Berets. Bernie Nee levert een vlotte teen versie op van Lend Me Your Comb van Carl Perkins, maar dat klopt niet helemaal, want het nummer is eigenlijk niet van Carl Perkins! Lend Me Your Comb werd immers geschreven door Fred Wise & Ben Weisman, bekend van hun filmsongs voor Elvis. De originele opname van het nummer door Carol Hughes was poprock, maar wie het daarna als eerste coverde is mij onbekend. Veel zal het niet gescheeld hebben: zowel Hughes als Nee als Perkins moeten het ergens rond december 1957 hebben opgenomen. In tegenstelling tot Perkins' boerenversie moet Nee volgens mij gedacht hebben een gegarandeerde hit te pakken als hij het opnam in de enthousiaste stijl van The Everly Brothers. Fout gedacht, maar wij houden er wel een knappe versie aan over die nu wordt ontrukt aan de vergetelheid. Carl Perkins zat na Sun Records op Columbia maar de algemene consensus is dat hij daar de magie van Sun niet kon evenaren. Ten onrechte? Het blijft een moeilijke vraag: zijn Pointed Toe Shoes is niet onaardig , maar 't is geen Blue Suede Shoes. Andere bekende namen op Columbia waren Johnny Cash (What Do I Care is de tot de perfectie uitgewerkte Sun sound), Johnny Horton (Let's Take The Long Way Home, het existentiële Lover's Rock en The Wild One, uptempo Horton stijl en niet het Wild One (Real Wild Child) nummer van Johnny O'Keefe, Jerry Lee Lewis en Jerry "Ivan" Allison van The Crickets) en The Collins Kids op hun kindjes best in The Rockaway Rock. Amper een jaar later klonk Lorrie in haar solo Heartbeat op haar zwoelst wegens al lang geen kindje meer.
Cowboys op Columbia waren Marty Robbins (een urgente rockabilly cover van Long Tall Sally die merkwaardig genoeg ook al op Flat Git It Vol. 22: Columbia stond), Little Jimmy Dickens met de uptempo hillbilly salty boogie Stinky Pass The Hat Around (hij nam Salty Boogie op op dezelfde dag), The Maddox Brothers & Rose met de onweerstaanbaar boppende meezinger Let Me Love You, de immer gezellige Johnny Bond wiens The Little Rock Roll wel degelijk rockt - in Lay It On The Line kruist ie daarentegen Cash met Horton), western swing uitgewerkt tot country jive met Baby I'm Ready van The Tunesmiths (eigenlijk countryzanger Carl Smith, de eerste echtgenoot van June Carter, met de versie opgenomen in 1955, niet de iets snellere uit 1954, u vindt ze beide op Smith's Gonna Shake This Shack Tonight: Hey Joe BCD16943), Charlie Adams in Move It On Over Mood met Cattin' Around, en Hank Williams' jodel invloed en melodieën echoën ook in Mel Tillis' medium tempo honky tonker Case Of The Blues en in Baby I'm A-Waitin' van Carl Butler.
Het strollende Crazy Alligator van Dick Glasser alias Dick Lory is tekstgewijs een antwoord op The Battle Of New Orleans van Johnny Horton vanuit het standpunt van de alligator waarmee in Battle een robbertje wordt gevochten, en Patty Baby van Rick Tucker is een productie uit 1957 van Norman Petty in Clovis, New Mexico met begeleiding van Roy Orbison' band The Teen Kings waarin zowel de Sun sound van Roy Orbison als de rockabilly sound van Buddy Holly weerklinkt, nog benadrukt door de door Petty toegevoegde backing vocals van The Picks die in datzelfde jaar 1957 meezongen op negen Buddy Holly tracks waaronder Oh Boy en Maybe Baby. Volgens Tucker overdubde Petty ook Buddy Holly op leadgitaar. Met Larry Hart staat er ook een zwarte R 'n' B zanger uit New York op de CD, maar zijn A Looka A Looka is vlotte uptempo big band rock 'n' roll. Niet te verwarren met de blanke rockabilly Larry Hart op Goldband Records! Om een andere reeks van weleer te citeren: de bop doesn't stop met artiesten als de squaredansende Charlie Adams (Sugar Diet, destijds door de vakbladen omschreven als "a flavorful jump novelty with sprightly lyrics") en de country twang van Bill Phillips (There's A Change In Me). Ik zou ze wel allemaal kunnen noemen, want dit is the good stuff, wat leidt tot een straffe CD. Columbia werd in het verleden uiteraard ook reeds gecompileerd door andere labels, maar Bear Family springt er zoals immer uit door het luxe booklet van 38 pagina’s van de hand van Bill Dahl met gedetailleerde biografische info en foto’s voor elke artiest. Info: www.bear-family.com (Frantic Franky)

Time to celebrate: this is the 50th CD in a series that started in 1993 and still uses the same simple principle, bringing together on one CD the best rock ‘n’ roll and rockabilly recordings per label. There's no cake for number 50, just another CD chock full of rock ‘n’ roll and country bop, this time from the archives of Columbia, a record label familiar with rock ‘n’ roll, as we learned in the late seventies with the three CBS Rockabilly Classics LP’s. This is no less than the fifth Flat Git It CD dedicated to Columbia, its sublabel Epic and Epic sublabel OKeh, which makes Columbia the record holder in the series, but so far they did not reach the bottom of the barrel for this is once again a feast for lovers of rockabilly rooted in the country and hillbilly idiom.
Link Wray's Raw-Hide is a wild instrumental guitar jiver just like we like 'em, although I can imagine that it just to be triggering fights cos it's a pretty aggressive song like el Link had a couple more up his leather sleeve. Hard to believe this made the Top 25 in 1959! Link Wray returns with a song that is a twofold odd one out: it's a vocal track and it's blues, in particular the Jimmy Reed cover Ain't That Lovin' You Babe. The heavy, mean sound on the other hand is 100% Link. As aggressive as Raw-Hide is Ronnie Dawson's Do Do Do, essentially an uptempo repetitive blues bopper but played as rock ‘n’ roll style, of course with Dawson's hig voice in the front of the mix. The song appeared in 1961 under the bluesier pseudonym Commonwealth Jones. More civilized tracks come courtesy of Bobby Lord (Party Pooper) and the swinging What A Night by Lee Emerson, the marine awarded a Purple Heart for his merits in Okinawa who in 1978 was shot dead - wether in self-defense or not remains unclear - after an argument over a woman by Barry Sadler, the US sergeant who scored a hit in 1966 with the patriotic Ballad Of The Green Berets. Bernie Nee delivers a smooth teen version of Carl Perkins' Lend Me Your Comb by Carl Perkins, which is technically incorrect as that is not actually by Carl Perkins! Lend Me Your Comb was penned by Fred Wise & Ben Weisman, known for their movie songs for Elvis. The original recording of the song by Carol Hughes was pop rock, but who first covered it afterwards is unknown to me. It must have been a close call, as both Hughes and Nee as well as Perkins must have recorded it sometime around december 1957. Unlike Perkins' peasant version, I suppose Nee must have thought he would have a guaranteed hit on his hand if he recorded it in the enthusiastic style of The Everly Brothers. It wasn't, but it gave us a nice version now rescued from oblivion. Carl Perkins was on Columbia after Sun Records but the general consensus is that he couldn't recapture the Sun magic there. Right or wrong? It remains a difficult question: his Pointed Toe Shoes is not bad , but it ain't no Blue Suede Shoes. Other familiar names on Columbia were Johnny Cash (What Do I Care is the Sun sound crafted to perfection), Johnny Horton (Let's Take The Long Way Home, the existential Lover's Rock and The Wild One, uptempo Horton style and not the Wild One (Real Wild Child) song by Johnny O'Keefe, Jerry Lee Lewis and Jerry “Ivan” Allison of The Crickets) and The Collins Kids when they were still kiddies with The Rockaway Rock. Barely one year later Lorrie sounded sultry best in her solo Heartbeat - it was clear she was no longer a child.
Columbia cowboys were Marty Robbins (an urgent rockabilly cover of Long Tall Sally that curiously already appeared on Flat Git It Vol. 22: Columbia), Little Jimmy Dickens with the uptempo salty boogie hillbilly Stinky Pass The Hat Around (he recorded Salty Boogie on the same day), The Maddox Brothers & Rose with the irresistible boppin' sing-along Let Me Love You, the ever cheerful Johnny Bond whose The Little Rock Roll does rock - in Lay It On The Line on the other hand he crosses Johnny Cash with Johnny Horton), western swing elaborated into country jive with Baby I'm Ready by The Tunesmiths (actually country singer Carl Smith, June Carter's first husband and wife, with the version recorded in 1955, not the slightly faster version from 1954, they're both on Smith's Gonna Shake This Shack Tonight: Hey Joe BCD16943), Charlie Adams in Move It On Over mood with Cattin' Around, and Hank Williams' yodel influence and melodies also echo in Mel Tillis' medium tempo honky tonker Case Of The Blues and Carl Butler's Baby I'm A-Waitin'.
The lyrics from the strolling Crazy Alligator by Dick Glasser aka Dick Lorymake it an answer song to Johnny Horton's The Battle Of New Orleans from the point of view of the alligator with whom they fight in Battle, and Rick Tucker's Patty Baby is a 1957 Norman Petty production recorded in Clovis, New Mexico with accompaniment from Roy Orbison's band The Teen Kings, reflecting both Roy Orbison's Sun sound and the Buddy Holly's rockabilly sound, further emphasized by Petty adding backing vocals from The Picks who in the same year 1957 sang along on nine Buddy Holly tracks including Oh Boy and Maybe Baby. According to Tucker, Petty also overdubbed Buddy Holly on lead guitar. With Larry Hart there's also a black R ‘n’ B singer from New York on the CD, but his A Looka A Looka is smooth uptempo big band rock ‘n’ roll. Not to be confused with the white rockabilly Larry Hart on Goldband Records! To quote another series from yesteryear: the bop doesn't stop with artists like square dancing Charlie Adams (Sugar Diet, described at the time by the trade magazines as “a flavorful jump novelty with sprightly lyrics”) and the country twang of Bill Phillips (There's A Change In Me). I could point out each and every track as this is the good stuff, therefor making this a great CD. Columbia has of course in the past already been mined by other re-issue labels, but as usual Bear Family makes the difference with a luxurious 38 page booklet by Bill Dahl with detailed biographical info and photos for each artist. Info: www.bear-family.com (Frantic Franky)

