THE ENDLESS SURF
Sint Niklaas (B), 5 april 2025

Verslag en foto's/video: Frantic Franky

Wij kunnen niet verder zwemmen dan tot aan de overkant van een glas whiskey, maar dat weerhoudt ons er niet van om een flinke boon te hebben voor surfmuziek. Dit gezegd zijnde moet ik daar onmiddellijk bij bekennen dat ik moeite heb om die duizenden instrumentals van honderden surfbands van elkaar te onderscheiden, laat staan dat ik de titels ervan kan onthouden. Oud worden, het doet een mens geen goed. Via Roddelgem, Vergezochtegem, Klotegem, Cacdorp en Naardeklotebeke begaven we ons naar De Casino in Sint Niklaas aan de andere kant van het water om ons te laven aan de instrumentale bron bij de eerste editie van The Endless Surf, festival met zo maar eventjes acht surf bands op de affiche. Zou zo'n overdosis surf niet teveel van het goede zijn? Een paar honderd aanwezigen uit België, Nederland, Frankrijk, Duitsland, Italië, Zwitserland, Denemarken en Spanje hadden hetzelfde idee, dus neem van mij aan dat het een gezellige internationale boel was die de internationale affiche met bands uit België, Nederland, Frankrijk, Italië en Duitsland weerspiegelde.

Eén Akula (l), één Storie From Shamehill (r) en van boven naar beneden twee Sant Anna Bay Coconuts

Hoe een mens zich kan vergissen: ik verkeerde in de veronderstelling dat Slingshot Bikini een nieuw Belgisch trio was, maar de Turnhoutenaars blijken al bezig sinds 2006 en ik ken de basgitarist zelfs persoonlijk. Hun rode hemden tegen het rode gordijn gaf een Twin Peaks vibe en met Russian Roulette gaven ze er gelijk een Oost-Europese lap op. Global Charming, Expo 58 en A Surf Odyssee waren rustig en melodieus, maar vergis u niet, no rest for the wicked met Katapult Bra. Casbah boorde de middle east pijler van de surf aan, 2000 Pound Bee was trashy, het Link Wray goes spy fi Double Naught Spy was een cover van Deke Dickerson, en afsluiter Nitro was een groet aan de peetvader van het genre, Dick Dale.

Slingshot Bikini in Twin Peaks mood

The Akulas bestaan twintig jaar, komen uit Gent Surf City en serveren met hun spooky orgel een instrumentale cocktail bestaande uit gelijke delen André Brasseur, Korla Pandit, easy tune, eurobeat en ska. De set bestond vooral uit eigen nummers (denk ik!) van hun twee albums Rustines (2017) en Inundated Land (2022) als Rustines, L'Amour Chaud, Party In Suburbia, Decoy Dandy, Memory Of A Fish, Seduction Of A Jellyfish en Mad Lesley, naast een paar surf classics als Squad Car inclusief megafoon en Penetration. Blij dat ik ze nog eens gezien heb!

The Akulas

Stories From Shamehill, niet uit Schaamheuvel maar uit Amsterdam, had ik nog nooit live gezien, hoewel ze al meer dan tien jaar surfen en ik hen op geluidsdrager zeer zeker te pruimen vind. Ook live is hun surf redelijk klassiek en met veel twang, en zij waren vandaag de band die als eerste de western galop introduceerde op het festival, alsmede de eerste band die hun hele set lang hun jas aanhielden. Zoals gezegd ben ik niet sterk in instrumentale titels, maar ik gok erop Witch Hunt, Na Zdrowie, The Shred Shed, Desfile De Los Locos, El Corazon Del Gato Gris, Il Sorpasso, Kathmandu, Tose On The Nose Bros en El Salto Del Jalapeno te hebben gehoord. Begrijpt u nu waarom ik ze niet kan onthouden? Ook de gloednieuwe 4 track EP Einfach Umph werd integraal gespeeld. De glimlach van Joris de Haan (gitaar) op het podium sprak boekdelen, naast het podium bleken Joris de Haan, Michiel van der Drift (basgitaar) en Arend Keeman (drums) een bijzonder leuke bende.

Sant Anna Bay Coconuts

De in panterprint gehulde gastheren en -dame (de drums zijn voor rekening van Joyce Hufkens, echtgenote van leadgitarist Danny Van Langendonck) van Sant Anna Bay Coconuts brachten een visuele set met danspasjes, elementen uit ska en eigen nummers als Caught In The Curves, The Haunted Lighthouse of St Augustine, Fiber Shaping, Devil's Gun, Whiskers Aflame, Cumbia Colada, Egg Burrito, Habanero Y Piña, Pacifica, Liquid Walls, een cover van Margaya, het onvermijdelijke maar lang uitgesponnen en improviserend Misirlou, en één nieuw nummer, het aan de organisatie en het publiek opgedragen Creeps In The Casino. Ik bewonder Sant Anna Bay Coconuts omwille van hun eindeloze energie zowel on stage als privé, en omdat ik nooit een groep ben tegengekomen bij wie het familiegevoel zo sterk was. Dit was overigens het eerste optreden van bassist Jim De Bruyne sinds zijn pensionering na een leven lang beroepsmilitair. Tijd voor een nieuwe carrière als beroepsmuzikant, Jim!

