SLICK NICK & THE CASINO SPECIAL
Oud-Turnhout (B), 7 maart 2020

Verslag: Jiving Walter/ foto's: Anne-Mie

Ik keek al reikhalzend uit naar deze datum. De februaristormen die lelijk tekeergingen weerhielden mij immers een voet buiten de deur te zetten. Ik had zelfs de indruk dat de windkracht tijdens de weekeinden nog eens extra aanspande. Gelukkig was het nu luw weer. Mijn vrouw die altijd mijn haar knipt had deze keer een beetje te veel weggeschoren, zodat ik precies de snit had van Mark Zuckerberg, weg die kuif. Er restte dus niets anders dan een hoed op te zetten, wat normaal is bij Radio Modern. Voor de gelegenheid had ik mijn zoon uitgenodigd om een goed lief te ontmoeten omdat er gewoonlijk veel vrouwelijk schoon te bespeuren valt bij Radio Modern, dus dat was weeral een bezoeker meer. De zaal van De Djoelen viel me een beetje te klein uit met weinig zitplaatsen en ik vreesde daarenboven een gedrum op de dansvloer. Gelukkig viel dit best mee. Had het coronavirus hier een rol in gespeeld? Door deze griep beleef je de gekste toestanden. Sommige mensen willen niet kussen en wuiven dan maar. De grootste bedreiging nochtans op besmetting is juist wanneer je met iemand danst. Smetkorrels (nvdr: virussen) worden door aanraking met de hand doorgegeven, dacht ik zo. Een ander lachwekkend geval is wanneer je even nipt aan het bier van je vriend omdat je je van glas vergist, de drank van diezelfde man die je even daarvoor beleefd afhield. Op een klein tafeltje staan die glazen dicht bijeen en dan is een misgreep niet uitgesloten. In de zaal stond een fotograaf die ons uitnodigde even plaats te nemen op een gammele motor met op de achtergrond oude benzinepompen zoals je die nog aantreft in Hitchcock films waar men tankt in benzinestations gelegen aan stoffige wegen, diep in het binnenland en ver van de beschaafde wereld, met aanhorende eetgelegenheid waar men spiegeleieren opdient en waar de moordenaar verborgen zit achter een krant.

Slick Nick & the Casino Special, voor mij jivegroep nummer 1 in België, toonden weer het beste van hun kunnen. Ik heb ze nog weten beginnen: sommigen van hen woonden de optredens bij in het ter ziele gegane Tiki's in Gierle en daar werden de kiemen uitgezaaid van de eerste aanzet tot jivemuziek, een beetje als wederwoord op de rockabilly die daar steeds werd gedraaid. Ze vallen op door hun jaren ‘50 tooi, zoals dat gebruikelijk is bij jivegroepen. Hun laatste CD Hey You doet je daveren, nummers zoals Let's Have A party (stroll), I Ain’t Mad At You (swinger), My Girl (leuke tango) en To The Rescue (jive) beuken op je in. Gevolg: heel de zaal breekt los. Op hun webstek las ik als beoordeling “De Britten hebben Jools Holland (ik zal maar kiezen voor The Jive Aces), de Duitsers hebben Ray Collins en wij hebben Slick Nick”. Een terechte opmerking. Het ontbreekt hen ook niet aan goede muzikanten: een bekwame boogiewoogiepianist, drie blazers die ritmisch meedeinen en niet te vergeten de zanger, plankvast en humor altegaar. Ditmaal miste ik wel hun sketch als afsluiter: dan begeven ze zich gewoonlijk in de zaal met wieg- en handklapbewegingen. Speelde corona hier mee? Slick Nick stelt dan uiteindelijk de groep voor en vergeleek de bebaarde drummer die even was ingesprongen met ZZ Top en de trompettist als de jongste snaak.