AN EVENING IN ITALY
Bear Family, BCD17673
English version: see below

In de jaren '50 was de Italiaanse invloed in de Amerikaanse muziek niet te onderschatten. Dat ging al langer mee natuurlijk, naar ik aanneem omdat er al langer zangers met Italiaanse roots populair waren, Sinatra op kop. Recent las ik zelfs ergens dat ook bij ons in de jaren '50, de tijd waarin een vakantie naar het buitenland binnen het bereik van meer mensen kwam dan ooit tevoor, een Italia mode heerste, wellicht omdat Italië ver genoeg was om exotisch te zijn maar tegelijkertijd dicht genoeg om benaderbaar te zijn. In België had je daarbovenop de influx van Italianen die kwamen werken in de steenkoolmijnen, zwaar labeur waar de Belgen hun neus begonnen voor op te halen. Italië en Italianen stonden voor levensvreugde, vrolijkheid, jovialiteit, een hechte familiale gemeenschap, en uiteraard voor lekker eten. La dolce vita, mooie kleren, goed weer, Sophia Loren, Gina Lollobrigida, noem alle clichés maar op. Bear Family brengt onder het motto "dining, dancing and romancing the Italian way" 28 "Italiaanse" tracks 1949-1963 bij elkaar, en terwijl ik gelijk een fles chianti open trek opent de CD gelijk met mogelijks de allerbekendste "Italiaanse" song, want er is niemand op deze aardbol die Buona Sera van Louis Prima nog nooit heeft gehoord. De rock 'n' roll versie op Capitol uit 1957 wel te verstaan, niet de originele op Mercury uit 1950. Prima, Keely Smith en The Witnesses onder leiding van saxofonist Sam Butera komen nog een keer langs de eettafel met Angelina / Zooma Zooma dat de fantastische zin "I eat antipasta twice just because she is so nice, I eat zuppa minestrone just to be with her alone, Angelina, the waitress at the pizzeria" bevat, opnieuw de heropname uit 1957 van een nummer dat die prima Prima reeds in 1944 had opgenomen. Andere Italo klassiekers zijn Domenico Modugno's originele Nel Blu Dipinto Di Blu uit 1958 (als Volare gecoverd door ondermeer Bobby Rydell en Dean Martin), de bossa nova Cuando Cuando Cuando in de originele versie van Tony Renis uit 1962 (ook gedaan door Pat Boone en The Drifters), en Tu Vuo' Fa' L'Americano van Renato Carosone uit 1956 over de Italiaanse tienerjongens die middels rock 'n' roll, baseball, whiskey-sode en Camel sigaretten op de verderfelijke Amerikaanse toer gaan, liedje dat verkort tot Americano zelfs werd gecoverd door het Brian Setzer Orchestra. Tintarella Di Luna horen we niet in de originele versie van Mina uit 1959 maar in de coverversie van een jaar later als rustige jive met saxofoon door Vittorio und die Rivieras van de als kind in Duitsland verzeild geraakte Vittorio Casagrande. Nog zo'n rock 'n' roll-ende swing is Lou Monte's Pizza Boy USA waarin de elektrische gitaar hand in hand gaat met accordeon.
Elvis deed zijn lire in het Italiaanse zakje met It's Now Or Never, een bewerking van O Sole Mio. Wij zongen als kind vroeger "o sole mio, hij wast zijn gat met brio", Camille Howard houdt het daarentegen proper in haar instrumentale boogie woogie versie O Solo Mio Boogie. Elvis had geen Italiaans bloed door zijn aderen stromen, veel andere artiesten hier wel: de stem van Connie Francis in Roman Guitar van één van haar maar liefst drié Italiaanse LPs verschenen tussen 1959 en 1962 kan een champagneglas doen breken, Dion vertaalde Donna The Prima Donna volledig in het Italiaans als Donna La Prima Donna, en Lou Monte vertaalde Sixteens Tons volledig in het Italiaans uitgezonderd de titel. Andere artiesten van wie je het zou verwachten blijken géén Italiaanse roots te hebben: Paul Anka mag nog zoveel mandolines stoppen in A Steel Guitar And A Glass Of Wine, hij kwam uit Canada en was van Libanees-Syrische afkomst. En er waren zoveel blanke doo-wop groepen die bestonden uit halve Italiaanders dat de term "italo doo-wop" algemeen ingeburgerd is, maar Norman Fox & the Rob Roys, hier vrolijk aan de Pizza Pie, horen daar niet bij: de blanke groepsleden hadden immers joodse roots, en de zwarte jongens in de raciaal geïntegreerde groep hadden uiteraard Afrikaanse roots.
Vaak is de zang deels in het Italiaans en het Engels, bijvoorbeeld in Love In Portofino van Fred Buscaglione e i Suoi Asternovas die nog een keer terugkomen in het op Louis Prima leest gestoelde Teresa Non Sparare te vertalen als "niet schieten, Trees" (het nummer eindigt met vier pistoolschoten), en er wordt nogal eens een mambo (Mambo Italiano van Rosemary Clooney, nochtans van Ierse afkomst), een cha cha cha (Torero van Renato Corasone dat Marlon Brando namecheckt, geen flauw idee wat ze over hem zingen) en een tango gedanst, maar wie liever rock en rollt kan dat op Ma Ma Ma Marie van The Gaylords, groepsnaam waar je in 1958 nog mee wegkwam. Een ander muzikaal straatje is de softe Les Paul-achtige swing van Natalino Otto in Mister Paganini.
Zelfs Rocco Granata ontbreekt niet! Als Buona Sera het beroemdste Italiaanse nummer aller tijden is, dan is Granata's accordeondeuntje Marina het beroemdste Belgische Italiaanse nummer aller tijd. De in Calabrië geboren Granata emigreerde op zijn tiende naar Belgisch Limburg toen zijn vader in de mijn gingen werken, en zijn debuutsingle Marina veroverde in 1959 de hele wereld in die mate dat ze aan de andere kant van de wereld Marina nu beschouwen als een tex mex klassieker. In 2013 werd een biopic over hem gemaakt, en op zijn 86ste bezingt hij nog steeds zijn liefde voor zijn Marina. Bravo! Er staat ook een Nederlander op de CD: Van Wood Quartet is een groep rond Peter van Wood, in Den Haag geboren als van Pieter van Houten, die in de tweede helft van de jaren '40 tot in Carnegie Hall optrad als jazzgitarist en in 1949 naar Italië trok om gitaar te gaan spelen voor Renato Carosone alvorens zijn eigen kwartet te vormen. Zijn Butta La Pasta Teresa ("kook de pasta, Trees") uit 1956 is een jazzy boogie met piano, kazoo, drumrolls en rockende gitaar waarvoor het adjectief "rollicking" lijkt te zijn uitgevonden. Dit is trouwens niet het enige nummer op de CD over het Italiaanse cliché van het eten: La Pasta Asciutta van Dino Sarti vertaalt zich als "droge pasta". Een ander Italiaans cliché is dat van de mafia, met hier als voorbeeld trompettist Nini Rosso (dezelfde van Il Silenzio uit 1965 dat hier niét opstaat) met zijn eenzame trompet in La Batalla Della Tromba. Daarnaast worden we ook getrakteerd op dromerige exotica (de stem van Nat King Cole klink in My Dream Sonata als honing), en natuurlijk op veel romantische ballades met als typevoorbeeld On An Evening In Roma van de zanger met de zonnigste smile in zijn stem, king of cool Dean Martin, echte naam Dino Crocetti.
De oudste song, Pizza Pie Boogie van Sharkey & his Kings Of Dixieland, stamt uit 1949 en is een mix van blues, jugband en dixieland swing met tuba en klarinet ("no anchovies or sausage if you please"), en de CD sluit af met het operette nummer waarvan elke rechtgeaarde Italiaan een brok in de keel krijgt, Mario Lanza's gebed Ave Maria in de versie met kerkorgel uit 1955, niet die uit 1951. Deze CD is meer variété dan rock 'n' roll, maar roept wel een zonnig zomergevoel op en doet mijn borst zwellen van Italiaanse trots. En ik ben geeneens Italiaan! Het booklet bevat track per track info - gelukkig in het Engels - van de hand van Bill Dahl, foto’s van de artiesten, label shots, hoesjes en retro illustraties. Info: www.bear-family.com (Frantic Franky)