Martin Schmidt van The Razorblades

Het viel op dat de organisatie op veilig speelde door enkel groepen te plaatsen met minstens pakweg tien en meestal al twintig jaar op de teller. Ook The Razorblades uit Wiesbaden bestaan al sinds 2002 en stonden garant voor een set met veel uitfreaken op gitaar, rauwe (Are You Ready For A Rock 'n' Roll Weekend) energie op drums en op de basgitaar die steevast een andere melodielijn speelde dan de gitaar. Ik noteerde het oudje CurbFlat, Thunderbird 101 en Upside Down deden denken aan de bikersongs van Davie Allan & the Arrows, als wake up call Misirlou, Amazing Awesome Wow was denk ik het enige (semi) vocale nummer van de hele dag, een paar nieuwe nummers als ik het goed heb gehoord getiteld Girl On The White Scooter en Surfin' With A Mohawk, en op het einde de Ace Of Spades van Link Wray, niet die van Lemmy. Een set voor de punkers, zou je kunnen zeggen, maar heus niet enkel voor hen. Mijn favoriet was Molto Allegro Twist, gebaseerd op Mozart.

Publieksparticipatie bij The Razorblades

Bradipos IV surfen in Sicilië sinds 1996 en doen dat zéér traditioneel (té traditioneel?) én voorbeeldig uitgevoerd door twee elkaar afwisselende leadgitaristen. Door hun gebrekkige kennis van de Engelse taal lieten ze bindteksten achterwege, waardoor ze er niet in slaagden een connectie te maken met het publiek. Jammer, want op zich was dit een masterclass surf gitaar. Titels? Nou vooruit dan, omdat u het bent, overgeschreven van de setlist: Mysterion, Reverb Gang, Night Creeper, Hangover Serenade, Little Skorpio, Cocaine Cowboys, Deep Mojave, Sciummo, Savage Season, Zombie Maraja, Waiting en Ghost Hop. Ik hoop dat ze ze allemaal hebben gespeeld.

Les Agamemnonz met op de achtergrond de toverketel van Obelix...

Menig surfgroep gebruikt een gimmick als imago, en zo hullen Les Agamemnonz uit Rouen, Frankrijk zich blootvoets en met blote benen in wat Romeinse toga’s moet voorstellen maar gewoon op maat verstelde lakens zijn. Op hun recentste album, Amateurs uit 2021 op het Amerikaanse label Hi-Tide, hulden ze zich in jazzy exotica lounge, maar hier en nu live on stage verenigden ze met heel veel tempowissels de Franse gitaargroepen van begin jaren' 60 met het springerige van The Spotnicks en het poppy van The Tornados met cartooneske ska en filmmuziek van Michel Legrand tot een Asterix versie van surf twang en een rock 'n' roll versie van Jacques Tati. Wat het ook was, het was fun en het publiek beleefde er evenveel plezier aan als de band zelf.

Les Agamemnonz

Dit was het eerste optreden van The Phantom Four in vijf jaar, of om correct te zijn hun tweede optreden in vijf jaar want in februari speelden ze al op Sleazefest in Amsterdam waar ze ook nieuw materiaal brachten. Al van vòòr The Phantom Four vermengde Phantom Frank Gerritsen in The Treble Spankers surf met wereldmuziek, arabica en attitude, en dat heeft ie na al die jaren (wat zeg ik, na decennia) geperfectioneerd tot een hypnotische trance die ons niet naar de eilanden van Hawaii maar naar de zandwoestijnen van Afrika bracht met lang uitgesponnen nummers als - opnieuw op hoop van zegen - Paganini, Lorke Lorke, Morgana, VanLoo, Ramgaya, Casbah, Malagueña en hun instrumentale cover van A Forest van The Cure die surf vermengde met new wave, en er was zelfs enige vorm van choreografie. Neem van me aan dat dit optreden top was: Gerritsen speelt met het gemak van de kalme professional die doet voorkomen alsof hij het losjes uit de pols schudt, basgitarist Marc de Regt speelt ook al meer dan twintig jaar bij de groep, ritmegitarist Gilian de Haas vergrootte de rock 'n' roll factor, en voor drummer Martin De Ruiter was dit slechts zijn tweede optreden met The Phantom Four, maar dat heeft niemand opgemerkt: als je bij T-99 hebt gespeeld kan je alles aan. Hun vorige drummer Niels Jansen liep trouwens rond in de zaal.

Frantic Franky op de foto met Phantom Frank (r)

Side note en teken des tijds: ik kan niet begrijpen dat je als publiek op de vierde rij staat en daar meer met je mobieltje als met de band bezig bent. Tussen de bedrijven en de toog door was er een kleine markt met CD’s en platen, kleding, cocktails en gitaarversterkers, en tussendoor en na liet DJ Jens van Fifty Foot Combo de vreemdste plaatjes op ons los, althans boven in de zaal want beneden aan de kleine bar stond gewoon een spotify playlist op. Van mij mag er een tweede editie komen, en naar ik heb horen waaien mag dat ook van de organisatie. Wordt vervolgd? Ik hoop het!