De draaimeester Louis Louis krijgt van mij een pluimpje: Nervous Breakdown van Eddie Cochran, Ain't Got No Home van Clarence “Frogman” Henry, Love Is Strange van Mickey & Sylvia, allemaal goede inslagers, hoewel ik van deze laatste de uitbreng toch verkies van The Everly Brothers uit 1965 die er meesterlijk in slaagden door te dringen in de hitlijsten, niettegenstaande het toen heersende beatgeweld. Het afscheid van de vrienden was al even maf als bij het binnenkomen die avond: ditmaal zachtjes aantikken met het vuistje en een liefelijke trap tegen de schenen. Mijn vriend deed er nog een schepje bovenop door kontje tegen kontje aan te wrijven, een nieuwe groet waar ik voorstander van ben. Door het lange opstaan voelde ik de stijfheid in mijn knoken, dus even gaan afslappen (nvdr: chillen) in de belendende kantine voor een opmonterende kop koffie. Maar helaas, we stonden voor een gesloten deur. Om 24h00 alles dicht, terwijl de feestzaal nog volop aan de gang was. Wie wil er nu nog werken?

MISTER P. & THE CADILLACS
Schoten (B), 25 januari 2020

Verslag: Jiving Walter/ foto's: Anne-Mie

Mistig weer nodigt niet uit om verre afstanden met de auto af te leggen. Voor Mister P & the Cadillacs maken we echter graag een uitzondering. Ditmaal was er een dansfuif vastgelegd in cultureel centrum 'De Kaekelaar' in Schoten. Het geheel werd daarenboven nog opgemonterd door VJ Chris Barrow. Het brandweercorps van Schoten had Radio Modern verzocht mede deze avond in te richten en dan heb je geheid veel volk. Een oldtimer brandweerwagen uit de jaren ‘50 op het voorplein gaf ons al een leuk voorsmaakje hoe het bal er zou uitzien. Je zit met een groep maats bij elkaar en lacht met de gekste dingen, gewoon omdat de sfeer raak zit. Zo stond ik achter een zeurkous van een vrouw aan de toog. Ze speelde op omdat ze geen dekseltje had gekregen voor haar koffiefilter. Daarna eiste ze nog met veel tralala bijkomende suikertjes en ging grommend weg. Ondertussen was haar chocolaatje, dat tegen de hete kop koffie lag, al goed gesmolten. Mijn vriend dan weer had zijn oog laten vallen op de zoutschilfers (nvdr: chips) die op elke tafel waren gezet. Hij geraakte maar niet verzadigd en ging zeker vijf keer terug naar de toog om bij te vullen, maar toen begon er bij die kerels achter de schenktafel een lichtje te branden (brandweerbal) dat er iets niet pluis was. Een andere man wachtte aan de inkom van de zaal wel twee uur op zijn lief. Ze stuurde haar kat. Ik geloof eerlijk gezegd dat die persoon niet veel aan zijn avond heeft beleefd. Jammer dat je dan je geld niet kan terugvragen...

Mr. P. & the Cadillacs

Mister P & the Cadillacs is een Belgische groep die vooral doo-wop, rock ’n’ roll en ballades opvoert, gaande van 1956 tot 1964. Dat maakt hen echt uniek. Jammer dat er zo weinig groepen van deze trend bestaan. Ik vermoed dat doo-wop een moeilijke zangstijl is. De stem is een bijkomend instrument en je moet erg op mekaar afgesteld zijn. Deze muzieksoort is ontstaan op plaatsen waar de weergalm erg belangrijk was, en waar kon men dat beter horen dan onder de bruggen en tunnels van New York, vooral beoefend door kleurlingen. Mister P kondigt elk lied aan met de nodige humor en krijgt zo het publiek aan zijn kant. De muzikanten zijn gekleed in fifties uitgaanskledij terwijl de zanger de ruige teddy boys kledij draagt. Ik hoorde liedjes als Chain Gang van Sam Cooke, Teenager In Love van Dion & the Belmonts, Stay van Maurice Williams & the Zodiacs, In The Still Of The Night van The Five Satins, ja zelfs de Italiaanse zang Come Prima van Domenico Modugno. Van mijnentwege mag men wel eens meer anderstalige liederen draaien, af en toe een Frans, Duits of zelfs Nederlands nummer kan geen kwaad. Het was een knaller van een optreden en de ganse dansvloer stond tot barstens toe gevuld. De band eindigde zijn optreden met het bekende Happy Days thema en iedereen tevreden.

Een foto van de VJ genomen toen we als eerste in de zaal waren.
Hopelijk geeft dit geen vertekend beeld want de zaal zat wel degelijk stampvol!