In the 1950s Italy had a huge influence on American music. Of course this did not come out of the blue: singers with Italian roots had been popular for quite some time, Sinatra leading the pack. Italian immigrants formed a significant portion of the American population, and Italy became a romantic dream destination for rich Americans. Italy and Italians stood for la dolce vita, cheerfulness, joviality, a close-knit family community, and of course for delicious food. Quality clothes, sunny weather, Sophia Loren, Gina Lollobrigida, we all know the clichés. Bear Family, “dining, dancing and romancing the Italian way,” brings together 28 "Italian" tracks 1949-1963, and while I start on a bottle of chianti the CD starts with possibly the most famous “Italian” song of them all, as there is not one person on this earth who never heard Buona Sera by Louis Prima. The 1957 rock ‘n’ roll version on Capitol, that is, not the original recording on Mercury from 1950. Prima, Keely Smith and The Witnesses led by saxophonist Sam Butera join us at the dinner table again with Angelina / Zooma Zooma which includes the superb line “I eat antipasta twice just because she is so nice, I eat zuppa minestrone just to be with her alone, Angelina, the waitress at the pizzeria,” again the 1957 re-recording of a song Prima had already recorded in 1944. Other Italo classics include Domenico Modugno's original Nel Blu Dipinto Di Blu from 1958 (covered as Volare by Bobby Rydell and Dean Martin among others), the bossa nova Cuando Cuando Cuando in Tony Renis' original 1962 version (also done by Pat Boone and The Drifters) and Tu Vuo' Fa' L'Americano by Renato Carosone from 1956 about the Italian teenage boys who become corrupted when rock ‘n’ roll, baseball, whiskey soda and Camel cigarettes drags them into the American lifestyle, a song that was shortened to Americano and even covered by the Brian Setzer Orchestra. We hear Tintarella Di Luna not in Mina's original 1959 version by Mina but in the cover version one year later played as a calm jive with saxophone by Vittorio und die Rivieras led by Vittorio Casagrande, an Italian who grew up in Germany. Another rock ‘n’ roll swing is Lou Monte's Pizza Boy USA in which an electric guitar plays side by side with an accordion.
Elvis added his two lira to the Italian melting pot with It's Now Or Never, his arrangement of O Sole Mio. Camille Howard adds an instrumental boogie woogie version titled O Solo Mio Boogie. Elvis didn't have Italian blood running through his veins, but many other artists here had: Connie Francis' voice in Roman Guitar from one of her no less than three Italian language LPs released between 1959 and 1962 could break a champagne glass, Dion translated Donna The Prima Donna entirely into Italian as Donna La Prima Donna, and Lou Monte translated Sixteens Tons entirely into Italian except for the title. Other artists of whom you would expect it turn out not to have Italian roots: Paul Anka may can put dozens of mandolins in A Steel Guitar And A Glass Of Wine, yet he was a Canadian and of Lebanese-Syrian descent. And while there were so many white doo-wop groups made up of half-Italians that the term “italo doo-wop” has become commonplace, but Norman Fox & the Rob Roys, here happily eating Pizza Pie, are not one of them: its white group members had Jewish roots, and the black guys in the racially integrated group obviously had African roots. Often the vocals are sung partly in Italian and partly in English, for example in Love In Portofino by Fred Buscaglione e i Suoi Asternovas who return in the Louis Prima-based Teresa Non Sparare which translates as “don't shoot, Theresa” (the song ends with four gunshots). There's the occasional mambo (Mambo Italiano by Rosemary Clooney who was of Irish descent), cha cha cha (Torero by Renato Corasone who namechecks Marlon Brando, no idea what they're singing about him) and tango, and if you prefer to rock and roll you can do so on Ma Ma Ma Marie by The Gaylords, a group name you could still get away with in 1958. An opposite musical style is Natalino Otto's soft Les Paul-like swing in Mister Paganini.
Even Rocco Granata is not absent! If Buona Sera is the most famous Italian song of all time, then Granata's accordion tune Marina is the most famous Belgian Italian song of all time. The Calabrian-born Granata emigrated to Belgium at the age of ten when his father went to work down in the coal mines, and his debut 45 Marina conquered the entire world in 1959 to the extent that on the other side of the Atlantic Ocean Marina is now considered a tex mex classic. In 2013 he got his own biopic, and at the age of 86 he still belts out his love for his Marina. Bravo! There is also a Dutchman on the CD: the Van Wood Quartet is a group around Peter van Wood, born in The Hague as Pieter van Houten, who goed back to the second halft of the forties when he performed as a jazz guitarist in Carnegie Hall. In 1949 het travelled to Italy to play guitar for Renato Carosone before forming his own quartet. His 1956 Butta La Pasta Teresa (“cook the pasta, Theresa”) is a jazzy boogie with piano, kazoo, drum rolls and rockin' guitar for which the adjective “rollicking” seems to have been invented. By the way, this is not the only song on the CD about the Italian food cliché: Dino Sarti's La Pasta Asciutta translates as “dry pasta.” Another Italian cliché is the mob, for example trumpeter Nini Rosso (the same one from 1965's Il Silenzio which is not included) with his lonely trumpet in La Batalla Della Tromba. We're also treated to dreamy exotica (Nat King Cole's voice sounds like honey in My Dream Sonata), and of course many romantic ballads examplified by On An Evening In Roma, sung by the man with the sunniest smile in his voice, king of cool Dean Martin, real name Dino Crocetti.
The oldest song, Pizza Pie Boogie by Sharkey & his Kings Of Dixieland, dates back to 1949 and is a mix of blues, jug band and dixieland swing with tuba and clarinet (“no anchovies or sausage if you please”), and the CD ends with the operetta number that makes every true blue Italian cry, Mario Lanza's prayer Ave Maria in the 1955 version with church organ, not in the 1951 version. This CD is more variety music than rock ‘n’ roll, but it does evoke a sunny summer feeling and makes my chest swell with Italian pride. And I'm not even Italian! Bill Dahl's booklet contains track by track info - fortunately in English - , photos of the artists, label shots, record sleeves and retro illustrations. Info: www.bear-family.com (Frantic Franky)

BEAR FAMILY RECORDS ROCKS Vol. 2
BCD 17735
English version: see below

Deze CD is een sampler van Bear Family's Rocks reeks, een reeks van inmiddels meer dan 50 CD’s die telkens het spotlicht richten op één artiest, zowel de grote legendes, de pioniers die het pad effenden, of artiesten uit de rhythm 'n' blues en de country waarvan je slechts één of twee rock 'n' roll songs kent maar die telkens heel wat meer op hun kerfstok blijken te hebben. Vol. 1 was gewijd aan de zwarte rock 'n' roll, Vol. 2 aan de blanke rock 'n' roll met maar liefst 35 nummers 1956-1962 gaande van cult klassiekers tot net niet de allergrootste hits: geen Let's Have A Party van Wanda Jackson maar Baby Loves Him, geen Susie Q of Little Pig van Dale Hawkins maar Four Letter Word (Rock). Het zijn in elk geval allemaal top songs van top artiesten met vooral heel veel wilde nummers als Hold Me Hug Me Rock Me van Gene Vincent, Birthday Cake (Keep Your Hands Off Of It) van Jerry Lee Lewis en Link Wray's instrumentale jiver Raw-Hide. Tot de betere rockers behoren Pretty Girl van Eddie Cochran en Rollin' Dynamite van Scotty McKay, Sleepy LaBeef covert Bo Diddley opkruissnelheid in Ride On Josephine (de versie die eindigt met gitaar, niet de versie die eindigt met een optrekkende auto), Milk Cow Blues is misschien het snelste nummer dat Ricky Nelson ooit opnam, en hoe lang is het geleden dat u nog gebopt hebt op Sweet Love van Rusty York en Diggin' The Boogie van Roy Hall?
Bill Haley & the Comets geven acte de presence met Where'd You Go Last Night, een uptempo stroll die niet typerend is voor hun sound. Twee andere bands hier klinken meer Bill Haley dan die Where'd You Go Last Night, namelijk Jimmy Cavallo & his House Rockers (Rock Rock Rock met minder gitaar maar meer tenorsax als Bill Haley) en Frank Virtue & the Virtues met Rollin' And' A' Rockin', beide exponenten van de energieke rock 'n' roll stijl die de wereld veroverde als de muziek van met name Bill Haley & the Comets.
Sun Records was uiterst vruchtbare rock 'n' roll grond waaruit onder meer Carl Perkins (het chaotische Caldonia), Sonny Burgess (Feelin' Good) en Billy Lee Riley (de saxtoeteraar That's Right) ontsproten. Minder ruige Sun rockers waren Roy Orbison met het gezapige Chicken Hearted en Carl Mann wiens cover van Warren Smith's Ubangi Stomp ongetwijfeld een van zijn beste rockers was die muzikaal gek genoeg doet denken aan de sound van Ritchie Valens, vergelijkt u zelf maar met diens Come On Let's Go hier. Buddy Knox is van de partij met een van zijn meest authentieke rockabilly songs, My Baby's Gone (of beter gezegd Knox' contrabassist Jimmy Bowen, want hij zong die B-kant van Knox' claim to fame Party Doll in), en er is nog meer rockabilly met Johnny Burnette (All By Myself), Charlie Feathers' exotische Jungle Fever en een van de beste takes van Glen Glenn's One Cup Of Coffee And A Cigarette.
Toch zijn niet alle nummers even wild of krachtig: het uptempo This Little Girl Of Mine is even mooi als alles wat The Everly Brothers ooit zongen, de gitaarsolo in Conway Twitty's I Vibrate (From My Head To My Feet) is wilder dan het nummer zelf, Don Gibson's Sea Of Heartbreak is popcountry en geen rock 'n' roll, en Marty Robbins was ook in de eerste plaats een country zanger wiens Respectfully Miss Brooks hier poprock is die door het orgeltje een loungy tintje krijgt maar in de verste verte niet kan tippen aan zijn rockabilly nummers als de Chuck Berry cover Maybelline. Sanford Clark's Usta Be My Baby is braaf, en Narvel Felts' I'm Headin' Home is een even vriendelijk rondje boogie als Narvel Felts zelf met een saxsolo die doet denken aan Bill Haley, Bob Luman's Wild Eyed Woman is een bluesy medium tempo stroll, en ook Bobby Darin's I Want You With Me is een stroll die nog geen jaar later werd gecoverd door Elvis voor zijn LP Something For Everybody. Niets tegen stroll hoor, maar ik hoor mijn strollers liefst even dreigend als The Way I Walk van Jack Scott. Anyway: schitterende CD voor de beginnende rock 'n' roll verzamelaar die nog niet teveel van deze songs heeft, mede dankzij het informatief CD booklet van 40 pagina's met biografieën van alle artiesten. Info: www.bear-family.com (Frantic Franky)

This CD is a sampler of Bear Family's Rocks series, a series which is up to 50 CD's now each CD focussing on one single artist, either one of the legends, the pioneers who paved the way, or artists from rhythm ‘n’ blues and country music of which you only know one or two rock ‘n’ roll songs but each time turn out to have a lot more to their credit. Vol. 1 was dedicated to black rock ‘n’ roll, Vol. 2 to white rock ‘n’ roll with no less than 35 songs 1956-1962 ranging from cult classics to not quite the biggest hits: not Wanda Jackson's Let's Have A Party but Baby Loves Him, not Dale Hawkins' Susie Q or Little Pig but Four Letter Word (Rock). Anyway they're all top songs by top artists with lots of wild songs like Gene Vincent's Hold Me Hug Me Rock Me, Jerry Lee Lewis' Birthday Cake (Keep Your Hands Off Of It) and Link Wray's instrumental jiver Raw-Hide. Among the better rockers are Eddie Cochran's Pretty Girl and Scotty McKay's Rollin' Dynamite, Sleepy LaBeef covers Bo Diddley at top speed in Ride On Josephine (the version that ends with guitar, not the version that ends with a car pulling up), Milk Cow Blues may be the fastest song Ricky Nelson ever recorded, and how long has it been since you bopped to Rusty York's Sweet Love and Roy Hall's Diggin' The Boogie?
Bill Haley & the Comets present arms with Where'd You Go Last Night, an uptempo stroll untypical of their sound. Two other bands here sound more Bill Haley than Where'd You Go Last Night: Jimmy Cavallo & his House Rockers (Rock Rock Rock with less guitar but more tenor sax than Bill Haley) and Frank Virtue & the Virtues with Rollin' And' A' Rockin', both exponents of the energetic rock ‘n’ roll style that took the world by storm as being the music of in particular Bill Haley & the Comets.
Sun Records was extremely fertile rock ‘n’ roll soil from which sprung Carl Perkins (the chaotic Caldonia), Sonny Burgess (Feelin' Good) and Billy Lee Riley (the sax rocker That's Right) among others. Less rugged Sun rockers were Roy Orbison with the medium tempo Chicken Hearted and Carl Mann whose cover of Warren Smith's Ubangi Stomp was undoubtedly one of his best rockers, musically oddly reminiscent of Ritchie Valens' sound when compared with Valens' Come On Let's Go here. Buddy Knox is on hand with one of his most authentic rockabilly songs, My Baby's Gone (or rather Knox' double bass player Jimmy Bowen who took the vocal duties on the flip side of Knox' claim to fame Party Doll), and there's even more rockabilly with Johnny Burnette (All By Myself), Charlie Feathers' exotic Jungle Fever and one of the best takes of Glen Glenn's One Cup Of Coffee And A Cigarette.
Still, not every track is equally wild or powerful: the uptempo This Little Girl Of Mine is as beautiful as anything The Everly Brothers ever sang, the guitar solo in Conway Twitty's I Vibrate (From My Head To My Feet) is wilder than the song itself, Don Gibson's Sea Of Heartbreak is pop country and not rock ‘n’ roll, and also Marty Robbins was first and foremost a country singer whose Respectfully Miss Brooks here is pop rock given a loungy touch by the organ but can't remotely match his rockabilly songs like the Chuck Berry cover Maybelline. Sanford Clark's Usta Be My Baby is well behaved, and Narvel Felts' I'm Headin' Home is as friendly a boogie as Narvel Felts himself with a sax solo reminiscent of Bill Haley, Bob Luman's Wild Eyed Woman is a bluesy medium tempo stroll, and also Bobby Darin's I Want You With Me is a stroll covered less than a year later by Elvis for his LP Something For Everybody. I ain't got nothing against strollers, but I prefer them as menacing as Jack Scott's The Way I Walk. Anyway: brilliant CD for the novice rock ‘n’ roll collector who doesn't yet has too many of these songs, also because of the informative 40 page CD booklet with biographies of all the artists. Info: www.bear-family.com (Frantic Franky)

ROCK-A-BALLADS Vol. 1
Bear Family, BCD17776
English version: see below

Rock 'n' roll platen spelen en de trage nummers skippen. Herkenbaar? Toch staan de LP’s er vol van, want het basisbeginsel in de jaren '50 was dat een single een snelle én een trage kant moest hebben. Sommige mensen verzamelen ejuist die trage songs, en er zijn dan ook massa’s CD labels die daarop inspelen, ook Bear Family zelf met hun The Ballads Of reeks, de tegenhanger van hun Rocks reeks. De eerste van twee Rock-A-Ballads CD’s is logischerwijs een compilatie van rock-a-ballads waaruit blijkt dat zelfs de allerwildste rockers hun softe kantje hadden, zoals daar zijn een zwijmelende Jack Scott (My True Love, ommekant van Leroy), een lustig fluitende Ronnie Self (I Ain't Goin' Nowhere met op Jordanaires leest gestoelde backing vocals, de ommekant van Bop-A-Lena), Sleepy LaBeef (Lonely in de Wayside versie, niet de versie op Mercury), Ronnie Hawkins (Someone Like You) en rockabilly Mac Curtis (Come Back Baby). Als er één ding blijkt uit de CD dan is het dat in rustige nummers evenveel stijlvariatie zit als in rock 'n' roll, van de betoverende Patsy Cline Walkin' After Midnight in een donker steegje en de slepende swamp pop van Gene Dunlap & the Jokers (What Do I Want, ommekant van hun rocker Made In The Shade) via de smeermiddelen genaamd Sonny James (I Can See It In Your Eyes) en Marty Robbins (You Don't Owe Me A Thing) tot de teen pop van Warner Mack (Since I Lost You, ommekant van Rock-A-Chicka). In het beste geval levert dat mooie, gevoelige liedjes op waarin de stem van de uitvoerder perfect tot haar recht komt als de hoog uithalende Rudy "Tutti" Grayzell (I Think Of You), esoterische sfeerschepping als Bitter Tears van Rodney Scott, en existentiële meesterwerkjes als A Cheat van Sanford Clark (teen angst verpakt in gitaartwang) en The Grave van Tony Casanova (liefde over het graf heen). Klassiekers zijn Ritchie Valens' Robert & Johnny cover We Belong Together, de dromerige steelgitaar instrumental Sleepwalk van Santo & Johnny, en een melancholieke Ricky Nelson in Poor Little Fool. Klassieker dan Elvis kan niet, met dank aan het breekbare maar magistrale Anyway You Want Me, en waar Elvis was doken zijn schaduwen als Ral Donner (Turn Back The Clock) op. Een bekende song in een minder bekende uitvoering is Weldon Rogers met een Trying To Get To You ergens tussen Elvis en Roy Orbison op Sun Records in, bovendien begeleid door Orbison's groep The Teen Kings. Over Sun gesproken: de CD bevat vier opnames van het magische gele label uit Memphis, Carl Perkins' zeurderige maar daarom niet minder knappe Sure To Fall, het medium tempo Breeze van Vernon Taylor, de gedreven stijl van Tracy Pendarvis, zelfs in een ballade als A Thousand Guitars, en die I Think Of You van Rudy Grayzell, ommekant van zijn rocker Judy. Gek genoeg klinken Tommy Hill met het origineel onuitgebrachte Can't HeLP It met name door de platte saxofoon, de in Canada opgenomen Hank Thompson cover Most Of All van Les Vogt & the Prowlers, en Tooter Boatman met het medium tempo More And More (I Love You, ommekant van The Will Of Love) in de piano stijl van Jerry Lee Lewis exact als Sun!
Veel woorden hoef ik hier niet aan vuil te maken, want voor de liefhebbers zijn dit 32 tracks om duimen, vingers en uw partner af te likken omdat het nu eens niet het vaste rijtje golden oldies is. Voor de niet-liefhebbers zijn deze Rock-A-Ballads dan weer prima voor een rustige zondagochtend terwijl u zich klaarmaakt om een bezoekje te brengen aan de vlooienmarkt. Ons advies: zet deze CD op en sleur die van u eens goed tegen uw gilet! Zoals immer steekt er een dik Bear booklet van 38 pagina’s bij met gedetailleerde biografische duiding per track van de hand van Bill Dahl. Info: www.bear-family.com (Frantic Franky)