Ook tevens alle lof voor de VJ, hoewel de beelden soms niet overeen stemden met de muziek. Zo hoorde ik de popcorn sound van Kookie Little Paradise van The Three Swingers bij een filmpje van Pat Boone. En ik geloof ook dat al de afgestraalde zangers op het scherm een flinke vermageringskuur hadden ondergaan vermits het doek te klein was en de beelden waren samengedrongen. Eén minpuntje: men moest een halve euro betalen om naar het toilet te gaan. Is dat dan niet in de inkomprijs begrepen?

T-MEN & MISS ELLA
Hilvarenbeek, 29 decemberi 2019

Verslag: Jiving Walter/ foto's: Anne-Mie

Je ziet het tegenwoordig overal, de kerstverlichting die mensen nu aan de gevels van hun woning aanbrengen. Kleurrijk en soms overdadig, weer een Amerikaanse gewoonte die van over de oceaan naar onze gewesten is overgewaaid. Hetzelfde met kerstmutsen, pullovers met Rudolf en de kerstman, de zogenaamde ‘foute trui'. Zoiets zag je hier 20 jaar geleden nauwelijks. Ik vind het wel gezellig, het is net alsof mensen de joelfeesten vuriger willen beleven. Deze feestelijkheden verkorten de reistijd als ik naar een rock ‘n’ roll optreden heenbol, ditmaal naar een optreden van de jive groep T-Men & Miss Ella in tapperij De Gouden Carolus in Hilvarenbeek. Alleen de naam van de herberg klinkt al stemmig, en dat is ze ook, een gezellige bruine kroeg, knapperende haard, houten vloer, foto’s uit lang vervlogen tijden, houten steunpalen, vintage metalen wandplaten, aardewerken tapkranen enz... alleen de 'vrouwentongen bloempotten' ontbreken nog op de richel.

We waren vroeg op onze bestemming met de vrees dat we anders geen plaats zouden hebben, maar die ongerustheid was ongegrond. We zaten er een uur op voorhand gans alleen maar allengs dwarrelden groepjes mensen binnen en geraakte de ruimte goed bevolkt. Logisch,The T-Men & Miss Ella speelden immers op eigen terrein. Het is een onvervalste jiveband die reeds sedert jaren welgeslaagde concerten ten berde brengt. De sfeer zat er al dadelijk in met liedjes als Seventeen, een vrolijke swinger van Boyd Bennett, Rock Me Baby dat ik ken van Ray Collins’ Hot-Club, het slow rocknummer Talk To Me, Stop Look And Listen (niet de versie van Elvis), I'll Wait For You (niet de versie van Andy Williams doch een slow jazz nummer) en de zwoele blues Now That I'm Free.Miss Ella heeft een krachtige stem en werd begeleid door vier blazers en natuurlijk The T-Men die het beste van hun kunnen weergaven. Men mag ze gerust bij de topbands van de Benelux rekenen. Wanneer nodigt Radio Modern deze band nu eens uit om in België een muziekopvoering te geven?

Omdat we nu minder in Nederland uitgaan wegens voldoende treffens in Vlaanderen was het weerzien van enkele bekenden heel hartelijk. Ik zag daar onze vriend At Koning (DJ At’s Crazy Record Hop) en een nog steeds goed uitziende vrouw die beweerde haar mooi voorkomen goed te onderhouden wegens gebrek aan een man. Ik vraag me dan wel af waarom wij allemaal getrouwd zijn. In de gelagzaal ervoer ik echt de kerstuitstraling, vriendelijke mensen ook achter de toog. Een Engelsman nodigde me uit met zijn gade te dansen, iets wat ik natuurlijk niet weigerde, maar vele vrouwen voelen zich altijd onzeker. Een keurige heer stelt deze dames gerust en benadrukt dan dat het niet zozeer om de danspasjes handelt maar om de feestpret. Bij het buitenwandelen uit de kneip viel me de fraai beschenen kerktoren van het dorp op en de daarbij behorende vredige stemming. Mijn maag knorde ondertussen en een warme frietetuut (nvdr: puntzak met patat) met een curryworst kon er nog altijd bij. Voor iedereen een gelukkig nieuwjaar met veel rock ‘n’ roll!

T-Men & Miss Ella...