Playing rock ‘n’ roll records and skipping the slow songs. Guilty? Yet those LP’s are full of them, because the basic principle in the fifties was that a single had to couple a fast side with a slow side. Some people especially collect the slow songs so there are loads of CD labels catering for that segment, including Bear Family themselves with their The Ballads Of series, the counterpart of their Rocks series. The first of two Rock-A-Ballads CD’s is obviously a compilation of rock-a-ballads, proving that even the wildest rockers were soft and tender at heart, even a swooning Jack Scott (My True Love, the flip of Leroy), merry whistling Ronnie Self (I Ain't Goin' Nowhere with Jordanaires inspired backing vocals, the flip of Bop-A-Lena), Sleepy LaBeef (Lonely in the Wayside version, not the Mercury version), Ronnie Hawkins (Someone Like You) and rockabilly Mac Curtis (Come Back Baby). Now if there's one thing the CD shows it's that there's as much style variation in quiet songs as there is in rock ‘n’ roll, from the enchanting Patsy Cline Walkin' After Midnight in a dark alley and the smouldering swamp pop of Gene Dunlap & the Jokers (What Do I Want, the flip of their rockin' Made In The Shade) via the lubricants named Sonny James (I Can See It In Your Eyes) and Marty Robbins (You Don't Owe Me A Thing) to the teen pop of Warner Mack (Since I Lost You, the flip of Rock-A-Chicka). At its best this resulted in beautiful, sensitive songs that perfectly showcased the performer's voice, for example Rudy “Tutti” Grayzell hitting the high notes in I Think Of You, esoteric atmospheric creations as Rodney Scott's Bitter Tears, and existential masterpieces like Sanford Clark's A Cheat (teen angst wrapped in guitar twang) and Tony Casanova's The Grave (love beyond the grave). Classics include Ritchie Valens' Robert & Johnny cover We Belong Together, Santo & Johnny's dreamy steel guitar instrumental Sleepwalk and a melancholy Ricky Nelson in Poor Little Fool. More classic than Elvis is impossible, courtesy of the fragile but masterly Anyway You Want Me, and wherever Elvis trod his shadows like Ral Donner (Turn Back The Clock) popped up. A familiar song in a unfamiliar rendition is Weldon Rogers' Trying To Get To You somewhere in between Elvis and Roy Orbison on Sun Records, on top of it accompanied by Orbison's group The Teen Kings. Speaking of Sun: the CD contains four recordings from the magical yellow Memphis label, Carl Perkins' whining but no less great Sure To Fall, Vernon Taylor's medium tempo Breeze, Tracy Pendarvis' driving style even in a ballad like A Thousand Guitars, and Rudy Grayzell's aforementioned I Think Of You by, the flip side of his rockin' Judy. Remarkably enough Tommy Hill's originally shelved Can't HeLP It sounds exactly like Sun, mainly because of the flat saxophone, just like Les Vogt & the Prowlers' Canadian Hank Thompson cover Most Of All and Tooter Boatman's medium tempo More And More (I Love You, the flip of his The Will Of Love) in the piano style of Jerry Lee Lewis.
There's no need for me here to watse too much valuable time singing the praises of this CD because for the fans of the genre these are 32 finger and other body parts licking tracks as for once it's not the usual round of golden oldie suspects. For the non-fans these Rock-A-Ballads are a great way to start your sunday morning while getting ready to visit your local car boot sale. Our advice: put on this CD and drag your better half across the floor! As always the CD comes with a thick 38 page Bear booklet by Bill Dahl with detailed biographical information for each track. Info: www.bear-family.com (Frantic Franky)

ROCKS/ ETTA JAMES
BCD 17750
English version: see below

Etta James' grootste hit is de soulballade At Last uit 1960, maar wij vereren haar in de eerste plaats voor haar handjevol rockers als de wilde stop-starter Tough Lover en de nummers die inspeelden op Hank Ballard's Annie sage, in de eerste plaats het medium tempo The Wallflower alias Roll With Me Henry met Richard "Louie Louie" Berry in de rol van Henry, in 1954 haar debuutsingle begeleid door het orkest van haar ontdekker Johnny Otis, maar ook het uptempo Dance With Me Henry (gebaseerd op Georgia Gibbs' opgekuiste cover van The Wallflower) en Hey Henry, en Henry duikt opnieuw op in Number One. Wat is er nog van haar beschikbaar op rock 'n' roll gebied? Die vraag beantwoordt Bear Family met 29 Modern/Kent/Crown en Chess/Argo tracks uit 1954-1963, kwaliteitsmuziek met smeuïge saxpartijen, soms begeleid door een klein combo, soms een hele big band erachter, vergelijkbaar met de rock 'n' roll van andere zwarte zangeressen als Ruth Brown. Voorbeelden zijn het swingende Good Lookin' en Baby Baby Every Night, de trage jiver Good Rockin' Daddy, een jumpend Shortin' Bread Rock, de rustige doo popper I'm A Fool, en een veel gebruiksvriendelijker By The Light Of The Silvery Moon dan Little Richard's schreeuwlelijke versie: als Little Richard voor de rockers is dan was Etta James voor de hele familie, zie en hoor ook Hickory Dickory Dock en Tough Mary tot variéte als Come What May. If It Ain't One Thing, Next Door To The Blues en Pushover kondigen de meidengroepen van de jaren '60 aan, uit een vleugje gospel als de Sister Rosetta Tharpe cover Strange Things Happening ontstond de soulmuziek (Something's Got A Hold Of Me), er is nog meer early sixties met Plum Nuts, en daaruit voortvloeiend de popcorn met Spoonful (duet met haar verloofde Harvey Fuqua van The Moonglows) en het uptempo popcorn noir met strijkers Seven Day Fool waarop u kan strollen van de snelle. The Pick-Up is een flirtende parlando over een traag stroll ritme, en Market Place mag dan wel over New Orleans gaan maar heeft een oosterse mambo exotica groove. Voor een CD getiteld Rocks staan er heel wat medium tempo nummers op zoals W-O-M-A-N dat ongetwijfeld inspeelde op I'm A Man van Bo Diddley, misschien bekender in de antwoordversie Mannish Boy van Muddy Waters. Ook de burlesque bumper I Just Want To Make Love To You uit 1960, Etta’s antwoord op Muddy Waters’ door Willie Dixon geschreven Just Make Love To Me uit 1954, kan je nauwelijks rock ‘n’ roll noemen, maar het is en blijft een fantastisch nummer. Helaas kan ik het niet meer horen zonder aan het reclamefilmpje voor diet cola uit 1996 te denken waardoor I Just Want To Make Love To You in 1996 bij ons zelfs een Top 30 hit werd. Op de CD staan ook live versies van What'd I Say met basgitaar en orgel en een bluesy traag burlesque Baby What You Want Me To Do van haar live LP Etta James Rocks The House uit 1963 die baadt in het typische nachtclub sfeertje van de live soul albums uit die periode.
Dit is zeker niet de rockendste Rocks CD uit de reeks, maar 't is wel een verdomd knappe compilatie van de straffe en veelzijdige zangeres die in 2012 op 73-jarige leeftijd overleed aan leukemie, mede door het als immer indrukwekkende CD booklet van 36 paginas van Bill Dahl en het team van Bear Family baas Nico Feuerbach. Info: www.bear-family.com (Frantic Franky)

Etta James' biggest hit was the 1960 soul ballad At Last, but we revere her primarily for her handful of rockers like the wild stop-starter Tough Lover and the songs she contributed to Hank Ballard's Annie saga, the medium tempo The Wallflower aka Roll With Me Henry with Richard “Louie Louie” Berry in the role of Henry, in 1954 her debut 45 accompanied by the band of the man who discovered her, Johnny Otis, as well as the uptempo Dance With Me Henry (based on Georgia Gibbs' cleaned up cover of The Wallflower) and Hey Henry, and Henry also turns up in Number One. So what are her rock ‘n’ roll recordings? Bear Family provides the answer with 29 Modern/Kent/Crown and Chess/Argo tracks from 1954-1963, quality music with delicious saxophones, sometimes accompanied by a small combo, sometimes with an entire big band behind her, and similar to the rock ‘n’ roll from other black female artists like Ruth Brown. Examples include the swinging Good Lookin' and Baby Baby Every Night, the slow jiver Good Rockin' Daddy, a jumpin' Shortin' Bread Rock, the calm doo popper I'm A Fool, and a much more user friendly By The Light Of The Silvery Moon than Little Richard's screaming version: if Little Richard is for the rockers then Etta James was for the whole family, see and hear also Hickory Dickory Dock and Tough Mary and variety music like Come What May. If It Ain't One Thing, Next Door To The Blues and Pushover announce the girl groups of the sixties, from a touch of gospel like the Sister Rosetta Tharpe cover Strange Things Happening arose soul music (Something's Got A Hold Of Me), and with Plum Nuts there's even more early sixties which evolved into popcorn with Spoonful (duet with her fiancé Harvey Fuqua of The Moonglows) and the uptempo popcorn noir with strings Seven Day Fool on which you can stroll uptempo. The Pick-Up is a flirtatious parlando over a slow stroll rhythm, and Market Place tells a story about New Orleans but has an oriental mambo exotica groove. For a CD titled Rocks there are quite a few medium tempo numbers such as W-O-M-A-N which without any doubt taps into Bo Diddley's I'm A Man, probably better known as Muddy Waters' answer version Mannish Boy.In the same way 1960 burlesque grinder I Just Want To Make Love To You, Etta's answer to Muddy Waters' 1954 Just Make Love To Me written by Willie Dixon, can hardly be called rock ‘n’ roll, but it is and remains a fantastic song. Unfortunately I can't hear it anymore without thinking of the 1996 Diet Coke commercial that actually turned I Just Want To Make Love To You into a Top 10 hit in the UK that year. Also on the CD are live versions of What'd I Say with bass guitar and organ and a bluesy slow burlesque Baby What You Want Me To Do from her 1963 live LP Etta James Rocks The House that oozed the typical nightclub atmosphere of the live soul albums of the period.
This certainly isn't the rockinest Rocks CD in the series, but it's a damn fine compilation from this great and versatile singer who died of leukemia in 2012 at the age of 73, thanks in part to the always impressive 36 page CD booklet by Bill Dahl and the team of Bear Family boss Nico Feuerbach. Info: www.bear-family.com (Frantic Franky)

THE TEDDY McRAE ORCHESTRA & RAE COX * ENRICA RECORDINGS 1955-1963/ TEDDY "Mr. BEAR" McRAE
Koko Mojo, KM-CD 214
English version: see below

Eerlijk is eerlijk: ik heb nog nooit gehoord van Teddy McRae. Of wacht, als ik de tracklisting bekijk: Hi Fi Baby uit 1958 natuurlijk, track 4 op de vierde Desperate Rock 'n' Roll LP! Had dat dan gezegd! Volgens de info in de liner notes was de in 1908 geboren Teddy McRae een tenorsaxofonist, bandleader, arrangeur en producer die het vak leerde in de jaren '20 en '30 bij ondermeer Chick Webb, Artie Shaw en Ella Fitzgerald en in de jaen '40 samenwerkte met Billie Holiday, Count Basie, Cab Calloway, Jimmie Lunceford, Lionel Hampton en Louis Armstrong. Dat klinkt allemaal heel jazzy, maar begin jaren '50 stortte hij zich op de boomende rhythm 'n' blues markt, ondermeer als schrijver van All She Wants To Do Is Rock van Wynonie Harris. Deze CD bevat "zijn rhythm 'n' blues opnames als frontman én als sideman, en een selectie van nummers verschenen op het eind jaren '50 door hem opgerichte Rae Cox label en sublabel Enrica", geselecteerd door Ronni Boysen. In concreto zie ik
- tien tracks 1955-1957 verschenen onder de namen Mr. Bear, Mr. Bear & his Bearcats en Teddy "Mr. Bear" McCrae, al moet dat denk ik McRae zijn. Als ik Discogs check zijn dat niet de A- en B-kant van vijf singles, want de parlando Walking The Blues van Jack Dupree & Mr. Bear ontbreekt. De B-kant van hun Lonely Road Blues daarentegen was een solo nummer van Jack Dupree.
- vijf nummers 1957-1961 van artiesten begeleid door het orkest van Teddy McCrea
- en twaalf nummers Rae Cox / Enrica opnames 1959-1963 van andere artiesten (waaronder twee van Screamin' Jay Hawkins! ), al ga ik er van uit dat op de meeste daarvan McRae ook zelf meespeelt.
Laten we beginnen met McRae's eigen opnames. Hi Fi Baby is een donderende stop-start jiver met knap gitaarwerk, toeterende sax, boogie piano en een zanger die klinkt als uw of in elk geval mijn vettige nonkel die elk moment in een hoestbui kan uitbarsten. Zo klinkt McRae's stem op al zijn nummers, en naast rock 'n' roll swingers als Mr. Bear Comes To Town is de andere pijler van zijn muziek trage parlandos op stop-start ritmes (I'm Gonna Keep My Good Eye On You, Hold Out Baby) en trage piano boogies (How Come). Vaak zijn dat humoristische sketches met een hoog novelty gehalte over vervelende vrouwen die een ingebouwde radar hebben (Radar) en dringend moeten leren hun man gerust te laten als hij een glas wil gaan drinken met de kameraden (Peek A-Boo). The Bear Hug is dan weer Vegas grind striptease, een trage sax/gitaar instro waartussen een paar moppen worden getapt. Conclusie: McRae was de missing link tussen André Williams en Richard Berry, en in mijn wereld is dat een compliment. Lonely Road Blues brengt hetzelfde soort komische dialoog maar dan in een bluesy pianosetting, en het is dan ook een duet met Jack Dupree, dé Champion Jack Dupree. Er hoeft zelf geen tekst aan te pas te komen: in Jack Dupree & Mr. Bear's medium tempo semi-instrumentale piano boogie Daybreak Rock roept ie gewoon een aantal aanmoedigingen. Je zou denken dat die tien kantjes de A- en B-kant van vijf singles zijn, maar als ik Discogs check ontbreekt Walking The Blues van Jack Dupree & Mr. Bear, de B-kant van Daybreak Rock en alweer een parlando. De B-kant van Lonely Road Blues daarentegen was een solo nummer van Jack Dupree.
McRae's band moet best een flink orkest zijn geweest, te horen aan de opnames waarop ze andere artiesten begeleiden: Zippety Zip is een big band doo-wop jiver van The Empires, Stop Jivin' Start Drivin' van Burt Keyes is een toffe jive rocker, en The Serenaders zitten met My Girl Flip Flop in het vaarwater van Searchin' van The Coasters. Don't Forget I Love You van The Butanes is een schitterend voorbeeld van dangerous doo-wop. Ja, doo-wop blijkt de hoofdmoot, met ook The Sunsets (Sittin' And Cryin'), The Carnations (Gimme Gimme Gimme), The Shallows (Wrecking My Life) en Tony Rice & the Overtones (het strollende Little School Girl). Rockaway Special is een loodzware gitaar/sax instro van The Demotrons, en Duke's Place van The Furness Brothers is een schitterende copie van The Platters. Fender Guitar Slim met de uptempo bluespickende gitaarinstrumental Tender Rock is niét Guitar Slim. Screamin' Jay Hawkins, de meest geflipte aller rock 'n' roll artiesten, steunt, kreunt en gilt zich een weg doorheen I Hear Voices dat inderdaad klinkt als iemand in een gekkenhuis, in tegenstelling tot de stevig gebalde uptempo stroll Just Don't Care waarop Hawkins' opera stem absoluut tot haar recht komt. Ja, Rae Cox Records was van alle markten thuis, met zelfs uptempo gospel (Meet Me In Zion van The Satellite Wanderers) en gospel soul (Didn't It Rain van Reverend Willie Green & the Clovertones en What A Fellowship van The Heavenly Gates Gospel Singers) dat allemaal verscheen op Rae Cox, en het strafste is dat het ook allemaal goeie muziek is, in totaal 27 tracks van een verbazingwekkende muzikale kwaliteit, naar ik veronderstel dankzij de mastering van Heiko Schulz van Black Shack Recordings (D) uit de speakers knallend alsof het vorige maand en niet zeventig jaar geleden is opgenomen. Wat mij betreft is deze CD een ontdekking! Teddy McRae overleed in 1999. Info: www.vintagerockinroots.com (Frantic Franky)

To be honest, I never heard of Teddy McRae. But wait, the tracklisting does ring a bell: 1958's Hi Fi Baby of course, the fourth track on the fourth Desperate Rock ‘n’ Roll LP! Why didn't you say so! According to the liner notes, Teddy McRae, born in 1908, was a tenor saxophonist, bandleader, arranger and producer who learned his chops in the twenties and thirties s with among others Chick Webb, Artie Shaw and Ella Fitzgerald, and in the forties worked with Billie Holiday, Count Basie, Cab Calloway, Jimmie Lunceford, Lionel Hampton and Louis Armstrong. All of this sounds very jazzy, but in the early fifties he plunged into the booming rhythm 'n’ blues market, even writing All She Wants To Do Is Rock for Wynonie Harris. This CD contains “his rhythm ‘n’ blues recordings both as a frontman and sideman, as well as a selection of songs released on his late fifties Rae Cox label and its sublabel Enrica,” as selected by Ronni Boysen. This can be broken down into
- ten tracks 1955-1957 released under the names Mr. Bear, Mr. Bear & his Bearcats and Teddy “Mr. Bear” McCrae, although I think that should be McRae.
- five tracks 1957-1961 by other artists accompanied by Teddy McCrea's orchestra
- and twelve Rae Cox / Enrica recordings 1959-1963 by other artists (including two by Screamin' Jay Hawkins! ) on which I surmise McRae is playing as well.
Let's start with McRae's own recordings. Hi Fi Baby is a thundering stop-start jiver with great guitar work, honking sax, boogie piano and a singer who sounds like your or at least my dirty uncle who at any moment could burst into coughing. That's how he sounds on all his songs, and besides rock ‘n’ roll swingers like Mr. Bear Comes To Town, the other main ingredient of his music is slow parlandos on stop-start rhythms (I'm Gonna Keep My Good Eye On You, Hold Out Baby) and slow piano boogies (How Come). Often these are humorous skits with a high novelty content about annoying women who have a built-in radar (Radar) and urgently need to learn to leave their husbands alone when all they want to do is have a drink with their pals (Peek A-Boo). The Bear Hug is Vegas Grind striptease, a slow sax/guitar instro interspersed with a couple of jokes. Conclusion: McRae was the missing link between André Williams and Richard Berry, and in my world that's a compliment. Lonely Road Blues offers the same kind of comic dialogue but in a bluesy piano setting, and is a duet with Jack Dupree, the one and only Champion Jack Dupree. Hell, there's even no need for lyrics: in Jack Dupree & Mr. Bear's medium tempo semi-instrumental piano boogie Daybreak Rock, all he does is cheer along. One would think those ten sides are the A and B sides of five singles, but when I check Discogs, Walking The Blues by Jack Dupree & Mr. Bear, the flip side of Daybreak Rock and yet another parlando, is absent. The flip side of Lonely Road Blues on the other hand, was a Jack Dupree solo recording.
Judging by the recordings on which they accompany other artists, McRae's band must have been a real orchestra: Zippety Zip by The Empires is a big band doo-wop jiver, Burt Keyes' Stop Jivin' Start Drivin' is a cool jive rocker, and The Serenaders follow along the Searchin' lines of The Coasters with My Girl Flip Flop. Don't Forget I Love You by The Butanes is a brilliant example of dangerous doo-wop. Yes, doo-wop appears to be the main staple here, as evidenced by The Sunsets (Sittin' And Cryin'), The Carnations (Gimme Gimme Gimme), The Shallows (Wrecking My Life) and Tony Rice & the Overtones (the strolling Little School Girl). The Demotrons' Rockaway Special is a tough as nails guitar/sax instro, and Duke's Place by The Furness Brothers is a brilliant copy of The Platters. Fender Guitar Slim with the uptempo blues picking guitar instrumental Tender Rock is not Guitar Slim. Screamin' Jay Hawkins, the craziest of all the rock ‘n’ roll artists, snorts, moans and screams his way through I Hear Voices which does indeed sound like someone in a psychiatric hospital, in contrast with the uptempo power stroll Just Don't Care on which Hawkins uses his operatic voice to perfection. Yes, Rae Cox Records had it all, its roster even including uptempo gospel (Meet Me In Zion by The Satellite Wanderers) and gospel soul (Didn't It Rain by Reverend Willie Green & the Clovertones and What A Fellowship by The Heavenly Gates Gospel Singers), but what amazes most here is that all of this music sounds quite brilliant, totalling 27 tracks of musical quality, and I suppose it's thanks to the mastering by Heiko Schulz of Black Shack Recordings (D) it blasts out of the speakers as if it was recorded last month and not seventy years ago. As far as I'm concerned, this CD is a real discovery! Teddy McRae died in 1999. Info: www.vintagerockinroots.com (Frantic Franky)

THAT’LL FLAT GIT IT Vol. 48: ROCKABILLY & ROCK ‘N’ ROLL FROM THE VAULTS OF STARDAY RECORDS
Bear Family, BCD17715
English version: see below

Starday Records gevestigd in Beaumont, Texas was van alle onafhankelijke platenlabels in de jaren '50 en '60 misschien wel het meest hardcore country, wat niet wegneemt dat ze al heel vroeg op de rockabilly trein sprongen. Hoe ze die overgang maakten hoor je compromisloos op Bear Family's tweede That'll Flat Git It CD gewijd aan Starday's rockabilly output (de eerste was Vol. 47, BCD17671): country songs uptempo spelen, er een flinke drum beat op plakken, en alles toevoegen wat flink lawaai kon maken zoals een boogie woogie piano en zelfs een steel gitaar en - het moet tenslotte rock 'n' roll voorstellen - saxofoon, vaak ingespeeld door Link Davis, met als (mogelijk onbewust) resultaat dat het soms klonk als zwarte jump blues. Voorbeelden te over op Volume 2, vaak opgenomen in de Gold Star studio in Houston met Hal Harris op gitaar, bijvoorbeeld Link Davis' ode aan Elvis waarin de Trucker From Tennessee nergens bij naam wordt genoemd, Glenn Barber's Shadow My Baby met die buigende contrabassnaren (denk ik) en Rock Candy Rock van Rocking Martin, culminerend in Jitterbop Baby van Hal Harris. Onbegrijpelijk dat zo'n fantastisch nummer destijds onuitgebracht bleef en pas in 1978 boven water kwam op Ace Records in Engeland! Sterker: de gitarist op zoveel Starday opnames heeft zelf nooit iets uitgebracht onder eigen naam op het label.
Het verschil tussen Starday en afgeborstelde rock 'n' roll hoor je als je de cover van Hey Doll Baby van Ray & Lindy vergelijkt met The Everly Brothers: keurig nagezongen, maar de algehele sound kinkt rauwer, meer edgy, voornamelijk door de sound van de elektrische gitaar. Primitief was het bij Starday zeker: Rockin' Daddy (gecoverd door Eddie Bond), I Can't Lose en Pink And Black van Sonny Fisher, Little Rock Rock van Rock Rogers (schuilnaam voor countryzanger Leon Payne onder het motto als er maar vaak genoeg het woord "rock" in kwam, dan was het rock 'n' roll), en hoor die contrabas rammelen in Don't Be Gone Long van Bob Doss! Verrek, Starday slaagde er in Pretending Is A Game van The Davis Twins with Sleepy Jeffers zelfs in om een rockabilly gitaar toe te voegen aan wat een nette country duozang moet voorstellen. Iets beschaafder zijn de gitaarpickers Fat Woman (Bill Mack) en Blues Around My Door (Cecil Bowman & the Arrows, een groepsnaam waarover is nagedacht) en de stroll You Gotta Pay van Benny Barnes, samen met You Get A Thrill van Phil Sullivan (een broer van Lonzo & Oscar) waarvan het achtergrondkoortje doet denken aan de backing vocals op Johnny Cash songs als Ballad Of A Teenage Queen zo ongeveer de enige nummers op de CD die klinken alsof ze door een grote platenfirma hadden kunnen opgenomen zijn geweest. Starday klassiekers zijn Link Davis' springerige Grasshopper Rock, Let's Get Wild van Rudy "Tutti" Grayzell, het verschroeiende Rock It van Thumper (rockabilly pseudoniem van de jonge George) Jones en Cat Just Got In Town van Bill Mack, minder bekende maar even opwindende opnames zijn All Because Of You van Rocking Martin (let op de gitaar die rockt in de stijl van Chet Atkins), Cliff Blakley's stop-start billy Want To Be With You, Rocky Bill Ford's countryrocker Mad Dog In Town, Truitt Forse's chicken picker Chicken Bop, Fuzzy Whitener's piano boogie Sugar Buggar, en de white rocker I Don't Want A Sweetheart van The Raindrops. Als je denkt dat Uranium Fever van Rudy Gaddis atoombombilly is, dan heb je het fout, want 't is een op een Kaw Liga kapstok opgehangen indianenbopper over de ontginning van het kostbare metaal even nasaal gezongen als Hank Snow.
Twee nummers, Sometime van Utah Carl en Sweet Sweet Love van Leon Payne, gaan wat meer de echte country kant op, Sonny Burns' A Real Cool Cat is honky tonk, Go Away (And Leave Me) van Jack Kingston honky tonkt op bluegrass patronen en All Alone van rockabilly reus Sleepy LaBeef is een op Johnny Cash gebaseerde ballade, maar die neem ik er allemaal graag bij wegens niks mee. Dus: alle 34 nummers 1955-1959 goed, en dan vooral Frankie Miller's True Blue met zijn zalige akkoordenovergangen! Deze CD is net als de eerste Starday Flat Git It een absolute aanrader voor wie houdt van stompende rockabilly doorsneden met de occasionele steel gitaar, fiddle, piano en zelfs saxofoon, maar check wel je andere Starday compilaties of je niet teveel dubbels tegenkomt. Alle info over de artiesten kan je lezen in het excellente CD booklet van 36 pagina’s van de hand van Bill Dahl. Info: www.bear-family.com (Frantic Franky)

Of all the independent record labels in the fifties and sixties Starday Records out of Beaumont, Texas was perhaps the most hardcore country, which does not mean they didn't jump on the rockabilly train as soon as it left the station. How they made that transition can be heard uncompromisingly on Bear Family's second That'll Flat Git It CD dedicated to Starday's rockabilly output (the first was Vol. 47, BCD17671): by playing country songs uptempo and adding a pronounced drum beat plus anything else that could make considerable noise like a boogie woogie piano and even a steel guitar and - after all it has to represent rock 'n' roll - saxophone, often played by Link Davis, with the (possibly unconscious) result that their recordings sometimes sounded like black jump blues. Examples abound on Volume 2, often recorded at the Gold Star studio in Houston with Hal Harris on guitar, for example Link Davis' ode to Elvis in which the Trucker From Tennessee is nowhere mentioned by name, Glenn Barber's Shadow My Baby with its sliding double bass strings (I think) and Rocking Martin's Rock Candy Rock by Rocking Martin, culminating in Jitterbop Baby by Hal Harris. Incomprehensible that such an incredible song was not released at the time and only surfaced in 1978 on Ace Records in England! As a matter of fact the guitarist on so many Starday recordings never released anything on the label under his own name.
You can hear the difference between Starday and clean cut rock 'n' roll when you compare Ray & Lindy's cover of Hey Doll with The Everly Brothers: nicely sung, but the overall sound is more raw, more edgy, mainly due to the sound of the electric guitar. Starday usually sounded primitive: Sonny Fisher's Rockin' Daddy (covered by Eddie Bond), I Can't Lose and Pink And Black, Little Rock Rock by Rock Rogers (pseudonym for country singer Leon Payne thinking that if they used the word “rock” enough, it was rock 'n' roll), and hear that double bass rattle on in Bob Doss' Don't Be Gone Long! Hell, Starday even managed in Pretending Is A Game by The Davis Twins with Sleepy Jeffers to add a rockabilly guitar to what's supposed to be neat country duo vocals. Slightly more civilized are the guitar pickers Fat Woman (Bill Mack) and Blues Around My Door (Cecil Bowman & the Arrows, a group name that seems to have been the result of some deep brainstorming) and Benny Barnes' stroll You Gotta Pay, alongside You Get A Thrill by Phil Sullivan (a brother of Lonzo & Oscar) whose background chorus is reminiscent of the backing vocals on Johnny Cash songs like Ballad Of A Teenage Queen more or less the only songs on the CD that sound like they could have been recorded by a major record company. Starday classics include Link Davis' jumping Grasshopper Rock, Rudy “Tutti” Grayzell's Let's Get Wild, the scorching Rock It by Thumper (rockabilly pseudonym of the young George) Jones and Bill Mack's Cat Just Got In Town, less known but equally exciting are Rocking Martin's All Because Of You (note the guitar rockin' in the style of Chet Atkins), Cliff Blakley's stop-start billy Want To Be With You, Rocky Bill Ford's country rocker Mad Dog In Town, Truitt Forse's chicken picker Chicken Bop, Fuzzy Whitener's piano boogie Sugar Buggar, and The Raindrops' white rocker I Don't Want A Sweethear. If you think Uranium Fever by Rudy Gaddis is atomic billy, you're wrong, as it's an injun bopper hung on a Kaw Liga structure about mining the precious metal sung as nasally as Hank Snow.
Two songs, Utah Carl's Sometime and Leon Payne's Sweet Sweet Love head a little more in the direction of real country music, Sonny Burns' A Real Cool Cat is honky tonk, Jack Kingston's Go Away (And Leave Me) honky tonks on bluegrass patterns and rockabilly giant Sleepy LaBeef's All Alone is a Johnny Cash-based ballad, but I'm happy with theme as there ain't nothin' wrong with 'em. That makes 34 tracks 1955-1959 and they're all good, specially Frankie Miller's True Blue with its blissful chord changes! This CD, like the first Starday Flat Git It, is an absolute must if you love foot stomping rockabilly interspersed with the occasional steel guitar, fiddle, piano and even saxophone, but do check your other Starday compilations to make sure there's not too much overlap. You can read all about the artists in the excellent 36 page CD booklet written by Bill Dahl. Info: www.bear-family.com (Frantic Franky)

BOP-A-RAMA VOLUME 5
Atomicat, ACCD172
English version: see below

Wij houden wel van een bopje op tijd en stond, logisch, anders hadden we onszelf destijds niet Boppin' Around maar Jivin' Around of Strollin' Around genoemd. En al zijn lijf en leden intussen zo stijf en stram dat we de dansvloer niet meer zo vaak onveilig maken als we wel zouden willen, de muziek komt nog steeds op de eerste plaats. Een CD die mikt op de boppers kan dan ook op extra aandacht onzentwege rekenen, al zijn we er ons van bewust dat Atomicat CD’s steevast een grote verscheidenheid aan rock 'n' roll stijlen bieden. De CD begint in elk geval met Johnny Taylor & the Rhythm Blue Boys' betere springende rockabilly bopper Mixed Up Rhythm 'n' Blues, ondanks die rhythm 'n' blues in de titel rockabilly met een fikse steel gitaar solo, zo recht komt ie uit de country. De tekst is volledig gemaakt aan de hand van songtitels, maar die woorden "rhythm 'n' blues"... komen er niet in voor! Nog meer van dat soort boppers waarop je niet stil kan blijven staan zijn Hey Baby (Tom James) en For You (Keith McCormack & the Rock 'n' Rollers die later The String-A-Longs werden), en op Derrell Felts' knappe It's A Great Big Day kan je zowel boppen als strollen want het tempo verandert constant. Dick Bills' Rockin' And A Rollin' klinkt dankzij de twee gitaarsolos vooral als gecountrifiëerde jaren '60 rock 'n' roll, maar wat een nummer van de oom van Glen Campbell wiens carrière midden jaren '50 als tiener aanving als gitarist in Dick Bills & his Sandia Mountain Boys. Steve Shuma (Thunder Lightnin') en Jimmy Stone & the Rolling Stones (Found) gaan dezelfde jaren '60 country bop richting uit maar zijn melodieuzer, en zo te horen eveneens jaren '60 maar dankzij de backing vocals te situeren in de vokale surfrock zijn Charlie Herman & the Keytones (La-Do-Da Da).
Geen boppers zonder blues boppers, en daarvoor kan je altijd terecht bij John Lee Hooker die in How Can You Do It zoals gebruikelijk slechts één snaar lijkt te gebruiken. I'm A Mojo Man van Lonesome Sundown is een voor de jaren '50 moderne interpretatie van akoestische country blues die door het ritme ook sporen van zwarte rockabilly draagt, en Love Me Mama van Lightnin' Slim is dreigende bluesrock. Ook de country boppers krijgen ruim aandacht met de boppin' hillbillies van Country Cattin' (Jimmy Swan) en Food Plan Boogie (The Jacoby Brothers) en tussenstappen tussen rockabilly en hillbilly als You Gotta Play Fair van Howard "Curley" Griffin die samen met Carl Perkins Boppin' The Blues en Dixie Fried schreef, Curtis Gordon's slappende I'd Do It For You, Wayne Busby's bluegrassbilly Live Your Life With Care en Earl Scott's rurale Opal Lee.
Betty Barnes' oldtime country Pepinest Pettinest Pappy lijkt me te traag om op te boppen en ook Lawson Rudd's Shake This Town is aan de softe kant, maar Hollywood Rock met sax van Al Turnage & the Turnpikes en Tell Me Why van George Brady & the Kingsmen eveneens met sax zijn gemene white rock, net als Women Train van Hank & the Electras. Die Hank is trouwens Hank Davis die sinds 1983 voor Bear Family Records werkt, geen onbekende voor wie de kleine lettertjes op CDs leest! Jimmie Skinner gaat op de Johnny Cash tour in One Dead Man Ago, Tiny Tim (Teenage Lover) is niet de falsetto jaren '60 Tiny Tim van Tiptoe Through The Tulips, en Arkansas Jane van The Millionaires klinkt als Ronnie Hawkins die Bo Diddley speelt. Ik dacht dat dit een cover van Ronnie Hawkins was, maar het blijkt een eigen nummer. Misschien door dat Arkansas, de thuisstaat van Ronnie Hawkins? Nick Greene was dan weer een zwarte artiest die hier My Lovin' Baby van Ray Stanley covert, een natuurgetrouwe cover tot en met het gitaarwerk toe (op Stanley's versie ingespeeld door Eddie Cochran), maar de stem klinkt wel degelijk zwart.
Zoals immer in deze reeks eindigt de CD met twee onuitgegeven hedendaagse opnames uit de stal van het overkoepelende Rhythm Bomb Records. Dit keer zijn dat alternatieve versies van de Charlie Adams country boogie cover Cattin' Around van The Chrome Daddies uit Australië (de reguliere versie stond in 2002 op hun RBR 5608 CD Gear Up Daddy), en van Crazy Over You van B & the Bops uit Croatië (de reguliere versie stond in 2015 op hun RBR 5768 CD All Tangled Up), pure authenthieke rockabilly die je - zonder tekort te willen doen aan B & the Bops - evenwel nooit zal verwarren met rockabilly opgenomen in de jaren '50. Zo moeilijk om de real deal te evenaren! En de real deal, beste mensen, die vindt je op deze CD. Info: www.vintagerockinroots.com (Frantic Franky)

We like a little bop every now and then, obviously, otherwise we wouldn't have called ourselves Boppin' Around but Jivin' Around or Strollin' Around. And although these days our bones are so stiff that we don't hit the dance floor as often as we would like, the music still matters. A CD that aims at the boppers always grabs our attention, even though we are aware that Atomicat CDs always offer a wide variety of rock ‘n’ roll styles. The CD gets off to a great start with Johnny Taylor & the Rhythm Blue Boys' mighty jumpin' rockabilly bopper Mixed Up Rhythm ‘n’ Blues, despite this "rhythm ‘n’ blues" in the title rockabilly with a sound steel guitar solo and therefor straight from the farm. The lyrics consist entirely from song titles, yet those words “rhythm ‘n’ blues”... are never heard! Two other boppers you can't stand still on are Hey Baby (Tom James) and For You (Keith McCormack & the Rock ‘n’ Rollers who later became The String-A-Longs), and on Derrell Felts' fantastic It's A Great Big Day you can both bop and stroll as the tempo changes constantly. Dick Bills' Rockin' And A Rollin' sounds mostly like countrified sixties rock 'n’ roll thanks to the two guitar solos, but what a song by the uncle of Glen Campbell who began his career as a teenager in the mid-fifties as a guitarist in Dick Bills & his Sandia Mountain Boys. Steve Shuma (Thunder Lightnin') and Jimmy Stone & the Rolling Stones (Found) head in the same sixties country bop direction but are more melodic, and by the sound of it also sixties but situated in vocal surf rock thanks to the backing vocals are Charlie Herman & the Keytones (La-Do-Da Da).
No boppers without blues boppers, and for blues boppers you can always count on John Lee Hooker who appears to be using only one string in How Can You Do It. I'm A Mojo Man by Lonesome Sundown is a modern interpretation of pré-fifties acoustic country blues that also bears traces of black rockabilly due to its rhythm, and Lightnin' Slim's Love Me Mama is menacing blues rock. The country boppers also get their dues with the boppin' hillbillies Country Cattin' (Jimmy Swan) and Food Plan Boogie (The Jacoby Brothers) and all the steps in between rockabilly and hillbilly like You Gotta Play Fair by Howard “Curley” Griffin who co-wrote Boppin' The Blues and Dixie Fried with Carl Perkins, Curtis Gordon's slappin' I'd Do It For You, Wayne Busby's bluegrass billy Live Your Life With Care and Earl Scott's rural Opal Lee.
Betty Barnes' oldtime country Pepinest Pettinest Pappy is too slow to bop to and Lawson Rudd's Shake This Town is also on the soft side, but Hollywood Rock featuring saxophone by Al Turnage & the Turnpikes and Tell Me Why by George Brady & the Kingsmen also with sax are mean white rock, as is Women Train by Hank & the Electras, the same Hank Davis who's been working for Bear Family Records since 1983, no stranger to those who read the fine print on CDs! Jimmie Skinner goes Johnny Cash in One Dead Man Ago, Tiny Tim (Teenage Lover) is not the falsetto sixties Tiny Tim from Tiptoe Through The Tulips, and Arkansas Jane from The Millionaires sounds like Ronnie Hawkins playing Bo Diddley. I thought it was a Ronnie Hawkins cover but it turns out to be their own song. Maybe because of that Arkansas, Ronnie Hawkins' home state? Nick Greene on the other hand was a black singer who covers Ray Stanley's My Lovin' Baby here, a note for note cover right down to the guitar part (played by Eddie Cochran on Stanley's version), but the vocals do indeed sound black.
As usual in this series the CD ends with two unreleased contemporary recordings from the stable of main label Rhythm Bomb Records. This time it's alternative versions of the Charlie Adams country boogie cover Cattin' Around by The Chrome Daddies from Australia (the issued version was on their RBR 5608 CD Gear Up Daddy in 2002), and of Crazy Over You by B & the Bops from Croatia (the regular version was on their RBR 5768 CD All Tangled Up in 2015), pure authenthic rockabilly that will however - without taking anything away from B & the Bops - you will however never be mistaken for rockabilly recorded in the fifties. It's incredibly hard to match the real deal! And the real deal, dear friends, you find on this CD. Info: www.vintagerockinroots.com (Frantic Franky)